بسیط الحقیقه: تفاوت میان نسخه‌ها

قاعده «بسیط الحقیقة کل الاشیاء و لیس بشیء منها»، یکی از مهم‌ترین قواعد [[حکمت متعالیه]] است. در نظر [[ملاصدرا]]، این قاعده از پیچیده‌ترین علوم الهی است که ادراکش جز برای کسانی که از ناحیه حق‌تعالی به سرچشمه علم و حکمت رسیده‌اند، مقدور نیست.<ref>ملاصدرا، مفاتیح الغیب، ۵۵۴؛ ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۱۰.</ref> بسیاری بر این باورند که ریشه این قاعده پیش از حکمت متعالیه در آثار عارفان وجود داشته‌است و آن را با عباراتی چون «شهود کثرت در وحدت» و «مشاهده مفصل در مجمل»<ref>← سبزواری، تعلیقات چاپ‌شده در الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۶/۱۱۱؛ آملی، جامع الاسرار و منبع الانوار، ۶۸۴؛ دینانی، نیایش فیلسوف، ۴۰۸–۴۰۹؛ دینانی، قواعد کلی، ۱/۱۰۰.</ref> و جملاتی چون «الوجود المطلق کل الاشیاء»<ref>قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۷۳.</ref> و «احدیّ بالذات کل الاسماء»<ref>ابن‌عربی، فصوص الحکم، ۹۰؛ جوادی آملی، ادب فنای مقربان، ۷/۲۱۷.</ref> بیان کرده‌اند؛ با این همه نقش ملاصدرا در تنظیم و تنقیح و اقامه برهان بر این قاعده به عنوان یک ابتکار بزرگ فلسفی، نباید نادیده گرفته شود.<ref>دینانی، نیایش فیلسوف، ۴۰۹.</ref>

ملاصدرا با تکیه بر [[اصالت وجود]] و تشکیک در وجود{{ببینید|متن=ببینید| اصالت وجود| تشکیک در وجود}} در تبیین این قاعده می‌گوید هرچه درجات وجود و مراتب آن عالی‌تر و کامل‌تر باشد، کمال و بساطت بیشتری دارد و حقایق بیشتری در خود داراست و اگر این وجود، وجود حق‌تعالی باشد، همه حقایق را به نحو بساطت خواهد داشت.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۳/۴۵۷ و ۶/۱۱۴، ۱۵۵.</ref> درک مفاد و مضمون این قاعده بدون شناخت معنای بسیط الحقیقه امکان‌پذیر نمی‌باشد. [[مرکب]] و [[بسیط]] دو مفهوم متقابل‌اند که هر یک از آنها را می‌توان به دو قسم خارجی و ذهنی تقسیم کرد. مرکب خارجی آن است که در جهان خارج اجزای مختلف دارد و اجزای آن نیز به گونه‌ای خاص با یکدیگر ارتباط دارند. بسیط خارجی عبارت است از چیزی که در جهان خارج دارای اجزا نیست؛ اگرچه در [[ذهن]] از نوعی اجرای تحلیلی برخوردار است. از طرفی آنچه در جهان خارج بسیط به‌شمار می‌آید، ممکن است در ذهن بسیط نباشد؛ زیرا ذهن می‌تواند برای اعراض که بسیط خارجی به‌شمار می‌آیند، ماده و صورت عقلی فرض کند و از راه تحلیل و به اعتبار «لابشرط‌بودن» جنس دو فصل آنها را نیز تعیین کند؛ از این‌رو مرکبات ذهنی عبارتند از اموری که به حسب عالم اعتبار دارای اجزای تحلیلی و در جهان خارج بسیط می‌باشند،<ref>دینانی، نیایش فیلسوف، ۴۰۷–۴۰۸.</ref> بنابراین معلوم می‌شود که در عالم ماهیات و ممکنات، اعم از اینکه [[جوهر]] باشند یا [[عرض]]، بسیط حقیقی وجود ندارد؛ زیرا [[ممکن الوجود]] اگر دارای ماده و صورت خارجی نباشد دست‌کم از [[جنس]] و [[فصل]] اعتباری برخوردار خواهد بود؛ پس بساطت حقیقی منحصر به حقیقت وجود بوده و این صرف هستی است که بسیط الحقیقه می‌باشد<ref>دینانی، نیایش فیلسوف، ۴۰۷–۴۰۸.</ref> و [[واجب‌تعالی]] با اینکه دربردارنده کمال وجودی همه موجودات است، هیچ‌یک از اشیای خاص یا مجموع آنها نیست.<ref>ملاصدرا، رسالة فی الحدوث، ۱۸۲.</ref>

## ترکیب از [[ماده]] و [[صورت]]؛

مسئله‌ای که امام‌خمینی در بیان این قاعده بر آن تأکید بسیار دارد، آن است که شیء با تعین خاص خود در ذات واجب الوجود نیست؛ زیرا کثرت در ذات بسیط الحقیقه لازم می‌آید و این خلاف بساطت ذات واجب الوجود است؛ بنابراین منظور از این قاعده آن است که واجب الوجود تمام کمالات موجودات را بدون تعینات خاص آنها داراست؛ اما هیچ‌یک از آنها نیست و نمی‌توان به هیچ‌یک از موجودات «واجب الوجود» گفت؛ زیرا موجودات دارای تعین و نقص می‌باشند؛ ولی واجب‌تعالی موجود مطلق و بلاتعین است.<ref>امام‌خمینی، تفسیر حمد، ۱۵۷–۱۵۹؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۲۱.</ref> امام‌خمینی مرجع این قاعده را با استناد به آیات الهی<ref>سبأ، ۳.</ref> چیزی خارج از مفاد [[قرآن کریم]] نمی‌داند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۷۲–۲۷۳.</ref>

برای اثبات قاعده «بسیط الحقیقة کل الاشیاء» در حکمت متعالیه، برهان اقامه شده‌است. در این برهان ثابت می‌شود واجب‌تعالی تنها مصداق قاعده «بسیط الحقیقه» است؛ به این بیان که واجب‌تعالی از همه جهات بسیط الحقیقه و واحد است و همه اشیای وجودی است، همان‌طور که تمام وجود است.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۱۰.</ref> اگر بسیط الحقیقه کل الاشیاء نباشد، لازم می‌آید ذاتش از وجود شیء و عدم شیء دیگر ترکیب شده باشد؛ در حالی‌که فرض این بود که بسیط الحقیقه عاری از ترکیب است<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۱۱–۱۱۲.</ref> پس هر آنچه واجد امری و فاقد امر دیگر و دارای عیب و نقص باشد، بسیط الحقیقه نیست؛ در این صورت عکس نقیض آن مطلوب را نتیجه می‌دهد؛ یعنی قاعده بسیط الحقیقه همه اشیاء است.<ref>ملاصدرا، العرشیه، ۲۲۱؛ دینانی، قواعد کلی، ۱/۱۰۱.</ref>

معنای [[قاعده صرف الشیء]] آن است که صرف هر حقیقتی وقتی در نظر گرفته شود، تمام اضافات و شوائب و اغیار از او خالی می‌شود.<ref>دینانی، قواعد کلی، ۱/۲۷۲.</ref> این قاعده می‌رساند محدود به شیء خاص و عرصه‌ای معین نمی‌باشد، بلکه عام و فراگیر است.<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱/۳۹۰.</ref> قاعده صرف الشیء، غیر از قاعده بسیط الحقیقه است؛ زیرا بسیط الحقیقه تنها مصداق آن وجود واجب است؛ یعنی بیش از یک مصداق نمی‌تواند داشته باشد، اما صرف الشیء هر امر وجودی یا مفهومی را شامل می‌شود،<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱/۳۹۰.</ref> از همین روی صرف الشیء در عین و ذهن، بلکه مطلقاً قابل تکرار و تکثر نیست؛ زیرا شیء اعم از آنکه عین تحقق و خارجیت باشد، نظیر وجود یا امری ذهنی باشد، نظیر [[معقولات ثانیه]] منطقی یا اینکه قابل تحقق در خارج و ذهن باشد، نظیر ماهیت، آن‌گاه که به صورت صرف مورد لحاظ قرار می‌گیرد، بیش از یکی نمی‌تواند باشد.<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱/۳۹۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| قواعد فلسفی}}

قاعده صرف الشیء بر مبنای اصالت ماهیت است و قاعده بسیط الحقیقه بر مبنای اصالت وجود می‌باشد؛ از این‌رو ملاصدرا از قاعده صرف الشیء برای اثبات وحدانیت حق‌تعالی استفاده نکرده‌است؛ زیرا به نظر ایشان این قاعده در پاسخگویی به شبهات وارده در مبحث [[توحید]] ناتوان است و در فضای اصالت ماهیت جاری می‌شود.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۵۷–۶۳؛ ← سبزواری، تعلیقات چاپ‌شده در الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۶/۵۷–۵۹؛ نوچه فلاح، مقایسه بین برهان قاعده صرف الشی و بسیط الحقیقه در فلسفه و حکمت اسلامی، ۴۷–۴۸.</ref> حکمای پس از وی نیز بر همین روش بر ناتوانی و نارسایی این قاعده تأکید کرده‌اند.<ref>سبزواری، تعلیقات چاپ‌شده در الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۶/۵۹.</ref> قاعده صرف الشیء آن‌گاه که در بستر اصالت ماهیت جاری می‌شود، از پاسخگویی به شبهه [[ابن‌کمونه]] درمی‌ماند؛ اما همین شبهه با استفاده از قاعده بسیط الحقیقه به‌آسانی حل می‌شود.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۶۳؛ سبزواری، تعلیقات چاپ‌شده در الحکمة المتعالیه فی الاسفار العقلیة الاربعه، ۶/۵۸–۵۹؛ نوچه فلاح، مقایسه بین برهان قاعده صرف الشی و بسیط الحقیقه در فلسفه و حکمت اسلامی، ۴۷–۴۸.</ref> اگر قاعده صرف الشیء قاعده‌ای است که هم در امور محدود و هم نامحدود جاری است، قاعده بسیط الحقیقه تنها در واجب الوجود جاری است.<ref>جوادی آملی، رحیق مختوم، ۱/۳۹۰–۳۹۱.</ref>

امام‌خمینی نیز بر ناتوانی این قاعده بر مبنای اصالت ماهیت تأکید دارد<ref>امام‌خمینی، آداب الصلاة، ۳۱۳؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۶ و ۲۲۱.</ref> و شبهه ابن‌کمونه را بر مبنای قاعده و اصالت ماهیت قابل حل نمی‌داند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۷۱–۷۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| توحید(۱)}} امام‌خمینی از قاعده صرف الشیء در آثار خود استفاده کرده، این قاعده را بر مبنای اصالت وجود چیزی غیر از صرف الوجود نمی‌داند؛ بنابراین بازخوانی قاعده «صرف الشیء لا یتکرر و لا یتثنی»<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۴۸؛ امام‌خمینی، دعاء السحر، ۹۵.</ref> بر مبنای اصالت وجود «صرف الوجود» خواهد بود؛ چون چیزی غیر از وجود شیئیت ندارد.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۱۶ و ۲۲۱؛ امام‌خمینی، تنقیح الاصول، ۲/۳۵۹.</ref> ایشان دربارهٔ مفاد و اثبات قاعده «صرف الوجود» بر این باور است که مقام ذات از حیث لا رسم و لا اسم، وجود صرفی است که به آن اشاره نمی‌شود و نشانی برای آن نیست، بلکه صرف و خالص است<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۱/۷۹ و ۱۴۴.</ref> و با وجود اینکه همه اشیاست، هیچ‌یک از اشیا نیست و صرف الوجودی است که هیچ نقصی ندارد و هرچه از سنخ کمال است، او دارد و یک موجود تامی است که هیچ نقصانی در او نیست، بلکه هر کمالی در هر موجودی هست، از اوست.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۲۱۴–۲۱۵؛ امام‌خمینی، تفسیر حمد، ۱۷۷–۱۷۸.</ref> صرف الوجود حیث تقییدی و تعلیلی ندارد؛ زیرا اگر حیث تقییدی داشته باشد، دارای ماهیت است؛ در حالی‌که حق‌تعالی ماهیت ندارد، حیث تعلیلی نیز ندارد؛ چون علت دیگری ندارد<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۶.</ref> از این‌رو صرف الوجود حد ندارد تا از آن ماهیت انتزاع شود و جهت نقصی ندارد تا از مفاهیم غیر کمالی انتزاع شود.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۴۶.</ref> این چنین وجودی، وجود واجبی است که ماهیت ندارد،<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۷۲.</ref> زیرا ماهیت‌داشتن لازمه تنزل وجودی و صرف نبودن است؛ بلکه این وجودی خالص است و مقابل ندارد تا عقل از آن چیزی بفهمد و ماهیتی انتزاع کند.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۳/۳۷۲.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| قواعد فلسفی}}

# اثبات توحید واجب‌تعالی: یکی از مهم‌ترین کاربردهای این قاعده اثبات توحید واجب‌تعالی است.<ref>ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۳۱؛ ملاصدرا، المشاعر، ۴۷–۴۸.</ref> امام‌خمینی نیز در اثبات توحید از این قاعده بهره گرفته‌است و بر این باور است وقتی پذیرفته شد واجب‌تعالی بسیط الحقیقه است، باید پذیرفت چنین موجودی باید [[کمال مطلق]] و واحد علی الاطلاق باشد، وگرنه از حقیقت بساطت خارج می‌شود و دیگر کمال مطلق نیست.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۹۹.</ref> ایشان نخست با استدلالی در قالب [[قیاس شکل اول]] بساطت ذات باری‌تعالی را ثابت می‌کند، سپس در اثبات کبرای قیاس، یعنی «بسیط الحقیقة کل الاشیاء و لیس بشیء منها» یک قیاس استثنائی ترتیب می‌دهد؛ به این شکل که اگر بسیط الحقیقة کل الاشیاء نباشد، باید مرکب باشد و این خلاف فرض است؛ زیرا در توحید ثابت است که بسیط الحقیقة، یعنی واجب‌تعالی از انواع و اقسام ترکیب مبرّا است<ref>امام‌خمینی، دعاء السحر، ۲۶؛ امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۰۷–۶۰۸؛ امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۳۵–۳۶؛ امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۱۰۰–۱۰۴.</ref> و واجد همه حقایق و کمالات است و چنین موجودی کمال و جمال و واحد مطلق است.<ref>امام‌خمینی، حدیث جنود، ۹۹.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| توحید(۱)}}

## وحدت حقه واجب‌تعالی: ملاصدرا با الهام از آیات و روایات، به وحدت غیر عددی [[خداوند]] پرداخته، با طرح قاعده بسیط الحقیقه به اثبات وحدت حقه و نفی وحدت عددی خداوند پرداخته‌است.<ref>ملاصدرا، اسرار الآیات، ۳۵–۳۶؛ ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۱۱–۱۱۲؛ ملاصدرا، شرح اصول الکافی، ۴/۲۸؛ اسماعیلی، اثبات وحدت حقه و نفی وحدت عددی خداوند در پرتو عقل، ۱۰.</ref> امام‌خمینی نیز بر این باور است که هرچه وجود بسیط‌تر باشد، به وحدت نزدیک‌تر و احاطه‌اش بر کثرات بیشتر است؛ کثراتی که در عالم ماده است به دلیل تزاحم در ماده و زمان از هم جدا و بیگانه هستند؛ در حالی‌که همین اشیا در عالم عقل با هم هستند؛ بنابراین اشیایی که در عالم دنیا با یکدیگر اختلاف دارند، در نشئه آخرت متفق‌اند؛ زیرا ظرف‌ها هرچه به عالم وحدت و بساطت نزدیک و از عالم کثرات به دور باشند، وسعت‌شان بیشتر است؛ پس وحدت هرچه بیشتر باشد، صدق مفاهیم کمال بیشتر و بر عکس هرچه موجود به افق کثرت نزدیک‌تر باشد، مفاهیم کمال به آن کمتر صدق می‌کند؛ از این‌رو وحدت مساوق با وجود و از کمالات وجود است. پس [[مقام ربوبیت]] که صرف وجود است، صرف وحدت و بساطت است و در او کثرت و ترکیب راه ندارد.<ref>امام‌خمینی، چهل حدیث، ۶۱۴.</ref> به اعتقاد امام‌خمینی، خداوند متعال واحد و بسیط از تمام جهات است و وحدت حقه حقیقیه لایق به جناب اوست، و تمام کمالات را در عین بساطت دارا می‌باشد؛ بدون اینکه در ذات حقه حقیقی و بسیط وحدانی او تعدد و ترکیبی لازم آید.<ref>امام‌خمینی، تقریرات، ۲/۳۳ و ۱۳۱.</ref>

## عینیت صفات با ذات: بنابر نظر امام‌خمینی ذات در مقام وحدانی و بساطتش دارای همه صفات و اسما به صورت اندماج و اندکاک است و مفاد قاعده بسیط الحقیقه به این مطلب اشاره دارد و با چنین مبنایی دیگر صفت زاید بر ذات و عارض بر آن نیست؛ بلکه صفات در ذات موج می‌زند، بدون اینکه کثرت در موطن ذات پدید آید.<ref>امام‌خمینی، مصباح الهدایه، ۲۶.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| اسما و صفات| توحید(۱)}}

## اثبات و تبیین علم تفصیلی خداوند: یکی از مسائلی که دربارهٔ علم حق‌تعالی برای فیلسوفان مطرح بوده و سبب اختلاف نظر در این زمینه شده‌است، چگونگی علم حق‌تعالی با حفظ بساطتش به اشیا در ازل پیش از ایجاد آنهاست.<ref>شیخ اشراق، مجموعه مصنفات شیخ اشراق، ۲/۱۵۰–۱۵۴؛ خواجه‌نصیر، شرح الاشارات و التنبیهات، ۳/۲۹۹–۳۱۱؛ تفتازانی، شرح المقاصد، ۴/۱۲۱–۱۲۷؛ ← ملاصدرا، الحکمة المتعالیه، ۶/۱۸۱.</ref>

باقر صاحبی، «[https://books.khomeini.ir/books/10002/642/ بسیط الحقیقه]»، دانشنامه امام خمینی، ج۲، ص۶۴۲–۶۴۷.