عبدالمجید باقری بنابی: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالمجید باقری بنابی در کنار اداره مدارس فوق، به فعالیت‌های سیاسی نیز می‌پرداخت و با حکومت پهلوی مبارزه می‌کرد. به سبب این مبارزات، دو بار توسط مأموران حکومت پهلوی دستگیر و زندانی شد و در نهایت هر دو بار با وساطت بزرگان آزاد گردید. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی به فعالیت‌های فرهنگی و آموزشی در تبریز ادامه داد و چنان‌که گفته شد، در سال ۱۳۵۸ ش مدرسه علمیه تبریز را بنیان نهاد و به اداره آنجا، همراه با برادرش شیخ عبدالحمید باقری بنابی پرداخت. پس از حدود دو سال از تأسیس این مدرسه و پس از حدود ده سال فعالیت حوزوی، بنا به دلایلی مجبور به مهاجرت به تهران گردید و مدیریت سه مدرسه قنبرعلی در چهارراه سیروس تهران، مدرسه ایلچی کبیر و مدرسه رضائیه  که به «مدارس علوم اسلامی حضرت ولیعصر» موسوم شدند را به عهده گرفت. مقدمات اداره مدرسه چهارمی نیز در حال آماده شدن بود که در پی رحلت پدرش شیخ یوسف باقری بنابی در سال ۱۳۶۵ ش، به دعوت جمعی از علما و بزرگان شهر بناب برای پر کردن خلأ ناشی از ارتحال پدر بزرگوارش، به زادگاه خود مراجعت کرد و مدیریت حوزه علمیه این شهر را به عهده گرفت. حضور او در این شهر باعث پیشرفت چشم‌گیر حوزه علمیه بناب گردید و علاوه بر توسعه قابل توجه حوزه علمیه برادران، از سال ۱۳۷۶ ش زمینه برای تحصیل خواهران طلبه نیز فراهم گردید (الوانساز خویی، ج ۱، ۱۹۵-۲۰۴). این مدارس در مقاطع مقدمات و سطح، به تربیت طلاب می‌پردازد. تأسیس بانک نوار، برگزاری هیئت‌های قرآنی و شرکت در اردوهای فرهنگی ازجمله فعالیت‌های این حوزه است. این حوزه یکی از حوزه‌های موفق کشور است (سیدکباری، ۴۹۲). او هم‌اکنون (۱۳۹۷ ش) مدیریت حوزه علمیه برادران و خواهران بناب را بر عهده دارد.

منابع: الوانساز خویی، جعفر (۱۳۹۴)، گلشن ابرار آذربایجان، به کوشش عبدالصمد جودتی استیار، ج ۲، تهران، پژوهشکده باقرالعلوم؛ سیدکباری، علیرضا (۱۳۷۸)، حوزه‌های علمیه شیعه در گستره جهان، تهران، امیرکبیر؛ شریف رازی، محمد (۱۳۵۲)، گنجینه دانشمندان، ج ۷، تهران، پیروز.