۲۱٬۳۲۴
ویرایش
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسههای عربی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''مُحَبّت و عشق''' میل به محبوب و شوق شدید. | '''مُحَبّت و عشق''' میل به محبوب و شوق شدید. | ||
در فرهنگ و معارف اسلام محبت و عشق به خداوند، یکی از عوامل مؤثر در سیر معنوی و رسیدن به [[سعادت و شقاوت|سعادت]] و کمال به شمار آمده است. حکمای مسلمان بحث از عشق را با رویکردی [[فلسفه|فلسفی]]، با ادله و براهین عقلی و فلسفی قابلتبیین دانستهاند. | |||
در | در [[عرفان|عرفان نظری]]، راز آفرینش و سرّ ایجاد را محبت الهی به ظهور و اظهار میدانند که سبب شده همه عالم با محبت رنگ وجود یافته، این محبت همه اشیاء سریان یابد. | ||
در [[ | محبت و عشق در [[تألیفات و آثار امامخمینی|آثار امامخمینی]] جایگاه ویژهای دارد. ایشان افزون بر مباحث عرفان نظری و عملی در عرفان ادبی بحث عشق و محبت را به اوج خود رسانده است چنانکه [[دیوان امام|دیوان شعر ایشان]] بیانگر عشق و دلباختگی به حقتعالی است. | ||
[[امامخمینی]] عشق به خداوند را دستاورد تجلیات حبّی در سرّ قلب میداند که به صورت عشق بازی در ظاهر درمیآید و آتشی است که از قلب عاشق سر میکشد و به باطن و ظاهرش سرایت میکند. ایشان برای عشق و محبت اقسام و درجات ذکر کرده و محبت را به مذموم و محمود تقسیم میکند. | |||
امامخمینی آثار و نشانههای پرشماری از محبت و عشق بیان کرده است از جمله: ۱- رهایی از خود و ترک [[حب نفس|انانیت]] ۲- سلب اختیار و اراده از سالک ۳- بیگانگی با اسمورسم ۴- بیخبری عاشق از همه کس و همهچیز ۵- رفع [[حجب|حجاب]] بین محب و محبوب. | |||
==واژهشناسی== | ==واژهشناسی== |