۲۱٬۱۹۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
== نقش فرح در جشن شیراز == | == نقش فرح در جشن شیراز == | ||
فرح دیبا هدف این جشن را گسترش هنر، بزرگداشت هنرهای اصیل ملی و بالابردن سطح [[فرهنگ]] و نکوداشت هنرمندان ایران خواند. وی شناساندن هنر ایرانیان به مردم جهان و شناساندن هنرمندان خارجی به ایرانیان و آشناکردن مردم ایران با آخرین تحولات جهانی<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، پنج و ۴؛ نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۱۸.</ref> و ارتباط با توده مردم و ترویج فرهنگ بومی را از دیگر هدفهای این جشن شمردهاست؛ به همین جهت مسئولان جشن در ادامه کار بیست کتاب در عرصه [[موسیقی]] و [[سینما]] در [[کشور ایران|ایران]] و جهان منتشر کردند<ref> | فرح دیبا هدف این جشن را گسترش هنر، بزرگداشت هنرهای اصیل ملی و بالابردن سطح [[فرهنگ]] و نکوداشت هنرمندان ایران خواند. وی شناساندن هنر ایرانیان به مردم جهان و شناساندن هنرمندان خارجی به ایرانیان و آشناکردن مردم ایران با آخرین تحولات جهانی<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، پنج و ۴؛ نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۱۸.</ref> و ارتباط با توده مردم و ترویج فرهنگ بومی را از دیگر هدفهای این جشن شمردهاست؛ به همین جهت مسئولان جشن در ادامه کار بیست کتاب در عرصه [[موسیقی]] و [[سینما]] در [[کشور ایران|ایران]] و جهان منتشر کردند<ref>کریمان، پایگاه اطلاعرسانی مؤسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.</ref>. طرفداران محمدرضا پهلوی برنامههای انجامشده در جشن هنر را نمونه روشنفکری و استفاده از [[آزادی]] و نماد [[پیشرفت]] و [[تمدن]] وانمود میکردند و مخالفان آن را به افکار ارتجاعی متهم میساختند.<ref>اللهیاری، خوک بچه در آتش، ۸.</ref> | ||
== زمان برگزاری نخستین جشن == | == زمان برگزاری نخستین جشن == | ||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
از اینرو در ادامه کار، توهین به نمادهای مذهبی و [[روحانیت شیعه]] در برنامههای جشن هنر گنجانده شد و هر سال که از جشن هنر شیراز میگذشت اهداف ضداسلامی و ضد فرهنگی آن آشکارتر میشد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه؛ مسعود انصاری، پس از سقوط، ۸۲.</ref> در سال ۱۳۴۹ دانشجویان [[دانشگاه پهلوی]] به برگزاری این جشنها اعتراض و به هنرمندان فرانسوی و آمریکایی توهین کردند که اعتراض هنرمندان به فرح دیبا را در پی داشت.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۲.</ref>{{سخ}} | از اینرو در ادامه کار، توهین به نمادهای مذهبی و [[روحانیت شیعه]] در برنامههای جشن هنر گنجانده شد و هر سال که از جشن هنر شیراز میگذشت اهداف ضداسلامی و ضد فرهنگی آن آشکارتر میشد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه؛ مسعود انصاری، پس از سقوط، ۸۲.</ref> در سال ۱۳۴۹ دانشجویان [[دانشگاه پهلوی]] به برگزاری این جشنها اعتراض و به هنرمندان فرانسوی و آمریکایی توهین کردند که اعتراض هنرمندان به فرح دیبا را در پی داشت.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۲.</ref>{{سخ}} | ||
[[سیدعبدالکریم هاشمینژاد]] نیز در ۲۸/۱/۱۳۵۰ ضمن سخنرانی در [[رفسنجان]] بهشدت به برگزاری این جشنها حمله کرد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۲.</ref> در سال ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ نیز در محافل گوناگون به برگزاری این جشنها اعتراض شد و هدف از این جشنها را محو تعصبات ملی و فراخوانی به فرهنگ غرب و مخالفت با متدینان و [[اصول مذهب]] دانستند.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۴.</ref>{{سخ}} | [[سیدعبدالکریم هاشمینژاد]] نیز در ۲۸/۱/۱۳۵۰ ضمن سخنرانی در [[رفسنجان]] بهشدت به برگزاری این جشنها حمله کرد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۲.</ref> در سال ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ نیز در محافل گوناگون به برگزاری این جشنها اعتراض شد و هدف از این جشنها را محو تعصبات ملی و فراخوانی به فرهنگ غرب و مخالفت با متدینان و [[اصول مذهب]] دانستند.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۴.</ref>{{سخ}} | ||
از سال ۱۳۵۲ این جشنها علاوه بر شیراز در بسیاری از دیگر شهرها ازجمله تهران برگزار شد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۴–۴۲۵.</ref> از نمایشهای مبتذل سال ۱۳۵۳ این جشن، نمایش نمایشنامهنویس اسپانیولی (کالدرون ده لابارکا) به ریاست (ویکتور گارسیا) کارگردان اسپانیایی بود. بر اساس خواست کارگردان این اثر، قرار بود بازیکنان به صورت عریان بر روی صحنه بروند. در نخستین اجرای تمرینی برنامه، بازیگران بدون لباس و عریان به اجرای نقش پرداختند که با مخالفت کارکنان هتل محل اقامت این نمایش روبهرو شدند و در شیوه اجرای عمومی آن اختلاف افتاد و قرار شد این نمایش تنها یک بار بدون سانسور به صحنه بیاید.<ref>کیهان، ۸/۱۲/۱۳۸۸، ۸.</ref> | از سال ۱۳۵۲ این جشنها علاوه بر شیراز در بسیاری از دیگر شهرها ازجمله تهران برگزار شد.<ref>نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۲۴–۴۲۵.</ref> از نمایشهای مبتذل سال ۱۳۵۳ این جشن، نمایش نمایشنامهنویس اسپانیولی (کالدرون ده لابارکا) به ریاست (ویکتور گارسیا) کارگردان اسپانیایی بود. بر اساس خواست کارگردان این اثر، قرار بود بازیکنان به صورت عریان بر روی صحنه بروند. در نخستین اجرای تمرینی برنامه، بازیگران بدون لباس و عریان به اجرای نقش پرداختند که با مخالفت کارکنان هتل محل اقامت این نمایش روبهرو شدند و در شیوه اجرای عمومی آن اختلاف افتاد و قرار شد این نمایش تنها یک بار بدون سانسور به صحنه بیاید.<ref>کیهان، روزنامه، ۸/۱۲/۱۳۸۸، ۸.</ref> | ||
== ابتذال و هنجارشکنی در این جشنها == | == ابتذال و هنجارشکنی در این جشنها == | ||
ابتذال جشن هنر شیراز در سال ۱۳۵۵ (دوره دهم) و ۱۳۵۶ (دوره یازدهم) به اوج رسید. در سال ۱۳۵۵، فیلم هنجارشکنِ (هزار و یک شب) در سینما آریانای شیراز که روابط جنسی میان زنان و مردان را بهگونه کاملاً عریان نشان میداد و فیلم (کشتی جنون) در سرای مشیر، انتهای [[بازار وکیل شیراز]]، که طی آن زنی برهنه توجه تماشاگران را به خود معطوف کرد و برنامه زشت دیگری در باغ جهاننمای شیراز، واقع در خیابان حافظ که آن هم دربارهٔ مسائل جنسی بود، نشان داده شد.<ref>حسینیان، چهارده سال رقابت ایدئولوژیک شیعه در ایران، ۴۲۴.</ref>{{سخ}} | ابتذال جشن هنر شیراز در سال ۱۳۵۵ (دوره دهم) و ۱۳۵۶ (دوره یازدهم) به اوج رسید. در سال ۱۳۵۵، فیلم هنجارشکنِ (هزار و یک شب) در سینما آریانای شیراز که روابط جنسی میان زنان و مردان را بهگونه کاملاً عریان نشان میداد و فیلم (کشتی جنون) در سرای مشیر، انتهای [[بازار وکیل شیراز]]، که طی آن زنی برهنه توجه تماشاگران را به خود معطوف کرد و برنامه زشت دیگری در باغ جهاننمای شیراز، واقع در خیابان حافظ که آن هم دربارهٔ مسائل جنسی بود، نشان داده شد.<ref>حسینیان، چهارده سال رقابت ایدئولوژیک شیعه در ایران، ۴۲۴.</ref>{{سخ}} | ||
[[رژیم پهلوی]] در جشن هنر سال ۱۳۵۶ ماهیت ضد دینی خود را آشکارتر کرد. این جشن در ۲۷ مرداد ۱۳۵۶/ با دوم رمضان ۱۳۹۷ق به دست فرح دیبا افتتاح شد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۴۸۵؛ مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه.</ref> در ضمن نمایش (خوک، بچه، آتش) به کارگردانی آربی آوانسیان کارگردان سینما و تئاتر و نمایشنویس ایرانی ارمنیتبار، در پیادهروهای شهر شیراز، زن و مردی در ملأ عام به انجام اعمال قبیح پرداختند و نمایش به گونهای طراحی شده بود که این حرکات [[تجاوز به عنف]] به نظر آید.<ref>دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۷۹–۴۸۰؛ اللهیاری، خوک بچه در آتش، ۸.</ref> در نمایش (ساعت ششم)، افزون بر برهنگی هنرپیشگان در انظار مردم، در نمایش عروسی حضرت مریم(س)، مریم «س» در شب عروسیاش [[شراب]] مینوشد و حاجی فیروز با دایره زنگی همراه زنی ترانه میخواند و در بخشی از نمایش دستها را به صورت هفتتیر درآورده [[مسیح]] را میکشند.<ref>کیهان، ۶/۶/۱۳۵۶.</ref>{{سخ}} | [[رژیم پهلوی]] در جشن هنر سال ۱۳۵۶ ماهیت ضد دینی خود را آشکارتر کرد. این جشن در ۲۷ مرداد ۱۳۵۶/ با دوم رمضان ۱۳۹۷ق به دست فرح دیبا افتتاح شد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۴۸۵؛ مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، هشت ـ نُه.</ref> در ضمن نمایش (خوک، بچه، آتش) به کارگردانی آربی آوانسیان کارگردان سینما و تئاتر و نمایشنویس ایرانی ارمنیتبار، در پیادهروهای شهر شیراز، زن و مردی در ملأ عام به انجام اعمال قبیح پرداختند و نمایش به گونهای طراحی شده بود که این حرکات [[تجاوز به عنف]] به نظر آید.<ref>دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۷۹–۴۸۰؛ اللهیاری، خوک بچه در آتش، ۸.</ref> در نمایش (ساعت ششم)، افزون بر برهنگی هنرپیشگان در انظار مردم، در نمایش عروسی حضرت مریم(س)، مریم «س» در شب عروسیاش [[شراب]] مینوشد و حاجی فیروز با دایره زنگی همراه زنی ترانه میخواند و در بخشی از نمایش دستها را به صورت هفتتیر درآورده [[مسیح]] را میکشند.<ref>کیهان، روزنامه، ۶/۶/۱۳۵۶.</ref>{{سخ}} | ||
به گزارش ویلیام شوکراس، روزنامهنگار و نویسنده انگلیسی، جنجالهای جشن هنر وقتی به اوج خود رسید که در سال ۱۳۵۶ش/ ۱۹۷۷م، یک گروه هنرپیشه در یکی از خیابانهای اصلی شیراز در نزدیکی [[مسجد]] در داخل و در پیادهروی مغازهای نمایشی اجرا کردند که شامل هتک ناموس تمامعیار و اعمال شهوتانگیز میان هنرپیشگان زن و مرد بود. اجرای چنین نمایشی در خیابانهای هر شهر انگلیسی یا آمریکایی نیز جنجال برپا میکرد و هنرپیشگان بازداشت میشدند.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref>{{سخ}} | به گزارش ویلیام شوکراس، روزنامهنگار و نویسنده انگلیسی، جنجالهای جشن هنر وقتی به اوج خود رسید که در سال ۱۳۵۶ش/ ۱۹۷۷م، یک گروه هنرپیشه در یکی از خیابانهای اصلی شیراز در نزدیکی [[مسجد]] در داخل و در پیادهروی مغازهای نمایشی اجرا کردند که شامل هتک ناموس تمامعیار و اعمال شهوتانگیز میان هنرپیشگان زن و مرد بود. اجرای چنین نمایشی در خیابانهای هر شهر انگلیسی یا آمریکایی نیز جنجال برپا میکرد و هنرپیشگان بازداشت میشدند.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref>{{سخ}} | ||
این حرمتشکنی با ستایش [[محمدرضا پهلوی]] روبهرو شد؛ چنانکه بعدها خود را ضد [[ارتجاع]] و همسرش فرح دیبا را نیروی محرکه هنر مدرن و جشنوارههایی شمرد که توانسته بود جسورترین و پیشروترین هنرمندان را گرد هم بیاورد<ref>پهلوی، پاسخ به تاریخ، ۲۲۵.</ref> آنتونی پارسونز، سفیر انگلیس به محمدرضا پهلوی یادآور شد اگر چنین نمایشی بهطور مثال در شهر منچستر انگلیس اجرا میشد کارگردان و هنرپیشگان آن جان سالم به در نمیبردند، که پهلوی مدتی خندید و چیزی نگفت<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، نه.</ref> سفیر انگلیس این نمایش را یکی از جرقههای انقلاب ایران شمردهاست؛<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، هشت.</ref> و فرح دیبا صحنهگردان اصلی برنامه در دفاع از برنامههای جشن ابراز داشت این جشن، هنر اصیل و سنتی تمام نقاط جهان را به ایران آورد و نیز در دفاع از صحنههای زشت نمایش گفت در هر جشنوارهای محدودکردن آزادی هنرمندان وکسب رضایت همه گروهها مشکل است.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref> | این حرمتشکنی با ستایش [[محمدرضا پهلوی]] روبهرو شد؛ چنانکه بعدها خود را ضد [[ارتجاع]] و همسرش فرح دیبا را نیروی محرکه هنر مدرن و جشنوارههایی شمرد که توانسته بود جسورترین و پیشروترین هنرمندان را گرد هم بیاورد<ref>پهلوی، پاسخ به تاریخ، ۲۲۵.</ref> آنتونی پارسونز، سفیر انگلیس به محمدرضا پهلوی یادآور شد اگر چنین نمایشی بهطور مثال در شهر منچستر انگلیس اجرا میشد کارگردان و هنرپیشگان آن جان سالم به در نمیبردند، که پهلوی مدتی خندید و چیزی نگفت<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، نه.</ref> سفیر انگلیس این نمایش را یکی از جرقههای انقلاب ایران شمردهاست؛<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، مقدمه، هشت.</ref> و فرح دیبا صحنهگردان اصلی برنامه در دفاع از برنامههای جشن ابراز داشت این جشن، هنر اصیل و سنتی تمام نقاط جهان را به ایران آورد و نیز در دفاع از صحنههای زشت نمایش گفت در هر جشنوارهای محدودکردن آزادی هنرمندان وکسب رضایت همه گروهها مشکل است.<ref>شوکراس، آخرین سفر شاه، ۱۱۵.</ref> | ||
خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
به گزارش [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) دستغیب در اجتماع مردم در مسجد جامع شیراز از برنامههای جشن هنر بهشدت انتقاد کرد و متذکر شد از برگزاری آن در شیراز جلوگیری کنند. به گفته وی عوامل رژیم با برگزاری چنین مراسمی در صدد بودند جوانان ایرانزمین را از اعتقادات اسلامی منحرف کنند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۸۳؛ دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۸۰.</ref>{{سخ}} | به گزارش [[سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک) دستغیب در اجتماع مردم در مسجد جامع شیراز از برنامههای جشن هنر بهشدت انتقاد کرد و متذکر شد از برگزاری آن در شیراز جلوگیری کنند. به گفته وی عوامل رژیم با برگزاری چنین مراسمی در صدد بودند جوانان ایرانزمین را از اعتقادات اسلامی منحرف کنند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۸۳؛ دستغیب، سیدعبدالحسین، یاران امام به روایت اسناد ساواک، ۴۸۰.</ref>{{سخ}} | ||
دستغیب در ۳/۶/۱۳۵۶ در مسجد جامع شیراز شرکتکنندگان در نمایشنامه «خوک، بچه، آتش» و جشن هنر را از خوک پستتر شمرد و به صحنهگردان اصلی ماجرا (فرح دیبا)، لعنت فرستاد و از دستاندرکاران این برنامه پرسید تا کی میخواهند جوانان این مملکت را گمراه و آنان را به مثابه ابزاری در خدمت استعمار قرار دهند. وی در ادامه از بیتوجهی مردم شیراز به سرنوشت جوانان خود و سعی دولت در ترویج بیبند و باری و مبارزه با آزادی بیان انتقاد کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۹۱.</ref> [[سیدعلیاصغر دستغیب]] نیز بر منبر به این برنامه مستهجن اعتراض کرد. جوانی نیز در اعتراض به هتک حرمت به مقدسات دینی در پی آن بود تا یکی از کانونهای نمایشهای مستهجن را به آتش بکشد که دستگیر شد.<ref>دستغیب، سیدعلیاصغر، ۳۲.</ref> احمد پیشوا در [[مسجد نو]]، به این جشنها اعتراض کرد.<ref>{{سخ}} | دستغیب در ۳/۶/۱۳۵۶ در مسجد جامع شیراز شرکتکنندگان در نمایشنامه «خوک، بچه، آتش» و جشن هنر را از خوک پستتر شمرد و به صحنهگردان اصلی ماجرا (فرح دیبا)، لعنت فرستاد و از دستاندرکاران این برنامه پرسید تا کی میخواهند جوانان این مملکت را گمراه و آنان را به مثابه ابزاری در خدمت استعمار قرار دهند. وی در ادامه از بیتوجهی مردم شیراز به سرنوشت جوانان خود و سعی دولت در ترویج بیبند و باری و مبارزه با آزادی بیان انتقاد کرد.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، ۳۹۱.</ref> [[سیدعلیاصغر دستغیب]] نیز بر منبر به این برنامه مستهجن اعتراض کرد. جوانی نیز در اعتراض به هتک حرمت به مقدسات دینی در پی آن بود تا یکی از کانونهای نمایشهای مستهجن را به آتش بکشد که دستگیر شد.<ref>دستغیب، سیدعلیاصغر، ۳۲.</ref> احمد پیشوا در [[مسجد نو]]، به این جشنها اعتراض کرد.<ref>{{سخ}} | ||
نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۳۱.</ref> برخی از روحانیان [[اصفهان]] نیز ضمن تماس تلفنی با سیدعبدالحسین دستغیب پشتیبانی خود را از روحانیان شیراز اعلام کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، نه.</ref> برخی از مطبوعات داخلی ایران نیز از اینگونه نمایشها انتقاد کردند. [[مریم خوارزمی]] از نویسندگان روزنامه کیهان اینترنشنال، به این برنامهها انتقاد کرد<ref>کیهان، ۳۱/۵/۱۳۵۶ و ۱/۶/۱۳۵۶؛ اطلاعات، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> و به گزارش دیگر، آوانسیان کارگردان سینمایی ارمنیتبار این نمایش را اثر بزرگ هنری خواند و به خبرنگار معترض حمله کرد و او را مورد آزار قرار داد و در پی آن بود که او را خفه کند.<ref>کیهان، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> [[روزنامه اطلاعات]] نیز در ۱۲/۶/۱۳۵۶ از این برنامه بهشدت انتقاد کرد و آن را برنامهای کثیف و حرمتشکن و مورد لعنت مردم شمرد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۵۱۱.</ref> | نصیری طیبی، انقلاب اسلامی در شیراز، ۴۳۱.</ref> برخی از روحانیان [[اصفهان]] نیز ضمن تماس تلفنی با سیدعبدالحسین دستغیب پشتیبانی خود را از روحانیان شیراز اعلام کردند.<ref>مرکز بررسی اسناد، جشن هنر شیراز به روایت اسناد ساواک، نه.</ref> برخی از مطبوعات داخلی ایران نیز از اینگونه نمایشها انتقاد کردند. [[مریم خوارزمی]] از نویسندگان روزنامه کیهان اینترنشنال، به این برنامهها انتقاد کرد<ref>کیهان، روزنامه، ۳۱/۵/۱۳۵۶ و ۱/۶/۱۳۵۶؛ اطلاعات، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> و به گزارش دیگر، آوانسیان کارگردان سینمایی ارمنیتبار این نمایش را اثر بزرگ هنری خواند و به خبرنگار معترض حمله کرد و او را مورد آزار قرار داد و در پی آن بود که او را خفه کند.<ref>کیهان، روزنامه، ۱/۶/۱۳۵۶.</ref> [[روزنامه اطلاعات]] نیز در ۱۲/۶/۱۳۵۶ از این برنامه بهشدت انتقاد کرد و آن را برنامهای کثیف و حرمتشکن و مورد لعنت مردم شمرد.<ref>دفتر ادبیات، روزشمار انقلاب اسلامی، ۱/۵۱۱.</ref> | ||
== موضعگیری امامخمینی == | == موضعگیری امامخمینی == |