کاربر:Alipour/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخهها
imported>Alipour بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Alipour بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
روضهخوانی | روضهخوانی | ||
== | ==تعریف و جایگاه== | ||
... | روضه وَ روضهخوانی، در اصطلاح عام، به مجلس بازگویی وقایع مصیبتبار و حزنانگیزی گفته میشود واقعۀ کربلا و شهادت امام حسین (ع) و شهیدان دیگر و مصائب و فضایل آنان و اهل بیت و ائمۀ اطهار (ع)، به زبان نثر و نظم، نقل و بیان میگردد. اصطلاح روضه به مفهوم اخص کلمه، «باغ» یا «گلزار» معنی میدهد و از عنوان کتاب ''روضة الشهداء'' گرفته شده است و اشارهای نمادین به «روضۀ بهشت» دارد که جایگاه شهیدان پنداشته میشود. اطلاق روضه و روضهخوانی به مجالس ذکر وقایع کربلا، پس از عمومیتیافتن این کتاب در دورۀ صفوی، و خواندن و نقل روایات آن در مجالس عزاداری حسینی، رایج شد.<ref>«روضه و روضهخوانی»، علی بلوکباشی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۲۵، ذیل مدخل.</ref> | ||
== تاریخچه == | |||
پس از شهادت امام حسین (ع)، مراسم پنهانی ذکر و سوگواری امام هرساله با مرثیهخوانی و نوحهگری میان خواص شیعه برگزار میشده، و شاعران در این مجالس عزا، اشعار خود را در رثای امام میخواندهاند (فقیهی، ''آل بویه'' ... ، ۴۵۹، ''تاریخ'' ... ، ۱ / ۲۹۳-۲۹۴). پوشیده و نهانی برگزارکردن اینگونه مراسم، بهسبب مواضع دشمنانۀ خلفای اموی و عباسی و شماری از علمای اهل سنت با فرزندان علی بن ابیطالب (ع) بود. | |||
در طول تاریخ شیعه در بعضی مقاطع مراسم عزاداری و روضه خوانی برای امام حسین برپا بود. گرایش پادشاهان صفوی به تشیع، و رسمیتبخشیدن به این مذهب در ایران، و کوشش در یکپارچگی و وحدت ملی از راه ترویج صوری مذهب، شیعیان را به برپایی تظاهرات مذهبی و مراسم عزاداری و نوحهسرایی، بهخصوص در عاشورای حسینی برانگیخت. تألیف کتاب ''روضة الشهداء'' (ه م) نوشتۀ ملاحسین واعظ کاشفی سبزواری (د ۹۱۰ ق / ۱۵۰۴ م)، از خطیبان و واعظان خوشقریحۀ دورۀ حکمرانی سلطان حسین بایقرا (۸۷۵-۹۱۱ ق / ۱۴۷۰-۱۵۰۵ م)، و شیوع آن در زمان شاه اسماعیل اول صفوی (سل ۹۰۵-۹۳۰ ق / ۱۵۰۰-۱۵۲۴ م) تحولی در میان اهل ذکر و مصیبت که با رویکردی مذهبی و آیینی به واقعۀ کربلا مینگریستند، پدید آورد.<ref>«روضه و روضهخوانی»، علی بلوکباشی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، تهران، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، بیتا، ج۲۵، ذیل مدخل.</ref> | |||
== نگاه امام خمینی به روضهخوانی == | == نگاه امام خمینی به روضهخوانی == | ||
... | ... | ||
نسخهٔ ۲۷ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۴۷
روضهخوانی
تعریف و جایگاه
روضه وَ روضهخوانی، در اصطلاح عام، به مجلس بازگویی وقایع مصیبتبار و حزنانگیزی گفته میشود واقعۀ کربلا و شهادت امام حسین (ع) و شهیدان دیگر و مصائب و فضایل آنان و اهل بیت و ائمۀ اطهار (ع)، به زبان نثر و نظم، نقل و بیان میگردد. اصطلاح روضه به مفهوم اخص کلمه، «باغ» یا «گلزار» معنی میدهد و از عنوان کتاب روضة الشهداء گرفته شده است و اشارهای نمادین به «روضۀ بهشت» دارد که جایگاه شهیدان پنداشته میشود. اطلاق روضه و روضهخوانی به مجالس ذکر وقایع کربلا، پس از عمومیتیافتن این کتاب در دورۀ صفوی، و خواندن و نقل روایات آن در مجالس عزاداری حسینی، رایج شد.[۱]
تاریخچه
پس از شهادت امام حسین (ع)، مراسم پنهانی ذکر و سوگواری امام هرساله با مرثیهخوانی و نوحهگری میان خواص شیعه برگزار میشده، و شاعران در این مجالس عزا، اشعار خود را در رثای امام میخواندهاند (فقیهی، آل بویه ... ، ۴۵۹، تاریخ ... ، ۱ / ۲۹۳-۲۹۴). پوشیده و نهانی برگزارکردن اینگونه مراسم، بهسبب مواضع دشمنانۀ خلفای اموی و عباسی و شماری از علمای اهل سنت با فرزندان علی بن ابیطالب (ع) بود. در طول تاریخ شیعه در بعضی مقاطع مراسم عزاداری و روضه خوانی برای امام حسین برپا بود. گرایش پادشاهان صفوی به تشیع، و رسمیتبخشیدن به این مذهب در ایران، و کوشش در یکپارچگی و وحدت ملی از راه ترویج صوری مذهب، شیعیان را به برپایی تظاهرات مذهبی و مراسم عزاداری و نوحهسرایی، بهخصوص در عاشورای حسینی برانگیخت. تألیف کتاب روضة الشهداء (ه م) نوشتۀ ملاحسین واعظ کاشفی سبزواری (د ۹۱۰ ق / ۱۵۰۴ م)، از خطیبان و واعظان خوشقریحۀ دورۀ حکمرانی سلطان حسین بایقرا (۸۷۵-۹۱۱ ق / ۱۴۷۰-۱۵۰۵ م)، و شیوع آن در زمان شاه اسماعیل اول صفوی (سل ۹۰۵-۹۳۰ ق / ۱۵۰۰-۱۵۲۴ م) تحولی در میان اهل ذکر و مصیبت که با رویکردی مذهبی و آیینی به واقعۀ کربلا مینگریستند، پدید آورد.[۲]
نگاه امام خمینی به روضهخوانی
...