پرش به محتوا

حکومت‌نظامی: تفاوت میان نسخه‌ها

۱٬۶۲۳ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۲
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۰: خط ۲۰:
}}
}}
'''حکومت‌نظامی'''، اعلام وضع ویژه از سوی [[رژیم پهلوی]] با هدف پیشگیری و سرکوب گسترش [[انقلاب اسلامی]].
'''حکومت‌نظامی'''، اعلام وضع ویژه از سوی [[رژیم پهلوی]] با هدف پیشگیری و سرکوب گسترش [[انقلاب اسلامی]].
حکومت‌نظامی اختیاری ویژه در دست دولت، برای تأمین [[امنیت]] یا حفظ حاکمیت در مواقع بحران است که در آن فرمان‌های ارتشی به‌جای قوانین مدنی اجرا می‌شود و مقررات آن بسته به قوانین مصوب هر کشور، مختلف است.
رژیم پهلوی در دوران [[انقلاب اسلامی ایران|نهضت اسلامی]]، افزون بر پنج‌ماه اعلام حکومت‌نظامی بعد از پانزدهم خرداد1342، با اوج‌گیری نهضت در سال ۱۳۵۷، به‌‌طور رسمی نخست در اصفهان و سپس در تهران و یازده شهر دیگر حکومت‌نظامی شش‌ماهه اعلام کرد. [[امام‌خمینی]] برقراری حکومت‌نظامی را نشانه نداشتن پایگاه اجتماعی پهلوی در میان ملت دانست و آن را غیر قانونی، بلکه جرم شمرد.
پس از بازگشت امام‌خمینی و افزایش تظاهرات و درگیری‌های خیابانی، ساعات منع عبورومرور به‌ویژه در 21بهمن افزایش یافت. امام‌خمینی حکومت‌نظامی در آن روز را خدعه و خلاف شرع معرفی کرد و از [[مردم]] خواست به‌هیچ‌وجه به آن اعتنا نکنند. پاسخ مردم به این پیام، شکست حکومت‌نظامی و پیروزی مردم را در پی داشت.
==مقدمه==
==مقدمه==
برخی دولت‌ها جهت ایجاد نظم اجتماعی یا حفظ حاکمیت خویش، با ایجاد مقررات ویژه‌ به صورت موقت از برخی حقوق و آزادی‌های فردی و اجتماعی باز می‌دارند و برای اعمال این مقررات ویژه، در منطقه دچار بحران، حاکم نظامی تعیین می‌کنند که در نتیجه فرمان‌های ارتشی به جای قوانین مدنی اعمال می‌شود. این کار دولت را «حکومت‌نظامی» می‌گویند <ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۳/۲۵۷۰؛ شریف، سابقه تاریخی حکومت‌نظامی، ۷۰/۵۹ ـ ۶۰؛ مهرداد، فرهنگ جدید سیاسی، ۵۶.</ref>. مقررات حکومت‌نظامی و محدودیت زمانی آن به قوانین و مصوبه دولت هر کشور بستگی دارد؛ ولی وجه مشترک حکومت‌نظامی در همه کشورها حاکمیت مقررات نظامی، منع اجتماعات، محدودیت رفت‌ و آمدها و سانسور مطبوعات و وسایل ارتباط جمعی است <ref>مهرداد، فرهنگ جدید سیاسی، ۵۶.</ref>. طبق قوانین رژیم پهلوی، برقراری حکومت‌نظامی به تصویب [[مجلس شورای ملی]] و [[مجلس سنا]] بستگی داشت <ref>مهرعلیزاده، تاریخ سیاسی انقلاب اسلامی در اصفهان، ۲۰۴؛ کیهان، ۲۹/۶/۱۳۵۷، ۲؛ اطلاعات، ۲۹/۶/۱۳۵۷، ۴.</ref>. بر اساس اصل هفتادونهم قانون اساسی [[جمهوری اسلامی ایران]]، برقراری حکومت‌نظامی منوط به تصویب [[مجلس شورای اسلامی]] است و بیش از سی روز نباید باشد.
برخی دولت‌ها جهت ایجاد نظم اجتماعی یا حفظ حاکمیت خویش، با ایجاد مقررات ویژه‌ به صورت موقت از برخی حقوق و آزادی‌های فردی و اجتماعی باز می‌دارند و برای اعمال این مقررات ویژه، در منطقه دچار بحران، حاکم نظامی تعیین می‌کنند که در نتیجه فرمان‌های ارتشی به جای قوانین مدنی اعمال می‌شود. این کار دولت را «حکومت‌نظامی» می‌گویند <ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۳/۲۵۷۰؛ شریف، سابقه تاریخی حکومت‌نظامی، ۷۰/۵۹ ـ ۶۰؛ مهرداد، فرهنگ جدید سیاسی، ۵۶.</ref>. مقررات حکومت‌نظامی و محدودیت زمانی آن به قوانین و مصوبه دولت هر کشور بستگی دارد؛ ولی وجه مشترک حکومت‌نظامی در همه کشورها حاکمیت مقررات نظامی، منع اجتماعات، محدودیت رفت‌ و آمدها و سانسور مطبوعات و وسایل ارتباط جمعی است <ref>مهرداد، فرهنگ جدید سیاسی، ۵۶.</ref>. طبق قوانین رژیم پهلوی، برقراری حکومت‌نظامی به تصویب [[مجلس شورای ملی]] و [[مجلس سنا]] بستگی داشت <ref>مهرعلیزاده، تاریخ سیاسی انقلاب اسلامی در اصفهان، ۲۰۴؛ کیهان، ۲۹/۶/۱۳۵۷، ۲؛ اطلاعات، ۲۹/۶/۱۳۵۷، ۴.</ref>. بر اساس اصل هفتادونهم قانون اساسی [[جمهوری اسلامی ایران]]، برقراری حکومت‌نظامی منوط به تصویب [[مجلس شورای اسلامی]] است و بیش از سی روز نباید باشد.
خط ۱۰۹: خط ۱۱۷:
[[رده:مقاله‌های دارای لینک دانشنامه]]
[[رده:مقاله‌های دارای لینک دانشنامه]]
[[رده:مفاهیم سیاسی]]
[[رده:مفاهیم سیاسی]]
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]]