استخاره

استخاره، درخواست راهنمایی و بهترین امر از خداوند در هنگام تحیر در کار.

استخاره به دو معنا به‌کار رفته: نخست، دعا و طلب خیر از خداوند و درخواست از او برای راهنمایی در وقت تحیر؛ دوم، درخواست راهنمایی از خدا با قرآن یا تسبیح.

در اهمیت استخاره به معنای اول، روایات بسیاری وجود دارد. امام‌خمینی این نوع استخاره را مستحب دانسته‌است.

در مشروعیت استخاره به معنای دوم، میان فقها اختلاف است. امام‌خمینی آن را مشروع دانسته‌ و به استناد قرآن و دلیل عقل آن را از راه‌های برون‌رفت از اضطرار، و حکمت استخاره را رفع سرگردانی در دوراهی‌های زندگی می‌داند. و در عین حال، دیگران را به کثرت استخاره توصیه نمی‌کرد.

امام‌خمینی، مواردی را که خداوند درباره آن تکلیف و فرمانی دارد، و کارهای خیری که در آن حیرت وجود ندارد، جای استخاره نمی‌داند؛ همچنین کار روشنی را که عقل انسان به آن راه دارد، نیازمند استخاره ندانسته، و در امور جنگ، تدبیر و توکل به خدا را اصل می‌شمرد و به استخاره واگذار نمی‌کرد.

امام‌خمینی تنها استخاره با روش‌های ماثور را جایز می‌داند و بهتر دانسته‌ استخاره در مکان و زمانی مقدس و پس از حمد و ستایش و یا پس از نمازهای واجب انجام گیرد.

برای استخاره، روش‌های بیان شده، ازجمله: قرآن: امام‌خمینی استخاره با قرآن را بی‌اشکال می‌داند.

رقاع و تسبیح: امام‌خمینی به دلیل تسامح در ادله سنن، این دو روش را جایز می‌داند.

قرعه: امام‌خمینی برای مشروعیت قرعه، به روایات، اجماع و سیره عقلا استناد کرده‌است.

امام‌خمینی، عمل به استخاره را الزام‌آور نمی‌داند؛ با این حال، به طور کلی بهتر دانسته با استخاره مخالفت نشود و در موردی، به گذشت چند روز برای اقدام بر خلاف استخاره، توصیه کرده‌است.

معنای لغوی و اصطلاحی

استخاره‌ از ریشه «خیر» و به معنای دعا و درخواست خیر و بهترین راه است؛ اما در روایات و فقه، استخاره به دو معنا به‌کار رفته است: نخست، دعا و طلب خیر از خداوند و درخواست از او برای راهنمایی در وقت تحیر؛ چنان‌که امام‌خمینی همین معنا را معنای حقیقی استخاره و استخاره مطلق و متعارف پیش خواص دانسته است. دوم، درخواست راهنمایی از خدا با قرآن یا تسبیح و یا اشیای دیگر در کاری‌ که‌ انسان‌ در انجام‌ ‌آن‌ تردید دارد، استخاره گفته می‌شود. میان استخاره و تفال به قرآن تفاوت است. تفال، یعنی پیش‌بینی حوادث آینده و نوعی غیب‌گویی مانند شفایافتن بیمار یا مرگ او یا پیداشدن و یا نشدن گمشده است که موجب سوء‌ ظن به خدا می‌شود؛ ولی استخاره درخواست راهنمایی از خدا در انجام و یا ترک کاری است.

پیشینه

از گذشته اقوام و ملل برای تعیین نیک و بد کارها، از ابزارهای گوناگون چون نگریستن در اجرام آسمانی، پرواز پرندگان و امثال آنها استفاده می‌کرده‌اند. قرآن کریم درباره استفاده یونس پیامبر(ع) و همسفران ایشان از قرعه برای تعیین کسی که باید کشتی را ترک کند، نیز درباره استفاده از قرعه برای کفالت حضرت مریم، مادر عیسی(ع) سخن گفته است که با استخاره ارتباط نزدیکی دارد. رفع تحیر با اَزلام (نوعی تیر) درباره تعیین برنده مسابقه یا شیوه تقسیم گوشت، آگاهی از اراده خدایان خود (بت‌ها) نیز درباره نیک و بد کارها، ازدواج، سفر، تجارت، جنگ، صلح و شروع به کار، از روش‌های رایج عرب جاهلی بوده است. آنان برای این منظور، از سه تیر با عبارت‌های «افعل (انجام بده)، لاتفعل (رها کن) و غَفْل (میان‌تهی) استفاده می‌کردند، و عرب از این روش به استخاره تعبیر کرده است. پیش از اسلام، میان مکیان در نصب حجرالاسود در کعبه درگیری شد که بنا نهادند نخستین کسی که وارد مسجدالحرام می‌شود، آن را در جای خود نهد؛ که نوعی راهکار برای برون‌رفت از تحیر بود؛ نیز گفته شده هنگام‌ بروز اختلاف در شیوه دفن پیامبر اکرم(ص) میان‌ صحابه‌، به‌ دنبال‌ دو کس‌ فرستادند که‌ یکی‌ به‌ شیوه مکیان‌ زمین‌ را می‌شکافت‌ و یکی‌ به‌ روش‌ مدنیان‌ لحد می‌ساخت و با طلب خیر از خداوند بنا شد هر کدام زودتر برسند روش او را به کار بندند.

در روایات بر استخاره به معنای نخست، یعنی دعا و درخواست خیر از خداوند، تشویق و تاکید شده است؛ چنان‌که پیامبر اکرم(ص) همانند تعلیم سوره‌های قرآن به یاران، به آنان استخاره یاد می‌داد؛ نیز آن حضرت، علی(ع) را هنگام فرستادن به‌ یمن‌، به استفاده از استخاره‌ در وقت مشکل‌بودن تصمیم‌گیری‌ ترغیب‌ کرد. در سیره مسلمانان شیوه‌های دیگری از استخاره به عنوان راه برون‌رفت از تحیر دیده می‌شود. در منابع تاریخی از استخاره خلیفه دوم و سوم سخن به میان آمده است. یاران ائمه(ع) نیز برای رفع تحیر، از نوعی قرعه استفاده می‌کردند که محدثان از آن به استخاره تعبیر کرده‌اند.

در منابع فقهی اولیه نیز از این استخاره سخن به میان آمده است و از سده هفتم نیز از رواج آن میان مردم و علمای شیعه سخن گفته شده است. فقها، ازجمله امام‌خمینی نیز در کشف اسرار در پاسخ به شبهه برخی معاصران درباره استخاره، تعلیقه بر عروه، در بحث آداب سفر و مستحبات آن و دیگر منابع در موارد مختلف، درباره اهمیت، مشروعیت، شرایط و آداب و شیوه‌های استخاره به هر دو معنا اظهار نظر کرده است. علمای شیعه و اهل سنت حدود پنجاه رساله مستقل درباره استخاره و آداب آن نوشته‌اند که بخشی منتشر شده است.

جایگاه و مشروعیت

در اهمیت استخاره به معنای اول، روایات بسیاری در منابع اسلامی آمده است؛ چنان‌که در روایتی از امام‌صادق(ع) آمده است هر کس در کاری بدون استخاره وارد گردد و گرفتار شود، ماجور نخواهد بود؛ نیز آن حضرت انجام کاری بدون طلب خیر از خدا را نشانه شقاوت شمرده است. امام‌خمینی نیز استخاره به این معنا را دارای ارزش شمرده، به استناد روایات و سیره ائمه(ع) جایگاه و اهمیت این‌گونه از استخاره را آورده است؛ ازجمله از امام‌باقر(ع) نقل کرده است پدر ایشان علی‌بن‌حسین(ع) در وقت تصمیم به حج یا عمره، خرید و فروش و برخی کارهای دیگر، استخاره می‌کرد. در اینکه استخاره به معنای نخست از چنین جایگاهی برخوردار است و ائمه(ع) به آن توصیه کرده‌اند جای شبهه نیست و برخی به آن تصریح کرده‌اند.

در مشروعیت استخاره به معنای نخست، میان فقها بحثی نیست و همگی آن را پذیرفته‌اند. امام‌خمینی نیز با اشاره به روایاتی که دراین‌باره آمده، این نوع استخاره را مستحب و آن را از مصادیق دعای مورد اهتمام قرآن دانسته است. ایشان خود به این روش از استخاره عمل می‌کرد؛ ازجمله گفته ‌شده ایشان درباره ازدواج فرزندان پس از تحقیق لازم، دو رکعت نماز می‌خواند و از خدا طلب خیر کرده، کار را به او واگذار می‌کرد.

در مشروعیت استخاره به معنای دوم، یعنی واگذاشتن انتخاب به خداوند با رقعه یا قرآن، میان فقها اختلاف است. برخی فقهای شیعه و اهل سنت این نوع استخاره را جایز ندانسته، آن را مصداق قمار و ازلام جاهلیت و شرک به حساب آورده‌اند. برخی معاصران نیز آن را مخالف قرآن و بی‌اثربودن استخاره در رفع مشکلات مسلمانان خوانده‌اند؛ ولی بیشتر فقهای شیعه، ازجمله علامه حلی، ابن‌طاووس، شهید اول و یوسف بحرانی و شماری از فقهای اهل سنت، آن را مشروع دانسته‌اند. برخی فقهای شیعه، مشروعیت آن را به اصحاب نسبت داده‌اند و روایات وارده در آن را مستفیض، بلکه متواتر تلقی کرده‌اند.

برخی فقها برای مشروعیت قسم دوم به قرآن، ازجمله استفاده از قرعه درباره یونس پیامبر(ع)، سرپرستی حضرت مریم(ع)، نیز روایات و سیره پیامبر(ص)، استناد کرده‌اند. برخی معتقدند اطلاق روایاتی که بر مشروعیت نوع اول استخاره دلالت دارد و روایات دیگری که در اهمیت استخاره و آداب آن آمده، بر مشروعیت استخاره به معنای دوم نیز دلالت دارد. سیره متشرعه (به‌ویژه علما) از دلایل دیگر استناد فقها برای مشروعیت این نوع استخاره است. امام‌خمینی استخاره به این معنا را نیز مشروع می‌داند و به استناد قرآن، آن را از راه‌های برون‌رفت از اضطرار و مشمول آیه «اَمَّنْ یجیبُ الْمُضْطَرَّ اِذا دَعاهُ»، خوانده است. ایشان به دلیل عقل نیز تمسک کرده است و در پاسخ شبهه‌افکنی‌های علی‌اکبر حکمی‌زاده در بی‌اثربودن استخاره در زندگی مسلمانان، با دلیل عقلی پاسخ گفته است که برون‌رفت از تحیر با وسیله‌ای، از امور موافق طبع انسان است؛ ولی ابزار برون‌رفت از سرگردانی میان مسلمانان و غیر آنان، متفاوت است. در سیره عملی امام‌خمینی نیز استخاره برای دیگران ‌به معنای دوم دیده شده است. در عین حال، ایشان دیگران را نه تنها به کثرت استخاره به این معنا توصیه نمی‌کرد بلکه آنان را از افراط در استفاده از آن باز می‌داشت و گاه در پاسخ طلاب که درخواست استخاره می‌کردند، به مطایبه آنان را به توکل به خدا و درس‌خواندن و استفاده کمتر از استخاره توصیه می‌کرد.

از سوی دیگر، برخی علما برآن‌اند اصل در استخاره، استخاره افراد برای خود است. محمدباقر مجلسی پس از تایید نظر ابن‌طاووس مبنی بر جواز استخاره برای دیگری با استفاده از عمومات استخاره، اولی و احوط دانسته هر کس برای خود استخاره کند، و افزوده است در صورت جواز یا محبوبیت استخاره برای دیگری، شایسته بود اصحاب، از ائمه(ع) تقاضای استخاره می‌کردند؛ به‌علاوه آن کس که مضطر است، اگر خودش استخاره کند، به اجابت نزدیک‌تر است ؛ اما برخی دیگر، ازجمله دلایل جواز استخاره برای دیگری را داخل‌دانستن استخاره در موضوع توسل به افراد مقرب برای تقرب به خدا شمرده‌اند و برخی این کار را در عمومات حسن انجام حاجت مؤمن داخل دانسته، جایز شمرده‌اند.

حکمت استخاره

استخاره در حقیقت مشورت با خدا و نفی استبداد به رای و توجه انسان در توسل به خدا در کارها است. اسلام نیز با توجه به نیاز انسان به رهاشدن از سرگردانی در کارهای خود، استخاره را بهترین راه رهایی از تحیر دانسته است. انسان در امور مهم، عقل خود را به کار می‌گیرد و در صورت برون‌نشدن از سرگردانی، با دیگران مشورت می‌کند و در صورت بقای آن حالت، با استخاره از خدا طلب راهیابی می‌کند. امام‌خمینی حکمت استخاره را رفع سرگردانی در دوراهی‌های زندگی دانسته است. در هنگام سرگردانی همگان، متدین و غیر متدین به‌ناچار یک طرف را انتخاب می‌کنند؛ ولی مسلمانان چون نگاه توحیدی دارند، رفع سرگردانی را با طلب خیر از خداوند گره می‌زنند؛ علاوه بر این، شخص دیندار با استخاره به خدا پناه می‌برد و خداوند نیز راه امیدی به روی او باز می‌کند و یا دل او را به یک سو متوجه ساخته، دستش را به یک طرف تسبیح می‌برد (هنگام استخاره با تسبیح) یا با قرآن، دلش را گرم می‌کند. ایشان، از جوانی بیمار، مثل آورده که پزشکان درباره ضرورت انجام عمل وی اختلاف دارند و عقل بشر نیز راه به جایی نمی‌برد. در این مورد، چه اشکال دارد برای دلگرمی به خدا و امید به وی استخاره کند. افزون بر این، در روایات استخاره وعده داده نشده که همه مردم از این راه به مقصود برسند؛ زیرا «خیر» اعم از خیر دنیا و آخرت است؛ بلکه آنچه وعده داده شده این است که خداوند به طالبان خیر در صورت مصلحت در این جهان، وگرنه در آن دنیا خیر می‌دهد.

قلمرو استخاره

قلمرو استخاره به معنای اول بسیار گسترده است. در هرکار مشروعی به استخاره و طلب خیر از خداوند سفارش شده است. فقها دایره استخاره به معنای دوم را در موارد تحیر و سرگردانی دانسته‌اند و‌ در جاهایی‌ که‌ برای آن حکمی روشن مانند واجبات، ازجمله وجوب نماز و زکات وجود دارد، استخاره را جایز نمی‌دانند؛ نیز انجام کارهای حرام مانند معاملات حرام یا سقط جنین را جای استخاره نمی‌دانند. برخی افزون بر مباحات، استخاره در مستحبات را نیز جایز می‌دانند. برخی دیگر استخاره در مستحبات و مکروهات و مواردی که در آن مرجح الزامی مانند، اضطرار و اکراه وجود داشته باشد، جایز نمی‌دانند. امام‌خمینی نیز مواردی را که خداوند درباره آن تکلیف و فرمانی دارد نیز کارهای خیری که در آن حیرت وجود ندارد، جای استخاره نمی‌داند؛ چنان‌که در روایتی، استخاره برای ترک حج را جایز نشمرده است. امام‌خمینی مراد از روایت را استخاره برای اصل حج و یا حج واجب معنا کرده است و افزوده است تجاوز به مظلومان و جنگ بی‌دلیل را نمی‌توان با استخاره تجویز کرد. همچنین ایشان کار روشنی را که عقل انسان یا دانای دیگر به آن راه دارد، نیازمند استخاره ندانسته، درباره بیمار نیازمند به معالجه و وجود تنها یک پزشک معالج، متعین دانسته است بیمار نزد او برود و استخاره لازم نیست. ایشان استخاره در سفرهای مهم مورد تحیر، و یا تحیّر در طریق سفر را از موارد استخاره دانسته است.

یکی از علما در اسفند ۱۳۶۷، برای تغییر رشته تحصیلی فرزندش از پزشکی به تحصیل در حوزه علمیه قم، از امام‌خمینی تقاضای استخاره کرد. ایشان در پاسخ به وی توصیه کرد فرزندش را برای انتخاب رشته تحصیلی دلخواه خود آزاد بگذارد و پدر و مادرش برای موفقیت فرزندشان در آن رشته دعا کنند. ایشان به‌ویژه در امور جنگ، تدبیر و توکل به خدا را اصل می‌شمرد و به استخاره واگذار نمی‌کرد؛ ازجمله درباره انجام عملیات فتح‌المبین میان فرماندهان تردید به وجود آمده بود. محسن رضایی از امام‌خمینی برای انجام یا ترک عملیات درخواست استخاره کرد که ایشان آن را جای استخاره ندانست و توصیه کرد در آغاز درباره انجام عملیات فکر و بررسی کنند و در صورت به‌بن‌بست‌رسیدن از خداوند طلب خیر کنند.

روش‌‌های استخاره

برخی فقها ازجمله ملااحمد نراقی، استخاره را از امور توقیفیه دانسته، معتقدند وسیله‌ای که باید با آن استخاره انجام گیرد، باید مستند به شریعت باشد و عبور از ابزارهای منصوص در روایات را قیاس دانسته‌اند؛ ولی از سخنان برخی فقها در ابزارهای مورد استفاده برای استخاره، توسعه به دست می‌آید. امام‌خمینی نیز تنها استخاره با ابزارهای نقل شده از ائمه(ع) و ماثور را جایز می‌داند؛ هرچند ایشان دعا و طلب خیر از خدواند را اصلی‌ترین و بهترین شیوه استخاره می‌داند. ظاهر بسیاری از روایاتی که درباره استخاره آمده و دستورالعمل‌هایی که برای انجام استخاره در بهترین زمان‌ها و بهترین مکان‌ها و نیز غسل و نماز برای استخاره آمده است، به همین شیوه نخست اشاره دارند. برای استخاره، روش‌های دیگری نیز بیان شده است؛ ازجمله:

1. قرآن: در روایتی آمده است که شخص برای استخاره، قرآن را بگشاید و به‌ نخستین‌ موضوعی‌ که‌ در آن‌ می‌بیند، عمل‌ کند. در شیوه‌ای‌ دیگر که‌ طبرسی بدون‌ ذکر مستند ذکر کرده، آمده است‌ شخص‌ پس‌ از انجام نماز جعفر [طیار] و دعا، مصحف‌ را بگشاید و هفت برگ‌ را شمرده‌، پاسخ‌ خود را در برگ‌ هفتم‌ و سطر یازدهم‌ بجوید و در برخی منابع دیگر، به جای سطر یازدهم سطر هفتم آمده است. استخاره با قرآن، شیوه‌های دیگری نیز دارد. چنین‌ روش‌هایی‌ نزد برخی‌ اهل‌ سنت‌ نیز رایج بوده است‌. امام‌خمینی استخاره با قرآن را در مسائل مهم زندگی مانند ازدواج و تصمیم‏‌گیری‌های مهم بی‌اشکال می‌داند. خود ایشان با قرآن استخاره می‌کرد و پیش از استخاره آیه، «وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ لا یَعْلَمُها اِلاّ هُوَ وَ یَعْلَمُ ما فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَة اِلاّ یَعْلَمُها وَ لا حَبَّة فی ظُلُماتِ الاَرْضِ وَ لا رَطْب وَ لا یابِس اِلاّ فی کِتاب مُبین» را می‌خواند. با این حال، در روایت مرسلی، استخاره مرادف تفال دانسته شده است و در روایتی نیز از تفال به قرآن نهی شده است. در جمع میان این‌گونه روایات، بایسته است به تفاوت استخاره با قرآن و تفال با آن توجه شود. در عین حال، در صورت مساوی‌دانستن معنای تفال با استخاره گفته شده چه بسا مراد از نهی، مربوط به کسانی باشد که با مفاهیم قرآن آشنایی ندارند.
2. رقاع: رقاع جمع «رقعه» به معنای تکه‌های کاغذ یا پوست و مانند آن است. در این شیوه، بر ورقه‌هایی کلمه «لا» و بر ورقه‌هایی «نعم» نوشته می‌شود و از میان آنها یکی برداشته می‌شود. در برخی روایات دو ورقه آمده است و در برخی شش ورقه که بر سه تای آن کلمه «انجام بده» و بر سه تای آن «انجام نده» نوشته می‌شود و یکی یکی برداشته می‌شود. اگر سه تای نخست «انجام بده» بود، انجام می‌دهد و اگر چنین نبود، به اکثر، از پنج تای نخست عمل می‌کند. برخی فقها ازجمله ابن‌ادریس، استخاره‌ با رقاع‌ را نقد کرده، آن را برگرفته‌ از اخبار غیر معتبر دانسته‌اند؛ ولی برخی دیگر عمل به روایت استخاره ذات الرقاع را به مشهور متشرعه نسبت داده‌اند؛ بلکه برخی، بر مشروعیت آن ادعای اجماع کرده‌اند. امام‌خمینی به دلیل تسامح در ادله سنن، این نوع استخاره را نیز جایز می‌داند.
3. تسبیح: این گونه استخاره گونه‌های مختلفی دارد؛ ازجمله به ‌اندازه یک‌ قبضه‌ از تسبیح را جدا کرده‌، دانه‌ها را به صورت زوج با این نیت که در صورتی‌ که‌ بازمانده‌ یک‌ باشد، کار مورد نظر را خوب‌ دانسته و در صورت زوج‌آمدن آن را ترک یا بالعکس بشمرد. بر پایه آنچه‌ شهید اول یادآور شده‌، استخاره‌ به‌ عدد در سده‌های‌ نخستین‌ اسلامی و پیش از رضی‌الدین آوی‌ در سده هفتم رواج‌ نداشته‌ است‌ و ابن‌طاووس بر اساس روایتی از امام‌صادق(ع) آن را به ائمه(ع) مستند کرده است. برخی فقها ازجمله امام‌خمینی، به دلیل تسامح در ادله سنن، استخاره با تسبیح را نیز جایز می‌دانند.
4. قرعه: قرعه نیز یکی از شیوه‌های استخاره است و در روایات، برای وقت تحیر و امور مشتبه مجاز شمرده شده است. ابن‌طاووس، قرعه را زیرمجموعه استخاره عنوان کرده است. امام‌خمینی برای مشروعیت قرعه، افزون بر روایات موثق، اجماع شیعه را بر تمسک به قرعه در امور مشتبه و مجهول، از قول شیخ طوسی و علامه حلی نقل و به سیره عقلا در رجوع در امور مشتبه به قرعه، استناد کرده است. ایشان قرعه را (همانند قاعده ید) اماره و کاشف بر واقع نمی‌داند بلکه به بنای عقلا برای حجیت قرعه استناد کرده، اصابت به واقع را امری اتفاقی و قرعه را راه‌ حلی برای رفع نزاع و تزاحم حقوق می‌داند. ایشان به استناد روایات، موارد گوناگونی را جزو قلمرو قرعه دانسته است. (ببینید: قواعد فقهی) شیوه‌های دیگری نیز برای استخاره در منابع فقهی ذکر شده است.

شرایط و آداب

عالمان دینی، ازجمله امام‌خمینی؛ با استناد به روایات، مورد استخاره را سرگردانی و آن هم پس از تفکر و تعقل و به‌نتیجه‌نرسیدن مشورت با خردمندان دانسته‌اند. برای نمونه طلاب نجف از امام‌خمینی برای تدریس، استخاره خواستند که ایشان این موضوع را جای استخاره نشمرد و پاسخ داد شخص برای تدریس باید حال خود و آمادگی‌اش را ملاحظه کند.

در روایات بر انجام استخاره در مکان‌های مقدس چون مشاهد مشرفه، ازجمله حرم امام‌حسین(ع)، پس از نماز ویژه توصیه شده است. ظاهر این روایات، نشانگر استخاره از نوع اول است. برخی فقها، ازجمله امام‌خمینی پس از تبیین جایگاه استخاره از نوع اول، بهتر دانسته‌اند استخاره در مکان و زمانی مقدس مانند بالاسر مرقد امام‌حسین(ع) یا مسجد النبی(ص) در مدینه یا هر مکان مقدسی که به اجابت نزدیک‌تر باشد، مانند حرم‌های ائمه(ع) انجام گیرد. در روایات، به خواندن آیاتی از قرآن و دعا پیش از استخاره سفارش شده است. فقها نیز توصیه کرده‌اند پیش از استخاره دعا و پس از آن اقدام کنند. امام‌خمینی نیز بهتر دانسته استخاره پس از حمد و ستایش و ثنا و صلوات و توسل و دیگر ادعیه یا پس از نمازهای واجب انجام گیرد.

بنا به روایات، غسل استخاره از آداب و مقدمات استخاره است. برخی فقها نیز غسل را یکی از مقدمات و مستحبات استخاره می‌دانند. در روایات پرشمار بر انجام نماز پیش از استخاره تاکید شده است. فقهای امامیه، ازجمله امام‌خمینی نیز نماز استخاره را مشروع و مستحب می‌دانند. روایاتی نیز درباره چگونگی خواندن آن آمده است. ظاهر روایات مبتنی بر غسل و نماز پیش از استخاره نیز بیانگر آن است که دو حکم مربوط به استخاره، از نوع اول است.

برخی فقها، عمل وفق استخاره را مستحب و مخالفت با آن را مکروه شمرده‌اند؛ اما با تغییر شرایط و یا تغییر نیت از جهت شروط و قیود، تکرار استخاره را جایز دانسته‌اند. به نظر امام‌خمینی، پس از برطرف‌شدن حیرت با استخاره، تکرار جز در صورت تغییر موضوع، مفهومی ندارد؛ همچنین ایشان عمل به استخاره را الزام‌آور نمی‌داند؛ چنان‌که ایشان درباره بدآمدن استخاره درباره ازدواج دختر و پسر هم‌فکر و کفو و متمایل به ازدواج، ازدواج آن دو را بی‌مانع دانسته، استخاره را الزام‌آور نشمرده است؛ با این حال، به طور کلی بهتر دانسته با استخاره مخالفت نشود. ایشان در موردی، به گذشت چند روز برای اقدام بر خلاف استخاره، توصیه کرده است.

پیوند به بیرون

• سیدعباس رضوی، مقاله «استخاره»، دانشنامه امام‌خمینی، ج۱، ص۶۴۹-۶۵۶.