محمد محمدی گیلانی: تفاوت میان نسخه‌ها

محمدی گیلانی در سال ۱۳۲۵ برای ادامه تحصیل به [[قم]] سفر کرد و ادامه ادبیات را نزد ابوالقاسم نحوی قمی و علیرضا ممجد لنگرودی خواند و دروس سطح را از سیدمحمدتقی درچه‌ای اصفهانی، [[مرتضی حائری یزدی]]، [[سیدمحمدباقر سلطانی طباطبایی]]، [[محمدتقی بهجت]] و [[حسینعلی منتظری]] فرا گرفت <ref>پژوم، غروب آفتابی در سایه، ۳۸؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا اکنون، ۳/۳۷۷؛ ادهم‌نژاد، محمدی گیلانی، محمد، ۷/۵۰۸.</ref> وی دوازده سال در درس خارج فقه [[سیدحسین بروجردی]]، شرکت کرد و هم‌زمان در درس خارج اصول امام‌خمینی حاضر می‌شد <ref>پژوم، غروب آفتابی در سایه، ۳۸؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا اکنون، ۳/۳۷۷.</ref> نیز در تابستان سال ۱۳۴۳ امام‌خمینی به‌درخواست برخی فضلا و علمای [[حوزه علمیه قم]]، مسائل جدید مورد نیاز را بحث و تدریس کرد. ایشان بحث را از موضوع [[بیمه]] آغاز کرد<ref>امام‌خمینی، بیمه، ۱/۲۵ ـ ۳۲.</ref> و در ادامه به مسائلی مانند بلیت بخت‌آزمایی‏ <ref>امام خمینی، بلیت بخت‌آزمایی، ۲/۲۶۷ ـ ۲۶۹)</ref> و [[کالبدشکافی]] <ref>امام خمینی، کالبدشکافی، ۳/۲۷۱ ـ ۲۷۴.</ref> پرداخت و محمدی گیلانی این بحث‌ها را تقریر کرده‌است<ref>محمدی گیلانی، مقدمه بیمه، ۱/۲۵.</ref> وی همچنین هفت سال درس‌های شرح منظومه سبزواری، شفای بوعلی‌سینا و اسفار ملاصدرا را نزد [[سیدمحمدحسین طباطبایی]] آموخت <ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا اکنون، ۳/۳۷۷؛ پژوم، غروب آفتابی در سایه، ۳۸ ـ ۳۹.</ref> و در ضمن تحصیل به تدریس شرح لمعه و اسفار نیز مشغول بود و در [[مدرسه حقانی]] نیز درس می‌گفت <ref>پژوم، غروب آفتابی در سایه، ۳۹.</ref>

محمدی گیلانی پس از حضور در درس‌های امام‌خمینی با ایشان آشنا شد و از شاگردان برجسته و مورد وثوق ایشان بود.<ref>ادهم‌نژاد، محمدی گیلانی، محمد، ۷/۵۱۱ و ۵۱۵ ـ ۵۱۶.</ref> و ایشان برخی اجازات را در [[امور حسبیه]] با توصیه و معرفی وی صادر کرده‌است.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱/۴۶۰.</ref> وی پس از درگذشت بروجردی، امام‌خمینی را [[مرجعیت|مرجع تقلید]] معرفی و مردم را به تقلید از ایشان دعوت کرد.  

در اردیبهشت ۱۳۵۸ محمدی گیلانی به همراه دیگر اعضای هیئت مدیره و امنای [[مسجد جمکران]] تصمیماتی برای این مسجد گرفته‌اند که مورد موافقت امام‌خمینی قرار گرفت <ref>امام خمینی، صحیفه، ۷/۱۹۴.</ref> در آبان ۱۳۶۱ به درخواست قائم‌مقام شهردار تهران، امام‌خمینی در حکمی محمدی گیلانی را مسئول رسیدگی به مشکلات شرعی شهرداری تهران کرد <ref>امام خمینی، صحیفه، ۱۷/۷۲.</ref> همچنین وی در سال ۱۳۶۱ نماینده مردم تهران در [[مجلس خبرگان رهبری]] شد<ref>پژوم، غروب آفتابی در سایه، ۲۰۷.</ref> که تا پایان دوره سوم ادامه داشت <ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم از آغاز تا اکنون، ۳/۳۷۹.</ref> در دوم خرداد ۱۳۶۲، وی از سوی [[حسینعلی منتظری]] عضو ستاد اصلاح امور زندان‌ها شد که مورد موافقت امام‌خمینی قرار گرفت <ref>امام خمینی، صحیفه، ۱۷/۴۵۰.</ref> و در نوزده خرداد همان سال، عضو هیئتی شد که به دستور امام‌خمینی مأموریت یافت به پرونده زندانیان دادگستری رسیدگی کند و تصمیمات خود درباره تخفیف، تعلیق و تغییر محلِ آنان را به ایشان اطلاع دهد و نسبت به زندانیان دادگاه‌های انقلاب که زندانی سیاسی می‌باشند، شخصاً رسیدگی و هر گونه تصمیم را با آرای سه نفر، به ایشان پیشنهاد دهند.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱۷/۴۸۶.</ref> این هیئت نامه‌های متعددی درباره عفو یا تقلیل مجازات زندانیان به امام‌خمینی نوشته و مورد موافقت ایشان قرار گرفته‌است.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۱۸/۲۷۱، ۳۱۶، ۳۵۳، ۴۷۳ و ۴۹۵.</ref>

امام‌خمینی در اردیبهشت ۱۳۶۸، با اختیارات گذشته، این هیئت را ابقا کرده‌است؛ با این فرق که درخواست‌ها توسط ریاست دیوان عالی کشور صورت گیرد<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۷۸.</ref> و در دی ۱۳۶۵، با حمایت از این هیئت، شایعه انحلال آن را تکذیب و از آنان در برابر ناملایماتی که متحمل شده‌اند، دلجویی کرد.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۰/۱۷۵.</ref>{{ببینید|عفو کارگزاران رژیم پهلوی}}

محمدی گیلانی در تیر ۱۳۶۲ به حکم امام‌خمینی به عضویت فقهای [[شورای نگهبان]] درآمد.<ref>امام خمینی، ۱۷/۵۱۴.</ref>

در اردیبهشت ۱۳۶۵ امام‌خمینی، به محمدی گیلانی و [[محمد یزدی]] مأموریت داد تا اموال غیر مجهول‌المالک را بر اساس موازین شرعی مشخص و در اختیار [[کمیته امداد امام‌خمینی|کمیته امداد]] قرار دهند.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۰/۴۳.</ref> وی در اردیبهشت ۱۳۶۸ به حکم امام‌خمینی عضوی از اعضای [[شورای بازنگری قانون اساسی]] شد.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۲۱/۳۶۳ ـ ۳۶۴.</ref> به نظر محمدی گیلانی، امام‌خمینی همیشه حرمت فقاهت را حفظ می‌کرد و رفتار عملی ایشان گویای این بود که فقیه وارث [[انبیا(ع)]] است و معتقد بود که هر انسانی به اندازه قدرت و مقامی که دارد، در نزد خداوند مکلف است؛ چنان‌که امام‌خمینی با رفتار خود به دیگران تربیت را می‌آموخت و تلاش می‌کرد وجوهی که برای [[طلاب]] پرداخت می‌کند، روحیه توقع را در آنان پدید نیاورد و آنان مناعت نفس‌شان را حفظ کنند و هرگز در برابر مادیات [[خضوع و خشوع]] نکنند.<ref>پابه‌پای آفتاب، ۵/۱۹۱ ـ ۱۹۲.</ref> وی تأکید کرده‌است امام‌خمینی به [[کرامت انسان|کرامت انسانی]] باور داشت و به حراست از اصالت انسانی تلاش می‌کرد و دوست نداشت کسی از ایشان ستایش کند.<ref>امام خمینی، صحیفه، ۵/۱۹۳ ـ ۱۹۴.</ref> وی بر پای‌بندی شدید امام‌خمینی به فقه سنتی و دوری از [[قیاس]] و اجتهاد بیرون از مأخذ وحی و مصدر [[عصمت]]، تأکید کرده‌است.<ref>محمدی گیلانی، امام راحل، ۱۰.</ref>