قمار: تفاوت میان نسخه‌ها

قِمار مصدر باب مفاعله و از ریشه «قمر» و در اصل به معنای سفیدی در چیزی است و ماه نیز به سبب سفیدبودن، قمر نامیده شده‌است. وجه نامیدن قمار نیز شباهت آن به قمر شمرده شده‌است؛ زیرا قمارباز دایم در حال زیاد و کم‌کردن مال خود است؛ چنان‌که قمر در طول ماه ناقص و کامل می‌شود.<ref>← ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغه، ۵/۲۵–۲۶.</ref> قمار به بازی همراه با برد و باخت و شرط‌بندی (رهن) بر چیزی گفته می‌شود.<ref>جوهری، الصحاح، ۲/۷۹۹؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۵/۱۱۵؛ طریحی، مجمع البحرین، ۳/۴۶۳.</ref> از قمار به «مَیسر» از ریشه «یسر» به معنای آسانی نیز تعبیر شده‌است؛<ref>ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغه، ۶/۱۵۶؛ فیروز آبادی، القاموس المحیط، ۲/۲۶۳.</ref> زیرا مال غیر به آسانی و بدون زحمت تصاحب می‌شود.<ref>طریحی، مجمع البحرین، ۳/۵۲۰.</ref> برخی کاربرد میسر را در بازی با تیرهای شرط‌بندی که نوعی قمار بوده<ref>جوهری، الصحاح، ۲/۸۵۷؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۵/۲۹۸.</ref> یا شتری که پس از تقسیم گوشت آن با استفاده از تیرهای خاصی بر آن شرط‌بندی می‌شده<ref>فیروزآبادی، القاموس المحیط، ۲/۲۶۳؛ زبیدی، تاج العروس من جواهر القاموس، ۷/۶۳۶.</ref> شمرده‌اند. قمار و میسر در [[منابع دینی]] و [[منابع فقهی|فقهی]] نیز به همان معنای لغوی‌شان به‌کار رفته‌اند؛ از این‌رو فقیهان ازجمله [[امام‌خمینی]] در آغاز، برای فهم درست آن، به بررسی کاربردهای لغوی قمار و بیان دیدگاه‌های اهل لغت و روایاتی که این واژگان در آنها ذکر یا بر مواردی تطبیق داده شده، پرداخته‌اند.

قمار در میان ملل مختلف مانند هند، مصر و روم وجود داشته‌است.<ref>دورانت، تاریخ تمدن، ۱/۲۰۱، ۴۵۷، ۴۶۴ و ۳/۴۵۱.</ref> در [[اهل کتاب ۲|آیین یهود]]، [[حکیمان]] همه انواع شرط‌بندی قمار را نوعی راهزنی تلقی می‌کردند.<ref>اشتاین سالتز، سیری در تلمود، ۲۳۷.</ref> در [[دوره جاهلیت|دوره جاهلی]] عرب نیز انواعی از قمار، رواج داشته‌است.<ref>ثعلبی، الکشف و البیان (تفسیر الثعلبی)، ۲/۱۵۰؛ سالم، تاریخ عرب قبل از اسلام، ۳۶۹.</ref> برخی با قمار به دنبال کسب ثروت و مال بودند و هر آنچه داشتند، در این راه صرف می‌کردند.<ref>علی، المفصل فی تاریخ العرب قبل الاسلام، ۵/۱۲۷.</ref> ازجمله قمار و میسر، بازی با تیرهای شرط‌بندی و علامت‌دار بوده که با آن، گوشت شتری را میان خود تقسیم می‌کردند و سهم هر یک از برندگان بر اساس آن تیرها تعیین می‌شد و برنده سهم خود را برمی‌داشت.<ref>ابن‌کلبی، بت‌های عرب، ۲۲۳.</ref> چگونگی انجام آن، این‌گونه بوده‌است که شتری را خریده و نحر کرده و به ۲۸ قسمت تقسیم می‌کردند؛ سپس ده عدد چوبه تیر با اسامی مختلف انتخاب و برای هر یکی به ترتیب یک تا هفت سهم انتخاب می‌کردند، جز سه تیر آخر که بدون سهم بود. پس از آن به نام هر کسی یکی از تیرها را خارج می‌کردند و کسانی که بازنده می‌شدند، پول شتر را پرداخت می‌کردند. برخی از برندگان برای آنکه از ایشان به نیکی یاد شود، سهم خود را به فقیران می‌دادند.<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ۱/۲۵۹–۲۶۱؛ ابن‌عاشور، التحریر و التنویر، ۲/۳۲۹–۳۳۲؛ طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ۲/۱۹۲.</ref>

در [[قرآن کریم]]، از قمار با نام میسر یادشده و در کنار شراب از آن نکوهش شده و در آیاتی به آن<ref>بقره، ۲۱۹؛ مائده، ۹۰ و ۹۱.</ref> یا به تیرهای شرط‌بندی (ازلام)<ref>مائده، ۳ و ۹۰؛ صافات، ۱۴۱.</ref> اشاره شده‌است. همچنین بر اساس روایاتی دستور خداوند به پرهیز از رجس<ref>حج، ۳۰.</ref> و نهی از پرستش بت‌ها،<ref>انبیاء، ۵۲.</ref> به [[شطرنج]] تفسیر شده‌است.<ref>حر عاملی تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۳۱۰ و ۳۱۸؛ مجلسی، بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار (ع)، ۷۶/۲۳۶.</ref> همچنین پرهیز از «اکل مال به باطل»،<ref>بقره، ۱۸۸.</ref> به قمار تفسیر شده‌است.<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۴، ۱۶۶ و ۱۶۷.</ref> در روایات چندی از قمار، نهی و احکام و آثار زیان‌بار آن بر زندگی دنیوی و اخروی بیان شده‌است.<ref>کلینی، الکافی، ۵/۱۲۴؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۴–۱۶۸ و ۳۱۸–۳۲۶.</ref> در حدیثی [[امام‌صادق(ع)]] ضمن اشاره به برخی از مصادیق قمار، بازی با آن را، [[شرک]] و مصرف درآمد کسب‌شده با آن را، حرام و جایگاه بازی‌کنندگان با آن را، آتش دانسته‌است.<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۳۲۳.</ref>

با استناد به آیات و روایات، این بحث در نخستین کتاب‌ها و [[منابع فقهی]] مطرح شده‌است.<ref>مفید، المقنعه، ۷۲۶؛ حلبی، الکافی فی الفقه، ۲۸۱.</ref> قمار در آغاز در ابواب سبق و رمایه،<ref>طوسی، المبسوط، ۶/۲۹۳.</ref> [[شهادت]]؛<ref>طوسی، المبسوط، ۸/۲۲۱–۲۲۲؛ طوسی، النهایه، ۳۲۷.</ref> تعیین محرّمات<ref>حلبی، الکافی فی الفقه، ۲۸۱.</ref> یا اطعمه و اشربه حرام<ref>ابن‌زهره، غنیة النزوع الی علمی الاصول و الفروع، ۳۹۹.</ref> مطرح شد. در این میان برخی آن را در باب کسب‌های حرام مطرح کرده‌اند<ref>سلار، المراسم العلویة و الاحکام النبویة فی الفقه الامامی، ۱۷۰؛ ابن‌براج، المهذب، ۱/۳۴۴.</ref> و به مرور در همین باب، جایگاه ثابت پیدا کرد؛<ref>ابن‌ادریس، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، ۲/۲۱۵؛ حلی، محقق، شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام، ۲/۳–۴.</ref> البته به مناسبت ارتکاب عمل حرام در سایر ابواب مانند شهادت و وصیت و غیر آن نیز به قمار اشاره شده‌است.<ref>حلی، محقق، شرائع الاسلام فی مسائل الحلال و الحرام، ۴/۱۱۷؛ حلی، علامه، تذکرة الفقهاء، ۴۶۰.</ref> همین امر در دوره‌های بعدی نیز جریان داشته<ref>← نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ۲۲/۱۰۹.</ref> و تا دوران معاصر کشیده‌شده‌است.

امام‌خمینی این بحث را در [[کتاب المکاسب المحرمه]] به صورت استدلالی مطرح کرده<ref>امام‌خمینی، المکاسب المحرمه، ۱/۱۷۲ و ۲/۷–۴۷.</ref> و در [[تحریر الوسیله]]<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۷۱ و ۲/۵۹۰–۵۹۱.</ref> و [[رساله نجاة العباد]]،<ref>امام‌خمینی، رساله نجاة العباد، ۲۲۲.</ref> احکام آن را به‌اجمال ذکر کرده و در استفتائات<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۲/۹.</ref> به مسائل جدید آن پاسخ داده‌است.

اما در اعتبار برد و باخت مال (رهان) برای صدق قمار، گروهی از فقها صرف بازی با ابزار خاص قمار مانند نرد و [[شطرنج]] را کافی دانسته‌اند؛ گرچه بدون برد و باخت مال باشد؛<ref>کرکی، جامع المقاصد فی شرح القواعد، ۴/۲۴؛ شهید ثانی، مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام، ۳/۱۲۳؛ اردبیلی، مجمع الفائدة و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان، ۸/۴۱؛ طباطبایی، سیدعلی، ریاض المسائل فی تحقیق الاحکام بالدلائل، ۱۰/۲۳۹؛ ایروانی، حاشیة المکاسب، ۱/۳۷–۳۸.</ref> زیرا ظاهر برخی از کتاب‌های [[اهل لغت]] مانند الصحاح و مصباح المنیر این است که قمار مطلق بازی با ابزار خاص قمار است.<ref>← نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ۲۲/۱۰۹.</ref> در برابر، گروهی دیگر از فقها<ref>نراقی، مستند الشیعة فی أحکام الشریعه، ۱۴/۱۰۴؛ نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ۲۲/۱۰۹؛ انصاری، کتاب المکاسب، ۱/۱۱۷، ۳۷۲؛ خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۷۱–۵۷۳.</ref> و امام‌خمینی،<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۷–۸.</ref> وجود برد و باخت مال را در صدق قمار معتبر دانسته‌اند. ایشان اصل نسبت مطلقی که به اهل لغت داده شده و استفاده از عبارات آنان را صحیح ندانسته و تأکید کرده‌است، بسیاری از اهل لغت به برد و باخت مال نیز تصریح کرده‌اند.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۸.</ref> ایشان در فرض صحتِ نسبتِ به اهل لغت، آن را بیان صرف استعمال و اعم از [[حقیقت]] تلقی‌کرده و در صورت حقیقت‌بودن، آن را مخالف با عرف عام دانسته‌است؛ در نتیجه امام‌خمینی همانند بیشتر فقها، قمار را بازی با ابزار خاص آن در عرف، همراه با برد و باخت مال دانسته‌است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۹.</ref> البته ایشان در ادامه با بهره‌گیری از لغت و روایات به‌طور مبسوط به بررسی معنای واژه «میسر» در آیه ۹۰ سوره مائده پرداخته و همانند برخی دیگر،<ref>ایروانی، حاشیة المکاسب، ۳۸؛ خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۹–۵۷۰.</ref> آن را برابر با مطلق قمار معرفی کرده‌است؛<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۰.</ref> همچنین در حکم حرمت بازی با غیر ابزار قمار یا بازی با ابزار قمار بدون برد و باخت مال، گرچه قائل است قمار صدق نمی‌کند، می‌گوید می‌توان به روایات خاص دیگر استناد کرد که باید بررسی شود.

منابع دینی قمار را حرام دانسته‌اند و فقها بر حرمت آن اتفاق نظر دارند<ref>حلی، علامه، منتهی المطلب، ۱۵/۳۷۷؛ اردبیلی، مجمع الفائدة و البرهان فی شرح ارشاد الاذهان، ۸/۴۱.</ref> و حتی برخی حرمت آن را ضروری [[دین اسلام]] نامیده‌اند.<ref>خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۴.</ref> فقیهان بسیاری دلالت آیه میسر<ref>مائده، ۹۰.</ref> را بر حرمت قمار به وجوه مختلفی پذیرفته‌اند.<ref>حلی، علامه، منتهی المطلب، ۱۵/۳۷۶؛ بحرانی، الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره (ع)، ۱۸/۱۸۶؛ نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ۲۲/۱۰۹؛ خوانساری، جامع المدارک فی شرح المختصر النافع، ۳/۲۷.</ref> دراین‌باره روایات متعددی نیز وجود دارد<ref>کلینی، الکافی، ۶/۴۳۵–۴۳۶؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۷.</ref> که ادعای کثرت و [[استفاضه]]،<ref>بحرانی، الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره (ع)، ۱۸/۱۸۶.</ref> بلکه [[تواتر]] آنها<ref>نجفی، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ۲۲/۱۰۹؛ انصاری، کتاب المکاسب، ۱/۳۷۱؛ خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۴.</ref> شده‌است.

# بازی با ابزار قمار بدون برد و باخت مال: گروهی از فقها بازی با ابزار قمار بدون برد و باخت مال را نیز حرام دانسته‌اند؛<ref>شهید ثانی، مسالک الافهام الی تنقیح شرائع الاسلام، ۱۴/۱۷۶؛ عاملی، مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامه، ۱۲/۱۸۴؛ امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۵.</ref> اما بعضی جز در نرد و شطرنج، به سبب دلیل خاص قائل به تحریم نشده‌اند<ref>نراقی، مستند الشیعة فی أحکام الشریعه، ۱۴/۱۰۵–۱۰۶.</ref> و گروهی در تمام دلایل قول به تحریم، تشکیک کرده‌اند.<ref>خوانساری، جامع المدارک فی شرح المختصر النافع، ۳/۲۷–۲۸.</ref> اما در استدلال بر آن بنابر نظر [[امام‌خمینی]] و برخی دیگر از فقها، بر بازی بدون برد و باخت مال، قمار صدق نمی‌کند؛<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۸.</ref> از این‌رو حکم این صورت از دلایلی که دربارهٔ حرمت قمار وارد شده، قابل استفاده نیست و باید از دلایل دیگری کمک گرفت. [[شیخ انصاری]] دراین‌باره به کمک برخی روایات<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۳۲۱.</ref> میسر در آیه<ref>مائده، ۹۰.</ref> را به معنای ابزار قمار دانسته که در نتیجه، صرف بازی با آنها حرام می‌شود؛ حتی اگر بدون برد و باخت مال باشد؛<ref>انصاری، کتاب المکاسب، ۱/۳۷۳–۳۷۴.</ref> از این‌رو ایشان و برخی دیگر<ref>خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۴–۵۶۶.</ref> مراد از آن را قمارکردن ندانسته‌اند تا احتمال انصراف آن به قمارهای رایج که با برد و باخت مال بوده مطرح شود. [[امام‌خمینی]] دراین‌باره با بسط و تفصیل به بررسی دلالت آیه میسر و بیان احتمال‌های چهارگانه در آن پرداخته‌است. ایشان برای هر یک از چهار احتمال، اینکه میسر ابزار قمار، مال مورد برد و باخت، هر دو با هم یا همان قمار باشد، روایاتی ذکر<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۵ و ۱۶۷.</ref> و در همه آنها اشکال کرده<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۰–۱۴.</ref> و روایاتی را پذیرفته‌است که میسر را مطلق قمار دانسته‌اند؛ مانند روایتی از [[امام‌رضا(ع)]] که میسر را همان قمار دانسته‌است.<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۷.</ref> امام‌خمینی همین را مطابق با کلمات اهل لغت و برخی از مفسران شمرده‌است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۰–۱۱.</ref> ایشان این روایات را شاهد جمع میان مجموعه روایات قرار داده و روایات دیگر را ناظر به بیان مصادیق میسر گرفته‌است. پس میسر در آیه همان چیزهایی است که ذکر شده‌است، اعم از ابزار قمار، عمل و گرو و مال؛ از این‌رو امام‌خمینی دلالت آیه<ref>مائده، ۹۰.</ref> بر حرمت بازی با ابزار قمار بدون برد و باخت مال را پذیرفته‌است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۵.</ref> امام‌خمینی در ادامه ذیل آیه را که می‌گوید [[شیطان]] می‌خواهد دشمنی و کینه را میان مردم ایجاد کند، اشاره به حکمت تشریع این حکم دانسته و آن را به این معنا گرفته که قماربازان در معرض وقوع دشمنی و کینه‌اند، نه اینکه علت آن، وقوع دشمنی و کینه باشد و شکی نیست که این درمعرض‌بودن، با قماربازی بدون برد و باخت مال نیز حاصل می‌شود.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۶.</ref> ایشان تعداد دیگری از روایات را به صورت دلیل مستقل ذکر<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۶–۲۳.</ref> و مانند گروهی از فقها<ref>ایروانی، حاشیة المکاسب، ۱/۳۸؛ خوانساری، جامع المدارک فی شرح المختصر النافع، ۳/۲۸؛ خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۶–۵۷۰.</ref> در سند یا دلالت تعدادی از آنها بر بازی با مطلق ابزار قمار اشکال کرده‌است؛<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۹–۲۱.</ref> اما دلالت برخی از آنها مانند موثقه زراره یا روایات حرمت [[شطرنج]]<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۳۲۱–۳۲۲.</ref> را می‌پذیرد<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۱۸.</ref> و دربارهٔ روایت معمربن‌خلاد<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۳۲۳.</ref> می‌گوید امام (ع) در صدد نفی خصوصیت از نرد و شطرنج است؛ پس روایت را شامل سایر ابزار قمار دانسته‌است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۲۲–۲۳.</ref> از همین‌جا امام‌خمینی برای شطرنج خصوصیتی ندیده و آن را به صورت مطلق حرام ندانسته‌است، بلکه معیار در حرمت آن را از باب صدق آلت قمار دانسته که بعدها در پاسخ استفتائی اشاره کرده‌است اگر احراز شود شطرنج در عرف از ابزار قمار خارج شده و به صورت بازی فکری درآمده، بازی با آن بدون برد و باخت مال جایز است.<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۲/۱۰؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۱۲۹ و ۱۴۹–۱۵۱.</ref> ایشان در [[فتوا|فتوای]] خویش نیز بازی با انواع ابزار قمار را حتی بدون برد و باخت، حرام شمرده‌است؛<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۲/۹ و ۱۱.</ref>

# بازی با غیر ابزار قمار با برد و باخت مال: فقها در حرمت بازی با غیر ابزار مخصوص قمار با برد و باخت مال، اختلاف نظری ندارند<ref>← انصاری، کتاب المکاسب، ۱/۳۷۵؛ خوانساری، جامع المدارک فی شرح المختصر النافع، ۳/۲۸.</ref> و حتی [[محقق نجفی]] حرمت را ظاهر [[اجماع فقیهان]] دانسته‌است (۲۸/۲۲۰). امام‌خمینی نیز حرمت را پذیرفته‌است،<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۲۲–۲۳.</ref> اما در مقام استدلال بر آن، استناد به اجماع را با توجه به وجود دلایل مختلف و احتمال مدرکی‌بودن نپذیرفته‌است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۲۳.</ref> ایشان برخلاف برخی دیگر<ref>خویی، موسوعة الامام‌الخوئی، ۳۵/۵۶۹–۵۷۰.</ref> صدق قمار در بازی با غیر ابزار مخصوص را صحیح ندانسته<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۲۳–۲۴.</ref> و نظر [[شیخ انصاری]] را که می‌گوید از برخی روایات، صدق قمار بر این موارد فهمیده می‌شود (المکاسب، ۱/۳۷۷) نمی‌پذیرد و احتمال می‌دهد موارد یادشده در روایات ناظر به ابزاری است که در آن زمان، قمار با آنها متعارف بوده‌است (همان، ۲/۲۴). امام‌خمینی آیه پرهیز از «اکل مال به باطل»<ref>نساء، ۲۹.</ref> و تعدادی از روایات در تفسیر این آیه<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۴، ۱۶۶ و ۱۶۷.</ref> و روایاتی را که دربارهٔ میسر وارد شده<ref>حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۷/۱۶۵ و ۱۶۷.</ref> می‌آورد و دلالت آنها را نمی‌پذیرد؛<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۲۴–۳۰.</ref> اما دلالت مرسله صدوق در باب سبق و رمایه<ref>صدوق، من لایحضره الفقیه، ۴/۵۹.</ref> بر حرمت بازی با غیر ابزار قمار با برد و باخت را قبول می‌کند و این روایت را ازجمله مرسله‌هایی می‌داند که به صرف ارسال در سند، قابل کنارگذاشتن و مناقشه نیستند.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۲/۳۲.</ref> فقها با توجه به دلایل یادشده مسابقات مختلف را جز در موارد مخصوص مانند اسب‌دوانی و مانند آن و تیراندازی، در صورتی که با برد و باخت مال باشد، حرام دانسته‌اند و بر حرمت آن ادعای اجماع کرده، آن را از مصادیق قمار برشمرده‌اند.<ref>← طباطبایی، سیدعلی، ریاض المسائل فی تحقیق الاحکام بالدلائل، ۱۰/۲۳۸–۲۳۹.</ref> امام‌خمینی نیز بازی‌های مختلف را با برد و باخت مال، حرام شمرده‌است.<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۲/۹.</ref> از مسائلی که از مصادیق صورت سوم به‌شمار می‌رود، [[بلیط بخت‌آزمایی]] است که امروزه در زبان عربی به آن «یانصیب» گویند.<ref>حلی، ۴۹؛ بستانی، ۱۰۰.</ref> امام‌خمینی مطلق معامله بلیط‌های بخت‌آزمایی رایج در زمان [[رژیم پهلوی]] را که افراد در ازای دریافت بلیط، پولی پرداخت کرده و آن شرکت به قید قرعه به برنده مبلغ معینی می‌داد، باطل و غیرمجاز شمرده‌است؛ هرچند در آن زمان در برهه‌ای اسم آن عوض شده و با عنوان [[اعانه]] به [[مؤسسات خیریه]]، معرفی شده بود؛<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۲/۵۹۰.</ref> البته ایشان در ادامه فرض می‌کند اگر واقعاً مؤسسه‌ای پیدا شود و برای کمک به مراکز خیریه و نیازمندان، بلیط‌هایی منتشر کند و مردم هم برای کمک به این مراکز، مبلغی بدهند و آن شرکت پول‌ها را صرف آن کار خیر کند و از مال خودش یا از وجوهی که از انتشار بلیط به دست می‌آید، با رضایت پول‌دهندگان، مبلغی به اشخاصی پرداخت کند که قرعه به نام آنان درمی‌آید، جایز است؛<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۲/۵۹۰–۵۹۱.</ref>