تقریرات فلسفه امام‌خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع = بخشی از درس‌های [[فلسفه]] [[امام‌خمینی]]

==مقدمه==

امام‌خمینی از حدود سال ۱۳۰۶ در [[مدرسه دارالشفا]] به تدریس [[شرح المنظومه]] و سپس [[الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه]] (اسفار) مشغول بود <ref>فراهانی، خاطرات، ۶۹؛ بهشتی‌سرشت، زمانه و زندگی امام‌خمینی، ۶۹؛ خوانساری، مصاحبه، ۵۰</ref> و [[تدریس امام‌خمینی|تدریس]] دروس عقلی را تا سال ۱۳۳۰ ادامه داد {{ببینید|متن=ببینید|تدریس امام‌خمینی}}. ایشان خیلی خوش‌بیان بود و اساس مطلب را برای شاگرد بازگو می‌کرد؛ ازجمله نخست یک صفحه منظومه را به خوبی بیان و از اصطلاحات گیج‌کننده پرهیز می‌کرد. اگر درس پنجاه دقیقه طول می‌کشید، هفت-هشت دقیقه عبارت‌خواندن بود و باقی وقت، به مطالب خارج که مطلب چیست و رد و ایراد آن کدام است، اختصاص داشت <ref>منتظری، خاطرات، ۱/۱۹۴-۱۹۵</ref>.

کتاب تقریرات فلسفه امام‌خمینی دستاورد تلاش سیدعبدالغنی موسوی اردبیلی در نگارش درس‌های بخشی از شرح منظومه [[ملاهادی سبزواری]] و اسفار اربعه [[ملاصدرای شیرازی]] است که امام‌خمینی در سال‌های ۱۳۲۳-۱۳۲۸ داده است. [[موسوی اردبیلی]] (۱۲۹۹-۱۳۶۹) پس از فراگرفتن مقدمات علوم حوزوی و بخشی از درس‌های سطح در زادگاه خود [[اردبیل]]، با هجرت به [[حوزه علمیه قم]] از درس استادان متعددی بهره برد. وی حدود پنج سال در درس‌های [[فلسفه]]؛ شرح منظومه و اسفار، [[اخلاق]] و [[خارج اصول]] امام‌خمینی شرکت کرد؛ چنان‌که شاگرد [[سیدمحمد حجت کوه‌کمره‌ای]]، [[سیدحسین بروجردی]]، [[سیدمحمد محقق داماد]] و [[سیداحمد خوانساری]] نیز بود. وی در سال ۱۳۶۹ رحلت کرد و در [[حرم فاطمه معصومه(س)]] به خاک سپرده شد <ref>مؤسسه تنظیم، مقدمه کتاب تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۱/هفده</ref>.

اردبیلی بر اساس آنچه میان طلاب مرسوم بود، به انگیزه ثبت و نگهداری گفته‌ها و نظریات [[امام‌خمینی]] در مسائل فلسفی، به نوشتن بیانات ایشان در جلسه درس همت گماشت. این نوشته‌ها که در صفحات-نه دفتر-زیادی نوشته شده بود، طی مراحل نسخه‌برداری و درشت‌نویسی، تطبیق گفتارهای درسی و نوشته‌شده با کتاب‌های شرح منظومه و اسفار برای حفظ نظم مطالب، بازنویسی و ویرایش با حداقل تصرف در اصل نوشته‌ها، استخراج و گزارش مآخذ، عنوان‌گذاری، شرح حال اشخاص و تنظیم فهرست‌های فنی، آماده انتشار شد <ref>مؤسسه تنظیم، مقدمه کتاب تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۱/هفده-نوزده</ref>. [[مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی]] این تقریرات را که امام‌خمینی شیوه نگارش آن را همان زمان ملاحظه کرده و آن را «بسیار خوب و جامع‌الاطراف» شمرده است <ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۳</ref>، در سه جلد تنظیم و در سال ۱۳۸۱ منتشر کرد. دو جلد نخست آن، مربوط به درس شرح منظومه و جلد سوم آن به بخش‌هایی از جلد هشتم و نهم اسفار اختصاص یافته است. از مطالب تقریرات فلسفه امام‌خمینی، در بعضی از جلدهای مجموعه «[[تبیان]]» استفاده شده است {{ببینید|متن=ببینید|تبیان}}.

==تقریرات درس شرح منظومه==

کتاب شرح منظومه اثر حکیم الهی [[ملاهادی سبزواری]] یکی از حکمای قرن سیزدهم است که به علت احاطه علمی مؤلف بر مکتب‌های فلسفی متقدم به‌ویژه [[حکمت متعالیه]] و افکار فلسفی [[صدرالمتألهین]] از جایگاه والایی برخوردار است؛ از این‌رو در [[حوزه‌های علمیه]] همواره به این کتاب توجه شده و آن را جزو متون درسی قرار داده‌اند <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۵/۱۵۳ و ۱۴/۵۲۴-۵۲۸</ref>. تقریرات درس شرح منظومه امام‌خمینی، هرچند کامل نبوده، اما شامل قسمت‌های زیادی از شرح منظومه است. این تقریرات شامل بخش‌هایی از مقصد اول ([[امور عامه]]) و مقصد دوم ([[جوهر]] و [[عرض]]) و همچنین قسمتی از مقصد سوم ([[الهیات]]) و بخشی از مقصد چهارم ([[طبیعیات]] تا ابتدای [[نفس ناطقه]]) است و از سه مقصد دیگر یعنی «نبوات و منامات»، «[[معاد]]» و «[[اخلاق]]» مطلبی نیامده است. سه احتمال برای نقص این تقریر وجود دارد:

# اردبیلی با شرکت در درس اسفار که هم‌زمان با شرح منظومه برگزار می‌شده از تقریر دوباره مباحث مشترک صرف نظر کرده است <ref>ساعی، سیری در کتاب تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۲۲۴-۲۲۶</ref>.

===ساختار===

اردبیلی تقریرات خود را ناظر به متن شرح منظومه، در چهار «مقصد»، سامان داده است. مسائل اصلی که در هر مقصد بیان شده به ترتیب عبارت‌اند از: مقصد اول: امور عامّه، در هفت «فریده»‏ (شامل [[وجود و عدم]]، [[وجوب]] و [[امکان]]، [[قدم و حدوث]]، [[قوه و فعل]]، [[ماهیت]] و لواحق آن، [[وحدت و کثرت]] و [[علت و معلول]])؛ مقصد دوم: جوهر و عرض، در سه «فریده» (شامل: رسم جوهر و اقسام آن، رسم عرض و اقسام آن، اقسام عرض)؛ مقصد سوم: [[الهیات بمعنی‌الاخص|الهیات بمعنی‌الأخص]] نیز در سه «فریده» (شامل [[احکام ذات واجب]]، احکام [[صفات واجب]] و [[افعال حق‌تعالی]]) و مقصد چهارم: طبیعیات، در شش «فریده» (شامل حقیقت [[جسم طبیعی]]، در لواحق جسم طبیعی، سایر احکام جسم طبیعی، [[فلکیات]]، عنصریات و احوال نفس).

===محتوا===

شیوه امام‌خمینی در این درس همواره بر آن بوده تا در محدوده متن، مسائل فلسفی را تبیین کند و در همان حدود به شاگردان خود آموزش دهد؛ البته گاه نظریات خود را نیز مطرح کرده است <ref>خمینی، نگاهی دیگر به شرح منظومه از منظر تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۴۴</ref>؛ بر همین اساس، محتوای این تقریرات به دو بخش عمده قابل قسمت است:

====حدوث عالم====

سبزواری در این مسئله، همه اقسام حدوث ازجمله [[حدوث اسمی]] را برای مجموع عالم اثبات می‌کند؛ اما [[امام‌خمینی]] این نظر را نمی‌پذیرد و به عقیده ایشان این مطلب از کتاب‌های عرفانی به کتاب‌های فلسفی وارد شده است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۸۱</ref>. طبق تعلیل و تحلیل برخی، اسما و صفات از ذات مقدس الهی جدا نیستند تا نیازمند به علت باشند؛ بر این اساس عالم که حادث اسمی است از حق‌تعالی جدایی ندارد و علتی غیر از حق‌تعالی نخواهد داشت <ref>عابدی، نیم‌نگاهی به استادان و آثار عرفانی امام‌خمینی، ۴۹</ref>.

====ربط حادث و قدیم====

امام‌خمینی در این مسئله، نظریه [[فلسفه مشاء]] را تحلیل و نظریات [[ملاصدرا]] را در ردّ شبهات مربوطه، به چندین وجه مطرح می‌سازد؛ سپس بر اساس فلسفه مشاء و با استناد به [[حرکات افلاک]]، مسئله را تقریر آن‌گاه راه حل ملاصدرا را بررسی کرده؛ در پایان نظریه عرفانی خود را در این زمینه بیان می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۸۵-۳۸۸ و ۳۹۱</ref> {{ببینید|متن=ببینید|حدوث و قدم}}. برخی از این دیدگاه‌ها نیز در دیگر آثار امام‌خمینی دیده می‌شوند <ref>← امام‌خمینی، تعلیقه فوائد، ۱۳۸</ref>.

====حدوث زمانی====

[[امام‌خمینی]] با توسعه در معنای زمان، [[اجماع]] حکما بر حادث زمانی بودنِ غیر الله (اعم از مجرد و غیر مجرد) را تأیید می‌کند و پس از بیان و شرح سخنان سبزواری درباره حادث زمانی بودنِ عالم طبیعت و [[هیولای اولی|هیولای اُولی]] و [[عالم عقول]] و مجردات، بر این باور است که غیر از وجود [[واجب]]، وجود همه چیز، حادث زمانی است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۱۱۶-۱۱۹</ref> و از همین راه، بدون آنکه کمترین خدشه‌ای به [[تجرد]] موجودات مجرد وارد شود، [[حادث زمانی]] بودن تمام ممکنات را متناسب با خصوصیات موطن وجودی‌شان اثبات می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۱۱۹-۱۲۰</ref>.

====ترکیب ماده و صورت====

سبزواری با پیروی از ملاصدرا معتقد است ترکیب میان [[ماده]] و [[صورت]]، [[ترکیب اتحادی]] است؛ اما امام‌خمینی قائل به تفصیل می‌شود و بر این باور است که ماده با بعضی صورت‌ها، ترکیب اتحادی و با برخی از آنها [[ترکیب انضمامی]] دارد <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۱۸۹</ref>.

====شبهه ابن‌کمونه====

امام‌خمینی پاسخ سبزواری به [[شبهه ابن‌کمونه]] را-که بر اساس [[اصالت ماهیت]] است-نمی‌پذیرد <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۷۱</ref>.

====وحدت تشکیکی وجود====

امام‌خمینی عقیده حکما درباره [[وحدت تشکیکی وجود]] و چگونگی صدور عالم از حق‌تعالی و رابطه عِلّی و معلولی میان آنها را ناشی از غلبه احکام ماهیت بر احکام وجود و خروج از وحدت وجود و ورود به کثرت می‌داند و با الهام از آموزه عرفانی [[وجود منبسط]]، به [[وحدت شخصی وجود]] قائل است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۰۱-۲۰۴</ref> {{ببینید|متن=ببینید|وجود}} {{ببینید|متن=ببینید|وحدت وجود}}.

از سوی دیگر، برخی حکمای الهی اختلاف حیثیت‌های مختلف را در [[اسمای الهی]] نمی‌پذیرند و بعضی از اسما را به بعضی دیگر ارجاع می‌دهند؛ چنان‌که سمع و بصر حق‌تعالی را به علم بر می‌گردانند <ref>خواجه‌نصیر، اجوبة المسائل النصیریه، ۹۶؛ حلی، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ۲۸۹</ref> یا اراده را به [[علم]] ارجاع می‌دهند و آن را علم به نظام اتم معرفی می‌کنند<ref>ابن‌سینا، الشفاء، ۳۶۷</ref> و بعضی دیگر علم را به سمع و بصر ارجاع می‌دهند <ref>شیخ اشراق، مجموعه مصنفات، ۲/۱۵۰-۱۵۳؛ ملاصدرا، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۶/۴۲۳</ref>. امام‌خمینی ارجاع بعضی از صفات به صفات دیگر را نمی‌پذیرد <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۴۲</ref>؛ زیرا لازمه آن این است که حق‌تعالی در ذات خود خالی از بعضی صفات باشد؛ در حالی‌که هر صفتی از صفات کمال برای حق‌تعالی ثابت است، بدون اینکه مقید به قیود و آلات باشد؛ چنان‌که اراده، سمع و بصر، هر یک از کمالات حقیقت وجودند و حق‌تعالی واجد این حقایق است <ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۱۳-۶۱۴</ref> {{ببینید|متن=ببینید|اسما و صفات}}؛ همچنین مرتبه ذات، صرف‌الوجود و بسیط به تمام [[بساطت]] است و در آن مرتبه هیچ نحو تکثر اسمایی و صفاتی وجود ندارد <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۴۱-۳۴۲</ref> {{ببینید|متن=ببینید|علم الهی}}.

====علم واجب‌تعالی====

سبزواری با پیروی از [[شیخ اشراق]]، [[علم واجب‌تعالی]] را به سمع و بصر او بر می‌گرداند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۳۹-۳۴۱</ref> {{ببینید|متن=ببینید|علم الهی}} و این بر خلاف دیدگاه مشهور است که علم حق‌تعالی را به نحو احاطه بر موجودات می‌دانند و علم او به اشیا از نگاه آنان حضوری و به [[اضافه اشراقیه]] است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۳۹-۳۴۱</ref>؛ اما امام‌خمینی این قول را اگر مقصود رجوع به مرتبه ذات باشد نمی‌پذیرد و بر این باور است که در [[صقع ربوبی]] هیچ صفتی به صفت دیگر برنمی‌گردد؛ زیرا مرتبه ذات صرف‌الوجود، وجود بحت و بسیط به تمام بساطت است. در آن مرتبه، هیچ نحو تکثر اسمایی و صفاتی وجود ندارد، بلکه تنها یک ذات [[تشخص|متشخص]] و جزئی است؛ علاوه بر این، قطع نظر از اعتبار صرف‌الوجودی و اعتبار تکثر اسما و صفات، باز هم در این مرتبه هیچ وصفی به وصف دیگر برنمی‌گردد <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۴۱-۳۴۲</ref>.

امام‌خمینی به [[طبیعیات]] قدیم در مباحث فلسفی توجه خاصی کرده است؛ برای نمونه در بحث [[افلاک]] به عنوان هیئت قدیم برای تعلیم هیئت و نجوم توجه داشته و به مباحثی چون حقیقت [[فلک]]، اقسام ویژگی‌های آن سخن گفته <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۵۵۲-۵۶۷</ref> و آرای فیلسوفان مشاء و اشراق را در این زمینه بررسی کرده است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۴۰۱-۴۰۲</ref>. ایشان فیلسوفان گذشته را در پیروی و تبعیتِ بدون دلیل و برهان از [[هیئت بطلمیوسی]] توبیخ می‌کند و افلاک را باطل می‌داند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۱۰۷ و ۲/۳۸۱</ref> {{ببینید|متن=ببینید|فلک}}. ایشان همچنین به مباحث [[جسم]]، حقیقت و ماهیت و لواحق آن توجه داشته <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۴۱۳-۴۲۳ و ۴۷۷</ref> و در این زمینه آرای متکلمان را بررسی و نقد کرده است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۴۳۶</ref> {{ببینید|متن=ببینید|جسم}}.

==تقریرات درس اسفار==

صدرالدین محمدبن‌ابراهیم معروف به [[صدرالمتألهین]] و ملاصدرا (۹۵۰-۱۰۱۹) در سنین جوانی از استادان بزرگی همچون [[شیخ بهایی]] و [[میرداماد]] در زمینه [[فلسفه]]، [[تفسیر]] و [[حدیث]] علم آموخت. از ملاصدرا آثار زیادی بر جای مانده است که معروف‌ترین آنها کتاب [[الحکمة المتعالیة فی الاسفار الاربعة العقلیه]] است <ref>مؤسسه تنظیم، مقدمه کتاب تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۱/هفت</ref> {{ببینید|متن=ببینید|محمدبن‌ابراهیم ملاصدرا}} . این کتاب محصول تلاقی چهار جریان فکری اسلامی است. ملاصدرا این چهار جریان فکری را که عبارت‌اند از:

# روش استدلال کلامی، به هم پیوند داد و روشی جامع به نام «[[حکمت متعالیه]]» پایه‌گذاری کرد <ref>مطهری، مجموعه آثار، ۵/۱۴۸-۱۵۰</ref>.

اسفار اربعه ازجمله کتاب‌های درسی حوزه‌‏ها و مراکز علوم اسلامی در [[ایران]] در دو قرن اخیر بوده است و تاکنون شرح‌ها و تعلیقه‌های فراوانی بر آن نوشته شده است، از قبیل [[تعلیقه ملاهادی سبزواری]]، [[آقاعلی مدرس زنوزی]]، [[سیدمحمدحسین طباطبایی]] و شرح [[عبدالله جوادی آملی]] به نام [[رحیق مختوم]] <ref>نصر، صدرالمتألهین شیرازی و حکمت متعالیه، ۱۰۹</ref>. کتاب اسفار اربعه در بیان چهار سفر عقلی سامان یافته است.

===محتوا===

تقریرات اسفار [[امام‌خمینی]]، تنها باب‌های ششم و هفتم از مباحث [[نفس]] و باب‌های هشتم تا یازدهم از مباحث [[معاد]] آن را شامل می‌شود و از این‌رو جلد سوم کتاب تنها شامل بخش‌هایی از مباحث «نفس» و «معاد» این کتاب است.  

شیوه [[تدریس امام‌خمینی|تدریس]] و اندیشه‌های فلسفی و عرفانی امام‌خمینی در این تقریرات روشن است. ایشان با نگاه فلسفی در تبیین دیدگاه ملاصدرا، وجود را اصیل می‌داند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۴۹ و ۵۵۳-۵۵۷</ref> و در نگاه عرفانی، نظر اهل حق و کشف را فوق [[اصالت وجود]] یا اصالت ماهیت یاد می‌کند؛ چنان‌که اهل حق در ممکنات قائل به وجود استقلالی نیستند و برهان هم موافق با این نظر است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۲</ref>. ایشان مطابق دیدگاه ملاصدرا «وجود بسیط واحد» <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۲۶، ۳۸۸ و ۳۹۲</ref> و «[[تشکیک در وجود]]» <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۵۵۸</ref> را کاملاً می‌پذیرد و «[[حرکت جوهری]]» <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۵۵۸-۵۶۲</ref> {{ببینید|متن=ببینید|حرکت}} و «[[جسمانیة الحدوث بودن نفس]]» <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۸۴، ۱۰۷، ۱۲۴، ۴۱۳ و ۴۲۰</ref> را در تمام زوایای بحث «[[مبدأ و معاد]]» <ref>امام‌خمینی، تقریرات فلسفه، باب دهم و یازدهم</ref> به کار برده است. همچنین با عباراتی گویا و روان به تقریر آرای ملاصدرا و حکمای پیشین پرداخته است.  

ایشان گاه ضمن توضیح متن، درباره اشکال‌هایی که ملاصدرا از حکیمان پیشین نقل کرده و به آنها جواب داده است <ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۸/۲۸۴</ref>، داوری می‏کند و گاهی خود نیز دیدگاهی را مطرح می‌‏کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۵-۲۰</ref>؛ ازجمله در بحث چگونگی [[تعلق نفس به بدن]] و چگونگی تعلق مظاهر هستی به حق‌تعالی به روایتی از [[رسول اکرم(ص)]] <ref>احسائی، عوالی اللئالی العزیزیة فی الاحادیث الدینیه، ۴/۱۳۲</ref> استناد می‌کند و نظر ملاصدرا را درباره تعلق ماهیت به وجود که آن را اعلی مرتبه تعلق می‌داند، درست نمی‌داند و حقیقت تعلق را همان [[وجود رابط]] و عین ربط می‌داند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۱-۶۴</ref> یا در مسئله حدوث و قِدم نفس اشکال ملاصدرا بر [[شیخ اشراق]] را وارد نمی‌‏داند، و آرای ملاصدرا را در این زمینه بررسی و نقد می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۸۷-۱۳۵</ref>. به عقیده امام‌خمینی هرچند [[حدوث نفس]] از ماده است، به سبب کمال روحانیتش، به عالم مجردات نزدیک است؛ بنابراین ایشان دلایل ملاصدرا علیه شیخ اشراق درباره [[قدم نفس]] را رد می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۲۶-۱۳۴</ref>.

[[امام‌خمینی]] همچنین در باب نهم، فصل پنجم، ذیل عنوان «اختلاف قوای نفسانیه»، نظریات ملاصدرا درباره نفس <ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۹/۱۰۴-۱۲۰</ref> را با نظریات [[ارسطو]] و [[ابن‌سینا]] مقایسه و اختلاف آنها را بررسی و تحلیل می‌کند و درباره غرض ملاصدرا از بیان لغزش‌های ابن‌سینا، مطالب پندآموزی را بیان می‌کند و اهل حکمت را به خلوت‌کردن با خدا سفارش می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۱۳-۴۴۵</ref> {{ببینید|متن=ببینید|نفس}}. ایشان در مواردی دلایل شیخ اشراق درباره باطل‌بودن قدیم‌بودن نفس را کافی می‏داند و آنها را کشف و شهودی می‌شمارد که شیخ اشراق بر آنها بیشتر واقف است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۱۰-۱۳۴</ref>.

===شیوه نقد===

امام‌خمینی در نقد دیدگاه‌های ملاصدرا به طور کلی به دو روش عمل کرده است: گاهی با اشاره و احتیاط و گاهی به طور صریح نظریات وی را نقد می‌کند؛ مثلاً در بحث مراتب [[تجرد نفس]]، با طرح یک مسئله و با عبارت «خلاف تحقیق‌بودن و پذیرفتنی‌نبودن» آن را مردود می‌داند و سپس دیدگاه خود را بیان می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۱۰</ref> یا در بحث [[سعادت و شقاوت]] با صراحت، اندیشه‌های ملاصدرا <ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۹/۱۴۷</ref> را نقد می‌کند؛ همچنین ذاتی‌بودن ظلمت برای برخی از ماهیات را نادرست می‌داند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۸۰</ref>.

===شرح مباحث نفس===

مبحث [[نفس]] و [[معاد]] از مهم‌ترین و در عین حال پیچیده‌ترین مسائل فلسفه اسلامی‌اند. فیلسوفان در تبیین مسئله معاد و حقیقت نفس و چگونگی زمان تکوین نفس، و جوهر و عرض، حادث و قدیم‌بودن آن، نظریات گوناگونی ارایه کرده‌اند <ref>احدی و بنی‌جمالی، علم النّفس از دیدگاه دانشمندان اسلامی، ۱</ref>. [[افلاطون]] و پیروانش قائل به وجود نفس پیش از خلقت بدن در عالم مُثُل‌اند. شیخ اشراق بر تجرد آن پافشاری می‏کند و به گونه‏ای با [[نظریه مثل|نظریه مُثُل]] افلاطون همسو می‌باشد <ref>بهایی لاهیجی، رساله نوریه در عالم مثال، ۱۲</ref>. ارسطو و ابن‌سینا به هم‌زمانی خلقت نفس و بدن قائل شده‌‏اند و ملاصدرا نظریه «[[جسمانیة الحدوث و روحانیة البقاء]]» را درباره [[نفس]] ارایه کرده است <ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۹/۸۲-۸۵</ref>. امام‌خمینی نظریات ملاصدرا را درباره نفس و [[تناسخ]] به صورت مفصل، شرح داده و مطالب بسیار سودمندی در این زمینه ارایه کرده است <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۱۶۳-۲۶۷</ref>.

===گرایش به اخلاق و عرفان===

از ویژگی‌های این کتاب، گرایش به [[اخلاق]] و [[عرفان]] است. امام‌خمینی در جاهای مختلف کتاب و به هر مناسبتی، مسائل [[عرفان عملی]] و [[عرفان نظری|نظری]] را گوشزد می‏کند و توصیه‏های اخلاقی را یادآور می‏شود؛ به عنوان نمونه مطالب اخلاقی مطرح‌شده در بحث «تفاوت [[علم]] و [[ایمان]]» چندین صفحه از کتاب را شامل می‌شود <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۴۳-۳۶۴</ref>. نیز در بحث اثبات [[تجرد نفس]]، آنجا که از [[بساطت تام]] حق و مظهریت جامع انسان و جایگاه رسول‌الله(ص) در مظهریت حق و نیز راهیابی [[حضرت ابراهیم(ع)]] به [[ملکوت]] و تحلیل [[معراج]]، سخن به میان می‌آورد، برتری عارفان را بر فیلسوفان خاطرنشان می‌کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۴۵-۵۷؛ غفوریان، تقریرات فلسفه امام‌خمینی، ۴۶</ref>. ویژگی دیگر این تقریرات این است که [[امام‌خمینی]] برای فهم مطالب از مثال‌های فراوانی، چه در مسائل فلسفی و عرفانی و چه در بیان توصیه‌های اخلاقی، استفاده کرده است؛ مثل آنچه در بحث [[عقل نظری]] و [[عقل عملی]] آمده است. ایشان همچنین برای تبیین سخن ارسطو و افلاطون در [[چگونگی ارتباط نفس با بدن]] یا در بحث بازگشت انسان به مجردات، به داستان‌هایی از کتاب [[کلیله و دمنه]] اشاره می‏کند <ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۶۴، ۸۴، ۳۴۷، ۴۱۲ و ۵۴۴</ref>.

==چاپ و انتشار==

[[مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی]] پس از نسخه‌برداری از دست‌نوشته‌های [[سیدعبدالغنی موسوی اردبیلی]]، تطبیق متن با عبارات اسفار، بازنویسی و ویرایش، استخراج و گزارش مآخذ، عنوان‌گذاری و شرح حال اشخاص، این تقریرات را برای نخستین بار در سال ۱۳۸۱ در سه جلد با قطع وزیری و ۱۷۰۰ صفحه؛ جلد اول ۴۱۰، جلد دوم ۶۳۰ و جلد سوم ۶۶۱ صفحه، با عنوان «تقریرات فلسفه امام‌خمینی» منتشر کرده است. بازنویسی اولیه و ویرایش علمی بر عهده [[سیدرضا اسحاق‌نیا]] و ویرایش فنی و آماده سازی بر عهده [[محمدحسین ساعی‌فر]] بوده است. افزون بر مقدمه تفصیلی ناشر، منابع و مستندات در پاورقی و کتابنامه در آخر کتاب آمده است؛ همچنین فهرست‌های فنی؛ فهرست آیات، روایات، اشعار، اشخاص، کتاب‌ها و مکتب‌هایی که در متن آمده، به همراه نمایه در پایان کتاب آمده‌اند. این کتاب به دو صورت شومیز و گالینگور عرضه شده است؛ با این حال، تحقیق و ویرایش دوباره این کتاب به دست مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی در دست انجام است.

==پانویس==

{{پانویس}}

==منابع==

* احسائی، ابن‌ابی‌جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الاحادیث الدینیه، تحقیق مجتبی عراقی، قم، مؤسسه سیدالشهداء(ع) ، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.

* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، تقریرات فلسفه امام‌خمینی، تقریر سیدعبدالغنی موسوی اردبیلی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش.

* امام‌خمینی، سیدروح‌الله، شرح چهل حدیث، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ چهارم، ۱۳۸۸ش.

* سبزواری، ملاهادی، شرح المنظومه، تصحیح و تعلیق حسن حسن‌زاده آملی، تهران، ناب، چاپ اول، ۱۳۶۹-۱۳۷۹ش.

* خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

==پیوند به بیرون==

حبیب‌الله دانش شهرکی، [https://books.khomeini.ir/books/10003/466/ تقریرات فلسفه امام‌خمینی]، دانشنامه امام خمینی، ج۳، ص۴۶۶-۴۷۲.