جنایات جنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از راه‌های مقابله با گسترش جنایات جنگی افشاگری و معرفی جنایتکاران جنگی به مردم جهان است. در همین مسیر، امام‌خمینی جنایت‌های جنگی رژیم عراق، به‌ویژه بمباران شیمیایی مردم [[حلبچه]] را به اطلاع مردم جهان به‌ویژه رؤسای جمهور کشورهای گوناگون، ازجمله رئیس‌جمهور چین،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۲۳.</ref> بلغارستان،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۲۴.</ref> مجارستان<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۲۵.</ref> و امارات<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۷۲.</ref> رساند؛ چنان‌که ایشان خواهان محاکمه و تنبیه جنایتکارانی مانند دولت امریکا و رژیم بعث عراق بود؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۵۰؛ ۱۲/۳۹۷ و ۲۱/۲۳.</ref> ولی همه سازمان‌های بین‌المللی در مقابله با ایرانِ مظلوم با دشمنان ستمکار، از ستمکاران حمایت می‌کنند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۵۸.</ref> و [[سازمان ملل]] به جنایت‌های رژیم عراق، ازجمله بمباران مناطق مسکونی دزفول و پلدختر و کشتن غیر نظامیان رسیدگی نکرده است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۴۲۷.</ref>

از سوی دیگر، پس از ناکام‌ماندن صدام حسین در رسیدن به اهداف خود، هواداران او و سازمان‌های بین‌المللی خواستار آتش‌بس در جنگ عراق و ایران شدند؛ ولی امام‌خمینی اصرار داشت توقف بی‌نتیجه نبرد، متجاوز را دلیر می‌سازد و برای جلوگیری از جنایت‌های ضد بشری، متجاوز باید محاکمه شود و با رهاکردن صدامِ جنایتکار، در واقع جنایتی دیگر روی داده است و این مسئله نوعی کمک به جنایتکار به شمار می‌آید<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/ ۴۸۲.</ref> و نمی‌توان با چنین شخصی با آن همه جنایات، مسالمت‌آمیز برخورد کرد؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۹۶.</ref> چنان‌که ایشان مبارزه با رژیم متجاوز عراق و نیز جبران خسارت‌های واردشده بر مردم ستمدیده ایران را راه صلح و مقابله با جنایت و ویرانگری می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۲۸۲ـ۲۸۴.</ref>. ایشان به‌صراحت یادآورشد متجاوز باید غرامت ملت ایران را بپردازد و این شیوه می‌تواند در جلوگیری از جنایات جنگی مؤثر باشد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۸۹ـ۴۹۰.</ref> واکنش مسلمانان جهان به جنایات جنگی می‌تواند راه را بر تجاوز ببندد و مسلمانان باید به دور از هر گونه تفرقه‌ای، صدام متجاوز را محکوم<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۵۰ـ۳۵۱.</ref> و به وحشی‌گری‌های وی اعتراض کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۳۴۱.</ref> بالاتر از این [[مسلمانان]] موظف‌اند با متجاوز بجنگند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۲۷۶ و ۱۴/۱۶۵.</ref>

گرچه مقابله‌به‌مثل نیز یکی از راه‌های بازدارندگی از جنایت بیشتر است، لکن با وجود بمباران شهرهای بی‌دفاع ایران به‌ دست صدام حسین، امام‌خمینی تأکید بر عدم مقابله‌به‌مثل داشت؛<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۸۹.</ref> ولی با ادامه جنایات رژیم متجاوز عراق در بمباران شهرهای و کشتار غیر نظامیان، جمهوری اسلامی ایران پس از صبر و تحمل بسیار، چاره‌ای جز مقابله‌به‌مثل، آن هم به صورت محدود ندید<ref>درودیان، نقد و بررسی جنگ ایران و عراق، ۴/۲۰۸.</ref> امام‌خمینی در سال ۱۳۶۳ در نامه به رهبر [[لیبی]] یادآور شد سیاست ایران حمله‌نکردن به مناطق غیر نظامی است؛ ولی حدود چهار سال است که حملات موشکی عراق را تحمل کرده است و مقامات جمهوری اسلامی چاره‌ای جز مقابله ندیدند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۵۲۲.</ref> با این حال، با داشتن قدرت، به مجرد درخواست سازمان ملل، جمهوری اسلامی ایران توقف حمله به مناطق مسکونی را پذیرفت؛ ولی عراق همچنان به مناطق غیر نظامی حمله می‌کرد و این حق بازدارندگی برای ایران محفوظ است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۵۲۲.</ref> امام‌خمینی<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۲۹۰.</ref> و مسئولان نظام اسلامی<ref>درودیان، نقد و بررسی جنگ ایران و عراق، ۴/۲۰۸.</ref> از مقابله‌به‌مثل در جنگ ناراحت بودند؛ ولی چنان‌که امام‌خمینی تأکید کرده است، ناچار شدند در حد بسیار محدود از آن استفاده کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۲۹.</ref>