۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسههای عربی) |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
[[امامخمینی]]، اطلاق و تقیید را از صفات معنا و | [[امامخمینی]]، اطلاق و تقیید را از صفات معنا و ماهیت میداند؛ ایشان مطلق را به معنا و ماهیتی که رهاشده و بدون قید باشد، در مقابل مقید یعنی ماهیت و معنای با قید، تعریف کرده و اطلاق و تقیید را امری نسبی میداند که هر چیزی در مقایسه با چیز دیگر یا مطلق است یا مقید و همان مطلق در مقایسه با امر سومی، میتواند مقید باشد. | ||
بنابر مسلک برخی باید اطلاق از راه قراین عقلی اثبات شود. که به آن «مقدمات حکمت» میگویند و شامل سه امر است: در مقام بیان بودن، عدم ذکر قید و انتفای قدر متیقن. امامخمینی تنها مقدمه اول را پذیرفته و احراز آن را لازم میداند. و همچنین تقابل میان اطلاق و تقیید را شبیه تقابل عدم و ملکه میداند. | بنابر مسلک برخی باید اطلاق از راه قراین عقلی اثبات شود. که به آن «مقدمات حکمت» میگویند و شامل سه امر است: در مقام بیان بودن، عدم ذکر قید و انتفای قدر متیقن. امامخمینی تنها مقدمه اول را پذیرفته و احراز آن را لازم میداند. و همچنین تقابل میان اطلاق و تقیید را شبیه تقابل عدم و ملکه میداند. |