ابزار جنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابزار جنگی'''، [[حکم فقهی]] سلاح‌های جنگی.

به صورت ضمنی در ادیان مختلف به حکم جنگ{{ببینید|متن=ببینید|جهاد و دفاع}} و به تبع آن ابزار جنگی اشاره شده‌است. [[کتاب مقدس]] در مواردی به مشروعیت جنگ و [[درگیری مسلحانه]]<ref>کتاب مقدس، سفر اعداد، ب۳۱، ۱ و ۷؛ سفر تثنیه، ب۳، ۲۲ و ۲۴؛ ← منسکی، ۳۸۷.</ref> و نزاع [[بنی‌اسرائیل]] با دشمنان و کشتار دسته‌جمعی آنان<ref>کتاب مقدس، سفر تثنیه، ب۲، ۳۳–۳۶.</ref> و دعوت به از میان‌بردن همه آثار دشمن<ref>کتاب مقدس، سفر تثنیه، ب۱۳، ۱۵–۱۶ و ب۲۰، ۱۶–۲۰.</ref> اشاره کرده‌است که طبعاً از ابزارهای جنگی آن زمان مانند شمشیر، نیزه و آتش استفاده می‌کردند و در عین حال، هیچ ممنوعیتی در استفاده از سلاحی خاص گزارش نشده‌است. [[عهد جدید]] نیز در کنار نهی از جنگ و خونریزی،<ref>کتاب مقدس، انجیل متی، ب۵، ۷، ۹، ۲۱–۲۲ و ۳۸–۴۴ و ب۱۰، ۳۲–۳۴.</ref> دفاع مسلحانه و [[یاری مظلوم]] را مجاز شمرده‌است.<ref>کتاب مقدس، انجیل لوقا، ب۲۲، ۳۶–۳۹ و ۵۲؛ انجیل مَرقس، ب۱۴، ۴۸.</ref>

فقها در [[ابواب فقهی|ابواب گوناگون فقهی]]، از احکام ابزار جنگی سخن گفته‌اند، ازجمله در باب [[نماز]] ذیل مسائلی مانند [[کراهت]] یا [[حرمت|حرمتِ]] وجود سلاح در پیش روی نمازگزار،<ref>طوسی، الخلاف، ۱/۵۰۶؛ حلی، علامه، مختلف الشیعه، ۲/۱۰۹.</ref> کراهت آویختن آن در [[مسجد]]،<ref>شهید اول، ذکری الشیعه، ۳/۱۳۵ و ۱۲۴؛ بحرانی، الحدائق الناضره، ۷/۲۸۶.</ref> کراهت همراه‌بردن سلاح هنگام بیرون‌رفتن برای [[نماز عید]]،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۱/۳۹۰.</ref> وجوب همراه‌داشتن آن در [[نماز خوف]] که به هنگام جنگ برگزار می‌شود<ref>بحرانی، الحدائق الناضره، ۱۱/۲۸۲؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۴/۱۷۴–۱۷۵.</ref> و کراهت یا عدم جواز همراه‌داشتن سلاح برای کسانی که [[احرام]] بسته‌اند.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۸/۴۲۲–۴۲۳.</ref> ازجمله مباحث مهم در ابزار جنگی حکم به‌کارگیری انواع آن و بررسی حکم خرید و فروش آنهاست که فقها در [[باب جهاد]]، به خرید ابزار نظامی از [[بیت‌المال]]،<ref>طوسی، المبسوط، ۲/۷۵.</ref> حکم به‌غنیمت‌گرفتن سپر و سلاح دشمن پس از کشته‌شدن آنان،<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۲۱/۱۹۰.</ref> ممنوعیت به‌کارگیری برخی روش‌های جنگی مانند ریختن سم در منطقه دشمن<ref>ابن‌ادریس، السرائر، ۲/۷.</ref> و حرمت فروش سلاح به دشمنان<ref>مفید، المقنعه، ۵۸۸؛ ← نجفی، جواهر الکلام، ۲۲/۲۸.</ref> پرداخته‌اند. [[اهل سنت]] نیز در کنار اشاره به احکام مختلفِ سلاح مانند تزیین سلاح با طلا و نقره،<ref>وزارة الاوقاف، الموسوعة الفقهیة الکویتیه، ۲۵/۱۴۸–۱۴۹.</ref> به حمل آن در نماز خوف<ref>ابن‌قدامه، المغنی، ۲/۲۶۷.</ref> و در حال احرام،<ref>دسوقی، حاشیة الدسوقی، ۲/۵۵.</ref> و حرمت فروش سلاح به دشمن<ref>رافعی، شرح الوجیز، ۸/۲۲۹–۲۳۰.</ref> پرداخته‌اند.

این موضوع در آثار مختلف فقهی [[امام‌خمینی]] در مباحثی چون همراه‌داشتن سلاح هنگام احرام،<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۰۵.</ref> فروش سلاح به دشمن به هنگام جنگ و صلح<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۷۲؛ امام‌خمینی، مکاسب، ۱/۲۲۴ و ۲۲۶–۲۳۴؛ امام‌خمینی، وسیلة النجاة، ۳۲۱؛ امام‌خمینی، استفتائات، ۱/۵۱۷.</ref> و صحت [[وقف]] سلاح<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۲/۶۷؛ امام‌خمینی، وسیلة النجاة، ۵۳۵.</ref> مطرح شده‌است. ایشان همچنین در [[توضیح المسائل]] به حکم [[شکار حیوان]] با سلاح اشاره کرده<ref>امام‌خمینی، رساله توضیح المسائل، ۴۱۴–۴۱۵.</ref> و در نهایت به پرسش‌هایی در خصوص خرید و فروش سلاح به کسانی که برای حفظ خود یا دفاع از منطقه آن را به کار می‌گیرند،<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۱/۵۱۷ و ۳/۵۰۵.</ref> محارب‌بودن یا نبودن کسانی که برای ایجاد فساد در زمین اقدام به تهیه و تجهیز سلاح می‌کنند<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۳/۶۵.</ref> و انتقال سلاح به فرزند<ref>امام‌خمینی، استفتائات، ۳/۴۹۱.</ref> پاسخ گفته‌است.

از سوی دیگر، پس از انقلاب صنعتی در غرب، با اختراعات گسترده در فناوری تسلیحاتیِ زمینی، دریایی و هوایی ابزار متعارفی چون تانک‌ها، هواپیماها، موشک‌ها و ناوهای جنگی و ابزار نامتعارفی چون سلاح‌های شیمیایی و هسته‌ای تولید شد.<ref>ازغندی، جنگ و صلح، ۴۷؛ محمدنژاد و نوروزی، فرهنگ استراتژی، ۱۷۷–۱۷۹.</ref> در پی آن هرچند استفاده از ابزار متعارف، نقض حقوق بشردوستانه شمرده نشد،<ref>ساعد، حقوق بشر دوستانه، حقوق بشر دوستانه، ۸۰.</ref> اما ممنوعیت استفاده از ابزار جنگیِ نامتعارف در تعداد زیادی از معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی درج گردید.<ref>هنکر تز و دیگران، حقوق بین‌المللی، ۳۹۵.</ref> از مهم‌ترین اسناد حقوقی و بین‌المللی در زمینه منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، [[پروتکل ژنو]] مورخ ۱۷ ژوئن ۱۹۲۵م/ ۱۳۰۴ش است که از سال ۱۹۲۸م به اجرا درآمده و تا به امروز به امضای اکثر کشورهای جهان رسیده و [[ایران]] نیز در تاریخ ۱۸/۴/۱۳۰۸ آن را تصویب کرده‌است. بعدها در راستای تکمیل این سند معاهده‌ای در مورخ ۱۹۶۸م/ ۱۳۴۷ش معروف به N.P.T در منع و گسترش [[سلاح هسته‌ای|سلاح‌های هسته‌ای]] به تصویب رسید<ref>ضیایی، حقوق بین‌الملل بشردوستانه، ۲۳۵.</ref> و کنوانسیون‌هایی در ۱۰ آوریل ۱۹۷۲م<ref>ضیایی، حقوق بین‌الملل بشردوستانه، ۲۳۵.</ref> و ۱۳ ژانویه ۱۹۹۳م<ref>لطفی و دیگران، تسلیحات کشتار جمعی، ۳/۲۷۳–۲۷۶.</ref> تصویب شد.

فقها حکم استفاده از سلاح متعارف را تابع سایر [[احکام شرعی]] مانند [[حفظ نفس]]، [[دفاع مشروع]]، [[امر به معروف و نهی از منکر]] با احراز شرایط آن، [[قصاص]]، [[جهاد]]، دفاع از نفوس و سرزمین مسلمانان و سایر موارد مشابه دانسته‌اند.<ref>حلبی، الکافی فی الفقه، ۲۴۷؛ ابن‌براج، المهذب، ۱/۲۹۷؛ حلی، علامه، منتهی المطلب، ۱۴/۲۸.</ref> امام‌خمینی نیز در مواردی که اصل عمل و هدف از آن مشروع باشد، به جواز کاربرد ابزار جنگی اشاره کرده‌است.<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۱/۴۵۸، ۴۶۱، ۴۶۳–۴۶۴ و ۲/۴۶۷.</ref> به باور ایشان جواز به‌کارگیری سلاح برای اهداف نظامی در جنگ و مسلح‌کردن غیر مسلمانان، امری ثابت و در همه موارد یکسان نیست، بلکه تابع نظر حاکم و مصالح عامه‌ای است که حاکم آن را تبیین و تعیین می‌کند<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۱/۲۲۷.</ref>؛ اما ایشان همچون سایر فقها<ref>حلی، محقق، ۴/۱۶۷؛ شهید ثانی، مسالک، ۱۵/۵.</ref> کاربرد سلاح برای اهداف نامشروع و امیال نفسانی مانند [[راهزنی]]، [[محاربه]] با مسلمانان و سلب مال دیگران را جایز نمی‌داند.<ref>امام‌خمینی، تحریر الوسیله، ۲/۴۶۷.</ref>

امام‌خمینی در نهایت بر این باور است که صرف عنوان «[[جهاد و دفاع|جنگ]]»، «آتش‌بس»، «کافر» یا «مسلمان مخالف» موضوع بحث نیست؛ زیرا روایات این باب، ارشاد به حکم عقل دارند و باید به مقتضای [[حکم عقل]] به مصالح مسلمانان و نقش زمان در فروش سلاح به دشمن توجه کرد؛ از این‌رو در مقابل حکم قطعی عقل، استناد به ظواهر و [[اصول عملیه]]، شایسته نیست و تشخیص آن از اختیارات [[حاکم اسلامی]] است.<ref>امام‌خمینی، مکاسب، ۱/۲۲۸، ۲۳۰ و ۲۳۲.</ref> با توجه به این رویکرد، امام‌خمینی در [[تحریر الوسیله]] فروش سلاح به دیگر [[فرقه‌های اسلامی]] را در صورتی که با مذهب حقه دشمنی کنند، ملحق به فروش سلاح به کفار کرده و تسری چنین حکمی را به راهزنان و نظایر آنان نیز بعید ندانسته‌است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۴۷۲.</ref>

حکم استفاده از این‌گونه سلاح‌ها که در گذشته وجود نداشته، در سخنان فقهای پیشین مطرح نشده‌است؛ هرچند بر اساس برخی روایات [[مثله‌کردن]]، سوزاندن و غرق‌کردن دشمن، کشتن افراد غیرنظامی مانند زنان و اطفال، جز در مقام ضرورت، بستن آب یا زهرآلودکردن آن، مسموم‌کردن سرزمین مشرکان، آتش‌زدن مزارع، بریدن درختان و خلاصه تعدی از حدود الهی ممنوع است<ref>کلینی، الکافی، ۵/۲۷–۲۸؛ حر عاملی، تفصیل وسائل الشیعه، ۱۵/۶۲ و ۶۴.</ref> و [[قرآن کریم]] از تعدی از حدود بازداشته است<ref>بقره، ۱۹۰.</ref>؛ از این‌رو برخی از فقها این اعمال را جز در حال ضرورت ناپسند دانسته‌اند<ref>حلی، محقق، ۱/۲۸۳؛ حلی، علامه، منتهی المطلب، ۱۴/۹۸؛ نجفی، جواهر الکلام، ۲۱/۶۷–۶۸.</ref> و استفاده از ابزار غیر متعارف مانند سم را جایز نمی‌دانند.<ref>طوسی، الجمل، ۱۵۶–۱۵۷؛ ابن‌ادریس، السرائر، ۲/۷.</ref>