انگلیس: تفاوت میان نسخه‌ها

انگلیس، سیاست‌ها و عملکردها دربارهٔ [[ایران]] و [[انقلاب اسلامی]].

این کشور در سال ۸۲۷م/ ۲۰۵ش برای نخستین بار حکومت سلطنتی واحد و منسجم را تجربه کرد. ساختار حکومت این کشور تا سال ۱۲۱۵م/ ۵۹۳ش سلطنت مطلقه بود. انگلستان از زمان ملکه الیزابت اول (۱۵۵۹–۱۶۰۳م/۹۳۷–۹۸۱ش)، و هم‌زمان با [[دوران رنسانس]] و شکست قدرت دریایی [[اسپانیا]]، وسیع‌ترین مستعمرات جهان را دارا بود.<ref>شاملویی، جغرافیای کامل جهان، ۶۵۴.</ref> از سال ۱۸۰۰م/ ۱۱۷۹ش انگلستان با تهاجم اقتصادی گسترده برون‌مرزی، پا را از [[قاره اروپا]] بیرون گذاشت و رسماً وارد [[آسیا]]، [[آفریقا]]، [[استرالیا]] و [[آمریکا]] شد که در این میان بیشتر ثروتمندان یهودی اروپا در انگلیس قرار داشتند و آنان زیر پوشش قدرت نظامی انگلیس در امور مربوط به سیاست‌گذاری اروپا و مستعمرات دخالت می‌کردند و نبض سیاست و اقتصاد انگلیس را در دست داشتند. بیشتر این یهودیان تابعیت کشور انگلیس را داشتند و با به‌گردش‌درآوردن چرخ‌های سیاست استعماری آن تا دهه اول قرن بیستم، نیمی از کشورهای دنیا را به صورت مستعمره و تحت‌الحمایه انگلیس درآوردند.<ref>← رودگرکیا، سیر استمعار انگلیس در ایران، ۱۱–۱۹.</ref> استعمارگران انگلیس در [[خلیج فارس]] نیز با استقرار در [[شبه‌جزیره عربستان]] به تقویت ناوگان دریایی خود در مسیر دریایی [[هند]] پرداختند و ناوگان نیرومندی در خلیج فارس مستقر کردند.<ref>رودگرکیا، سیر استمعار انگلیس در ایران، ۲۰.</ref>

نخستین تماس رسمی نمایندگان دولت انگلستان در ایران جهت کسب امتیازات تجاری، به [[عهد صفویه]] و در زمان [[شاه‌طهماسب]] و به واسطه شخصی به‌نام آنتونی جن‌کینسون بازمی‌گردد. این تماس‌ها با موضوع تجارت و بازرگانی آغاز شد،<ref>علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۱۹.</ref> ولی انگلیسی‌ها پس از گذشت چندین دهه و با استقرار قاجاریه، از ضعف حکومت مرکزی ایران و ناآگاهی شاهان قاجار از حکمرانی و مناسبات بین‌المللی استفاده کردند و توانستند امتیازات تجاری مختلفی کسب کنند.<ref>علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۲۳.</ref>

در [[دوران قاجار]]، غرب به‌خصوص انگلستان آشکارا دو چهره متفاوت و در عین حال همسو داشت. یک چهره، با تکیه بر ابزارهای مدرن صنعتی و امور مادی به تبلیغ پرچمداری خود در گسترش تمدن می‌پرداخت و در سوی دیگر چهره یک استعمارگر سلطه‌جو را نمایان می‌کرد.<ref>علی‌بابایی، مناسبات سیاسی، ۱۱۹.</ref> رویارویی ایران با این دو چهره، نه تنها شبیه به دیگر مناطق جهان بود، بلکه به دلیل همسایگی با مهم‌ترین مستعمره انگلستان یعنی هند از اهمیت بیشتری برخوردار شد.<ref>علی‌بابایی، مناسبات سیاسی، ۳۲۳.</ref>

در [[دوره مشروطه]] انگلیسی‌ها به دلیل کوتاه‌کردن دست روس‌ها و نیز برای حاکم‌کردن قشر روشنفکر وابسته، از تأسیس عدالتخانه ایران به نفع خود سود جستند و سیاست عدالتخانه‌خواهی را به سیاست مشروطه‌خواهی تبدیل کردند و از این طریق قدرت خود را در ایران تثبیت کردند.<ref>جعفریان، بست‌نشینی مشروطه‌خواهان در سفارت انگلیس، ۵۷.</ref> تحصن یک‌ماهه مشروطه‌خواهان در سفارت دولت انگلیس در [[تهران]]، یکی از مراحل اساسی در پیدایش حرکت مشروطه بود.<ref>جعفریان، بست‌نشینی مشروطه‌خواهان در سفارت انگلیس، ۶۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|نهضت مشروطه}} از مهم‌ترین زمینه‌های رشد روشنفکری در این دوره، حضور و رشد تشکیلات فراماسونری بود که برای توسعه منافع انگلیس بسیار مهم ارزیابی می‌شد.<ref>جعفریان، بست‌نشینی مشروطه‌خواهان در سفارت انگلیس، ۵۹.</ref>{{سخ}}

پس از پیروزی انقلاب کمونیستی ۱۹۱۷م/ ۱۲۹۶ش در روسیه، انگلستان به منظور جلوگیری از اوج‌گیری جنبش‌های آزادی‌خواهی در ایران، در صدد تشکیل دولتی متمرکز و قوی در ایران برآمد تا ضمن تثبیت موقعیت خود در ایران بتواند روند تسلط سیاسی و اقتصادی خود در ایران را توسعه دهد،<ref>طلوعی، دو قرن نیرنگ، ۱۱۶–۱۱۷.</ref> بنابراین با اجرای کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹، [[رضاخان میرپنج]] را به قدرت رساند و به حمایت از او پرداخت،<ref>علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۳۶؛ مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۶۷ و ۷۰.</ref> ولی در سال‌های بعد، لغو قرارداد دارسی در ۱۳۱۱/۹/۶ از سوی رضاشاه پهلوی که به دلیل کاهش سهم ایران از عایدات نفتی انجام شد.<ref>مهدوی، سیاست خارجی، ۳۴.</ref> همچنین گسترش روابط ایران و [[آلمان نازی]] در سال‌های [[جنگ جهانی اول]]<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۷۳–۷۵.</ref> مخالفت دولت ایران با اولتیماتوم ۴۸ساعته انگلستان و شوروی مبنی بر تسلیم‌کردن اتباع آلمانی، تعطیلی سفارتخانه آلمان و نیز مخالفت با واگذاری راه‌آهن به متفقین<ref>امینی، تاریخ روابط خارجی ایران در دوران پهلوی، ۷۱؛ علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۵۵.</ref> موجب خشم انگلستان از رضاشاه و برکناری وی از سلطنت در سوم شهریور ۱۳۲۰/ ۲۵ اوت ۱۹۴۱م شد.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۷۷–۷۸.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|رضا پهلوی}}

از تأثیرگذارترین سیاست‌های استعماری دوره معاصرِ انگلستان در ایران نیز می‌توان به همراهی این کشور با آمریکا در کودتای آمریکایی ـ انگلیسی سال ۱۳۳۲ علیه دولت [[محمد مصدق]] اشاره کرد.<ref>طلوعی، صد سال، ۴۵۳؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۶۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| محمد مصدق|امریکا}} که به ایجاد و تثبیت دیکتاتوری [[محمدرضا پهلوی]] تا سال ۱۳۵۷ انجامید. {{ببینید|متن=ببینید| محمدرضا پهلوی}}

رد پای سیاست‌های استعماری انگلستان در مناطق غنی از منابع معدنی اقتصادی و جغرافیایی چون [[خاورمیانه]]، [[آسیای شرقی]]، جنوب آسیا (هند)، آفریقا و آمریکای شمالی و لاتین که پیش‌تر در اختیار کشورهایی چون [[پرتغال]]، اسپانیا و [[فرانسه]] بود<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۲۸–۲۹؛ مؤسسه فرهنگی مطالعات، کتاب اروپا (ویژه مسائل انگلستان)، ۶۸ و ۲۴۱.</ref> به چشم می‌خورد. این کشور به هدف تسلط بر منطقه خلیج فارس ازجمله ایران توانست در رقابت با پرتغال و اسپانیا ـ که در مناطقی چون هرمز، پایگاه تجاری تشکیل داده بودند ـ مناطق اشغال‌شده را تصاحب کند و به حضور و سیطره این دولت‌ها در ایران که به‌خصوص در دوره [[شاه‌عباس صفوی]] و با طرح دوستی برادران شرلی، پررنگ بود، خاتمه دهد.<ref>حائری، نخستین رویارویی‌های اندیشه‌گران ایران با دو رویه تمدن بورژوازی غرب، ۱۴۲–۱۴۳؛ علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۷۸۶ و ۷۹۸.</ref> پس از آن در سال‌های پایانی جنگ جهانی اول، دولت انگلیس با نفوذ در جنوب، جنوب شرق و جنوب غرب ایران<ref>میرزایی، قشقایی‌ها و مبارزات مردم جنوب، ۵۰ و ۲۹۱.</ref> شهرهایی چون [[بندرعباس]]، [[چابهار]]، [[سیستان و بلوچستان]]، [[کازرون]]، [[جزیره فاو]]، [[آبادان]]، [[خوزستان]]، [[شیراز]] و [[بوشهر]] (مرکز اصلی مؤسسات انگلیسی در جنوب ایران) را به تصرف خود درآورد<ref>میرزایی، قشقایی‌ها و مبارزات مردم جنوب، ۵۰–۵۱، ۱۴۶، ۱۶۹، ۱۸۰ و ۲۱۵–۲۱۶؛ طلوعی، دو قرن نیرنگ، ۹۶.</ref> و با تشکیل پلیس جنوب در سال ۱۹۱۶م/ ۱۲۹۵ش این مناطق را به جولانگاه نیروهای خود تبدیل کرد.<ref>طلوعی، دو قرن نیرنگ، ۹۶؛ میرزایی، قشقایی‌ها و مبارزات مردم جنوب، ۱۶۸ و ۲۱۵.</ref> ازجمله اقدامات این کشور در این مناطق می‌توان به حمله به شهر دلوار، بمباران بندر محمد عامری و به‌آتش‌کشیدن هفده کشتی اشاره کرد. این اقدامات، رویارویی سخت مردم این مناطق ازجمله عشایر و تنگستانی‌ها با انگلستان را در پی داشت که تلفات بسیاری نیز به جای گذاشت.<ref>طلوعی، دو قرن نیرنگ، ۹۶؛ میرزایی، قشقایی‌ها و مبارزات مردم جنوب، ۷۸–۷۹.</ref>{{سخ}}

انگلستان با تشکیل شبکه اینتلیجنت سرویس بر مناطق مورد نظر خود نفوذ می‌کرد<ref>هاشمی رفسنجانی، امیرکبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار، ۱۹۶.</ref> و با سوء استفاده از مفاهیمی چون [[مذهب]]، [[آزادی]]، مبارزه ملی، مبارزه با بی‌سوادی و فقر فرهنگی و هر چه برای ملت‌ها قابل احترام است، به اهداف استعماری خود می‌پرداخت.<ref>هاشمی رفسنجانی، امیرکبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار، ۲۵۳.</ref>

حکومت انگلستان از طریق عوامل و جاسوسان خود، به‌خصوص در کشورهای خلیج فارس، ضمن ایجاد حکومت‌های دست‌نشانده، توانست نفوذ بسیاری در تصمیمات حاکمان پیدا کند و امتیازات نفتی مهمی را در این کشورها کسب کند.<ref>دیویدسون، دومینوی سقوط در خلیج فارس (بیداری چهارم در خاورمیانه)، ۵۱ و ۵۴؛ امینی، تاریخ روابط خارجی ایران در دوران پهلوی، ۲۶.</ref> بر همین اساس امام‌خمینی مهم‌ترین اهداف استعمارگران ازجمله انگستان را تشکیل دولت‌های دست‌نشانده و انتخاب حاکمانی وابسته می‌دانست که با اجرای نقشه‌های استعماری خود مجال تفکر را از ملت‌ها سلب<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۲۵۳ و ۴۸۸.</ref> و با بهره‌برداری از منابع مختلف این مناطق، مردم را از مظاهر حیاتی خود محروم می‌کنند و در عقب‌ماندگی نگاه می‌دارند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| استعمار و استثمار}} این کشور با هدف تضعیف بنیان حکومت‌هایی که در صدد رهایی از استعمار بودند، به سوء استفاده ابزاری از [[حقوق بشر]] پرداخت<ref>مهرپور، حقوق بشر در اسناد بین‌المللی و موضع جمهوری اسلامی ایران، ۱۱۹–۱۲۰.</ref> و با اقداماتی مانند تفرقه میان قشرهای مختلف ملت و میان کشورهای اسلامی<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۸۷؛ ۷/۱۱۸ و ۱۳/۲۰۹.</ref> و حمایت از کشورهای کوچک و ضعیف<ref>دیویدسون، دومینوی سقوط در خلیج فارس (بیداری چهارم در خاورمیانه)، ۴۴–۴۵.</ref> در صدد تضعیف حکومت‌های مقتدری چون ایران و عثمانی برآمد و سبب ایجاد کشمکش و نزاع در منطقه شد.<ref>هاشمی رفسنجانی، امیرکبیر یا قهرمان مبارزه با استعمار، ۱۹۶–۱۹۷ و ۲۰۱.</ref> امام‌خمینی سیاست‌های انگلستان در حمایت از [[دموکراسی]] را تبلیغاتی ظاهری برای فریب‌دادن و استیلا بر توده‌ها خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۴۹۴.</ref> و ایجاد اختلاف و نزاع میان کشورهای اسلامی و تجزیه کشور عثمانی به چندین کشور کوچک را نقشه‌ای استعماری و دلیلی بر چپاول این کشور ارزیابی می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۳۷۵ و ۳۷۷–۳۷۹.</ref> ایشان چاره اساسی مقابله با استعمار را وحدت همه مسلمانان می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۸۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|وحدت}}{{سخ}}

انگلستان همچنین در طول تاریخ استعماری خود، گاه برای حفظ جایگاه و منافعش، با توسل به زور، با کشورهای مختلف دچار تنش شده‌است. اشغال هند، [[چین]] (جنگ تریاک) و تصاحب بخش بزرگی از آفریقا از جمله این تنش‌هاست.<ref>مؤسسه فرهنگی مطالعات، کتاب اروپا (ویژه مسائل انگلستان)، ۶۹؛ مهیمنی، نخبه‌شناسی در جامعه‌کشی، ۳۲.</ref> امام‌خمینی معتقد بود شیوه برخورد انگلیسی‌ها با نیروهای مخالف، به‌ویژه نیروهایی که برای آنان قدرتی قائل بودند، انحراف و سرکوب با قوه قهریه بود<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۷۷ و ۱۳/۵۱۹.</ref> و جنایت‌های انگلیس علیه مردم هند و پاکستان ازجمله اقدامات آنان و دلیل خوبی برای دروغین‌بودن ادعای دموکراسی‌خواهی این کشور است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۳۳.</ref>

با توجه به دخالت‌های انگلستان در زمان حکومت پهلوی، عملکرد این کشور را می‌توان در جنبه‌های گوناگون سیاسی، اقتصادی، نظامی، فرهنگی و مذهبی بررسی کرد:

انگلستان با دستیاری عوامل خود در ایران مانند [[سیدضیاءالدین طباطبایی]] و افسران انگلیسی، کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ را طراحی و اجرا کرد و رضاخان میرپنج را با لقب «سردارسپه» به قدرت رساند.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۶۷؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۶۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|رضا پهلوی}} انگلستان نخستین کشوری بود که [[رژیم پهلوی]] را مشروط به تثبیت همه قراردادها و پیمان‌های گذشته به رسمیت شناخت و در سال ۱۳۰۵ در مراسم تاجگذاری رضاشاه پهلوی، فعالانه حاضر شد. همچنین با پرداخت وام و مساعده‌های مختلف به پشتیبانی و همکاری خود با این رژیم ادامه داد.<ref>مهدوی، سیاست خارجی، ۲۲؛ محمدی، مروری بر سیاست خارجی ایران دوران پهلوی، ۵۹.</ref> بر همین اساس امام‌خمینی، رژیم پهلوی را حکومتی وابسته، دست‌نشانده انگلستان و مأمور اجرای مقاصد و سیاست‌های غرب می‌دانست،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴۹۰.</ref> چنان‌که قراردادِ تیر ۱۳۱۶ در سعدآباد [[تهران]] که با هدف جلوگیری از نفوذ شوروی به خلیج فارس و حل‌شدن اختلافات مرزی کشورهای منطقه منعقد شد و در آن، قسمت‌هایی از خاک ایران ازجمله ارتفاعات آرارات به [[ترکیه]] واگذار شد و قسمت‌هایی از شط‌العرب (اروندرود) نیز به [[عراق]] تعلق گرفت، یکی از نتایج تلاش‌های سیاسی انگلستان در این منطقه بود.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۷۴؛ محمدی، مروری بر سیاست خارجی ایران دوران پهلوی، ۶۱–۶۳.</ref> انگلیس در حالی‌که خود بانی سلطنت پهلوی اول بود، با تغییر سیاست‌های وی در جنگ جهانی دوم، او را وادار به استعفا کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۲۹۸ و ۳۳۳؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۶۷.</ref> و [[محمدرضا پهلوی]] را به شرط اطاعت از انگلیس، در شهریور ۱۳۲۰ به تخت نشاند.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۸۰؛ مهدوی، سیاست خارجی، ۷۷؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۶۷.</ref>{{سخ}}

## تلاش برای نزدیکی سیاسی ـ امنیتی میان ایران و انگلستان در چارچوب [[پیمان بغداد]] و نیز تصویب قانون سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) در سال ۱۳۳۵ با هدف حفظ کشور از تهدیدات داخلی با کمک انگلستان.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۱۰۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|ساواک}}

## پذیرش برتری سیاسی آمریکا در سال ۱۳۴۱ با ابراز خشنودی از تصویب لوایح شش‌گانه انقلاب سفید و آغاز همکاری با آمریکا علیه ایران به عنوان قدرت دوم.

## جداسازی بحرین از ایران در ۲۵ آذر ۱۳۵۰.<ref>امینی، تاریخ روابط خارجی ایران در دوران پهلوی، ۱۰۴–۱۰۵ و ۱۰۷؛ امینی، تاریخ روابط خارجی ایران در دوران پهلوی، ۲۰۶–۲۰۸.</ref>

## تلاش برای نفوذ شبکه [[فراماسونری]] تا بالاترین سطوح [[مجلس سنا]] و وزارتخانه‌های کلیدی.<ref>مرکز اسناد، فراماسونرها، روتارین‌ها و لاینزهای ایران، ۳۲.</ref>

## نفوذ گسترده بهائیان در پست‌های مهم سیاسی در زمان محمدرضا پهلوی.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۷/۴۶۰–۴۶۱؛ مؤسسه مطالعات، جستارهایی از، ۲/۳۷۴–۳۷۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|بهائیت}}{{سخ}}

امام‌خمینی یکی از حامیان اصلی حکومت رژیم پهلوی را که صراحتاً از این رژیم حمایت می‌کرد، انگلستان می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۵۰۵.</ref> و تلاش‌های این کشور و دولت‌های غربی را برای حفظ رژیم پهلوی، تنها با هدف حفظ جایگاه خود در ایران ارزیابی می‌کرد.<ref>مؤسسه مطالعات، جستارهایی از، ۵/۶۶ و ۸/۱۶۵.</ref> از این‌رو پس از راهپیمایی میلیونی [[تاسوعا]] و عاشورای تهران در سال ۱۳۵۷ و مشاهده قدرت بالای مخالفت‌های مردمی در ایران، انگلستان از مواضع خود دست کشید و نه تنها حمایتی از محمدرضا پهلوی نکرد، بلکه در نشست رهبران کشورهای صنعتی در کنفرانس گودالوپ در ۱۳۵۷/۱۰/۱۴ که با حضور کشورهای آمریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان برگزار شد، اعلام کرد محمدرضا پهلوی دیگر قادر به کنترل اوضاع نیست و راه حلی برای جانشینی او وجود ندارد.<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۱۲۱ و ۱۲۳.</ref> آنتونی پارسونز سفیر وقت انگلیس در ایران نیز استقرار حکومت جمهوری اسلامی را اجتناب‌ناپذیر دانست و پس از رفتن محمدرضا پهلوی، مأموریت در تثبیت نظام پهلوی در ایران را پایان‌یافته خواند و تهران را ترک کرد.<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۴۱۲ و ۴۱۴.</ref>

به‌طور کلی ایران برای انگلستان در دوره پهلوی، متحدی باارزش و بازاری پرمنفعت بود<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۱۱۶.</ref> و این کشور اولویت خود را افزایش صادرات و حفظ منافع اقتصادی، بازرگانی و مالی انگلستان به ایران می‌دانست.<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۳۰۶ و ۳۰۹.</ref> امضای قرارداد ۱۹۳۳ در خرداد ۱۳۱۳ که تا شصت سال امتیاز نفت ایران را به انگلستان واگذار کرد، یکی از پیروزی‌های بزرگ اقتصادی انگلستان بود که در دوران سلطنت رضاشاه پهلوی انجام شد.<ref>محمدی، مروری بر سیاست خارجی ایران دوران پهلوی، ۶۱.</ref> امام‌خمینی نیز به همین دلیل معتقد بود رضاخان همه قدرت‌ها را در اختیار انگلیس قرار داد و اگر چند سال دیگر پهلوی در ایران حکومت می‌کرد تمامی منابع ایران را به انگلیسی‌ها و دیگر کشورهای قدرتمند غربی واگذار می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۲۰۷ و ۱۶/۳۴۰.</ref>{{سخ}}

پس از آغاز سلطنت محمدرضا پهلوی و اشغال نظامی ایران، با توجه به آمارهای موجود، تراز بازرگانی ایران از سال ۱۳۳۳ بدون احتساب [[نفت]]، ۲۵ میلیون دلار بود که در سال ۱۳۴۰ یعنی سال [[قانون اصلاحات ارضی]] به منفی ۴۹۴ میلیون دلار رسید.<ref>کاتوزیان، اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسه پهلوی، ۲۵۲.</ref> این بدان معنا بود که صادرات محصولات سنتی کاهش و به جای آن واردات محصولات کشاورزی، صنعتی، لوکس و به‌خصوص تجهیزات نظامی چندین برابر شده بود که این رویداد باعث فقیرترشدن هرچه بیشتر روستاییان شد،<ref>کاتوزیان، اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسه پهلوی، ۲۵۴.</ref> به طوری که در سال ۱۳۵۱ حدود ۴۴ درصد از جمعیت کشور دچار سوء تغذیه بودند.<ref>کاتوزیان، اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسه پهلوی، ۳۱۷.</ref> همچنین مهاجرت روستاییان به حاشیه شهرهای بزرگ، افزایش یافت<ref>کاتوزیان، اقتصاد سیاسی ایران، از مشروطیت تا پایان سلسه پهلوی، ۳۱۷؛ سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۷۰.</ref> و با وجود کارخانجات پیشرفته، بازار همچنان قدیمی بود،<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۷۱.</ref> تضاد طبقاتی،<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۷۲.</ref> [[تورم]] و گرانی بی‌سابقه نیز سبب رنج طبقه متوسط شده بود.<ref>سولیوان و پارسونز، خاطرات دو سفیر، ۲۷۰–۲۷۱.</ref> امام‌خمینی که محمدرضا پهلوی را در حوزه صنعت و اقتصاد، وابسته می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۱/۱۵۵.</ref> واگذری مراتع مرغوب ایران از نظر دامداری، به ملکه انگلستان و در عوض وابسته‌شدن کشور به خارج برای تأمین گوشت را از بزرگ‌ترین خیانت‌های پهلوی می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۶۷ و ۱۱۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تولید و صنعت}} ایشان با توجه به معضلات اقتصادی کشور، واردات انبوه تجهیزات نظامی غربی و به تبع آن حضور مستشاران انگلیسی و آمریکایی را خطری بزرگ برای ایران برمی‌شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۱۷۴ و ۵/۱۷۴، ۳۸۳–۳۸۴، ۴۸۸.</ref>{{سخ}}

## فروش جنگ‌افزارهای انگلیسی (یکی از اولویت‌های انگلستان) از قبیل تانک چیفتن، اسکورپیون و ناوهای جنگی و هورکرافت که به سفارش ایران در انگلستان ساخته شد و میزان خرید سلاح ایران از این کشور در سال ۱۳۵۴ به بیش از یک میلیارد لیره رسید؛

امام‌خمینی در این زمینه معتقد بود در دوران سلطنت پهلوی بسیاری از ذخایر نفتی به‌طور غاصبانه به بیگانگان ازجمله انگلستان داده شده و هیچ سودی از آن به ملت فقیر ایران نرسید.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۴۳ و ۵/۱۰۳.</ref> ایشان با بیان این مطلب که نفت ایران را به بهای اندک بردند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۱۱.</ref> بر غیرقانونی‌بودن تمام قراردادهای زمان رضا و محمدرضا پهلوی تأکید کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۱۰.</ref>{{سخ}}

پس از کشتار [[هفده شهریور ۱۳۵۷]] از سوی رژیم پهلوی{{ببینید|متن=ببینید|هفده شهریور}} سفیران انگلستان و آمریکا ضمن قول مساعد به محمدرضا پهلوی برای همکاری با وی، به نقش مهم ایران به عنوان بزرگ‌ترین بازار صادرات انگلستان در قاره آسیا اشاره کردند و با تأیید سیاست وی، اقدامات دولت ایران برای حفظ امنیت کشور بریتانیا را دلگرم‌کننده دانستند. ملکه انگلیس نیز در آبان همان سال بقای رژیم سلطنتی ایران را آرزو کرد،<ref>مهدوی، نقش آمریکا و انگلیس، ۱۱۸–۱۱۹.</ref> به همین دلیل امام‌خمینی با اشاره به اعتراف دولت‌مردان انگلیسی و آمریکایی به منافع فراوانی که از روابط با ایران دارند و تکذیب‌نکردن این سخنان از سوی پهلوی، دولت ایران را دولتی وابسته به انگلستان و [[آمریکا]] خواند و تلاش این دولت‌ها برای حفظ پهلوی را نیز تلاش برای بقای منافع خود ارزیابی کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۶۶ و ۸/۱۶۵.</ref>

امام‌خمینی با اشاره به فعالیت‌های فرهنگی انگلستان، معتقد بود این کشور با حمایت از حکومت پهلوی نه تنها اقتصاد و ارتش ایران، بلکه فرهنگ کشور را هم دچار مشکلات فراوانی کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۱۷۳.</ref> و در صدد ترویج فرهنگ غرب و از میان‌بردن فرهنگ مردم ایران بود؛ چنان‌که استقلال فکری مردم ایران را از میان ببرند تا از نظر فکری، در همه‌چیز خود را وابسته و نیازمند به غرب ببینند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۲۴ و ۱۱/۲۲۰–۲۲۱.</ref> ایشان این هدف انگلستان را برنامه‌ای بلندمدت می‌دانست که از آغاز تحصیل در مدارس، به تربیت غربی دانش‌آموزان ایرانی اهتمام دارد،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۲۰۸ و ۱۳/۱۷۹.</ref> همچنین ایشان براین باور بود که محتوای واقعی اسلام برای انگلستان ضرر دارد و آن سیاست‌های اسلام است که متأسفانه به فراموشی سپرده شده‌است، نه [[نماز]] و [[روزه]] و [[اذان]] گفتن از بالای گلدسته مساجد؛ چنان‌که یکی از فرماندهان نظامی انگلیس هنگام اشغال عراق به این نکته اشاره کرده بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۲؛ امام‌خمینی، ولایت فقیه، ۲۲.</ref>{{سخ}}

انگلستان همچنین از رضاشاه پهلوی در سرکوب و نابودی رهبران مذهبی و سیاسی چون [[سیدحسن مدرس]]، خلع لباس روحانیت و تعطیلی مراسم مذهبی حمایت کرد.<ref>محمدی، مروری بر سیاست خارجی ایران دوران پهلوی، ۶۷.</ref> از نظر امام‌خمینی، این اقدامات تلاش برای حذف اساس قرآن و آموزه‌های رهایی‌بخش اسلام و ورشکستگی اخلاقی و فرهنگی کشور بود و از همین‌رو هر تبلیغی که بوی اسلام از آن به مشام می‌رسید، تعطیل شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۴۸۱–۴۸۲ و ۳/۳۳۳.</ref> ایشان دشمنی انگلستان با اسلام و شرق را دارای سابقه‌ای طولانی می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۱۸۱.</ref> و ریشه ضدیت انگلیس با روحانیت شیعه و اسلام را نیز در این نکته می‌دید که روحانیان هرگز نگذاشتند بیگانگان به‌راحتی بر جان و مال و ناموس مردم حاکم شوند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۱۷.</ref> ایشان در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی در پاسخ به پرسشی دربارهٔ نفرت مردم ایران از ملت آمریکا و انگلیس، با تأیید این نکته، تصریح کرد در حال حاضر ملت ایران آمریکا، انگلیس و شوروی را دشمن شماره یک خود می‌داند. ایشان به این دولت‌ها هشدار داد با ادامه پشتیبانی از دولت و رژیم ایران، ملت ایران را نسبت به ملت‌های انگلیس و آمریکا که در برابر این روش دولت‌های خود سکوت کرده‌اند، بدبین می‌کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۳۵۶.</ref>

امام‌خمینی با توجه به دخالت‌های کشورهایی مانند انگلستان، ضمن درخواست از مردم بر لزوم حفظ وحدت در برابر نفوذ و حیله‌های این کشورها، وحشت غرب از اتحاد مردم چه پیش از انقلاب و چه پس از پیروزی انقلاب را سبب تلاش آنان برای نفاق در ایران شمرد تا نگذارند انقلاب به اهدافش برسد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۲۶۲، ۴۹۳ و ۷/۵۵–۵۶.</ref> ایشان همچنین با بی‌تأثیرخواندن توطئه‌های این کشورها یادآور شد توطئه‌گران نمی‌توانند با کشتار مردم به هدف خود در بازگشت رژیم پهلوی دست یابند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۱۹۲.</ref>{{سخ}}

با تسخیر سفارت آمریکا در آبان ۱۳۵۸ به دست دانشجویان پیرو خط امام، انگلستان با حمایت از آمریکا به کاهش روابط بازرگانی ـ تجاری با ایران روی آورد و ضمن تلاش برای محکومیت ایران در [[سازمان ملل]] و دیگر مجامع بین‌المللی و قطع روابط خود با ایران، سفارت خود در ایران را به دلیل آنچه ناامنی در ایران خواند تعطیل کرد.<ref>معبادی و خداوردی، قدرت‌های بزرگ و جمهوری اسلامی ایران، ۲۱۴؛ علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۶۰.</ref> امام‌خمینی نیز پس از تسخیر سفارت، مجامع بین‌المللی را دربارهٔ ظلم انگلیس و آمریکا به مردم ایران نکوهش کرد و واکنش جوانان به این مظالم تاریخی را طبیعی دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۲۱۳–۲۱۴.</ref> ایشان با توجه به لطمه‌دیدن منافع انگلستان و غرب از انقلاب و شکسته‌شدن هیمنه این کشورها، محکومیت انقلاب اسلامی توسط این کشورها را نیز طبیعی خواند و اعلام کرد که ایران هیچ نیازی به ادامه رابطه با آنان ندارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۸، ۳۵۷ و ۱۳/۳۰۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تسخیر لانه جاسوسی امریکا}}{{سخ}}

پس از آغاز [[جنگ تحمیلی عراق علیه ایران]]، انگلستان با وجود آنکه دومین تأمین‌کننده تسلیحات ایران بود، در جنگ، اعلام بی‌طرفی کرد و از فرستادن تسلیحات و قطعات یدکی ازجمله تانک و موتور تانک که ایران هزینه آن را پرداخت کرده بود نیز خودداری کرد و از سوی دیگر، روابط خود با عراق را گسترش داد و موجب صدمات بسیاری به ایران شد.<ref>درودیان، پایان جنگ (سیری در جنگ ایران و عراق)، ۳۰؛ هیرو، طولانی‌ترین جنگ (رویارویی نظامی ایران و عراق)، ۱۴۹.</ref> این کشور همچنین در کنار کشورهایی چون فرانسه و آلمان در تجهیز ارتش عراق ازجمله سلاح‌های شیمیایی نقش داشت.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب اسلامی در ایران، ۲/۲۰۳؛ علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۶۰.</ref> امام‌خمینی دلیل منافع بسیار انگلستان در خلیج فارس را سبب حضور و دخالت این کشور حتی تا پای جنگ در خلیج فارس شمرد و یادآور شد این جنگ تنها به زیان ایران نخواهد بود و گریبان همه آنان را خواهد گرفت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۲۹–۳۳۰.</ref>{{سخ}}

پس از پذیرش [[قطعنامه ۵۹۸]] و پایان جنگ از سوی ایران{{ببینید|متن=ببینید|قطعنامه ۵۹۸}} با سفر هیئت‌های پارلمانی انگلستان، این کشور در صدد بهبود روابط با ایران برآمد و ضمن تعهد در مورد دخالت‌نکردن در امور ایران، عذرخواهی شفاهی خود را ابلاغ کرد و پس از امضای بیانیه مشترک تفاهم، با بازگشایی سفارت انگلستان، روابط دو کشور در آبان ۱۳۶۷ از سر گرفته شد؛ اما در همان زمان [[کتاب آیات شیطانی]] در انگلستان که به مقدسات اسلام و شخص [[پیامبر اکرم(ص)]]، توهین کرده بود، منتشر شد که با واکنش جدی امام‌خمینی روبه‌رو شد و انگلستان و کشورهایی اروپایی سفیران خود را فرا خواندند.<ref>صدقی، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از آغاز تا سال ۱۳۶۸، ۲۱۰؛ علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۶۱–۲۶۳.</ref> امام‌خمینی انتشار کتاب آیات شیطانی را نیرنگ جدید انگلیس، آمریکا و [[صهیونیسم]] بر ضداسلام و حمایت این کشور از [[سلمان رشدی]]، نویسنده آن را نه صرفاً حمایت از وی، بلکه حمایت از جریان ضداسلامی و ضد ارزشی دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۲۹۰.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|سلمان رشدی}} سرانجام با پوزش‌خواهی مقامات انگلیسی و تأکید بر احترام به [[دین اسلام]]، وزارت خارجه دو کشور با صدور بیانیه‌ای در مهر ۱۳۶۹، برقراری دوباره روابط دو کشور را اعلام کردند و سفارتخانه‌ها بازگشایی شدند.<ref>علی‌بابایی، تاریخ سیاست خارجی، ۲۶۳.</ref>

امید حسینخانی، «[https://books.khomeini.ir/books/10002/439/ انگلیس]»، دانشنامه امام خمینی، ج۲، ص۴۳۹–۴۴۹.