E.shahabi

جمهوری اسلامی ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بر پایبندی خود به توافق الجزایر تأکید کرد؛<ref>لوی، علل وقوع جنگ ایران و عراق، ۱۱۹؛ حوزه، مجله جنگ در آینه مبانی، ۱۱۰.</ref> ولی صدام حسین رئیس‌جمهور عراق که در ۲۵ تیر ۱۳۵۸ به جای حسن البکر نشست،<ref>درویشی، جنگ ایران و عراق، ۲۷.</ref> از قرارداد الجزایر ابراز ناخرسندی کرد<ref>هاشمی رفسنجانی، روزهای پایداری، ۱/۵۳۷ـ۵۳۸؛ شهیدزاده، ره‌آورد روزگار، ۳۳۰ـ۳۳۱.</ref> و در ۲۶ شهریور ۱۳۵۹ در جلسه فوق‌العاده [[مجمع ملی عراق]] با پوشیدن لباس فرمانده کل قوا طی سخنرانی مفصلی لغو موافقت‌نامه‌ الجزایر و قراردادهای وابسته به آن و حاکمیت انحصاری عراق بر اروندرود را اعلام و ایران را رسما تهدید به [[جنگ]] کرد. دولت بعثی عراق یک روز پس از نامه‌ای که در ۳۰ شهریور ۱۳۵۹ به هشت شخصیت و سازمان جهانی نوشت، حمله سراسری به خاک ایران را آغاز کرد.<ref>پارسادوست، نقش عراق در شروع جنگ، ۳۶۳ـ۳۶۸ و ۳۹۳.</ref> صدام حسین که رهبری عرب‌ها و ژاندارمی منطقه [[خلیج فارس]] را در سر داشت؛<ref>امام‌خمینی، امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۹۵؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۲/۶.</ref> تجزیه و اشغال ایران به‌ویژه [[خوزستان]] و مقابله با انقلاب اسلامی از اهداف اصلی وی در تهاجم به ایران بود.<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب در بحران، ۲۳۳؛ بهزاد و علی‌بابایی، همپای صاعقه، ۳۵ـ۳۶.</ref> امام‌خمینی انگیزه اصلی تجاوز وی به ایران را نگهبانی از کفر در برابر اسلام دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۲۵۱ و ۱۹/۲۱۵.</ref> و یادآوری کرد نگرانی و ترس دشمنان از اتحاد مسلمانان و برقراری حکومت اسلامی است<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۵.</ref>؛ چنان‌که در نگاه ایشان استقرار نظام جمهوری اسلامی به جای سلطنت<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۲۲.</ref> و ترس دشمنان از صدور انقلاب اسلامی {{ببینید|متن=ببینید|صدور انقلاب}} به‌ویژه در میان محرومان،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۱۳۱.</ref> از دیگر انگیزه‌های این تجاوز بود.(ادامه مقاله.)