ویکی امام خمینی:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۳/۴۰
جعفر بن محمد یا امام‌صادق (ع) امام ششم شیعیان فرزند امام‌باقر و ام‌فروه دختر قاسم‌بن‌محمدبن‌ابی‌بکر، در سال ۸۰ یا ۸۳ هجری در مدینه به دنیا آمد و در شوال ۱۴۸ق، در ۶۵سالگی به دست منصور دوانیقی مسموم شد و به شهادت رسید.
آوازه علم امام‌صادق(ع) در میان مردم چنان فراگیر شد که مردم از همه طوایف برای استفاده از حضرت به ایشان مراجعه می‌کردند. همچنین امام‌صادق(ع) در میان شیعیان نیز به عنوان معیار مذهب شیعه شناخته شد و از این‌رو شیعیان به (جعفری) شهره شدند. در میان شاگردان امام‌صادق (ع) افراد خبره در رشته‌های گوناگون دانش‌ها به‌ویژه کلام و فقه وجود داشت و بخش عمده نویسندگان کتاب‌های گوناگون در معارف اسلامی از دست‌پروردگان امام‌صادق(ع) بودند.
امام‌خمینی، آگاهی‌های امام‌صادق(ع) درباره کتاب و سنت پیامبر(ص) را معرّف شخصیت آن حضرت شمرده‌است، و به تبعیت از فقه جعفری و استفاده از دریای بی‌پایان دانش این فقه افتخار کرده‌است. امام‌خمینی خاطرنشان کرده‌است امام‌صادق(ع) روش فهم آیات قرآن و سخنان پیامبر(ص)، همچنین روش اجتهاد و شیوه استنباط در احکام دین را به یاران می‌آموخت.
در نگاه امام‌خمینی، امام‌صادق(ع) خلافت را حق اهل بیت پیامبر(ص) می‌دانست و حکومت خلفای ستمکار را مشروع نمی‌شمرد. به نظر ایشان آن حضرت برای جامعه اسلامی برنامه‌ریزی و برای آینده آن حاکم تعیین کرد و افزوده‌است تعیین قاضی و حاکم از سوی امام‌صادق(ع) آن هم در شرایط تقیه و محاصره مأموران عباسی، کاری بیهوده نبود؛ زیرا امام‌صادق(ع) در اندیشه آینده جامعه اسلامی بود و خود را موظف می‌دید که برای مردم قاضی و حاکم معرفی و نصب کند تا در وقت آگاهی و قیام، شیوه تشکیل حکومت اسلامی بر مردم روشن باشد.