قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

قیامت از ریشه «قوم» در اصل، مصدر و به معنای برخاستن است<ref>← ابن‌منظور، لسان العرب، ۱۲/۵۰۶؛ ابن‌اثیر، النهایة فی غریب الحدیث و الاثر، ۴/۱۳۵.</ref> و تاء دلالت بر یک‌بار وقوع دارد.<ref>راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۶۹۱.</ref> این واژه در اصطلاح [[علم کلام|کلامی]] به معنای روز جزا<ref>قاضی‌عبدالجبار، تنزیه القرآن عن المطاعن، ۴۹۱؛ طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۵/۲۸۴.</ref> و روز برخاستن و زنده‌شدن مردگان از قبرهاست<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۰/۱۹۰.</ref> و در اصطلاح [[عرفان|عرفانی]] به معنای بازگشت موجودات به خالق و مبدأ خود<ref>قاضی‌سعید، شرح الاربعین، ۱۷۷ و ۴۶۴.</ref> و فنای ذات، صفات و افعال موجودات در ذات، صفات و افعال حق‌تعالی است.<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۳۹۱.</ref> [[امام‌خمینی]] نیز قیامت را روز جزا و حساب می‌داند؛ روزی که سلطنت الهی ظهور و بروز می‌کند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۶.</ref>

در [[قرآن کریم]] آیات بسیاری از وقوع روز قیامت خبر داده‌اند.<ref>نساء، ۸۷؛ یونس، ۹۳؛ زمر، ۳۱.</ref> در آیاتی نیز بر وقوع روز قیامت استدلال شده و به سخن [[کافر|کفار]] و [[شرک|مشرکان]] که برانگیخته‌شدن انسان‌ها در روز قیامت را بعید شمرده‌اند پاسخ داده شده‌است.<ref>حج، ۵–۶؛ قیامت، ۳۶–۴۰.</ref> در روایات نیز چگونگی روز قیامت و مواقف آن بیان شده‌است.<ref>برقی، المحاسن، ۱/۱۷۹؛ صدوق، ثواب الاعمال، ۲۲۲.</ref> اعتقاد به قیامت و [[معاد]] از اصول و ضروریات [[اسلام|دین اسلام]] است؛<ref>فاضل مقداد، الانوار الجلالیه، ۱۰۰؛ مجلسی، مرآة العقول، ۹/۳۰۴؛ طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۸/۱۷۴.</ref> از این‌رو قائلان به [[تناسخ]]، به سبب باورنداشتن به قیامت، کافر شمرده شده‌اند.<ref>عجالی، الکامل فی الاستقصاء فیما بلغنا من کلام القدماء، ۴۲۶.</ref> قیامت در مباحث کلامی از موضوعات مهمی است که در ضمن بحث از معاد، مطرح می‌شود و دربرگیرنده مباحثی چون چگونگی ظهور در قیامت، [[نفخ صور]]، حشر، حساب، میزان، [[صراط]] و کتاب اعمال است.<ref>← صدوق، الاعتقادات، ۷۰–۷۳؛ فاضل مقداد، ارشاد الطالبین، ۴۲۵؛ فیض کاشانی، علم الیقین، ۲/۱۰۹۶–۱۱۸۴.</ref>

حکمای الهی نیز کوشیده‌اند بر اساس ادله عقلی مباحث قیامت و معاد را اثبات کنند؛ اگرچه معتقدند بسیاری از خصوصیات قیامت از مسائلی نیست که عقل انسان بتواند خود به آن راه یابد و در مواردی که از اثبات آن عاجز گشته‌اند، به اعتبار یقینی‌بودن گفتار [[پیامبر خدا(ص)]]، آن را تعبداً پذیرفته‌اند.<ref>ابن‌سینا، الشفاء، الالهیات، ۴۲۳.</ref> فیلسوفان پیشین بر اساس مبانی خود نتوانستند برخی از حقایق معاد و قیامت را اثبات کنند؛ اما [[ملاصدرا]] توانسته‌است با مبانی خاص خود، مانند [[حرکت جوهری]] و [[اصالت وجود]]، مباحثی چون حشر و [[معاد جسمانی]] و [[تجرد برزخی]] را اثبات کند. همچنین تحقیق در انواع صراط، نشر کتب و صحیفه اعمال و بعث انسان با جمیع قوا و جوارح، اختصاص به ملاصدرا دارد.<ref>ملاصدرا، زاد المسافر، ۱۸–۲۵؛ آشتیانی، مقدمه سه رساله فلسفی، ۳۰–۳۳.</ref>

[[حکما]] و متکلمان در تحلیل برخی مسائل قیامت اختلاف دارند. برخی متکلمان واژگانی چون میزان، کتاب و مانند آن را حمل بر معنای ظاهری‌شان می‌کنند<ref>← مجلسی، حق الیقین، ۲/۴۲۹.</ref> یا در مسئله لقاءالله برخی متکلمان اشعری و سَلَفی، لقا و رؤیت را در قیامت با چشم سر جایز می‌دانند؛ اما حکما این امر را ممتنع می‌دانند.<ref>← لاهیجی، سرمایه ایمان در اصول اعتقادات، ۵۴.</ref> [[عرفا|عارفان]] نیز به ویژگی‌های باطنی قیامت پرداخته‌اند و ظهور قیامت کبری را برای سالک در همین عالم به واسطه [[فنا]] و بقای پس از فنا امکان‌پذیر دانسته‌اند.<ref>ابن‌عربی، تفسیر، ۲/۲۰۶؛ قیصری، شرح فصوص الحکم، ۷۳۸.</ref>

امام‌خمینی وجوهی برای نام‌های روز قیامت که در قرآن آمده ذکر کرده‌است، ازجمله:

 

# «یوم‌الدین»:<ref>فاتحه، ۴.</ref> به جهت اینکه در روز قیامت آثار دین و حقایق آن روشن می‌شود؛<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۵–۲۷۶.</ref>  

# «یومَ تُبلَی السرائر» (آشکارشدن باطن‌ها):<ref>الطارق، ۹.</ref> به جهت اینکه روز قیامت روز آشکارشدن حقایق، امور پنهان و باطن است؛<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۹۵.</ref>  

# «یوم‌الحسره»:<ref>مریم، ۳۹.</ref> به جهت اینکه انسان‌ها به سبب فرصت‌هایی که برای انجام اعمال خیر داشتند و از دست دادند و گناهانی که کرده‌اند، حسرت و ندامت می‌خورند؛<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۵۳؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۹۲.</ref>  

# «یوم‌الجمع»:<ref>شوری، ۷.</ref> به جهت اینکه امور پراکنده در [[دین]] و نشئه ملک، در روز قیامت و نشئه ملکوت جمع می‌شوند یا به جهت بازگشت ممکنات در روز قیامت به باب‌الله و رسیدن موجودات به [[فنا|فنای الهی]] و اینکه هر موجود در سایه اسم مناسب به خود فانی در حق می‌شود.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۱–۲۷۲.</ref>

بحث از حقیقت قیامت از مباحث مهم و عمیقی است که حکما و عرفا به آن توجه کرده‌اند. حقیقت قیامت زمان برگشت ارواح از موطن اجساد به مقر اصلی خود و بازگشت به مبدأ و خالق خود است<ref>قاضی‌سعید، شرح الاربعین، ۱۷۷.</ref> و خلایق با [[فنا]]، نزد اصل و مبدأ خود قیام خواهند داشت.<ref>ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ۴۲۵.</ref> قیامت به قیامت صغری و کبری تقسیم می‌شود. قیامت صغری عالم قبر و برزخ است<ref>غزالی، الاربعین، ۱۶۹؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۰۱.</ref> و پس از مرگ آغاز می‌شود و در آن ارواح به قالب‌های بدن‌های مثالی تعلق می‌گیرند.<ref>کاشانی، شرح فصوص، ۳۳۰.</ref> قیامت کبری عالم پس از برزخ است که با برانگیختن انسان‌ها از قبرها آغاز می‌شود<ref>قاضی‌سعید، شرح توحید، ۱/۵۴۵.</ref> و با هلاک و فنای همه موجودات و بازگشت آنها به مبدأ اصلی خود همراه است<ref>ملاصدرا، شرح اصول الکافی، ۳/۱۲۲.</ref> و انسان‌ها برای [[ثواب و عقاب|جزا و پاداش]] اعمال خود، در محضر حق‌تعالی حاضر می‌شوند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۵–۲۷۶.</ref> در متون روایی نیز به دو قسم قیامت صغری و قیامت کبری اشاره شده‌است؛<ref>کلینی، الکافی، ۲/۱۹۴؛ دیلمی، ارشاد القلوب الی الصواب، ۱/۱۸.</ref> البته در اصطلاح رایج، قیامت به صورت مطلق برای قیامت کبری به کار می‌رود.

 

امام‌خمینی حقیقت قیامت صغری را بازگشت [[قوای نفس]] یا قوای عالم به باطن خود می‌داند؛<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۲۴.</ref> به این معنا که با مرگ، قوای انسان در مرتبه برزخیت جمع می‌شود و بدن را که قشر برای نفس است رها می‌کند و قوا به باطن نفس رجوع می‌کنند از این جهت [[نفس]] پس از [[مرگ]] و از دست‌دادن حواس ظاهری، قوای خود را حفظ کرده و بدون چشم و گوش ظاهری می‌بیند و می‌شنود و از این جهت است که در روایت آمده‌است وقتی فرزند آدم بمیرد، قیامت او آغاز خواهد شد که این قیامت صغری است؛ اما در قیامت کبری تمام قوای عالم به باطن خود بازمی‌گردند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۲۳–۳۲۴.</ref> قیامت صغری و برزخ به واسطه [[حرکت جوهری]] نفس در دنیا آغاز می‌شود و نفس در ابتدای وجود، حکم صورت برای ماده جسمانی را دارد و به‌تدریج هر اندازه تجرد پیدا کند، مستقل می‌شود<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۴–۶۶.</ref> و این تجردیافتن در عالم طبیعت، دارای مراتب تشکیکی است و در ابتدا [[تجرد نفس]] به همراه ماده است و به‌تدریج قوت می‌یابد تا اینکه این ماده را رها و [[استقلال]] کامل پیدا می‌کند و به عالم برزخ وارد می‌شود؛<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۴۱.</ref> البته حقیقت بدن نیز نفس را در خروج از این عالم همراهی می‌کند که آن بدن برزخی است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۵۴۰–۵۴۱.</ref> {{ببینید|معاد}}

امام‌خمینی با استفاده از روایت نبوی (ص) که قبر باغی از باغ‌های [[بهشت و جهنم|بهشت]] یا حفره‌ای از حفره‌های جهنم است،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۶/۲۰۵.</ref> معتقد است برزخ هر شخص نیز نمونه‌ای از نشئه قیامت اوست و روزنه‌ای از بهشت یا [[جهنم]] به سوی او باز می‌شود؛<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۴۶۰–۴۶۱.</ref> البته برزخ هر شخص با دیگران متفاوت است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۰۱.</ref> و در حقیقت برزخ همان بقای انس با طبیعت است و تا این انس باقی است، شخص در برزخ می‌ماند؛ اما به جهت ظهور و غلبه‌ای که عالم غیب دارد، توجه به عالم طبیعت قطع و وابستگی‌ها تمام می‌شود و با تمام‌شدن این وابستگی‌ها بعث و قیامت کبری آغاز می‌شود.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۰۰–۶۰۱.</ref> به اعتقاد ایشان روز قیامت (به معنای عام آن) از نخستین مرتبه رجوع ملک به ملکوت و برطرف‌شدن [[حجب|حجاب]] تعینات آغاز می‌شود و نهایت آن ظهور تام قیامت کبری است که ظهور قهاریت تام و مالکیت حق‌تعالی و استوای حق‌تعالی بر [[عرش]] است.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۵۸.</ref>{{ببینید|برزخ}}

به باور [[امام‌خمینی]] حقیقت قیامت کبری از جهت [[اسمای الهی]]، تجلی جلالی حق‌تعالی به اسم «قهار» است که با نور عظمت خود بر همه موجودات ظهور می‌کند، تمام انّیات و ظهورات موجودات در شدت نور حق محو و مستهلک می‌شوند و در این روز، حق‌تعالی ندا می‌دهد «لِمَنِ الْمُلْک الْیوْمَ: برای چه کسی در این روز مالکیتی مانده‌است؟» جواب‌دهنده‌ای نیست که سخنی بگوید، در این هنگام خود حق‌تعالی جواب می‌دهد «لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ».<ref>غافر، ۱۶؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۲.</ref> اتصاف حق‌تعالی به [[احدیت و واحدیت|واحدیت]] و قهاریت در مراحلی از قیامت کبری، نه رحیمیت و رحمانیت، به این جهت است که اسم رحمان و رحیم برای بسط وجود و افاضه آن است. از این‌رو حق‌تعالی در آغاز [[سوره حمد]] خود را به «الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» معرفی کرده‌است؛ ولی در قیامت، قبض و رجوع این [[فیض اقدس و مقدس|فیض]] است و این رجوع مختص به عالم دنیا نیست، بلکه شامل [[عوالم مجردات]] مانند [[عالم عقول]] و [[ملائکه مقرب]] نیز می‌شود. از این‌رو در بعضی [[حدیث|روایات]]<ref>کلینی، الکافی، ۳/۲۵۶.</ref> آمده‌است [[عزرائیل]] پس از قبض روح تمامی موجودات، خود نیز قبض [[روح]] می‌شود.<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۳۲.</ref> در حقیقت نور وجود، در قوس نزول عالم با تنزل و تقید همراه است و هر تقیدی حجاب است و موجودات در قوس نزول با این تقید و حجاب همراه‌اند و پس از رسیدن به عالم طبیعت با حرکت طبیعی که در ذات و سرشت آنها موجود است، به حق‌تعالی بازمی‌گردند و از اینجا قوس صعود آغاز می‌شود تا اینکه [[مالکیت]] و قاهریت حق‌تعالی جلوه می‌کند، همه تعینات را از میان می‌برد و این رجوع در حقیقت رجوع اول به آخر و اتصال ظاهر به باطن است و این حقیقت قیامت کبری است؛<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۱–۲۷۲.</ref> بنابراین روز قیامت، ظهور حق‌تعالی از افق تعینات و فنای این تعینات در اسم مناسب خود است. از این‌رو برای [[انسان کامل|انسان کاملی]] که به مرحله [[فنا]] رسیده‌است، احکام قیامت، ساعت و یوم‌الدین برای او در همین عالم ثابت و ظاهر است؛ زیرا او در همین عالم به حسب [[سیر و سلوک|سلوک]] و هجرت به سوی حق‌تعالی به مرتبه فنا رسیده‌است و حق‌تعالی به مالکیت (مطلقه) خود بر [[قلب]] او ظهور کرده‌است و هم‌اکنون قیامت او برپا شده‌است.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۲.</ref> {{ببینید|انسان کامل}}

== ویژگی‌های روز قیامت ==

[[قرآن کریم]] ازجمله اوصاف روز قیامت را ظهور [[مالکیت]] خداوند،<ref>حج، ۵۶.</ref> وحشت و هول عظیم در آن<ref>فرقان، ۲۷.</ref> و بازگشت به رحمت رحمانیه حق‌تعالی برای متقین<ref>مریم، ۸۵.</ref> شمرده‌است.

از دیدگاه امام‌خمینی [[مالکیت]] دارای اقسامی است. ایشان به شش قسم از انواع مالکیت‌های اعتباری و حقیقی در دنیا اشاره می‌کند و بر این نکته تأکید دارد که مالکیت خداوند هیچ‌یک از اقسام ذکرشده نیست؛ زیرا تمام این اقسام در عالم دنیا واقع شده‌اند و عالم امکان، محض [[فقرا|فقر]] است و محدود به حدود [[ماهیت]] است و هر آنچه محدود به حد ماهیت است، از فعل خود بینونیت و جدایی دارد و مالکیت خداوند از قسم اضافه اشراقیه و احاطه قیومیه است که با موجودات به هیچ‌وجه در ذات و صفات خود تباین عزلی (جدایی) ندارد و مالکیت حقیقیه حقه دارد؛ چنان‌که بعضی آیات به آن اشاره کرده‌اند، مانند «نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ: ما از رگ گردن به او نزدیک‌تریم».<ref>ق، ۱۶؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۶۹–۲۷۰.</ref> طبق این دیدگاه، حق‌تعالی به دلیل نداشتن محدودیت و نامتناهی بودن، جایی برای جدایی و بینونت نمی‌گذارد؛ اما در موجودات امکانی و محدود، حتی عوالم مجردات اگرچه نسبت به مادون خود بینونت ندارند و عوالم مادون، رقیقه آن حقیقت‌اند، به قدر محدودبودن، بینونیت عزلی دارند و مالکیت آنها بر عوالم پایین‌تر، مالکیت حقیقی نیست.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۰–۲۷۱.</ref>

امام‌خمینی برای اختصاص مالکیت حق‌تعالی به یوم‌الدین در [[سوره فاتحه]] با وجود اینکه مالکیت حق‌تعالی بر همه عوالم و اشیا یکسان است، وجوهی ذکر کرده‌است:

# از جهت اینکه یوم‌الدین روز ظهور مالکیت و قاهریت حق‌تعالی است که روز جمع موجودات و بازگشت آنها به باب‌الله و صعود موجودات به [[فنا|فناء الله]] است؛ زیرا هر موجودی در سیر تنزلی خود در قوس نزول عالم رو به احتجاب و غیبت است و با عبور از هر مرحله و هر عالمی، تقید و تعینی به تعینات او اضافه می‌گردد.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۱–۲۷۲.</ref> از این‌رو انسان مجموع تعینات و [[حجب|حجاب‌ها]] است که او را از منبع نور محجوب می‌کنند تا به عالم طبیعت که [[اسفل‌السافلین]] است، می‌رسد و در قوس صعود انسان با رفع این حجاب‌ها و تقیدات بازمی‌گردد و آن نور مطلق و شمس حقیقت، از ورای حجب متعدد ظلمانی و نورانی ظاهر می‌شود و در اینجاست که حق‌تعالی به صفت مالکیت جلوه می‌کند؛ بنابراین یوم‌الدین به یک معنا روز خروج شمس حقیقت از افق تعینات است که در تعبیر اهل معرفت از این خروج شمس حقیقت، به «یوم» و از احتجاب آن در تعینات، به «لیل» تعبیر می‌شود. از این‌رو، قوس نزول، [[لیلةالقدر]] محمدی (ص) و قوس صعود، یوم‌القیامه احمدی (ص) است.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۱–۲۷۲.</ref> لازمه مالکیت خداوند در روز قیامت ـ که روز خروج شمس حقیقت از حجاب افق تعینات است ـ این است که هر موجود در سایه اسم مناسب خود فانی در حق‌تعالی می‌شود و چون [[نفخ صور]] دمیده شود، آن اسم ظهور می‌کند و هر موجودی با اسم خاص خود همراه می‌شود و انسان‌های مؤمن با اسمای لطف و جمال و انسان‌های شقی با اسمای قهر و جلال همراه می‌گردند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۶۹–۲۷۲.</ref>{{ببینید|لیلةالقدر}}

=== ب) عظمت و وحشت روز قیامت ===

[[قرآن کریم]] در آیات بسیاری به عظمت و وحشت در روز قیامت اشاره کرده‌است و قیامت را روزی معرفی کرده که هول و وحشت آن کودکان را پیر می‌کند<ref>مزمل، ۱۷.</ref> و هر مادر شیردهی فرزند شیرخوار خود را فراموش می‌کند و مردم از هراس قیامت به حالت مستی دیده می‌شوند.<ref>حج، ۲؛ ← امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۲.</ref> طبق برخی روایات نیز شدت عظمت روز قیامت به حدی است که وقتی [[بهشت و جهنم|جهنم]] را حاضر می‌کنند، همه [[پیامبران(ع)|انبیا(ع)]] و [[فرشتگان]] به جزع و ناله می‌افتند و نجات خود را طلب می‌کنند، غیر از [[پیامبر اسلام(ص)]] که نجات امت خود را طلب می‌کند.<ref>کلینی، الکافی، ۸/۳۱۲.</ref>

امام‌خمینی درک عظمت روز قیامت را بالاتر از فکر و عقل بشری می‌داند و شدت و عظمت آن را بدون حد و حصر می‌شمارد؛ همچنان‌که عذاب‌های آن نیز قابل مقایسه با این عالم نیست.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۲.</ref> به اعتقاد ایشان اوصافی که خداوند از وحشت روز قیامت نقل می‌کند، دل افراد بیدار را می‌شکافد و قلب آنان را ذوب می‌کند و طبق برخی آیات هرگز چیزی نمی‌تواند انسان را از این روز هولناک نجات دهد. اگرچه [[زن]] و فرزند و هرچه در عالم است [[فدیه]] دهد، باز آتش جهنم شعله‌ور است.<ref>معارج، ۱۵–۲۱؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۲۲۵.</ref>

=== ج) فراگیری رحمت و مغفرت الهی ===

اندیشمندان اسلامی بر اساس برخی از آیات<ref>حجر، ۴۹.</ref> رحمت حق‌تعالی را در قیامت وسیع‌تر و بزرگ‌تر از رحمت حق‌تعالی در دنیا می‌دانند.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب (التفسیر الکبیر)، ۱/۲۴۱؛ فیض کاشانی، کلمات مکنونه، ۱۳۲.</ref> طبق بعضی روایات برای خداوند صد [[رحمت]] است که یک جزء آن را در دنیا قرار داده‌است و اهل دنیا با آن به همدیگر رحم و مهربانی می‌کنند و ۹۹ جزء آن را برای اهل آخرت نگه داشته‌است.<ref>استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهره، ۲۶.</ref> اهل معرفت رحمت مطلق حق‌تعالی را رحمتی عام می‌دانند که شامل همه موجودات می‌شود که رحمت رحمانیه است و سبب ظهور و ایجاد عالم است؛ اما رحمتی که سبب شفقت بر بندگانش است، رحمت رحیمیه است که یک تجلی آن در روز قیامت رخ می‌دهد تا میان مردم به عدل حکم کند.<ref>کاشانی، شرح فصوص، ۱۷۵.</ref>

امام‌خمینی معتقد است رحمت الهی در قیامت چنان گسترده می‌شود که طبق بعضی روایات،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۷/۲۸۷.</ref> [[شیطان]] امید به مغفرت حق‌تعالی پیدا می‌کند<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۲۲۶–۲۲۷.</ref> و عذاب‌های گنهکاران در [[برزخ]] و مواقف قیامت از عنایات خداوند بر بندگان است تا بندگان در این میان پاک شوند و از امراض روحی رهایی یابند و گرفتار آتش جهنم نشوند؛<ref>امام‌خمینی، الطلب و الاراده، ۸۸–۸۹؛ امام‌خمینی، تعلیقات فصوص، ۱۷۱.</ref> مانند سختی‌هایی که انسان در حالت [[احتضار]] و دیدن فرشتگان قبض [[روح]] با آنها روبه‌رو می‌شود و همچنین فشارها و عذاب‌های گوناگون که در [[عالم قبر]] مشاهده می‌کند و اگر در این مرحله اخلاق و ملکات فاسد و ظلمت‌ها از انسان برطرف نشد، در مواقف پنجاه‌گانه روز قیامت گرفتار عذاب و سختی‌هایی می‌شود تا گرفتار [[جهنم]] نشود و اگر در این مواقف نیز نور فطری که در درون خود داشت، به یاری او نیامد و بر این ظلمت‌ها غلبه نکرد و با نور شافع اکبر همراه نگشت،<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۰۸؛ امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۵۹–۱۶۰.</ref> به جهنم خواهد افتاد تا با آتش جهنم، غل و غش‌ها از باطن و [[فطرت الهی]] او پاک شود؛ چنان‌که بعضی از آیات دوزخ،<ref>حجر، ۴۷.</ref> به این مطلب اشاره دارند.

البته در [[قرآن|قرآن کریم]] و [[حدیث|روایات]] ویژگی‌ها و نشانه‌های دیگری نیز از روز قیامت بیان شده‌است، ازجمله:

طولانی‌بودن روز قیامت؛ زیرا روز آن به اندازه پنجاه هزار سال است؛<ref>معارج، ۴.</ref>  

# ناگهانی‌بودن روز قیامت؛<ref>انعام، ۳۱؛ یوسف، ۱۰۷؛ حج، ۵۵.</ref>  

# زلزله روز قیامت که امر عظیمی است؛<ref>حج، ۱.</ref>  

# جمع‌شدن خورشید و ماه؛<ref>قیامت، ۹.</ref>  

# شکافته‌شدن آسمان.<ref>مرسلات، ۹؛ انشقاق، ۱.</ref> در روایات نیز به ویژگی‌ها و علامت‌های روز قیامت اشاره شده‌است.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۲/۳۰۳–۳۰۴؛ کلینی، الکافی، ۸/۱۰۴.</ref>

در [[قرآن کریم]] به مراحل و مواقف روز قیامت اشاره شده‌است؛ مانند نفخ صور،<ref>مومنون، ۱۰۱.</ref> حَشر،<ref>ق، ۴۴.</ref> سؤال،<ref>صافات، ۲۴.</ref> حساب،<ref>سوره ص، ۲۶.</ref> صراط<ref>شوری، ۵۳.</ref> و نامه عمل.<ref>حاقه، ۱۹.</ref> در روایات نیز برای قیامت مراحل و مواقف بسیاری ذکر شده‌است.<ref>کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ۲۵۹؛ مجلسی، بحار الانوار، ۵۷/۲۵۹.</ref> برخی از این مراحل، مانند علامت‌ها و نشانه‌های روز قیامت، پیش از وقوع قیامت است و برخی مانند [[نفخ صور]] از مقدمات روز قیامت است. در روایات مواقف روز قیامت پنجاه موقف بیان شده که هر موقف آن هزار سال است و نخستین موقف آن خروج از قبر است که افراد پیاده، برهنه و گرسنه و تشنه محشور می‌شوند.<ref>شعیری، جامع الاخبار، ۱۷۶.</ref> برخی مواقف پنجاه‌گانه را چنین شمرده‌اند: خروج از قبر، محشر، موقف نور، موقف ظلمت، سرادقات حساب (شامل ده موقف)، گرفتن نامه عمل (شامل پانزده موقف)، قرائت کتاب‌های اعمال، میزان، وقوف در محضر خداوند (شامل دوازده موقف)، عبور از صراط (شامل هفت موقف).<ref>قاضی‌سعید، شرح توحید، ۱/۵۶۰–۵۶۱.</ref>

[[نفخ صور]] به معنای دمیدن در چیزی شبیه شاخ است<ref>جوهری، الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیه، ۲/۷۱۶؛ راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۸۱۶.</ref> و یکی از مقدمات روز قیامت است که فرشته‌ای به نام [[اسرافیل]] آن را انجام می‌دهد.<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۷/۳۹۵.</ref> قرآن کریم به دو نفخه اشاره کرده‌است که در نفخه نخست، هر آنچه در آسمان‌ها و زمین است، بی‌هوش می‌شود، مگر آنهایی که خدا بخواهد و در نفخه دیگر، همه بر پا می‌خیزند و می‌نگرند.<ref>زمر، ۶۸.</ref> در روایات نیز به چگونگی نفخ صور و اوصاف صور اشاره شده‌است: در نفخ صور نخست همه موجودات قبض روح می‌شوند و پس از آن اسرافیل نیز [[قبض روح]] می‌شود و در نفخه دوم که خداوند انجام می‌دهد، همه زنده می‌گردند.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۴/۷۲۹.</ref>

صور را به جهت اینکه محل جمع صورت‌های برزخی است و ارواح پس از مرگ به آن منتقل می‌شوند، «صور» می‌نامند.<ref>ابن‌عربی، الفتوحات المکیه، ۳/۶۶.</ref> اهل معرفت این نفخ و دمیدن را که در نفخه نخست سبب [[مرگ]] همه موجودات و در نفخه دوم سبب احیای آنان می‌گردد، به دمیدن در مواد و عناصر قابل برافروخته‌شدن تشبیه کرده‌اند که گاهی سبب خاموش‌شدن آتش و گاهی سبب برافروخته‌شدن آن می‌شود و این نفخ در صورت‌های برزخی (به سبب صورت‌های نفسانی و ارواح موجود در آنها که آمادگی برافروخته‌شدن دارند)، سبب زنده‌شدن آن صورت‌ها می‌شوند؛ بنابراین با نفخه اول، صورت‌های طبیعی از میان می‌روند و با نفخه دوم این صور به واسطه ارواح موجود در آنها که قابلیت برافروخته‌شدن و نورانی‌شدن دارند، برافروخته و زنده می‌شوند.<ref>ابن‌عربی، الفتوحات المکیه، ۱/۳۱۳؛ ملاصدرا، اسرار الآیات، ۱۹۶–۱۹۷.</ref>

امام‌خمینی حقیقت نفخ صور را ظهور هر موجود به واسطه اسم مناسب خود می‌داند؛ زیرا هر موجودی که در سایه اسم مناسب خود به حق رجوع کرده بود، با نفخ صور ظهور می‌کند و با توابع آن اسم همراه می‌شود (برای مثال [[شیطان]] تابع اسم مضل می‌گردد).<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۲.</ref> ایشان [[اسرافیل]] را مَلَک موکل بر حیات می‌داند<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۸۰.</ref> که با نفخ صور وظیفه زنده‌کردن موجودات را بر عهده دارد و استثنای برخی افراد در آیه نفخ صور که از بی‌هوشی روز قیامت استثنا شده‌اند، اشاره به افرادی است که از حجاب‌های عالم طبیعت خارج شده و حجاب‌های ظلمانی و نورانی را پشت سر گذاشته‌اند و حضور مطلق در برابر حق‌تعالی برای آنها حاصل شده و این حضور مطلق همان محو و صعق و قیامت کبرای آنان است که در همین عالم برای آنها محقق شده‌است و ممکن است مراد [[رسول خدا(ص)]] که با جمع‌کردن میان دو انگشت سبابه خود خاطرنشان کرد ایشان و قیامت به مانند دو انگشت سبابه هستند،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۲/۳۹.</ref> اشاره به رسیدن آن حضرت به محو و [[فنا]] و حصول قیامت کبری برای ایشان باشد.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۲۷۵.</ref>

[[قرآن کریم]] بعث و برانگیخته‌شدن از قبور را وعده [[خداوند]] و [[انبیای الهی(ع)]] می‌داند<ref>یس، ۵۲.</ref> که شکی در آن نیست.<ref>حج، ۵.</ref> در روایات نیز به چگونگی و احوال نفوس هنگام خروج از قبر اشاره شده‌است.<ref>کلینی، الکافی، ۲/۱۹۰؛ شعیری، جامع الاخبار، ۱۷۵.</ref> برخی از [[حکما]] حقیقت بعث را زنده‌کردن مردگان و جداشدن صورت از ماده (بدن) و خارج‌کردن روح از جسد با ایجاد نشئه دیگر می‌دانند که نشئه‌ای برتر و نورانی‌تر است.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۹/۱۷۶.</ref>

حشر به معنای جمع‌کردن است؛<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۴/۱۹۰.</ref> زیرا خداوند در قیامت آفریدگان را بر اساس اعمال و ملکات خودشان جمع می‌کند.<ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن، ۶/۱۲۷.</ref> آیات [[قرآن|قرآن کریم]] بر حشر انسان‌ها و موجودات در روز قیامت دلالت دارد.<ref>انعام، ۳۸؛ تکویر، ۵.</ref> روایات نیز بر حشر انسان‌ها به شکل اعمال خود تأکید دارند.<ref>کلینی، الکافی، ۲/۳۱–۳۲.</ref> امام‌خمینی حشر را از مسائلی می‌داند که اعتقاد به آن در تمام شریعت‌های راستین وجود دارد و از ارکان [[ادیان الهی]] شمرده می‌شود.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۹۵.</ref> ایشان مانند دیگر اندیشمندان اسلامی<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۹/۲۲۵؛ سبزواری، اسرار الحکم، ۴۴۹.</ref> براین باور است که رسوخ اعمال و ملکات انسان که حقیقت جان انسان را تشکیل می‌دهند، سبب می‌شود انسان در قیامت به صورت‌های مختلف محشور شود.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۱۴۹.</ref>{{ببینید|حشر}}

[[قرآن کریم]] یکی از مراحل روز قیامت را سؤال از بندگان می‌داند؛<ref>اعراف، ۶؛ صافات، ۲۴.</ref> روزی که اعمال، اعضا و جوارح انسان بازخواست می‌شوند،<ref>اسراء، ۳۶.</ref> بلکه [[انبیاء|انبیا(ع)]] نیز دربارهٔ رساندن رسالتشان پرسش می‌شوند.<ref>مائده، ۱۰۹.</ref> در روایات نیز سؤال از بندگان در قیامت ذکر شده‌است، با این بیان که بنده قدمی برنمی‌دارد، مگر اینکه از عمرش که در چه صرف کرده و از بدنش که چگونه به کار گرفته و از مالش که چگونه به دست آمده و در چه انفاق کرده و از [[حب اهل بیت(ع)]] سؤال می‌شود.<ref>حلی، کشف الیقین، ۲۲۷.</ref> اهل معرفت نیز موقف سؤال را بسیار سخت و بزرگ می‌دانند تا آنجاکه خاطرنشان کرده‌اند انبیای الهی (ع) در برابر سؤال الهی دربارهٔ چگونگی اجابت دعوت خود، متحیر و مبهوت می‌شوند.<ref>محاسبی، آداب النفوس، ۱۶۲–۱۶۳؛ غزالی، احیاء علوم الدین، ۱۶/۳۸.</ref>

امام‌خمینی دربارهٔ پرسش در [[قبر]] معتقد است انسان وقتی می‌تواند به [[سؤال نکیر و منکر]] دربارهٔ پروردگار خود پاسخ دهد که در دنیا تحت تربیت حق‌تعالی باشد؛ زیرا انسانی که ظاهر و باطنش در تربیت حق نباشد و از اوصاف حق بهره‌ای نداشته باشد، در عالم قبر که وقت بروز سرّ و باطن انسان است، نمی‌تواند جواب دهد و [[تلقین]] نیز برای او فایده‌ای ندارد.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۴۲۵–۴۲۶؛ امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۸.</ref>

نشر به معنای گشودن آن چیزی است که پیچیده شده‌است. در قیامت نامه اعمال انسان گشوده می‌شود.<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۰/۲۸۳.</ref> در آیات بسیاری از [[قرآن کریم]] بر ثبت اعمال انسان در کتاب و صحیفه‌ای که مختص به خود اوست و در قیامت به دست او می‌دهند، تأکید شده‌است؛<ref>اسراء، ۱۳–۱۴؛ حاقه، ۱۹؛ انشقاق، ۷.</ref> کتابی که همه جزئیات کوچک و بزرگ را در خود دارد<ref>کهف، ۴۹.</ref> و [[فرشتگان|فرشتگانی]] مأمور ثبت اعمال انسان در این کتاب‌اند.<ref>انفطار، ۱۰–۱۱.</ref> در روایات نیز به ثبت نیکی‌ها و بدی‌ها در صحیفه اعمال انسان تأکید شده‌است.<ref>مفید، الامالی، ۲؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۶/۴۲۲.</ref> در روز قیامت هنگامی که مؤمن در پیشگاه [[خداوند]] حاضر و عملش بر او عرضه می‌شود، با دیدن [[گناهان]] رنگش تغییر می‌کند و اعضایش به لرزه می‌افتد و با دیدن نیکی‌های خود شادمان می‌شود.<ref>بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۴/۱۵۲.</ref> برخی اندیشمندان بر این عقیده‌اند که صحیفه اعمال انسان به مانند دفتری است که فرشتگان در آن، اعمال انسان را می‌نویسند.<ref>طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، ۱۰/۲۸۳؛ مجلسی، بحار الانوار، ۷/۹۳.</ref>

امام‌خمینی معتقد است در قیامت صحیفه و صورت‌های اعمال انسان را به او می‌دهند و می‌گویند خود حساب کن آیا چنین اعمالی قابل قبول درگاه الهی است؛<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۴.</ref> صحیفه‌ای که در دنیا همه اعمال و اقوال و اندیشه‌های نفسانی و لوازم وجودی انسان در آن ثبت است.<ref>امام‌خمینی، جهاد اکبر، ۵۰؛ امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۷۵.</ref> ایشان با تکیه بر برخی روایات که این صحیفه در دنیا نیز در هفته دو بار به محضر امام (ع) هر عصر عرضه می‌شود و [[پیامبر اکرم(ص)]] نیز نامه اعمال را مشاهده می‌کند؛<ref>صفار، ۱/۴۳۰؛ ابن‌طاووس، ۱۹؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعه، ۱۶/۱۰۸.</ref> بیان می‌دارد انسان باید مواظب اعمال خود باشد که چه چیزی ثبت می‌شود و سبب نارضایتی آنان نباشد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۲۷.</ref> ایشان مانند برخی [[حکما]]<ref>ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ۶۴۷.</ref> بر این باور است که نامه اعمال که همه اعمال کوچک و بزرگ انسان در آن ثبت است،<ref>کهف، ۴۹.</ref> همان صفحه [[قلب]] و جان انسان است که افعال و اعمالش در آن نقش می‌بندد و صورت نامه عمل است؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۴۴۱.</ref> زیرا هر یک از اعمال اثری تکوینی بر نفس می‌گذارد که همچون نقش‌های کتاب در صفحه جان انسان نقش می‌بندد و از لوازم وجودی او می‌شود و نگارنده این نقش‌ها، فرشتگان الهی‌اند که مربی نفوس‌اند و وظیفه [[تربیت]] نفوس را بر عهده دارند و به کتابت تکوینی، اعمال و ملکات صادر شده از نفوس را در لوح جانشان ثبت می‌کنند و وقتی انسان از این عالم خارج و به خود متوجه شد، همه اعمال خود را می‌یابد که در لوح نفسش نوشته شده‌است.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۴۳.</ref> به باور ایشان همه اعمال جوارحی و جوانحی انسان حتی اندیشه‌های نفسانی و تفکرات او در نامه عملش ثبت می‌شوند و همه این امور در محضر خداوندند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۵۸.</ref>

میزان به معنای چیزی است که با آن اندازه‌گیری می‌کنند.<ref>فراهیدی، کتاب العین، ۷/۳۸۶.</ref> [[قرآن کریم]] از برپایی میزان اعمال در روز قیامت خبر داده‌است و اینکه بر کسی در آن روز [[ظلم|ستم]] روا نمی‌شود.<ref>انبیاء، ۴۷.</ref> بر اساس این میزان، اعمال افراد بررسی می‌شود و کسی که اعمالش سبک باشد، جایگاهش [[بهشت و جهنم|جهنم]] و کسی که میزانش سنگین باشد، جایگاهش [[بهشت و جهنم|بهشت]] است.<ref>مؤمنون، ۱۰۲–۱۰۳؛ قارعه، ۶–۱۰.</ref> در آن روز، سنجش بر اساس [[حق]] است.<ref>اعراف، ۸.</ref> در [[روایات]] نیز بر اقامه میزان در روز قیامت تأکید شده و میزان بر [[امیرالمؤمنین(ع)]]<ref>قمی، تفسیر القمی، ۲/۲۷۴.</ref> و [[پیامبران(ع)|انبیا(ع)]] و [[اولیا(ع)]]<ref>صدوق، التوحید، ۲۶۸.</ref> تطبیق شده‌است. برخی میزان را در قرآن کریم و روایات، به همان معنای عرفی آن گرفته‌اند که ترازوی بزرگی است که در آن اعمال بندگان را وزن می‌کنند.<ref>آمدی، آبکار الافکار فی اصول الدین، ۴/۳۴۵–۳۴۶؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۵/۱۲۰–۱۲۱.</ref> برخی حکمای الهی بر این عقیده‌اند که میزان هر چیز متناسب با همان چیز است و همچنان‌که گندم و جو را با ترازو وزن می‌کنند، میزان اندازه‌گیری زمان، اسطرلاب، میزان اندازه‌گیری فکر، منطق و میزان اندازه‌گیری شِعر، عروض است؛ میزان اعمال انسان‌ها نیز [[شریعت]] است که به وسیله آن، اندازه و قیمت هر شخص به حسبِ عقیده، خُلق و عملش سنجیده می‌شود و به اعتباری نیز میزان هر امتی انبیا (ع) و اوصیای آن امت‌اند.<ref>غزالی، مجموعه رسائل، ۳۵۳؛ ملاصدرا، العرشیه، ۲۷۱–۲۷۲؛ فیض کاشانی، علم الیقین، ۲/۱۱۴۷–۱۱۴۸.</ref>{{ببینید|بهشت و جهنم}}

اندیشمندان اسلامی با الهام‌گرفتن از آیات قرآن کریم، مردم را در حساب روز قیامت به سه دسته تقسیم کرده‌اند:  

 

امام‌خمینی موقف حساب را از مواقف عظیم قیامت می‌داند که اگر انسان در این بارگاه به [[صدق]] و [[اخلاص]] محاسبه شود، طاعات افراد هرچند بسیار باشد، قبول نمی‌شود و اگر خداوند به [[رحمت]] و تفضل خود محاسبه کند، اعمال کوچک و ناچیز نیز قبول می‌شوند.<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۱۰۵.</ref> در حقیقت ترس از حساب به جهت این است که انسان از اعمال خود می‌ترسد وگرنه حساب حق‌تعالی عادلانه است<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۵۹.</ref> و اگر انسان در این دنیا به محاسبه اعمال خود بپردازد و آن را اصلاح کند، در آنجا نگرانی ندارد؛ زیرا گرفتاری‌ها و مهلکه‌های آن عالَم، تابع این عالم است و اگر در این عالم در راه مستقیم [[نبوت]] و [[خلافت و ولایت|ولایت]] قدم زد و لغزش و کج‌روی پیدا نکند، ترسی از گذشتن از صراط ندارد.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۳۵۹–۳۶۰.</ref>

صراط به معنای راه است.<ref>جوهری، الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیه، ۳/۱۱۳۹.</ref> قرآن کریم انسان‌ها را به حرکت در مسیر صراط مستقیم دعوت کرده‌است<ref>حمد، ۶؛ آل عمران، ۵۱.</ref> و کسانی را که ایمان به آخرت ندارند، منحرف از این صراط می‌داند.<ref>مؤمنون، ۷۴.</ref> حقیقت این صراط در آخرت، به صورت پلی ظاهر می‌شود که بر متن جهنم کشیده شده‌است؛<ref>ملاصدرا، تفسیر القرآن، ۱/۱۲۲.</ref> از این‌رو صراط در [[روایات]] به دو قسم تقسیم شده‌است: صراطی در دنیا که امام واجب الطاعه است و پیروی از او انسان را به [[سعادت]] و معرفت می‌رساند و صراطی در آخرت که پلی در [[بهشت و جهنم|جهنم]] است و کسانی که از آن امام پیروی نکردند، از آن پل به سوی جهنم سقوط می‌کنند.<ref>صدوق، معانی الاخبار، ۳۲.</ref> صراط در روایات، پلی از مو باریک‌تر و از شمشیر تیزتر معرفی شده‌است که هر کس به گونه‌ای از آن عبور می‌کند.<ref>صدوق، الامالی، ۱۷۷؛ ← امام‌خمینی، چهل حدیث، ۹۸.</ref> در برخی روایات نیز صراط بر [[ولایت امیرالمؤمنین علی(ع)]] تطبیق شده‌است.<ref>کلینی، الکافی، ۱/۴۱۷؛ صدوق، عیون اخبار الرضا (ع)، ۲/۶.</ref> اندیشمندان اسلامی تفسیرهای بسیاری از صراط ارائه کرده‌اند؛ ازجمله:  

 

# [[دین|دین الهی]]؛<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۴/۳۶۹.</ref>  

# طریق به معرفت الهی؛<ref>ملاصدرا، العرشیه، ۲۶۳؛ فیض کاشانی، علم الیقین، ۲/۱۱۷۸.</ref>  

# ولایت امیرالمؤمنین (ع)؛<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۵/۵۱.</ref>  

# طریق [[توحید]]<ref>ابن‌عربی، الفتوحات المکیه، ۱/۴۲۶.</ref> و شهود حق‌تعالی به صفت انفراد و وحدت در همه اشیا و در ایجاد<ref>قشیری، لطائف الاشارات، ۲/۵۸۲.</ref> که هر یک از این تفسیرها بیان و تطبیقی از این معناست.

 

به اعتقاد امام‌خمینی اینکه در بعضی روایات آمده‌است صراط مستقیم از متن جهنم عبور می‌کند،<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۷/۳۳۱.</ref> به این معناست که صراط در متن آن است و جهنم و آتش محیط بر صراط است و وقتی اولیای الهی (ع) از میان آن می‌گذرند، خاموش می‌شود و این امر به این جهت است که آتشی که از فعل انسان سرچشمه می‌گیرد، در مؤمن خاموش است؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۱۱–۲۱۲؛ ۱۸/۵۰۱–۵۰۲ و ۱۹/۳۷۷.</ref> زیرا مؤمن به مقدار [[سیر و سلوک|سلوک]] و [[ریاضت]] خود دارای نور عقل است که در درون بر شعله آتش که همان [[شهوت]] و [[غضب]] است غلبه می‌کند.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۴۶.</ref>{{ببینید|هدایت و ضلالت|تفسیر سوره حمد}}

* سیدعلی احمدی امیری، [https://books.khomeini.ir/books/10008/318/ قیامت]، [[دانشنامه امام‌خمینی]]، ج۸، ص۳۱۸–۳۳۰.

[[رده:مقاله‌های جلد هشتم دانشنامه امام‌خمینی]]

[[رده:مقاله‌های بی‌نیاز از جعبه اطلاعات]]

[[رده:مقاله‌های دارای لینک دانشنامه]]

[[رده:مقاله‌های دارای شناسه]]