پرش به محتوا

اضطرار: تفاوت میان نسخه‌ها

۲٬۲۳۵ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۰ فروردین ۱۴۰۲
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''اضطرار'''، حکم شرعی ناچاری در فعل یا ترک کاری.
'''اضطرار'''، حکم شرعی ناچاری در فعل یا ترک کاری.
[[فقها]]، اضطرار را بر بیم و ترس از تلف نفس تطبیق کرده، بر این باورند در این صورت آنچه حرام است، مباح می‌شود، [[امام‌خمینی]] نیز باور دارد اکراه و [[تقیه]] در شخصی که ترس از تلف نفس، مال و آبروی خود یا دیگری دارد، به طوری که تحمل آن حرجی باشد، موجب مباح‌شدن محرمات می‌شود، ایشان حتی ترس بر نفس محترمی غیر از خود را نیز محل اضطرار می‌داند.
فقها، اضطرار را سبب رفع حرمت تکلیفی و موجب مباح‌شدن عمل حرام دانسته‌اند. هرچند به صورت کلی اضطرار موجب برداشته‌شدن احکام وضعی نیست، اما با توجه به منشأ اضطرار، برخی از این احکام نیز برداشته می‌شوند.
اضطرار تابع شرایطی است چون: بسنده‌کردن به قدر ضرورت و رعایت مراتب حرمت. به باور امام‌خمینی، اضطرار در صورتی موجب جواز عملِ ممنوع می‌شود که اضطرار به سبب کار حرام به وجود نیامده باشد.
امام‌خمینی، خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های ذاتاً حرام را در فرض اضطرار جایز می‌داند. برای رفع تشنگی به مقدار رفع ضرورت جایز و برای درمان تنها در فرضی جایز شمرده که علاوه بر ترس از هلاک، علاج‌پذیری بیماری با خمر معلوم باشد و علاجْ منحصر در شرب خمر باشد.
امام‌خمینی، قائل است با وجود پزشکِ همجنس، درمان نمی‌تواند با پزشک غیر همجنس انجام شود و در مسئله وجوب دفاع از نفس یا ناموس یا اموال، قتل مهاجم و دزد را بدون اشکال دانسته‌؛ گرچه احتیاط را در رعایت مراتب [[جهاد و دفاع|دفاع]] دانسته‌است.


== تعریف ==
== تعریف ==
خط ۱۴۷: خط ۱۵۸:
[[رده:فقه]]
[[رده:فقه]]
[[رده:اصول فقه]]
[[رده:اصول فقه]]
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]]