حادثه آمل: تفاوت میان نسخه‌ها

== شکل‌گیری اتحادیه ==

بروز اختلافات زمینه‌ساز انشعاب اعضای کنفدراسیون در دی ۱۳۵۳ شد.<ref>شوکت، جنبش دانشجویی، ۱/۱۶.</ref> «سازمان انقلابیون کمونیست» مائوئیست و از سازمان‌های منشعب‌شده از کنفدراسیون بود و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» را تأسیس کرد.<ref>متین، کنفدراسیون، ۳۶۳–۳۶۵ و ۳۷۰.</ref> سازمان انقلابیون کمونیست در سال ۱۳۵۵ به «گروه فلسطینی پویا» پیوست و «اتحادیه کمونیست‌های ایران» را تشکیل دادند که «نشریه حقیقت» را به صورت نشریه رسمی خود چاپ می‌کرد. این اتحادیه همراه با دیگر هواداران (مبارزه برای تشکیل حزب طبقه کارگر) «کنفدراسیون برای احیای جنبش واحد دانشجویی» را تأسیس کردند.<ref>متین، کنفدراسیون، ۳۷۰؛ رزمندگان طبقه کارگر، نقدی برخط مشی اپورتونیستی اتحادیه کمونیست‌های ایران، ۴۱ و ۴۲؛ کردی، اسناد اتحادیه کمونیست‌های ایران در واقعه آمل، ۲۸، ۳۰ و ۳۹.</ref> «گروه زحمت» از دیگر جریان‌های کمونیستی بود که به اتحادیه کمونیست‌ها پیوست؛ اما در سال ۱۳۵۶ از این سازمان جدا شد و نام خود را اتحاد انقلابی برای رهایی کار نامید.<ref>خانی، جبهه سوم، ۱۰۱، ۱۱۹ و ۱۲۰.</ref> تمرکز فعالیت اتحادیه، در [[آمریکا]] بود و بیشتر اعضای آن مارکسیست ـ لنینیست و مدافع اندیشه مائو در چین بودند.<ref>خانی، جبهه سوم، ۱۱۹، ۱۲۰ و ۱۴۸.</ref> در ماه‌های نزدیک به [[پیروزی انقلاب اسلامی]] (۱۳۵۷) شماری از اعضای اتحادیه وارد کشور شدند و فعالیت داخلی را آغاز کردند.<ref>پژوهشکده علوم دفاعی، استراتژیک دانشگاه امام‌حسین (ع)، حماسه اسلامی مردم آمل، ۱۱۷–۱۱۹؛ کردی، اسناد اتحادیه کمونیست‌های ایران در واقعه آمل، ۲۵–۳۱.</ref> افزون بر نشریه حقیقت، تئوریک، نقد و پژوهش، مغان، ایشچیلر، پیشمرگه، نفتگران جنوب و نشریه جنوبی مشهد از دیگر نشریات استانی و محلی این گروه بودند که در نقاط مختلف کشور ازجمله [[آذربایجان]]، [[کردستان]] و جنوب ایران توزیع می‌شد.<ref>کردی، اسناد اتحادیه کمونیست‌های ایران در واقعه آمل، ۳۳؛ خانی، جبهه سوم، ۱۱۶ و ۱۱۷.</ref>

=== تغییر خط مشی اولیه به قیام مسلحانه ===

== طرح اشغال آمل ==

رسانه‌های مخالف [[نظام جمهوری اسلامی ایران]]، در اقدامی هماهنگ اقدامات گروه سربداران در ششم بهمن را قیامی مردمی جلوه دادند و در اعلامیه یازدهم بهمن نوشتند مردم در ساعت ۳۰: ۴ صبحِ پنجم بهمن وارد آمل و تا ۹: ۳۰ شب در سطح شهر مستقر شدند. این رسانه‌ها مدعی شدند شمار کشته‌های سپاهی، بسیجی و حزب‌اللهی ۲۳۰ نفر بود و بیش از پانصد نفر از آنان مجروح شدند.<ref>نشریه حقیقت، ۲۹/۱۲/۱۳۶۰.</ref> این در حالی است که در اعترافات با اذعان به شکست<ref>دفتر مطالعات، دفتر مطالعات، نقد کتاب: پرنده نوپرواز، ۱۳۳.</ref> آمده‌است در شب و روز ششم بهمن، از جمعیت چندهزار نفری تنها چهل تا پنجاه نفر آمدند و از این تعداد نیز به تعداد انگشتان دست به آنان کمک کردند<ref>خانی، جبهه سوم، ۳۹۸.</ref> و اینکه شکست حمله به آمل و ازدست‌دادن رهبران کلیدی تأثیرات منفی زیادی بر سازمان گذاشت.<ref>خانی، جبهه سوم، ۳۵۵.</ref>

== پانویس ==