زین‌العابدین باکویی: تفاوت میان نسخه‌ها

| وبگاه رسمی        =

}}

زین‌العابدین باکویی در ۴ فروردین ۱۳۴۴ همراه با برخی از علما و محصلان مازندرانی حوزه علمیه قم نامه‌ای به [[امیرعباس هویدا]] نخست‌وزیر وقت نوشتند و در آن نامه به عملکرد [[حکومت پهلوی]] در مواجهه با انتقادها و عدم اهتمام به [[توسعه و پیشرفت|پیشرفت]] و آبادانی کشور انتقاد کردند و سپس با اشاره به تبعید امام‌خمینی به خارج از کشور به جرم نصیحت و خیرخواهی، این اقدام را در تضاد با قانون اساسی و شریعت دانستند و با محکوم کردن آن، خواستار بازگرداندن امام‌خمینی به کشور شدند. همچنین از هویدا خواستند تا مصوبات خلاف شرع و قانون را لغو، زندانیان بی‌گناه را آزاد و با برطرف کردن اختناق و جبر و فشار، نواقص گذشته را جبران کند. امضاکنندگان در نامه فوق از امام‌خمینی با عنوان «زعیم معظم مسلمین مرجع بزرگ تقلید شیعیان حضرت آیت‌الله‌العظمی آقای خمینی» نام بردند.<ref>مرکز اسناد انقلاب اسلامی، اسناد انقلاب اسلامی، ج۳، ص۱۵۸-۱۶۰.</ref> او پس از آن به مبارزه با حکومت پهلوی ادامه داد و در کنار مبارزه، به تدریس و تبلیغ دین می‌پرداخت.

باکویی پس از [[انقلاب اسلامی ایران|پیروزی انقلاب اسلامی]] در تأسیس [[سازمان تبلیغات اسلامی]] و همچنین هلال احمر در شهر فریدون‌کنار نقش داشت. سپس امامت جمعه آن شهر را بر عهده گرفت. در کنار حضور در منصب امامت جمعه، به تدریس در دانشگاه آزاد اسلامی بابل می‌پرداخت. همچنین با تأسیس حوزه علمیه در فریدون‌کنار و اداره آن حوزه، دروس حوزوی را در آن تدریس می‌کرد. ساخت حمام در باقرآباد ورامین و تأسیس کتابخانه ازجمله اقدامات عام‌المنفعه او است. ساخت چندین باب دبیرستان، ساخت چندین مجتمع فرهنگی، احداث بیمارستان امام‌خمینی و بیمارستان دیالیز (احتمالاً در فریدون‌کنار) از دیگر اقدامات اجتماعی باکویی است. باکویی همچنین کتاب‌های سکوت نخلستان، ظهور نور (درباره پیامبر اسلام(ص))، محضر امام، عزت و اقتدار و خورشید غدیر را تألیف کرده است.<ref>کاظمینی، دانشنامه ائمه جمعه سراسر کشور، ج۱، ص۱۴۵.</ref>