محمدجواد حجتی کرمانی: تفاوت میان نسخه‌ها

آغاز آشنایی حجتی کرمانی با فعالیت‌های سیاسی در سال 1325 و در آشنایی با سیدمحمدخلیل قوام شهدادی، عضو «کانون قیام» در کرمان رخ داد که در جلسات گفتگوی سیاسی این کانون شرکت می‌کرد. اعضای این کانون، به جز او و قوام، محمدجواد باهنر، علی ایرانمنش، عباس شیخ‌الرئیس و سیدابوالقاسم صمدانی بودند <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 147 ـ 148</ref>. او همچنین در دوران [[نهضت ملی‌شدن نفت]]، ازجمله روحانیان جوانی بود که در صحبت با مردم، آنان را از حوادث پیش‌آمده در [[تهران]] آگاه می‌کرد و در گردهم‌آیی‌های سیاسی، به‌ویژه مسائل مربوط به [[فدائیان اسلام]]، حضور داشت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 148 ـ 149</ref>. او پیش از رفتن به قم در سال 1331، مدتی در تهران اقامت داشت. دلیل علاقه او و برادرش برای سفر به قم و تهران، بیش از تحصیل، اشتیاق دیدار با [[سیدمجتبی نواب صفوی]] بود و در جلسات سخنرانی نواب صفوی شرکت می‌کرد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 65</ref>؛ چنان‌که پس از زندانی‌شدن نواب صفوی، دریافت نامه‌ای دوصفحه‌ای از نواب ارادت و ارتباط حجتی کرمانی با وی را بیشتر کرد <ref>حجتی کرمانی، آموزگار من نواب، 16 ـ 17</ref>. ارتباط او با نواب صفوی، در دوره‌ای که مرجعیت و فضای عمومی روحانیت، مخالف فعالیت سیاسی روحانیان بود، سرزنش او از سوی بزرگان حوزه را در پی داشت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 80 ـ 81</ref>.

حجتی کرمانی در حدود سال 1340 به همراه گروهی از جوانان کرمان، جلسات جوانان را در مدرسه معصومیه کرمان تشکیل ‌داد که محور فعالیت‌های آن، بیشتر فرهنگی بود <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 150 ـ 152</ref>. این جوانان که در آغاز از موضع‌گیری اصلی روحانیت برابر اقدام‌های رژیم، بی‌خبر بودند، در مواردی از لوایح ششگانه [[محمدرضا پهلوی]]، که آن را انقلاب سفید می‌نامیدند، حمایت کردند و آن را موجب حل مشکلات مردم ارزیابی کردند؛ اما مخالفت‌های علنی امام‌خمینی، این رویه را تغییر داد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 152 ـ 153</ref>؛ چنان‌که پس از فاجعه حمله به [[مدرسه فیضیه]]، در 2 فروردین 1342 اعلامیه‌های امام‌خمینی در کرمان را چاپ و منتشر کردند <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 157</ref> و به همراه شماری از علمای کرمان، پس از حمله یاد شده، در تلگرامی به امام‌خمینی، حمایت خود را از مبارزات ایشان اعلام کردند <ref>مؤسسه تنظیم، 1/252</ref>؛ نیز در سفر محمدرضا پهلوی به کرمان در ششم خرداد 1342، حجتی کرمانی و برخی دیگر از روحانیان جوان، با حضور علما در مراسم استقبال از او مخالفت کردند <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 155</ref>.

در زمان دستگیری امام‌خمینی در 14 خرداد 1342 و هجرت علما به تهران برای تأیید مرجعیت ایشان، حجتی کرمانی نیز به همراه علی‌اصغر صالحی کرمانی به تهران سفر کرد و در جلسات و اجتماعات روحانیان که در اعتراض به این دستگیری برگزار می‌شد، شرکت داشت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 134 ـ 136 و 156</ref>. از همین سال، به همراه [[اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[سیدمحمود دعایی]]، عبدالرحیم ربانی شیرازی، [[سیدهادی خسروشاهی]]، [[محمدتقی مصباح یزدی]] و برادر خود علی حجتی، نشریه بعثت را در قم منتشر کردند <ref>زریری، فرهنگ‌نامه رجال روحانی، 118</ref>. امام‌خمینی در شهریور 1343 در نامه‌ای خطاب به حجتی کرمانی، با تشکر از نامه محبت‌آمیز او، از مشکلاتی که برای علمای کرمان در جریان سفر به تهران پیش آمده بود ابراز تأسف و از زحمت‌هایی که او و برادرش علی حجتی کرمانی در این سفر کشیدند، قدردانی کرد <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 1/368</ref>. پس از انتقال امام‌خمینی به خانه‌ای در داوودیه تهران {{ببینید| دستگیری امام‌خمینی }}، حجتی کرمانی به همراه هاشمی رفسنجانی و محمدجواد باهنر به دیدار ایشان رفت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 136 ـ 137</ref> و پس از آزادی امام‌خمینی، در جشنی که به همین‌ مناسبت در کرمان برپا شد، سخنرانی کرد <ref>مؤسسه تنظیم، 20/502</ref>.

قتل جوانی به دست مأمور سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) در مهر 1343و واکنش رژیم پس از آن، دستاویز سخنرانی و اجتماعات مختلف در کرمان شد که حجتی کرمانی، نقش فعالی در آن داشت. او پس از این حادثه، برای دیدار با امام‌خمینی و نیز فرار از دستگیری، به قم رفت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 158 ـ 159</ref> و امام‌خمینی از او خواست به کرمان برگردد و در پیامی به مردم کرمان، با اظهار تأسف از اعمال خلاف مأموران رژیم که موجب مزاحمت برای «خطیب محترم»، حجتی کرمانی شده بود، از آنان خواست با قدردانی از تلاش‌های حجتی کرمانی و زیر نظر علمای شهر، در برابر اعمال خلاف رژیم سکوت نکنند و به مأموران رژیم اجازه تعقیب رفتار ناشایست ندهند <ref>امام‌خمینی، صحیفه، 1/403</ref>.

پس از [[تبعید امام‌خمینی]] در 13 آبان 1343، حجتی کرمانی در بهمن 1343 و روز ترور حسنعلی منصور، به دعوت باهنر در مسجد جامع تهران سخنرانی کرد که به نخستین دستگیری او منجر شد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 156</ref>. در این دوره از زندان که چهار ماه به طول انجامید، با بسیاری از روحانیان مبارز، اعضای نهضت آزادی، همچنین برخی افراد [[حزب توده]] هم‌بند بود <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 183 ـ 186</ref>. او پس از آزادی از زندان و در ادامه دیدارهایش با سیدکاظم (سیدمحمدکاظم) موسوی بجنوردی، که از اوایل سال 1343 آغاز شده بود، در حزب ملل اسلامی که موسوی بجنوردی تأسیس کرده بود، عضو شد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 167 ـ 168</ref>. او چند روز پس از افشای فعالیت حزب و دستگیری همه اعضای آن، شناسایی و دستگیر شد و در حالی‌که در دادگاه اول به چهار سال زندان محکوم شده بود، دادگاه تجدید نظر، حکم او را به ده سال افزایش داد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 176 ـ 177 و 200 ـ 201</ref>.

حجتی کرمانی از پاییز 1344 تا پاییز 1354 در زندان به سر برد <ref>زریری، فرهنگ‌نامه رجال روحانی، 119</ref>. او در این مدت، در زندان تهران (جمشیدیه، شهربانی و بندهای مختلف زندان قصر (49 ـ 1344)، زندان دژ برازجان (50 ـ 1349)، در زندان کرمان (52 ـ 1350) و برای بار دوم در زندان اوین تهران (54 ـ 1352) زندانی بود <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 192؛ زریری، فرهنگ‌نامه رجال روحانی، 119</ref>. تغییر محل زندان به دلیل اقدام به فرار دسته‌جمعی گروه بیژن جزنی در سال 1349بود <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 226 ـ 228</ref>. او از زمستان 1343 تا بهار 1344، چهار ماه و در سال‌های 1345 ـ 1346 حدود یک سال در زندان با [[مهدی بازرگان]]، [[سیدمحمود طالقانی]] و [[یدالله سحابی]] هم‌بند بود و خاطرات بسیاری از این روزها ثبت کرده است <ref>حجتی کرمانی، ملی‌گرایی، 11</ref>.

حجتی کرمانی در اسفند 1346، همراه شماری دیگر از زندانیان، در نامه‌ای به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد، کشتار سیاه‌پوستان زیمبابوه را محکوم کرد و آن را ناشی از سیاست‌های استعماری انگلستان دانست <ref>زریری، فرهنگ‌نامه رجال روحانی، 119</ref>. وی در این دوره از زندان، سه جلد از [[تفسیر المیزان]] را به سفارش نویسنده آن، [[سیدمحمدحسین طباطبایی]] ترجمه کرد <ref>پایگاه اطلاع‌رسانی جماران</ref>. او پس از آزادی از زندان، به قم، [[اهواز]]، [[مشهد]]، [[یزد]] و کرمان سفر کرد و در این شهرها همراه با دیدار با روحانیان انقلابی، گاه مجالس سخنرانی نیز داشت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 262 ـ 264</ref>.

پس از درگذشت مشکوک [[سیدمصطفی خمینی]] در اول آبان 1356، حجتی به همراه گروهی از علما در تلگرامی به امام‌خمینی، این مصیبت را به ایشان تسلیت گفت <ref>مؤسسه تنظیم، 6/69</ref> و در مراسم چهلم وی در قم، یکی از سخنرانان [[مسجد اعظم]] بود و در پایان مراسم به منبر رفت و پس از ذکر مقدماتی، قطعنامه‌ای در سیزده ماده خواند که برخی از مهم‌ترین بندهای آن، عبارت بود از: درخواست و تأکید بر بازگشت سریع امام‌خمینی به کشور، آزادی زندانیان سیاسی ازجمله حسینعلی منتظری و سیدمحمود طالقانی، آزادی اجتماعات و رفع منع از منابر و سخنرانی‌ها، قطع کامل همه روابط با دولت اسرائیل و بازگشت تاریخ رسمی کشور به هجری شمسی <ref>مرکز بررسی اسناد، 36</ref>. این سخنرانی‌ها موجی از دستگیری و تبعید روحانیان مبارز را در پی داشت و حجتی کرمانی نیز از آن دسته بود و به ایرانشهر تبعید شد <ref>موسوی تبریزی، خاطرات، 1/382 ـ 383</ref>؛ سپس در ششم فروردین 1357، مکان تبعید او به سنندج تغییر یافت <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 297</ref> و در شهریور 1357 به جیرفت کرمان منتقل شد. در این زمان به دلیل اوج‌گیری نهضت و کم‌شدن سختگیری‌ها، حجتی کرمانی بدون مأمور به سمت جیرفت حرکت کرد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 311</ref>. او در مسیر سفر به جیرفت، هفده شهریور 1357 را در تهران بود و در تهران به همراه شماری از روحانیان مبارز و با همراه داشتن اعلامیه‌های امام‌خمینی، دستگیر شد و چهل روز در بازداشت به سر برد <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 312 ـ 313</ref>. دوران تبعید او تنها ده روز پس از رفتن به جیرفت به پایان رسید و به این ترتیب به دلیل اوج‌گیری نهضت، محکومیت تبعید او که سه سال بود، حدود یک سال بیشتر طول نکشید <ref>حجتی کرمانی، عشق و تلاش، 316</ref>.