مدرسه فیضیه: تفاوت میان نسخه‌ها

مدرسه فیضیه در سیل بزرگ سال ۱۰۴۵ق به‌کلی ویران شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۵.</ref> پس از آن ملامحسن فیض کاشانی با حمایت [[شاه‌عباس دوم]] (۱۰۵۲ ـ ۱۰۷۶ق)، به جای آن مدرسه‌ای بنا کرد که به سبب کوشش‌های وی در ساخت آن یا سکونت در آن، مدرسه فیضیه نامیده شد.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ، ۱/۶۷۳ ـ ۶۷۵.</ref> به باور برخی این مدرسه به دلیل همجواری با مشهد فیض آثار حرم فاطمه معصومه(س) چنین نامیده شده است.<ref>ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۱۵۶؛ شریف رازی، گنجینه دانشمندان، ۱/۴۱.</ref>

[[قاجاریه|فتحعلی‌شاه قاجار]] در سال ۱۲۱۴ق ضمن زیارت حضرت معصومه‌(س) و بازدید از قم و مدرسه فیضیه، دستور نوسازی و گسترش آن را صادر کرد که این عملیات، در سال ۱۲۱۷ق به پایان رسید.<ref>شریف رازی، آثار الحجه، ۱/۷۲؛ فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۵.</ref> صحن و حجره‌های این مدرسه بار دیگر در دوره [[قاجاریه|محمد‌شاه قاجار]] در سال ۱۲۵۵ق به سرمایه میرزاعلی‌محمد قرغی عموی میرزاعلی‌اکبر فیض (از نویسندگان، شاعران و خوشنویسان آن عصر) و متولی مقبره فتحعلی‌شاه تعمیر شد.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۲۱.</ref>

حوزه علمیه قم پس از درگذشت [[میرزاابوالقاسم قمى]] (م۱۲۳۱ق) نویسنده قوانین الاصول از رونق افتاد تا جایى که مدرسه فیضیه محل اسکان افراد بی‌کسب و کار،<ref>ریحان یزدی، همراه با امام در شهر قم، ۳۳.</ref> انبار مغازه‏داران و محل عبور و مرور مردم شد<ref>عفتی، مجله حضور، ۱۶۸ ـ ۱۶۹.</ref> و عمارت بزرگ آن رو به خرابی رفت؛<ref>ریحان یزدی، همراه با امام در شهر قم، ۳۳.</ref> تا اینکه در سال ۱۳۳۶ق [[میرزامحمد فیض]] (از علمای تراز اول قم) مدرسه را تعمیر کرد و در سمت شمال و شرق مدرسه در طبقه بالا حجره‌هایی به آن افزود.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۷.</ref> فیضیه پس از مدتی دوباره دچار فراموشی و رکود و رخوت شد و به مرور تبدیل به خرابه متروکه‌ای شد و حجره‌های آن محل سکونت دراویش و گدایان گشت.<ref>شریف رازی، آثار الحجه، ۱/۷۲.</ref>

مدرسه فیضیه کنونی از سمت غرب به رودخانه قمرود و خیابان ساحلی، از شرق به میدان آستانه، از شمال به مدرسه دارالشفا و از جنوب به صحن عتیق (کهنه) منتهی می‌شود. از چهار طرف نیز درِ ورودی دارد؛ ولی در زمان مرجع تقلید وقت؛ [[سیدحسین بروجردی]] درِ صحن عتیق بسته شد؛ اما در اصلی این مدرسه اکنون، از سمت شرقی و از میدان آستانه است. کتیبه‌ها، کاشی‌کاری، گچکاری، نوع خط و دیگر ابعاد هنری مدرسه جلوه‌ای از هنر معماری ایرانی ـ اسلامی است.<ref>فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۷۲ ـ ۶۷۶.</ref> این بنا ۷۵ ذرع (نزدیک به ۸۰ متر) طول و پنجاه ذرع عرض و دارای چهل اطاق در طبقه پایین و چهل اتاق در طبقه بالا و چهار ایوان بلند و حوضی مربع به اندازه دوازده ذرع در دوازده ذرع است.<ref>زنده‌دل، مجموعه راهنمای جامعه ایرانگردی استان قم، ۱۵۶.</ref> در دهه ۱۳۷۰، زیرزمینی وسیع در حیاط مدرسه ساخته شد و ساختمان جدیدی برای کتابخانه در قسمت شمال شرقی مدرسه در نظر گرفته شد و به نام کتابخانه آیت‌الله حائری یزدی نام‌گذاری شد (اداره امور کتابخانه‌ها).

پس از هجرت ‌[[عبدالکریم حائری یزدی]] از [[اراک]] به [[قم]] در رجب ۱۳۴۰ ق (فروردین ۱۳۰۰) مدرسه فیضیه رونق گرفت. به دستور وی مدرسه برای چندمین بار به‌سرعت بازسازی شد و طبقه دوم با همان سبک معماری در سه قسمت دیگر با چهل حجره ساخته شد و ظرفیت آن به بیش از هشتاد حجره و محل سکونت سیصد نفر از طلبه‌ها گردید. کتابخانه‌ای عمومی نیز در بالای مدرس مدرسه فیضیه به ‌دست وی با پنج هزار کتاب تأسیس شد.<ref>ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۲۹۹؛ بصیرت‌منش، علما و رژیم رضاشاه، ۲۵۵؛ فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۱/۶۸۱.</ref> حائری در فیضیه [[نماز جماعت]] اقامه می‌کرد و او پس از ورود [[سیداحمد خوانساری]] از اراک به قم، امامت جماعت در فیضیه را به او واگذار کرد.<ref>عقیقی بخشایشی، فقهای نامدار شیعه، ۵۱۱.</ref> با درگذشت حائری و حضور سیدحسین بروجردی در قم، تعمیر کتابخانه فیضیه و افزودن چندین هزار عنوان کتاب جدید به آن<ref>ناصرالشریعه، تاریخ قم، ۲۹۹ ـ ۳۰۰؛ فیض قمی، گنجینه آثار قم، ۶۸۱.</ref> از اقدامات نخستین بروجردی بود. مدرسه فیضیه در دوره مرجعیت و زعامت وی، پایگاه عمومی طلبه‌ها شد و بیشتر آنان در مدرسه فیضیه حضور می‌یافتند و ضمن مباحثه دروس خود، در نماز جماعت [[محمدعلی اراکی]] شرکت می‌کردند.<ref>جوادی‌راد، مصاحبه، مجله حریم امام، ۶.</ref>

پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دستور امام‌خمینی مدرسه فیضیه بازسازی شد و کار خود را در تحصیل و اسکان طلاب از سر گرفت. بازسازی جزئی ایوان شرقی آن در سال ۱۳۶۱ و تعمیرات کلی ایوان شرقی در سال ۱۳۶۳ به ‌دستور امام‌خمینی زیر نظر هیئت مدیره جدید، متشکل از دو نماینده از سوی ایشان و دو نماینده از سوی [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]]، با مشارکت مردم انجام گرفت.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۲۲ ـ ۲۳.</ref> در دوران [[جنگ هشت‌ساله عراق علیه ایران]]، [[دارالشفا]] یک سال در اختیار مهاجران جنگی قرار گرفت. در سال ۱۳۶۱، بنای مدرسه به دلیل خشت و گلی‌بودن، به‌کلی تخریب شد و ساخت آن با نظارت و اشراف [[حسینعلی منتظری]] و گسترش مساحت آن با خرید املاک اطراف به ‌دست وی، در فضایی به مساحت ۷۵۰۰ متر و زیربنای ۲۲۰۰ متر آغاز شد که در سال ۱۳۷۱ با ساخت سه بخش آموزشی، اداری و حجره‌های مسکونی به پایان رسید.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۳۴؛ امیری، دارالشفا در گذر تاریخ، ۶.</ref>

امام‌خمینی در سال ۱۳۰۱ برای ادامه تحصیل از اراک به قم سفر کرد<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹ ـ ۴۰.</ref> و چند سال در مدرسه فیضیه و [[مدرسه دارالشفا]] ساکن شد.<ref>سبحانی، پابه‌پای آفتاب، ۳/۳۰۰؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۹ ـ ۴۰؛ ذاکری، طلوع خورشید، ۴۶.</ref> ایشان بخش پایانی [[کتاب مطوّل]] را نزد ادیب تهرانی موسوم به [[استادان امام خمینی|آقامیرزامحمدعلی]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ مرادی‌نیا، منزل به منزل با خمینی، ۳۷.</ref> و درس‌های سطح را نزد [[سیدمحمدتقی خوانساری]] در مدرسه فیضیه<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ عفتی، اساتید و مشایخ امام‌خمینی، ۱۳۸.</ref> و بخشی را از [[استادان امام خمینی|آقامیرزاسیدعلی یثربی کاشانی]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷.</ref> فرا گرفت؛ همچنین ریاضیات و حساب و هیئت را نزد [[استادان امام خمینی|میرزاعلی‌اکبر حکمی یزدی]] خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۳۵.</ref> ایشان تحصیلات درس خارج را در مدرسه فیضیه و از درس ‌عبدالکریم حائری یزدی و دیگر استادان بهره گرفت؛ چنان‌که در درس سیدحسین بروجردی واقع در مدرسه فیضیه، عصرها شرکت می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۹/۴۲۷؛ واعظ‌زاده خراسانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۶/۱۰۴؛ عفتی، اساتید و مشایخ امام‌خمینی، ۲۹۲.</ref>

امام‌خمینی در حدود سال ۱۳۱۱، به اصرار شش تن از طلاب ازجمله محمود و جواد حجت همدانی، ‌فضل‌الله خوانساری و سه تن از سادات قمی، تدریس باب النفس اسفار را صبح‌ها پس از درس حائری در مدرسه فیضیه آغاز کرد؛<ref>حجت همدانی، سلسله موی دوست، ۶۹؛ حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref> همچنین از سال ۱۳۱۵ در مدرسه فیضیه، در مدرس زیر کتابخانه به مدت دو سال روزهای پنج‌شنبه و جمعه بر اساس کتاب منازل السائرین درس اخلاق می‌گفت<ref>خوانساری، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست۹۲ ـ ۹۳؛ بدلا، هفتاد سال خاطره از آیت‌الله سیدحسین بدلا، ۲۲۴؛ شریف رازی، آثار الحجه، ۲/۴۵.</ref> و چون ایشان در ضمن درس، عملکرد رژیم پهلوی را نقد می‌کرد، مأموران رضاشاه پهلوی این درس را تعطیل کردند و این درس به [[مدرسه ملاصادق]] در خیابان چهارمردان انتقال یافت و پس از سقوط رضاشاه در شهریور ۱۳۲۰، دوباره در فیضیه برقرار گردید.<ref>مؤسسه تنظیم، همراه با امام در شهر قم، ۲۶؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۵۷ ـ ۵۶.</ref>

امام‌خمینی در یکی از حجره‌های ضلع شرقی مدرسه فیضیه عصرها برای [[مرتضی مطهری]] و عده‌ای دیگر به صورت خصوصی تدریس می‌کرد.<ref>رسولی محلاتی، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۸۵۰.</ref> ایشان بار دیگر در همین مدرسه حدود سال ۱۳۱۷ ـ ۱۳۱۸ به درخواست [[حسینعلی منتظری]] و مرتضی مطهری «باب نفس» اسفار را برای بار دوم برای ایشان و عده‌ای دیگر ازجمله [[عبدالجواد جبل‌عاملی]] و [[عباس ایزدی نجف‌آبادی]] تدریس کرده است؛<ref>ایزدی، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست، ۴۳.</ref> چنان‌که از سال ۱۳۲۳ش/ ۱۳۶۳ق در حجره مطهری در مدرسه فیضیه به درخواست چند تن از فضلای جوان، تدریس درس خارج اصول را از جلد اول [[کفایة الاصول]] آغاز کرد که جنبه خصوصی داشت. هسته‌ اولیه‌ این درس را مطهری، منتظری، [[اسدالله نوراللهی اصفهانی]]، [[جواد خندق‌آبادی|جواد]] و [[حسین خندق‌آبادی]]، [[ابراهیم امینی]]، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[سیدمحمدرضا سعیدی]] و [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] تشکیل می‌دادند.<ref>اشرفی اصفهانی، سلسله موی دوست، ۱۰، امینی، سلسله موی دوست، ۲۱، رسولی محلاتی، سلسله موی دوست، ۱۰۶، سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۰ ـ ۱۲۱ و ۱۲۸.</ref> ایشان با اتمام تدریس جلد اول در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۳۶۶ق تدریس دوره نخست درس خارج اصول برای عموم را از جلد دوم کفایة الاصول (مباحث عقلی) آغاز کرد.<ref>سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۷ ـ ۱۲۸.</ref> با افزایش تعداد شاگردان، درس خارج فقه به [[مسجد محمدیه]] و درس خارج اصول نیز پس از دو سال، به [[مسجد سلماسی]] منتقل شد.<ref>امامی کاشانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۱۶؛ مؤمن، خاطرات، چاپ‌شده در صحیفه دل، ۱۳۷.</ref> ایشان همچنین نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مدرسه فیضیه به امامت [[سیدمحمدتقی خوانساری]] اقامه می‌کرد و در غیاب وی، امامت جماعت را بر عهده داشت.<ref>حجت همدانی، حضور، ۳۸.</ref>

==فیضیه در نهضت اسلامی==

مدرسه فیضیه با تربیت صدها طلبه و دانشمند دینی، به رشد و ارتقای فکری و فرهنگی جامعه خدمات زیادی ارائه کرده و همواره مرکز اتفاقات و تصمیم‌گیری‌های مهم و از مهم‌ترین مراکز اجتماع طلاب دینی، به‌ویژه طلاب جوان و انقلابی در همان آغاز شکل‌گیری حرکت‌های ضد استبدادی، بوده است.<ref>مرکز بررسی اسناد تاریخی، مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، سه؛ رجائی‌نژاد و میرموسوی، نقش سیاسی و تاریخی مدرسه فیضیه در تجدید حیات شیعه،۵۳، ۶۷ و ۷۰.</ref> از نگاه امام‌خمینی نیز فیضیه فراز و نشیب‌های بسیاری داشته و شاهد حوادث و قضایای فراوانی بوده است که اگر توان بازگویی داشت، همگان را متأثر می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۹/۱۴۹.</ref> ایشان در مناسبت‌های مختلف از فیضیه یاد کرده و مظلومیت فیضیه و طلاب را بیان می‌کرد و از خوی ددمنشی رژیم پهلوی پرده بر می‌داشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲/۱۳۵ ـ ۱۳۶، ۱۵۵ ـ ۱۵۶ و ۳۶۶.</ref> ایشان در پیام بیستم تیر ۱۳۵۴ش/ رجب ۱۳۹۵ق، ضمن ابراز تأسف از [[حمله رژیم پهلوی به مدرسه دارالشفا و مدرسه فیضیه]]، از این دو مدرسه به عنوان دو کانون تربیت اسلامی و ایستادگی در برابر ظلم و استبداد یاد کرد.<ref>‏امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۱۰۱ و ۱۷۱.</ref> ایشان فیضیه و دارالشفا را مهد تربیت اسلامی و تعلیم احکام الهی و پایگاه [[فقه اسلامی]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۱۱۳ ـ ۱۱۴.</ref> و مکانی برای آزادگان و جوانان فداکار می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۳/۱۷۱.</ref> و معتقد بود اصلاح و استقلال کشور به اصلاح آن بستگی دارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۴/۴۳۲ و ۱۷/۴۶۸.</ref>

امام‌خمینی فیضیه را همگام با [[دانشگاه|دانشگاه‌ها]]، سنگر علم و دانش اسلامی می‌دانست که اگر درست مدیریت شود همه اهل علم را جذب می‌کند و مهاجرت برای کسب دانش به دیگرکشورها را متوقف خواهد کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۴/۱۷۰.</ref> ایشان خواستار وحدت فیضیه و دانشگاه بود و آن دو را مثل دو بال جامعه علمی کشور می‌شمرد که در صورت وحدت و هماهنگی‌هایِ لازم مى‏توانند کشور را به استقلال حقیقى و آزادى برسانند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱۷/۱۱۱.</ref> از نظر ایشان نخستین صدای انقلاب از مدرسه فیضیه بلند شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۷/۲۴۵ و ۱۸/۱۳۶.</ref> و روحانیان در صف نخست مبارزه با استبداد بودند؛ بنابراین رژیم پهلوی در صدد آن بود که مدرسه فیضیه را با حمله‌های گوناگون نابود سازد و مردم را از اسلام و روحانیت دور نگه دارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۲۴۶ و ۳/۲۴۱ ـ ۲۴۲.</ref> ایشان به همین جهت این مدرسه را «قتلگاه مقدس فیضیه» و «برجسته‏ترین سنگر مبارزات روحانیت»، نامید.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۶۸۳.</ref>

# به دنبال اعلام [[انقلاب سفید|همه‌پرسی انقلاب سفید]] از سوی [[محمدرضا پهلوی]] و موضع‌گیری شدید امام‌خمینی علیه آن<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۳۵ ـ ۱۳۸؛ روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۵۹ ـ ۲۶۱.</ref> که تعطیلی [[بازار قم]] به پیروی از [[بازار تهران]]، همچنین مراجعه مردم و طلاب به منازل مراجع دینی را در پی داشت،<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۷۳ ـ ۲۷۴.</ref> نیروهای رژیم پهلوی در روز ۳/۱۱/۱۳۴۱ جمعیتی را که در میدان آستانه بودند و شعار می‌دادند «ما تابع قرآنیم رفراندوم نمی‌خواهیم»، به گلوله بستند و به مدرسه فیضیه حمله کردند و در صحن مدرسه به تیراندازی و زدن طلاب پرداختند و در و پنجره‌های بعضی از حجره‌ها را در هم شکستند.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۲۷۴ ـ ۲۷۶.</ref> امام‌خمینی با آگاهی از این جریان در بیانیه‌ای که با جمله «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعُونَ»<ref>بقره، ۱۵۶.</ref> آغاز می‌شد، با اشاره به چگونگی حمله به مردم قم و مدرسه فیضیه از مظلومیت طلاب بی‌پناه و مردم ستم‌دیده قم یاد کرد و از خداوند حفظ اسلام و استقلال مملکت را خواستار شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۴۲.</ref>

# به دنبال [[حمله به مدرسه فیضیه|حمله رژیم پهلوی به مدرسه فیضیه]] در پایان اسفند ۱۳۴۱، امام‌خمینی در پیامی به روحانیان و نامه‌ای به [[محمدتقی فلسفی]] و یک سخنرانی در آستانه سال نو، [[عید نوروز]] را عزای عمومی اعلام کرد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۵۵ ـ ۱۶۵.</ref> از این‌رو رژیم پهلوی برای تثبیت قدرت خویش در ۲/۱/۱۳۴۲ به مردم و طلاب عزادار که به دعوت [[سیدمحمدرضا گلپایگانی]] به مناسبت سالروز [[شهادت امام‌جعفرصادق(ع)]] طبق سا‌ل‌های گذشته در مدرسه فیضیه اجتماع کرده بودند، حمله کرد که به کتک‌زدن طلاب و مجروح‌شدن آنان، هتک حرمت روحانیان و سوزاندن کتاب‌های اسلامی منجر شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۶۶ ـ ۱۶۷؛ ۳/۱۰۰ ـ ۱۰۲ و ۹/۱۴۹.</ref> ایشان یک هفته بعد برای همدردی با طلاب مدرسه فیضیه به این مدرسه رفت<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۴۴۶؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۰.</ref> و به مناسبت چهلمین روز [[شهدای فیضیه]] در ۲۵/۲/۱۳۴۲ در پایان درس، محمدرضا پهلوی را دشمن اصلی اسلام و مسلمانان و مقصر اصلی حمله به فیضیه دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۱۹۶ ـ ۱۹۸</ref> در پی این حمله و آسیب‌هایی که از سوی ماموران رژیم به مدرسه وارد شده بود، امام‌خمینی حسابی را در یکی از بانک‌های قم جهت دریافت کمک‌های مردمی گشود و از محمدتقی فلسفی نیز خواست که آن را اعلام کند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۲۴۲.</ref> فاجعه حمله به فیضیه، زمینه‌های [[قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲]] را فراهم کرد؛ قیامی که به انقلاب اسلامی و پیروزی آن در سال ۱۳۵۷ منتهی شد.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۴۱۵ ـ ۴۱۶ و ۴۴۷ ـ ۴۴۹؛ روحبخش، تبعیدی‌‌های نهضت روحانیت، ۷۴ ـ ۷۵ و ۷۸ ـ ۷۹.</ref> در ۱۳ خرداد ۱۳۴۲، مصادف با عاشورای سال ۱۳۸۳ق امام‌خمینی در حضور هزاران تن از مشتاقان در مدرسه فیضیه سخنرانی کرد و رژیم پهلوی را نوکر [[اسرائیل]] دانست و گفت همه آنان با اساس اسلام و مردم مسلمان مخالف‌اند و [[قرآن]] و [[روحانیت]] را سد راه خود می‌دانند و برای قبضه‌کردن اقتصاد و ثروت مملکت معتقدند باید اسلام، قرآن و روحانیت از میان بروند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۱/۲۴۳ ـ ۲۴۸؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۴ ـ ۱۲۵.</ref> این سخنان برای رژیم وحشت‌آفرین بود و سبب شد ایشان را بازداشت و به [[تهران]] منتقل کنند (← مقاله دستگیری امام‌خمینی). پس از آزادی امام‌خمینی از زندان و بازگشت ایشان به قم در فروردین ۱۳۴۳ مجالس شادمانی از هجده فروردین به مدت سه روز در مدرسه فیضیه و غیر آن برپا شد و ایشان خود در شب آخر در مجلس فیضیه شرکت کرد.<ref>روحانی، نهضت امام‌خمینی، ۱/۸۳۱ ـ ۸۳۲ و ۸۳۹ ـ ۸۴۰.</ref> {{ببینید|دستگیری امام خمینی}}

# در سال ۱۳۴۶ [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور (ساواک)]] قم به دلیل اینکه مدرسه فیضیه محل تجمع طلاب طرفدار امام‌خمینی بود، به بهانه تعمیرات، مدرسه را خالی کرد و طلابی که در حجره‌های خود تصویر امام‌خمینی و برگه‌های ضد رژیم داشتند، بازداشت کرد؛ ولی با پافشاری طلاب مدرسه، مخالفت علما و مراجع و نرفتن روحانیان به مساجد، فیضیه تحویل طلاب شد.<ref>مرکز بررسی اسناد، مدرسه فیضیه به روایت اسناد ساواک، ۵۸۰ ـ ۶۴۲؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۱/۱۱۶ ـ ۱۱۷ و ۶۲/۱۹۴.</ref>

# در سال ۱۳۵۴ به دنبال تظاهرات و فعالیت‌های گسترده‌ای که در روزهای ۱۵ تا ۱۷ خرداد علیه رژیم پهلوی انجام گرفت، مدرسه فیضیه به دست ساواک بسته شد. در سال ۱۳۵۶ در جریان تشییع جنازه ابوالفضل زاهدی، امام جماعت [[مسجد امام‌حسن عسکری(ع)]]، درِ مدرسه از سوی تشییع‌کنندگان گشوده و پیکر زاهدی پس از سخنرانی فرزند وی، محمود زاهدی برای دفن ـ در [[قبرستان شیخان]] ـ به بیرون از فیضیه منتقل شد؛ ولی عده‌ای از طلاب در فیضیه ماندند و پس از اقامه نماز ظهر و عصر و سخنرانی [[محسن قرائتی]]، مدرسه دوباره تا [[پیروزی انقلاب اسلامی]] بسته شد.<ref>شیرخانی، حماسه ۱۷خرداد ۱۳۵۴ مدرسه فیضیه، ۱۶۵ ـ ۱۶۷؛ رجائی‌نژاد، روزشمار زندگی اجتماعی و سیاسی امام‌خمینی، ۶۰/۱۲۹.</ref>

امام‌خمینی در ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ به ایران بازگشت و در تهران در [[مدرسه علوی]] مستقر شد و پس از پیروزی انقلاب در ۱۰/۱۲/۱۳۵۷ به قم رفت و مدرسه فیضیه محل دیدار عمومی ایشان شد. ایشان در این‌روز در نخستین سخنرانى خود پس از چهارده سال دورى، در مدرسه فیضیه به تبیین مبارزات ملت و برنامه‌ها و اهداف [[نظام جمهورى اسلامى]] پرداخت<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۶۹.</ref> و تا ۳/۱۱/۱۳۵۸ که در قم اقامت داشت، در مدرسه فیضیه سخنرانی‌های متعددی کرد.<ref>← امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۲۹۷، ۲۹۹، ۳۱۸، ۳۲۳ و... .</ref>  

==پانویس==

{{پانویس}}

==منابع==

* اشرفی اصفهانی، عطاءالله، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* امینی، ابراهیم، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* ایزدی نجف‌آبادی، عباس، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* بدلا، سیدحسین، هفتاد سال خاطره از آیت‌الله سیدحسین بدلا، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۸ش. بصیرت‌منش، حمید، علما و رژیم رضاشاه؛ نظری بر عملکرد سیاسی ـ فرهنگی روحانیون در سال‌های ۱۳۰۵ ـ ۱۳۲۰ش، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ اول، ۱۳۷۶ش.

* جوادی‌راد، علی، مصاحبه، مجله حریم امام، شماره ۷۹، ۱۳۹۲ش؛.

* حجت ‌همدانی، محمود، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* حجت ‌همدانی، محمود، مصاحبه، مجله حضور، شماره ۵ ـ ۶، سال ۱۳۷۱ش.

* خوانساری، سیدمصطفی، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* رسولی محلاتی، سیدهاشم، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* روحانی، سیدحمید، نهضت امام‌خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم .... چاپ پانزدهم، ۱۳۸۱ش.

* روحبخش، رحیم، تبعیدی‌‌های نهضت روحانیت، بررسی علل و پیامدهای تبعید روحانیون مبارز، مجله حضور، شماره ۵۲، ۱۳۸۴ش.

* سبحانی، جعفر، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست؛ خاطرات دوران تدریس امام‌خمینی، تدوین مجتبی فراهانی، تهران، مؤسسه تنظیم ...،‌ چاپ اول، ۱۳۸۳ش.

* شیرخانی، علی، حماسه ۱۷خرداد ۱۳۵۴ مدرسه فیضیه، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۷ش.

* مؤمن، محمد، خاطرات، چاپ‌شده در صحیفه دل، به کوشش حمید بصیرت‌منش و احمد میریان، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ اوّل، ۱۳۷۹ش.

* مرادی‌نیا، محمدجواد، منزل به منزل با خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم ...، چاپ سوم، ۱۳۸۷ش.