محمدحسین ناصری: تفاوت میان نسخه‌ها

ناصری پس از هفت سال تدریس در جرغی، بار دیگر برای ادامه تحصیل به نجف رفت و در آنجا در درس‌های خارج فقه و اصول آیت‌الله سیدابوالقاسم موسوی خویی و درس خارج فقه امام‌خمینی شرکت کرد (ناصری داودی، ۳۱۹ـ۳۲۱). او در سال ۱۳۴۸ به افغانستان بازگشت (همان)، بنابراین می‌توان گفت از سال ۱۳۴۴ تا سال ۱۳۴۸ در درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام‌خمینی در مسجد شیخ انصاری شرکت می‌کرده است. وی با استقرار مجدد در افغانستان به فعالیت‌های علمی ادامه داد و از جمله تدریس دروس حوزوی را در جرغی از سر گرفت و در حل‌وفصل دعاوی مردم فعال بود. او بار دیگر در سال ۱۳۵۶ درصدد عزیمت به عراق بود که با کودتای کمونیستی در آن کشور، از سفر به عراق منصرف شد و پس از مدتی اقامت در کابل، به جرغی بازگشت و قیامی را علیه حکومت وقت افغانستان آغاز کرد و موفق شد ولسوالی ناوور را از وجود حکمرانان کمونیستی آزاد کند. همچنین در نشست عالمان شیعه افغانستان در منطقه ورس شرکت داشت و این نشست به تشکیل شورای انقلابی اتفاق اسلامی افغانستان انجامید و ناصری به مشاورت رهبر این شورا (سیدعلی بهشتی) برگزیده شد. وی سپس با سفر به کشورهای ایران و پاکستان، دفاتر آن شورا را در آن کشورها تأسیس کرد و براثر تلاش‌های این شورا بود که گروه‌هایی از مردم افغانستان از کشورهای فوق به افغانستان بازگشتند و به صفوف قیام علیه حکومت وقت افغانستان پیوستند. مدتی بعد براثر تبلیغات منفی علیه آن شورا و اختلافات داخلی در آن، ناصری از آن شورا کناره گرفت و نیروهای طرفدار خود را با عنوان سپاه صلح در منطقه تحت تابعه‌اش جرغی، برجگی و سرخ‌آباد متمرکز نمود و آنجا را منطقه امن اعلام کرد و جنگ‌زدگان دیگر مناطق را پناه داد. وی در سال ۱۳۶۶ به ایران آمد و درصدد اتحاد هزارهها برآمد و حتی در تشکیل حزب وحدت اسلامی نقشی مؤثر ایفا کرد، ولی در سال ۱۳۶۹ در تصادفی مشکوک در قم از دنیا رفت و در همان شهر به خاک سپرده شد (ناصری داودی، ۳۲۱ـ۳۲۳).

منبع: ناصری داودی، عبدالمجید (۱۳۷۹)، مشاهیر تشیع در افغانستان، ج ۳، قم، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام‌خمینی.