فلسطین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''فلسطین'''، سرزمین غصب‌شده اسلامی در منطقه خاورمیانه.

فلسطین با حدود ۲۷ هزار کیلومتر مربع وسعت، در جنوب غربی آسیا، شرق دریای مدیترانه و در همسایگی کشورهای لبنان در شمال، سوریه در شمال شرقی، اردن در شرق و مصر در جنوب غربی قرار دارد و جزء کشورهای خاورمیانه و خاور نزدیک به شمار می‌رود <ref>محجوب، گیتاشناسی کشورها، ۲۲۱.</ref>. فلسطین در حال حاضر شامل سه منطقه سرزمین‌های اشغالی ۱۹۴۸م، کرانه باختری رود اردن و نوار غزه، یعنی باریکه‌ای به مساحت ۴۵ کیلومتر در کنار سواحل دریای مدیترانه است <ref>ولید، نوار غزه، ۹.</ref>. طبق آمارهای سال ۲۰۰۰م جمعیت کل فلسطینیان هشت میلیون و ۴۵۴ هزار نفر بوده است که حدود سه میلیون و ۷۸۷ هزار نفر در داخل فلسطین و حدود چهار میلیون و ششصد هزار نفر در کشورهای همسایه و عربی زندگی می‌کردند. در همان سال حدود یک میلیون و ۳۲ هزار نفر در نوار غزه، یک میلیون و ۸۳۶ هزار نفر در کرانه باختری و حدود ۹۱۹ هزار نفر در سرزمین‌های اشغالی می‌زیستند <ref>محمدی و غفرانی، بحران فلسطین و آینده آن، ۱۲۵.</ref>. در حال حاضر در داخل فلسطین اشغالی ۵۲ درصد جمعیت یهودی و ۴۸ درصد غیر یهودی هستند <ref>ابومرزوق، آینده فلسطین از آن اسلام است، ۲۳.</ref>.

فلسطین محل تولد و زندگی برخی انبیای اولوالعزم(ع)، مانند ابراهیم(ع)، موسی(ع) و عیسی(ع) بوده است <ref>ناس، تاریخ جامع ادیان، ۵۰۴ ـ ۴۸۸ و ۵۷۸ ـ ۵۷۷.</ref> و شهر بیت‌المقدس را در دل خویش دارد. شروع بنای بیت‌المقدس (به عنوان مسجد) به ‌دست داوود نبی(ع) و تکمیل آن به دست سلیمان(ع) بود <ref>ابن‌اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱/۲۲۷ ـ ۲۲۸.</ref> و بارها، ازجمله در دوران عبدالملک‌بن‌مروان تجدید بنا شد <ref>ابن‌کثیر، البدایة و النهایه، ۸/۲۸۰.</ref>. این مسجد در قرآن «مسجد‌الاقصی» نامیده شده و محل معراج پیامبر اسلام(ص) بوده است <ref>اسراء، ۱؛ طبرسی، مجمع البیان، ۶/۶۱۲.</ref>.

اسلام در زمان خلیفه دوم وارد سرزمین فلسطین شد. مردم بیت‌المقدس در برابر مسلمانان مقاومت کردند. در این میان، هیئتی از مردم شهر با خلیفه دوم دیدار کردند و پیشنهاد صلح دادند، به شرطی که خلیفه خود، مباشر واگذاری قدس باشد. خلیفه نیز شرط آنان را پذیرفت و به معابد و صلیب‌های آنان امان داد و بنا به خواسته مسیحیان اجازه اسکان یهودیان را در شهر نداد؛ در برابر، مسیحیان ملزم به پرداخت جزیه شدند <ref>زعیتر، سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار، ۷۳ ـ ۷۴.</ref>. در سال ۱۰۹۵م جنگ‌های صلیبی آغاز گردید و فلسطین طی یک قرن میان مسیحیان و مسلمانان دست ‌به ‌دست شد؛ تا اینکه صلاح‌الدین ایوبی در سال ۱۱۹۲م آن را فتح کرد. پس از آن تا سال ۱۹۱۷م/ ۱۲۹۶ش زیر سیطره عثمانی قرار گرفت و سپس زیر سلطه استعمار درآمد <ref>محدثی، فلسطین، ۱۲؛ ← زعیتر، سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار، ۸۲ ـ ۹۴.</ref>.

مورخان صهیونیست معتقدند تلاش برای تأسیس اسرائیل در واقع بازسازی مجدد حکومت یهود در این منطقه است. آنان فلسطین را سرزمین نیاکان و پدران خود می‌دانند و از طرفی بازگشت یهودیان به سرزمین موعود (فلسطین) را تحقق وعده الهی می‌پندارند که از طرف خداوند به بنی‌اسرائیل داده شده است <ref>احمدی، ریشه‌های بحران در خاورمیانه، ۷.</ref>. نخستین مهاجران یهود در اوایل سال ۱۸۸۰م/ ۱۲۵۹ش از روسیه وارد فلسطین شدند <ref>احمدی، ریشه‌های بحران در خاورمیانه، ۳۳.</ref>. یهودیان، در آن برهه زمانی، به هدف تأسیس حزبی خاص <ref>علم‌الهدی، شناخت صهیونیسم بین‌الملل، ۱۴۴.</ref> در سال ۱۸۹۷م/ ۱۲۷۶ش، در شهر بال سوئیس به سرپرستی «هرتزل»‌ کنگره‌ای تشکیل دادند و تصمیم به تشکیل «سازمان صهیونیسم جهانی» گرفتند {{ببینید|رژیم اشغالگر قدس}}.

در سال ۱۸۹۷م/ ۱۲۷۶ش دولت بریتانیا با طرح توطئه‌ای، سرعت فروپاشی امپراتوری عثمانی را ـ که مانعی بر سر راه تصرف فلسطین به شمار می‌رفت ـ تشدید کرد <ref>زعیتر، سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار، ۱۱۲ ـ ۱۱۰.</ref>؛ سپس در زمان جنگ جهانی اول و بر اساس قرارداد سایکس‌ ـ پیکو ۱۹۱۶م/ ۱۲۹۵ش، بخش وسیعی از سرزمین‌های عربی، ازجمله فلسطین را در اختیار گرفت و آن‌گاه بر پایه اعلامیه بالفور (وزیر خارجه وقت بریتانیا) ۱۹۱۷م/ ۱۲۹۶ش، به صهیونیست‌ها وعده داد فلسطین را برای تشکیل «وطن ملی یهود» در اختیارشان قرار دهد <ref>زعیتر، سرگذشت فلسطین یا کارنامه سیاه استعمار، ۱۱۵ ـ ۱۲۶.</ref>. یهودیان برای محقق‌کردن این وعده، به سراغ متفقین پیروز در جنگ جهانی اول رفتند و توانستند با کمک سرمایه‌داران یهودی، شورای عالی دول متفق را در سال ۱۹۲۰م/ ۱۲۹۹ش به اجرای اعلامیه بالفور وادار کنند تا فلسطین تحت حمایت انگلیس قرار گیرد <ref>صفاتاج، فلسطین از اشغال تا انتفاضه، ۴۳.</ref>. در ادامه اجرای این نقشه در ۱۴ مه ۱۹۴۸م/ ۱۳۲۷ش، نیروهای انگلیسی از فلسطین خارج شدند و پس از ساعاتی دولت اسرائیل در تل‌آویو اعلام موجودیت کرد <ref>دولت‌آبادی، رویارویی ایدئولوژی‌های انتفاضه، ۶۰.</ref>.

آمارها نشان می‌دهد جمعیت فلسطین در سال ۱۹۱۸م/ ۱۲۹۷ش، حدود هفتصد هزار تن بوده است که حدود ۶۴۴ هزار (۹۲ درصد) عرب و نزدیک به ۵۵ هزار (حدود هشت درصد) یهودی بوده‌اند <ref>کاظمی کرهرودی، حمایت از انتفاضه‌ی فلسطین، ۳۷.</ref>. این نسبت با قدرت سلاح بریتانیا و مهاجرت روزافزون یهودیان و اخراج و آواره‌کردن اعراب مسلمان و بومی فلسطین <ref>محجوب، گیتاشناسی کشورها، ۲۲۱.</ref> در سال ۱۹۴۸م/ ۱۳۲۷ش به حدود ۶۵۰ هزار نفر ‌رسید و جمعیت یهودیان ساکن در فلسطین دوازده برابر اندازه نخست شد <ref>دَروَزه، پرونده فلسطین، ۲۸ ـ ۲۹.</ref>.

سابقه مبارزات اعراب فلسطینی علیه اشغالگران به اواخر قرن نوزدهم میلادی (۱۸۸۶م به بعد) بازمی‌گردد. در آن سال‌ها فلسطینیان دریافته بودند هدف اشغالگران تأسیس دولتی یهودی در خاک فلسطین است <ref>کیّالی، تاریخ نوین فلسطین، ۵۱ ـ ۵۳.</ref>. هم‌زمان با آغاز جنگ جهانی اول (۱۹۱۴م/ ۱۲۹۳ش)، خشم اعراب علیه صهیونیست‌ها و یهودیان اشغالگر فزونی یافت و مقدمات تشکیل جنبش ملی را فراهم آورد <ref>کیّالی، تاریخ نوین فلسطین، ۷۲ ـ ۸۵.</ref> تا سرانجام جنبش ملی فلسطین در سال ۱۹۱۹م/ ۱۲۹۸ش، در اعتراض به خیانت دولت بریتانیا به مردم فلسطین و صدور اعلامیه بالفور شکل گرفت <ref>غوری، تاریخ شصت‌ساله فلسطین، ۱/۳۴.</ref>. در این برهه، اعتراض فلسطینیان به اشغال سرزمین خود به ‌دست یهودی‌ها، درگیری‌های خونینی، نظیر قیام یافا در سال ۱۹۲۱م/ ۱۳۰۰ش، انقلاب براق در سال ۱۹۲۹م/ ۱۳۰۸ش و قیام عزالدین قسام در سال‌های ۱۹۳۴م/ ۱۳۱۳ش و ۱۹۳۵م/ ۱۳۱۴ش <ref>صفاتاج، فلسطین از اشغال تا انتفاضه، ۵۴ ـ ۵۵.</ref> را رقم زد. پس از سال ۱۹۳۵م نیز قیام‌هایی همچون انقلاب ۱۹۳۶ ـ ۱۹۳۹، ۱۹۴۴ و ۱۹۴۷م در مناطق اشغالی روی داد که با همکاری انگلستان و صهیونیست‌ها سرکوب شد و در سال ۱۹۴۸م/ ۱۲۳۷ش با خروج نیروهای انگلیسی و تشکیل دولت اسرائیل تمام این تلاش‌ها ناکام ماند <ref>صفاتاج، فلسطین از اشغال تا انتفاضه، ۵۸ ـ ۶۰.</ref>.

دهه پنجاه میلادی را دهه شکل‌گیری هویت ملی فلسطینیان می‌دانند. ناکامی گروه‌های فلسطینی میان سال‌های ۱۹۵۴ ـ ۱۹۵۷م در برابر اسرائیل، اوضاع ناهنجار سیاسی ـ اقتصادی فلسطینیان و همچنین تصرف غزه در سال ۱۹۵۶م به دست اسرائیل و مقاومت فلسطینیان در مقابل و در نهایت اخراج صهیونیست‌ها از نوار غزه، فلسطینیان را به فکر همکاری با یکدیگر انداخت و این تفکر میان سال‌های ۱۹۵۷ و ۱۹۵۸م هسته نخستین تشکیل جنبش فتح بود <ref>ابراهیم، ۲۰ ـ ۲۱.</ref>. سازمان‌های فلسطینی بسیاری، مانند الفتح <ref>شالیند، نهضت‌های مقاومت فلسطین، ۶۵ ـ ۷۱.</ref> برای مبارزه مسلحانه علیه رژیم اسرائیل تشکیل شدند. ساف (PLO) (سازمان آزادی‌بخش فلسطین) که در نتیجه چهلمین کنفرانس اتحادیه عرب در سال ۱۹۶۴م/ ۱۳۴۳ش و به ریاست احمد شقیری تشکیل شد <ref>رئیس، راه دشوار مقاومت فلسطین، ۱۱۰.</ref>، هدف مهم درهم‌‌شکستن قدرت نیروهای صهیونیست و دولت غاصب اسرائیل با فعالیت‌های سیاسی را برای خود برگزید <ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۱۸۵.</ref>؛ ولی بعدها این سازمان برای تحقق این هدف، ارتش آزادی‌بخش فلسطین (PLA) را نیز تأسیس کرد تا علیه رژیم صهیونیستی به اقدامات نظامی نیز روی آورد <ref>شالیند، نهضت‌های مقاومت فلسطین، ۶۷.</ref>. با ناکامی قیام‌های پراکنده تا سال ۱۹۸۷م/ ۱۳۶۶ش، حرکت خودجوش و فراگیر مردم فلسطین، خارج از چارچوب ساف که به انتفاضه معروف است، آغاز شد؛ قیامی که همچنان ادامه یافته است <ref>کدیور، ان‍ت‍ف‍اض‍ه‌، ۱۷.</ref>.

به دنبال جنبش جهاد اسلامی فلسطین که در اواخر سال ۱۹۷۰م و مقارن با انقلاب اسلامی ایران به دست فتحی شقاقی بنیان‌گذاری شد <ref>شوشی‌نسب، بررسی تطبیقی گفتمان‌های اخوان‌المسلمین، ۶۴.</ref>. حرکت مقاومت اسلامی (حماس) در سال ۱۹۸۷م/ ۱۳۶۶ش به دست احمد یاسین، از رهبران اخوان‌المسلمین در غزه تأسیس گردید. این دو گروه با الهام گرفتن از انقلاب اسلامی ایران و با هدف رویارویی با اسرائیل و نیروهای ملی سکولار ساف به وجود آمدند <ref>شوشی‌نسب، بررسی تطبیقی گفتمان‌های اخوان‌المسلمین، ۶۱.</ref>. سه دهه پس از شکل‌گیری ساف، یاسر عرفات در سال ۱۹۹۳م/ ۱۳۷۲ش طی نامه‌ای به نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی؛ اسحاق رابین این رژیم را به رسمیت شناخت و سبب انشقاق فتح (رهبر ساف) و حماس شد <ref>کلاته، پیوستن حماس به سازمان آزادیبخش فلسطین، ۱۴۴.</ref>. واکنش حماس به اقدامات فتح آغاز انتفاضه بود که بعد‌ها با شکل‌گیری گردان‌های عزالدین قسام، این جنبش به سمت حرکت‌های مسلحانه قدم برداشت <ref>شوشی‌نسب، بررسی تطبیقی گفتمان‌های اخوان‌المسلمین، ۶۲.</ref>.

در بعد منطقه‌ای و جبهه عربی نیز جنگ‌های چندی میان اسرائیل و همسایگان در گرفته است. اسرائیل از سال ۱۹۴۸م/ ۱۳۲۷ش بیش از هفت مرتبه با همسایگان سرزمین‌های اشغالی به جنگ پرداخته است؛ ازجمله جنگ اسرائیل با دول عربی مصر و سوریه و عراق و اردن و لبنان، مسئله کانال سوئز و صحرای سینا میان مصر و اسرائیل با حمایت انگلستان و فرانسه در سال ۱۹۵۶م/ ۱۳۳۵ش، جنگ شش‌روزه دول عربی با اسرائیل در ۱۹۶۷م/ ۱۳۴۶ش، جنگ مصر و اسرائیل در ۱۹۶۸م تا ۱۹۷۰م، جنگ رمضان میان اسرائیل و مصر و سوریه در ۱۹۷۳م و جنگ‌های ۱۹۸۲ و ۲۰۰۶م میان اسرائیل و لبنان <ref>محمدی و غفرانی، بحران فلسطین و آینده آن، ۲۷۸ ـ ۳۰۴.</ref>.

از اواخر دهه ۱۳۲۰، رژیم پهلوی روابط غیر رسمی و پنهانی خود را با دولت اسرائیل برقرار کرد. محمدرضاشاه پهلوی به درخواست امریکا، خواستار تقویت و تحکیم روابط همه‌جانبه خود با اسرائیل بود. بدین ترتیب رژیم طی دهه چهل، روابط خود را با اسرائیل گسترش داد؛ روابطی که همه عرصه‌های سیاسی و نظامی ـ امنیتی و اقتصادی را شامل می‌شد. امام‌خمینی با ورود به صحنه مبارزه در نخستین سال‌های دهه چهل شمسی، در کنار اعلام حمایت از مردم مظلوم فلسطین، اسرائیل و صهیونیسم را خطری برای جهان اسلام و صلح و امنیت منطقه و همه مسلمانان، به‌ویژه ایرانیان برشمرد و حملات خود را متوجه محمدرضا پهلوی و حامیان صهیونیستی و امریکایی او کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۷۷ و ۱۸۶؛ مجیدی، فلسطین، نگاه مسلمان ایرانی، ۲۳.</ref>.

امام‌خمینی در بعد فقهی معتقد بود اگر سرزمین مسلمین تحت سلطه کفار درآیند و قدرت اسلام تحت‌الشعاع قرار بگیرد، بر همه مسلمانان واجب است با جان و مال از سرزمین‌های اسلامی حمایت کنند <ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۶۱.</ref>. نخستین موضع‌گیری عمومی ایشان درباره فلسطین به سال ۱۳۴۱ بازمی‌گردد. در شهریور این سال، ایشان طی سخنانی، مخالفت خویش را با دولت اسرائیل اعلام و خود را حامی دولت‌های مسلمان در برابر اسرائیل معرفی کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۷۷.</ref>. از این تاریخ تا اواسط سال ۱۳۴۳، امام‌خمینی به مناسبت‌های گوناگون علیه اسرائیل و تقویت روابط حکومت پهلوی با این کشور موضع‌گیری کرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۱۶۴، ۱۹۷، ۲۲۱، ۲۴۳ و ۲۶۱.</ref>. ایشان به دولت‌های اسلامی درباره قضیه فلسطین اعلام خطر می‌کرد و آنها را به پرهیز از اختلافات و تلاش برای بیرون‌راندن اسرائیل از فلسطین و دفاع از حقوق آوارگان فلسطینی فرا می‌خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۸۸.</ref>.

امام‌خمینی در سال ۱۳۴۷، در پاسخ به پرسش نماینده الفتح درباره جواز استفاده از وجوهات شرعی برای کمک به رزمندگان فلسطینی، ضمن تأکید بر دفاع همه‌جانبه از اسلام و جهاد در برابر اشغالگران صهیونیست و لزوم حمایت از نیروهای مبارز فلسطینی، اختصاص بخشی از اموال شرعی، مانند زکات و سهم امام(ع) را به مجاهدین فلسطینی شایسته، بلکه واجب ‌شمرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۱۹۹ ـ ۲۰۱.</ref>. ایشان در پیام به زائران بیت‌الله‌الحرام در سال ۱۳۴۹، به مسلمین جهان درباره فلسطین هشدار داد و دوری سران کشورهای اسلامی از اختلافات را در حل مشکلات فلسطین مؤثر دانست <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۲۳.</ref>؛ چنان‌که با انتقاد از برخی سران ممالک اسلامی، که با وجود منابع سرشار طبیعی و جمعیت فراوان نتوانستند دست صهیونیسم را از سرزمین فلسطین کوتاه کنند، اعلام خطر ‌کرد که مقصود قدرت‌های استکباری از ایجاد اسرائیل، تنها اشغال فلسطین نیست، بلکه هدف نهایی آنان تسلط بر همه کشورهای عربی است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ‌۲/۴۵۸ ـ ۴۶۰.</ref>.

در اواسط سال ۱۳۵۲ و به هنگام رویارویی دولت‌های عربی با اسرائیل، در جنگ سوم اعراب و اسرائیل، امام‌خمینی، ‌مسلمانان را به توکل بر خدا و حمایت از مجاهدان فلسطینی و نثار جان و مال خویش در راه دفاع از فلسطین اشغالی و رها‌ساختن آن از اسارت استعمار فرا خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴.</ref>. ایشان در پیامی به ملت مسلمان ایران، همزمان با اعتراض به جشن‌های ۲۵۰۰ساله {{ببینید|جشن‌های ۲۵۰۰ساله}}، ضمن اعلام ناخرسندی از همکاری‌ محمدرضا پهلوی با اسرائیل و اعتراض به بی‌اعتنایی او به جنگ اعراب و اسرائیل، مقصود پهلوی از صحنه‌سازی‌ها و دستگیری بسیاری از علما و روشنفکران ایرانی و تبعید و شکنجه آنان را سرگرم‌کردن ملت ایران به مصیبت‌های خود و جلوگیری از گسترش دامنه مبارزه اعراب با اسرائیل و عدم همراهی مردم ایران با مبارزان فلسطینی بیان ‌کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۵ ـ ۶.</ref>. با نزدیک‌شدن به سال‌های آخر حیات رژیم پهلوی و اوج‌گیری مبارزات مردم (۱۳۵۶ و ۱۳۵۷)، مناسبات و روابط ایران و اسرائیل رو به سردی نهاد و با پیروزی انقلاب اسلامی به‌کلی قطع شد <ref>ولایتی، ایران و تحولات فلسطین، ۲۲۰.</ref>.

امام‌خمینی پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تعیین جمعه آخر ماه رمضان به عنوان روز قدس، خواستار پیوند و اتحاد مسلمانان برای حمایت از حقوق مردم فلسطین شد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۶۷.</ref> {{ببینید|روز جهانی قدس}}. ایشان اختلاف و تفرقه میان مسلمانان را عامل بقای اسرائیل می‌دانست و در بیانی تمثیلی خاطرنشان کرد اگر مسلمین با وحدت، هر کدام یک سطل آب بر سر این رژیم می‌ریختند تا به حال نابود شده بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۷۴.</ref>. از دیدگاه ایشان، مسئله قدس، مسئله‌ای قومی و مربوط به یک کشور و یا حتی مسلمانان جهان نیست، بلکه واقعیتی مربوط به موحدان جهان و مؤمنان گذشته و حال و آینده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۱۹۰.</ref>. ایشان پس از ترسیم مفاهیم انسانی و اسلامی مسئله فلسطین، رسالت آزادی آن ‌را به عهده امت اسلامی قرار داد؛ زیرا ایشان قدس را حقی می‌دانست که از آنِ مسلمانان است و باید به آنان بازگردانده شود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۸۲.</ref>. ایشان مسئله فلسطین را محور مبارزه با مستکبران ارزیابی می‌کرد و روز قدس را روز حیات اسلام و روز تعیین سرنوشت ملت‌های مستضعف بر می‌شمرد و ملل مسلمان را به اقدامات اصولی و عملی برای آزادی قدس فرامی‌خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۷۶.</ref>. حمایت و پشتیبانی قاطع امام‌خمینی از ملت فلسطین سبب شد فلسطینیان، اصول جهاد و شهادت و فداکاری در راه هدف را که نماد شیعیان و شعارهای انقلاب اسلامی ایران بود، به عنوان اصول اساسی سازمان‌هایی، مانند جهاد اسلامی فلسطین مطرح کنند <ref>کدیور، ان‍ت‍ف‍اض‍ه‌، ۱۱۴.</ref>.

در جریان منازعات و درگیری‌های فلسطین و رژیم اشغالگر قدس، سازمان ملل و سران کشورهای عرب و مقامات بلند‌پایه امریکا و دیگر کشورهای غربی چندین طرح و پیشنهاد صلح ارائه کردند؛ اما این طرح‌ها غالباً یک‌طرفه بود و در آن منافع طرف فلسطینی رعایت نمی‌شد و اگر گاهی دربردارنده منافع ملت فلسطین و آوارگان فلسطینی بود، اسرائیل آن را رد می‌کرد <ref>جزینی، نقش سوریه در روند صلح خاورمیانه، ۵۵ ـ ۶۴.</ref>.

امام‌خمینی در طول مبارزات مردم فلسطین، ضمن انتقاد از دولت‌های اسلامی که به جای حمایت از مردم فلسطین، بی‌اعتنایی در پیش گرفته یا احیاناً یاری‌دهنده جنایت‌کاران شده یا به مذاکرات بی‌نتیجه مشغول‌ بودند، مسلمانان را به حمایت و دفاع از مبارزان فلسطینی با هر وسیله ممکن و دفع اسرائیل با تلاش و وحدت اسلامی فرامی‌خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۵۸.</ref>. برخلاف نظر امام‌خمینی و عملکرد جمهوری اسلامی ایران، دولت‌های کشورهای اسلامی، به‌ویژه سازمان همکاری (کنفرانس) اسلامی، با برخوردی منفعلانه و محافظه‌کارانه واقعیت اسرائیل را پذیرفتند و در اجلاس‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۹۴م مراکش، ۱۹۷۸م کویت و ۱۹۹۱م سنگال به دنبال طرح سازش با این رژیم برآمدند <ref>فوزی، سازمان کنفرانس اسلامی، ۸۹ ـ ۹۰.</ref> {{ببینید|سازمان کنفرانس اسلامی}}.

امام‌خمینی معتقد بود مذاکره با سیاست‌مداران جنایتکار تاریخ، قدس و فلسطین را نجات نمی‌دهد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۶۰.</ref>، بلکه این تلاش‌ها در قالب طرح‌هایی، نظیر طرح سادات و فهد برای برقراری صلح در منطقه، تنها به کوتاه‌کردن دست مردم مسلمان از سرنوشت خویش می‌انجامد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۳۹.</ref>. طرح هشت‌ماده‌ای فهد که از رژیم اسرائیل می‌خواست از سرزمین‌های اشغالی سال ۱۹۶۷م خارج شود <ref>علم‌الهدی، شناخت صهیونیسم بین‌الملل، ۱۷۷ ـ ۱۷۸.</ref>، در واقع به معنای شناسایی حاکمیت و استقلال و تمامیت ارضی رژیم صهیونیستی بود <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸۱.</ref>. امام‌خمینی ضمن اعتراض به این طرح و اعلام خطر درباره آن، نتیجه پذیرش چنین طرحی را سلطه و حاکمیت اسرائیل بر تمام سرزمین‌های عرب بر‌شمرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۷۱.</ref>.

امام‌خمینی همچنین با اعتراض به سازمان‌های بین‌المللی که از متجاوزان به فلسطین و کشورهای عربی پشتیبانی می‌کنند، آنها را عامل زورگویان معرفی کرد و مستضعفان را به قطع امید از آنان و اتکا به خدا و مبارزه با دشمنان خود فرا می‌خواند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۱۷۷.</ref>. ایشان سکوت و سازش سران کشورهای اسلامی در برابر جنایات اسرائیل در سرزمین فلسطین را محکوم کرده، بر لزوم مبارزه با اسرائیل تا بازپس‌گرفتن سرزمین فلسطین تأکید می‌کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۲۰.</ref>.