عدالت (فقه): تفاوت میان نسخه‌ها

==معنی==

«عدالت» از ریشه عدل به معنای استقامت، حکم به حق و ضد جور است <ref>فراهیدی، کتاب العین، ۲/۳۸ ـ ۳۹؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۱/۴۳۰.</ref>. برخی عدل را مشترک لفظی و به دو معنای متضاد «استواء» و «اعوجاج» دانسته‌اند <ref>ابن‌فارس، مقاییس اللغه، ‌۴/۲۴۶.</ref>. عدالت در اصطلاح فقهی، از نظر برخی استقامت عملی و اجتناب از معصیت است <ref>مفید، المقنعه، ۷۲۵.</ref> و از نظر برخی دیگر به معنای حسن ظاهر <ref>طوسی، النهایه، ۳۲۵.</ref> یا صرف ترک گناهان <ref>ابن‌ادریس، السرائر، ۱/۲۸۰.</ref> است و بر اساس نظر مشهور فقیهان متأخر، عدالت ملکه‌ راسخ نفسانی است که باعث ملازمت و مداومت [[تقوا]] در پایبندی به [[انجام واجبات]] و ترک منهیات و مرتکب‌نشدن [[گناهان کبیره]] و نیز اصرارنکردن بر گناهان صغیره می‌شود <ref>حلی، علامه، قواعد الأحکام، ۳/۴۹۴؛ کرکی، جامع المقاصد، ۲/۳۷۲؛ امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۱۲.</ref>.