جامعه روحانیت مبارز تهران: تفاوت میان نسخه‌ها

جامعه روحانیت مبارز به عنوان یک تشکیلات، در ماه‌های پایانی [[رژیم پهلوی]] و اوج‌گیری [[انقلاب اسلامی]] شکل گرفت.<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۳۲۲.</ref> اما از آغاز نهضت امام‌خمینی در سال ۱۳۴۱ روحانیان مبارز با صدور بیانیه‌هایی مانند اعتراض به تصویب طرح انجمن‌های ایالتی و ولایتی،<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۵۲–۵۳.</ref><br> محکومیت [[حمله رژیم پهلوی به فیضیه]] در فروردین [[۱۳۴۲]]<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۴/۳۹–۴۰.</ref> و پس از آن [[قیام پانزده خرداد ۱۳۴۲]]، در واکنش به اقدامات رژیم پهلوی، حضور فعال داشتند.<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۴/۸۶ و ۸۹.</ref> در همین دوره، تشکیلاتی یازده‌نفره از روحانیان مبارز، متشکل از [[حسینعلی منتظری]]، [[علی مشکینی]]، [[عبدالرحیم ربانی شیرازی]]، [[سیدعلی خامنه‌ای]]، [[اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[علی قدوسی]]، [[ابراهیم امینی]]، [[محمدتقی مصباح یزدی]]، [[سیدمحمد خامنه‌ای]]، [[احمد آذری قمی]] و [[مرتضی حائری یزدی]] برای ساماندهی مبارزات و با پوشش اصلاح حوزه شکل گرفت.<ref>منتظری، خاطرات آیت‌الله منتظری، ۱/۲۰۹، ۲۱۱ و ۲۱۳؛ هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۱۹۵.</ref><br>

ادامه جلسات هم‌فکری روحانیان، سنگ بنای تشکیل جامعه روحانیت<ref>مهدوی کنی، خاطرات، ۱۶۵ و ۱۷۱–۱۷۲؛ کردی، جامعه روحانیت، ۹۶.</ref> و نیز تشکیل جامعه مدرسین حوزه علمیه قم شد.<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۱/۵۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|جامعه مدرسین حوزه علمیه قم}} انتشار نشریات بعثت و انتقام که بعضی اعضای جامعه روحانیت نیز در آن مشارکت داشتند، ثمره همین جلسات بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۷۵.</ref> پس از [[تبعید امام‌خمینی]] صدور اعلامیه از سوی روحانیان مبارز، در شرایط تبعید و خفقان موجود، موجب تحرک دوباره مبارزه شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۲۲۶–۲۲۸.</ref> این روحانیان در سال [[۱۳۵۲]]، با استفاده از تجربیات خود در مبارزات، تشکیلات «جامعه روحانیت مبارز» را با هدف هدایت فعالیت انقلابیان مذهبی به صورت غیررسمی شکل دادند.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۱.</ref><br>

از سوی دیگر، پس از پیام شفاهی امام‌خمینی به [[مرتضی مطهری]] مبنی بر حفظ نظم و انسجام فعالیت‌های روحانیت در سراسر کشور و آگاه‌کردن مردم از اسلامی‌بودن نهضت و همچنین تأکید ایشان بر تعامل هرچه بیشتر [[روحانیت]] با دیگر جریان‌های مذهبی و پررنگ‌ترکردن اسلامیت انقلاب<ref>موحدی ساوجی، خاطرات، ۲۱۰؛ کردی، جامعه روحانیت، ۷۶.</ref> مطهری پیگیر جلسات هم‌اندیشی روحانیان مبارز شد.<ref>ناطق نوری، خاطرات، ۱/۱۱۱.</ref> و در بهار [[۱۳۵۶]] تشکیلات جدید با هدف رهبری نهضت، در [[تهران]] و شهرستان‌ها با عنوان «جامعه روحانیت مبارز تهران» به صورت رسمی شکل گرفت و جلساتی را در تهران برگزار کرد.<ref>روحانی، خاطرات، ۴۲۷.</ref> این جلسات با حضور افرادی چون مطهری، [[سیدمحمد حسینی بهشتی]]، [[محمد مفتح]]، [[سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی]]، [[سیدمحمد موسوی خوئینی]]، [[مهدی شاه‌آبادی]]، [[عباسعلی عمید زنجانی]]، [[محمد امامی کاشانی]]، [[مصطفی ملکی]]، [[علی‌اکبر ناطق نوری]]، [[مهدی کروبی]]، [[سیدمحسن هزاوه‌ای]]، [[سیدرضا اکرمی]]، [[محمدعلی موحدی کرمانی]]، [[عبدالمجید معادیخواه]]، [[حسن روحانی]]، [[سیدعبدالمجید ایروانی]]، [[علی‌اصغر مروارید]]، [[علی غیوری]]، [[حیدرعلی جلالی خمینی]]، [[سیدهاشم حمیدی همدانی]] و [[سیدمهدی امام‌جمارانی]] تشکیل می‌شد. برخی اعضا ازجمله هاشمی رفسنجانی، مهدوی کنی و محلاتی به علت حضور در [[زندان کمیته مشترک]] در این جلسات حضور نداشتند. ریاست جلسات نیز بر عهده مطهری بود؛<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۶۵–۶۷؛ روحانی، ۴۲۷–۴۲۸ و ۴۳۰.</ref> و مهم‌ترین تصمیمات مبارزاتی در جلسات جامعه روحانیت مبارز گرفته می‌شد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۷۹.</ref> اما این تشکل پیش از پیروزی انقلاب با شخصیت‌هایی مانند مطهری و حسینی بهشتی شناخته می‌شد که بنیانگذاران اصلی این تشکل بودند و سازماندهی آن را بر عهده داشتند؛<ref>ناطق نوری، خاطرات، ۱/۱۱۱؛ روحانی، ۴۳۲.</ref> و برخی از بیانیه‌های جامعه روحانیت مانند بیانیه مشترک جامعه روحانیت و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم در پایان سال ۱۳۵۶ را مطهری تنظیم کرد.<ref>جوانمرد، رفتار سیاسی شهید مطهری و انقلاب اسلامی، ۱۹۴.</ref><br>

نخستین مجمع عمومی جامعه روحانیت مبارز پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در ششم شهریور [[۱۳۶۰]]، در محل [[مجلس شورای اسلامی]] با شرکت ۴۲ تن از روحانیان مبارز، تشکیل و شورای مرکزی آن تعیین شد که امامی کاشانی، محی‌الدین انواری، ایروانی، باهنر، جلالی خمینی، سیدعلی خامنه‌ای، [[سیدهادی خسروشاهی]]، [[سیدمحمود دعایی]]، روحانی، [[عباسعلی سرفرازی]]، شاه‌آبادی، عمید زنجانی، غیوری، محلاتی، معادیخواه، ملکی، موحدی کرمانی، موسوی اردبیلی، مهدوی کنی، ناطق نوری و هاشمی رفسنجانی از اعضای آن بودند.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۲۱–۳۲۲؛ عمید زنجانی، روایتی از انقلاب اسلامی ایران، ۲۵۰–۲۵۲.</ref> در نخستین کنگره این تشکل در مهر ۱۳۶۰، محمدرضا مهدوی کنی پس از استعفا از نخست‌وزیری، به عنوان نخستین دبیرکل جامعه روحانیت مبارز تهران انتخاب شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۳۵۳.</ref><br>

از دیگر اعضا و فعالان جامعه روحانیت مبارز نیز می‌توان به امام‌جمارانی، حمیدی همدانی، [[حسین راستی کاشانی]]، [[جعفر شجونی]]، [[سیدمهدی طباطبایی]]، [[هادی غفاری]]، [[مهدی کروبی|کروبی]]، [[حسن لاهوتی]]، مروارید، مفتح، علی موحدی ساوجی، موسوی خوئینی، هزاوه‌ای و [[سیدرضا یاسینی]] اشاره کرد.<ref>مهدوی کنی، خاطرات، ۱۶۹–۱۷۱؛ ناطق نوری، خاطرات، ۱/۱۱۲–۱۱۳؛ عمید زنجانی، روایتی از انقلاب اسلامی ایران، ۲۵۱.</ref>