قاضی‌سعید قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان        = قاضی سعید قمی

محمد سعید قمی معروف به قاضی سعید قمی، [[حکما|حکیم]] و [[عرفا|عارف]] بزرگ شیعی در دوره صفویه است. وی از شاگردان رجبعلی تبریزی است که در شکل­‌گیری شخصیت علمی و فکری قاضی سعید قمی دخالت عمده­ای داشت.

قاضی سعید آثار ارزشمندی بر جای گذاشته است. بیشتر آثار وی شرح احادیث و به زبان عربی نگاشته شده است. در آثار وی مطلب یکنواخت و در یک سطح نوشته نشده و گاهی گرفتار سستی شده‌­اند. و علت آن این است که وی از مشرب­های مختلفی متأثر بوده است.

[[امام‌خمینی|امام­‌خمینی]] از او با کمال احترام و بزرگی  یاد کرده و وی  را با القابی چون شیخ العرفاء الکاملین و قدوة اصحاب القلوب و السالکین یاد کرده است. و از آنجا که امام ­خمینی کتاب الفوائد الرضویه قاضی سعید را در بردارنده اسراری می­داند که نیاز به شرح و توضیح دارد،  بر آن تعلیقه زده و اسرار آن را آشکار کرده است. امام خمینی نقدهای علمی بسیاری به قاضی سعید وارد کرده است از جمله آنها: نظریه اشتراک لفظی است.

به باور امام خمینی که قاضی سعید تا بدانجا پیش رفته که اسمای مشترک میان حق و خلق را مشترک لفظی می­داند. همچنین قاضی سعید، قائل به الهیات سلبی است و [[اسما و صفات|صفات]] ثبوتی را از حق تعالی نفی و همه صفات را به معنای سلبی برگردانده است.

*باقر صاحبی، [https://books.khomeini.ir/books/10008/247/ قاضی سعید قمی]، [[دانشنامه امام‌خمینی]]، ج۸، ص۲۴۷-۲۵۲.