سازمان مجاهدین خلق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

در پی [[قیام ۱۵ خرداد ۱۳۴۲]] و شکست مبارزات مسالمت‌آمیز گروه‌های اسلامی و ملی، زمینه تأسیس سازمان مجاهدین خلق ایران در سال ۱۳۴۴ فراهم شد. گروهی از جوانان مذهبی که سابقه فعالیت در [[نهضت آزادی]] داشتند، با هدف سرنگونی [[رژیم پهلوی]]، این سازمان را بنیان گذاشتند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۱/۲۷۳؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۱۱۰؛ جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۳۸۲–۳۸۳.</ref> بنیان‌گذاران اولیه سازمان، سه تن از دانشجویانِ عضو بخش دانشجویی نهضت آزادی، به نام‌های محمد حنیف‌نژاد، سعید محسن و عبدالرضا (حسین) نیک‌بین (معروف به عبدی) بودند.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۴۵؛ احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران ۲۳.</ref> اندکی بعد، اصغر بدیع‌زادگان نیز به آنها افزوده شد.<ref>میلانی، شکل‌گیری انقلاب اسلامی، ۱۶۱–۱۶۲؛ مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۱/۲۷۵.</ref> این افراد که از آغاز تشکیل نهضت آزادی، به‌ویژه پس از واقعه ۱۵ خرداد و در طول دوره [[زندان]]، همواره منتقد عدم قاطعیت رهبران آن در برخورد با رژیم پهلوی بودند،<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۲۳.</ref> در این مدت تلاش کردند با استفاده از تجارب کسب‌شده در نهضت آزادی، به برنامه‌ریزی و تدوین ایدئولوژی، همچنین تشکیل هسته‌ها و سازماندهی بپردازند.<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۲۴۲.</ref>

محمد حنیف‌نژاد و سعید محسن پس از آزادی از زندان در [[شهریور]] ۱۳۴۲، در جمع‌بندی وضعیت سیاسی کشور و دلایل شکست مبارزات سیاسی، به نتایجی رسیدند که مهم‌ترین آنها اینها بود:

بر این اساس، افراد نامبرده، تصمیم گرفتند برای رسیدن به اهداف مورد نظر، سازمان مجاهدین خلق را تأسیس کنند.<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۲۳–۲۵.</ref> سازمان در آغاز کار، معتقد به نقش مهم اسلام، به‌ویژه [[مکتب تشیع]] و سنت‌های انقلابی و مبارزاتی آن در بسیج توده‌ها بود؛ از این‌رو در طول سال‌های دهه ‏۱۳۴۰ و اوایل دهه ۱۳۵۰، مسلمان‌بودن از شروط اولیه عضویت در سازمان بود و قوانین سازمان در این زمینه، انعطاف نشان نمی‌داد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۱/۲۹۴؛ میلانی، شکل‌گیری انقلاب اسلامی، ۱۶۱.</ref> همچنین ارتباط نزدیک اعضای سازمان با [[سیدمحمود طالقانی]] و مراکزی چون [[مسجد هدایت]] و [[حسینیه ارشاد]] در [[تهران]] که کانون‌های مبارزه بودند، بر دامنه جذابیت مذهبی سازمان افزود و موجب همراهی بیشتر روحانیون انقلابی، نیز کمک‌های مالی بازاریان و سایر انقلابیون شد.<ref>روحانی، حسن، خاطرات، ۱/۳۴۴–۳۴۵؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۱۱۲؛ میلانی، شکل‌گیری انقلاب اسلامی، ۱۶۲.</ref>

سازمان مجاهدین خلق، در بُعد سیاسی، ایران را تحت سلطه امپریالیسم می‌دانست و معتقد بود [[انقلاب سفید]] محمدرضا پهلوی، کشور را از [[جامعه فئودالی]] به بورژوازی وابسته به امپریالیسم غرب، تبدیل کرده، [[رژیم پهلوی]]، بیشتر بر مبنای خفقان‌آفرینی، ارعاب و [[تبلیغات]] حکومت می‌کند و تنها راه تغییر این وضعیت، توسل به خشونت است<ref>آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۰۷.</ref>؛ لذا برای آمادگی‌یافتن برای [[مبارزه مسلحانه]]، برخی از اعضای سازمان به اردوگاه‌های آموزشی [[سازمان آزادیبخش فلسطین]] در لبنان اعزام شدند.<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۲۴۴؛ میلانی، شکل‌گیری انقلاب اسلامی، ۱۶۱–۱۶۲.</ref>

در میانه سال ۱۳۴۷، تیم‌های انتشارات، لجستیک، اطلاعات و ارتباطات برای تدارک فعالیت‌های مسلحانه ایجاد شد<ref>نوذری، تاریخ احزاب سیاسی در ایران، ۱۷۶.</ref> و آغاز [[مبارزه]]، به کسب حداقل آمادگی نظامی و تدارک اسلحه مورد نیاز منوط گردید که تماس با [[سازمان الفتح]]، برای زمینه‌سازی اعزام اعضا به اردوگاه‌های فلسطینی و گذراندن دوره آموزش نظامی، نخستین اقدام در این جهت بود.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۵۹.</ref> در مسیر سفر به اردوگاه‌های فلسطینی، شش تن از اعضای سازمان در ۶/۵/۱۳۴۹ در بازار دبی دستگیر شدند. از تلاش تیم اعزامی سازمان برای آزادی بی‌سروصدای دستگیرشدگان، نتیجه‌ای به دست نیامد و با حساس‌شدن سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) روی موضوع، گزینه نظامی پیش روی سازمان قرار گرفت.<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۵۶؛ مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۶۰.</ref> سرانجام در ۱۸/۸/۱۳۴۹ هنگام اعزام دستگیرشدگان و تحویل آنها به ایران که با هواپیما صورت گرفت، عبدالرسول مشکین‌فام، حسین روحانی و محمد (صادق) سادات دربندی، وارد هواپیما شدند و به کمک شش دستگیرشده، هواپیمای شرکت «ایر تاکسی ایران» را ربودند<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۴۱.</ref> و به [[بغداد]] بردند. دولت عراق به گمان اینکه هواپیماربایان، مأموران رژیم پهلوی هستند، آنان را دستگیر کرد و مدتی تحت شکنجه قرار داد.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۶۰.</ref> پس از این اتفاق، «تراب حق‌شناس»، یکی از اعضای مرکزی سازمان، به دیدار [[امام‌خمینی]] در [[نجف اشرف]] رفت و از ایشان خواست برای آزادی افراد دستگیرشده، میانجی‌گری کند، ولی ایشان با این استدلال که وساطت وی ممکن است گرفتاری آنها را بیشتر کند و اینکه نمی‌خواهد از [[رژیم بعثی عراق]] درخواستی کند، نپذیرفت.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۱۲–۴۱۴؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۴۳.</ref> سرانجام، این زندانیان، با دخالت نماینده الفتح در عراق، آزاد شدند و برای آموزش نظامی به اردوگاه‌های فلسطینی در [[لبنان]] رفتند.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۶۰–۶۱.</ref>

به دنبال تصمیم اعضای رهبری سازمان برای طراحی عملیات نظامی در زمان برگزاری [[جشن‌های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی]] از طریق بمب‌گذاری در تأسیسات برق تهران در [[مهر]] ۱۳۵۰<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۳۴۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|جشن‌های ۲۵۰۰ساله}}، سازمان تلاش کرد تا اوایل تابستان ۱۳۵۰، سلاح مورد نیاز برای این عملیات را، از منابع قاچاق تأمین کند.<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۳۷.</ref> همین مسئله و نفوذ یکی از عوامل ساواک در [[کرمانشاه]] به نام «الله‌مراد دلفانی» به عنوان تأمین‌کننده سلاح در سازمان، منجر به شناسایی افراد و خانه‌های تیمی آنها و کشف عملیات مربوط به جشن‌های ۲۵۰۰ساله شد. [[ساواک]] در اول [[شهریور]]۱۳۵۰، با حمله به برخی خانه‌های تیمی، شمار زیادی از رهبران، اعضا و طرفداران سازمان و در مجموع حدود ۱۲۰ تن را دستگیر کرد.<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۳۷–۳۹ و ۱۱۷.</ref> ۶۹ تن از آنان، ازجمله یازده تن از اعضای کادر مرکزی، یعنی محمد حنیف‌نژاد، علی‌اصغر بدیع‌زادگان، علی باکری، سعید محسن، بهمن بازرگانی، ناصر صادق، علی میهن‌دوست، محمود عسگری‌زاده، رضا رضایی، محمد بازرگانی و مسعود رجوی، در دادگاه نظامی محاکمه و همه کادر مرکزی به [[اعدام]] محکوم شدند. از این میان، نه تن در [[فروردین]] و [[خرداد]] ۱۳۵۱ تیرباران شدند؛ رضا رضایی پیش از محاکمه از زندان گریخته بود و حکم اعدام بهمن بازرگانی و مسعود رجوی نیز به زندان ابد تخفیف یافت. تخفیف مجازات [[مسعود رجوی]]، به دلیل تقاضای عفوی بود که جمعی از استادان [[علوم سیاسی]] دانشگاه ژنو، به درخواست کاظم رجوی، برادر مسعود رجوی، نوشته بودند و [[محمدرضا پهلوی]] با آن موافقت کرده بود. با محاکمه این افراد در [[بهمن]] ۱۳۵۰، نام سازمان مجاهدین خلق برای نخستین بار در روزنامه‌های ایران انتشار یافت.<ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۱/۴۰۲–۴۰۴ و ۴۰۶–۴۰۷.</ref>

سازمان در ادامه اقدامات نظامی علیه رژیم پهلوی، عملیاتی مانند انفجارهای متعدد در هنگام ورود ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهور آمریکا به ایران و به گلوله بستن اتومبیل ژنرال هارولد پرایس، رئیس هیئت مستشاری [[آمریکا]] در [[ایران]] در [[خرداد]] ۱۳۵۱،<ref>کوشکی، تبار ترور، ۵۵؛ نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۱/۴۱۱.</ref> انفجار بمب در [[سفارت اردن]] به نشانه اعتراض به سفر [[ملک‌حسین]]، پادشاه اردن، به [[ایران]] در [[مرداد]] ۱۳۵۱ و حمله به برخی مراکز نظامی را انجام داد؛ ولی مهم‌ترین اقدام نظامی در این مقطع، ترور سعید طاهری، رئیس سازمان زندان‌های شهربانی و از عوامل سرکوب مردم در [[واقعه ۱۵ خرداد]] بود که در مرداد ۱۳۵۱ صورت گرفت.<ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۱/۴۱۱–۴۱۲؛ مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۷۲–۷۳.</ref> این بمب‌گذاری‌ها و عملیات مسلحانه که تا اواخر سال ۱۳۵۳ ادامه داشت،<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۷۲.</ref> خشم و نگرانی [[محمدرضا پهلوی]] و مقامات امنیتی رژیم را برانگیخت.<ref>نجاتی، تاریخ سیاسی بیست و پنج‌ساله ایران، ۱/۴۱۴.</ref> حساسیت رژیم به مبارزه مسلحانه به حدی بود که برای سرکوبی آن هیچ حد و مرزی نمی‌شناخت؛ بنابراین سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۲ را می‌توان اوج موفقیت ساواک در کشف گروه‌های مسلح، از سال ۱۳۴۳ به بعد دانست.<ref>هاشمی رفسنجانی، دوران مبارزه، ۱/۲۴۴ و ۲۹۶–۲۹۷.</ref>

از اوایل [[بهار]] ۱۳۵۱، به ابتکار رضا رضایی، نشست‌هایی برای تحلیل و بررسی همه‌جانبه فعالیت‌ها و شناخت نقاط ضعف سازمان، برگزار شد که با ورود محمدتقی شهرام به مرکزیت سازمان و شرکت در این بحث‌ها، موضوع مباحث از سیاسی و تشکیلاتی، به عقیدتی تغییر جهت داد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۶۶؛ مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۷۵–۷۶.</ref> در [[شهریور]] ۱۳۵۲ (چند ماه پس از کشته‌شدن رضا رضایی)، اعضای رهبری سازمان به این نتیجه رسید که باید [[آموزش دینی]] در سازمان متوقف شود؛ زیرا اختلاف نظر در [[تفسیر قرآن]]، موجب اختلاف و انشعاب است و سازمان باید بر مبارزه متمرکز باشد. از سال ۱۳۵۲–۱۳۵۳ به بعد، انتقاد از [[اسلام]] آغاز و در این زمینه متن آموزشی‌ای به نام «جزوه سبز» تهیه شد و پس از آن بیانیه اعلام مواضع ایدئولوژیک تدوین گردید.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۲۲–۴۲۳.</ref> از این‌رو چرخش ایدئولوژی سازمان از اسلام به [[مارکسیسم]]، از سال ۱۳۵۲ آغاز شده بود، ولی در طول سال ۱۳۵۳، تنها رهبران کادر مرکزی که تقی شهرام در رأس آن قرار داشت، از آن اطلاع داشتند و خبر آن در نشریه داخلی آذر ۱۳۵۳ اعلام شد. در واقع، تلاش و تبلیغات [[ساواک]] برای معرفی سازمان به داشتن افکار مارکسیستی، سازمان را واداشت مواضع خود را با انتشار بیانیه آشکار کند. با انتشار این بیانیه، سازمان به دلیل استبداد کامل بر مجموعه‌های تحت امر خود، مانع مخالفت بیشتر اعضای سازمان شد و مخالفت برخی از اعضای سازمان مانند مجید شریف واقفی، مرتضی صمدیه لباف و محمد یقینی نیز، با تصفیه خونین سازمان و [[ترور]] این افراد روبه‌رو شد.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۱۶–۴۲۱، کوشکی، تبار ترور، ۱۰۲–۱۰۵؛ دارابی، جریان‌شناسی سیاسی در ایران، ۹۹.</ref>

خلأ وجود رهبران اولیه که اغلب مذهبی بودند، به‌تدریج موجب رشد دوگانگی فکری میان اسلام و مارکسیسم و ریشه‌دواندن آن در سازمان گردید و در نهایت، اسلام از مشی فکری سازمان کنار گذاشته شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۱۲۲؛ زیباکلام، مقدمه‌ای بر انقلاب اسلامی ایران، ۲۶۴؛ بهروز، شورشیان آرمانخواه، ۱۳۳–۱۳۴.</ref> سازمان در [[بهار]] ۱۳۵۴ در ادامه عملیات نظامی، اقدام به [[ترور]] دو مستشار عالی‌رتبه آمریکایی کرد که هم [[آمریکا]] و هم [[رژیم پهلوی]] را نگران ساخت و در مطبوعات داخل و خارج ایران بازتاب گسترده‌ای یافت. پس از این رویداد، [[ساواک]] نیروی خود را برای پیشگیری از تکرار این‌گونه عملیات بسیج کرد.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۷۷.</ref> در نتیجه، ساواک بسیاری از رهبران سازمان را دستگیر و اعدام کرد یا آنان در درگیری‌های خیابانی جان خود را از دست دادند.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۳۴۵–۳۴۶؛ آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۰۶؛ احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران ۹۷–۹۸.</ref> افشای ترورهای درون‌سازمانی و تشکیلاتی در این مرحله، موجب بهره‌برداری تبلیغاتی وسیع رژیم و پخش مصاحبه‌های تکان‌دهنده از عوامل این ترورها شد.<ref>مهرآبادی، بررسی تغییر ایدوئولوژی سازمان مجاهدین خلق ایران، ۷۸.</ref>

پس از این حوادث، سرانجام در [[مهر]] ۱۳۵۴، با انتشار بیانیه هزار صفحه‌ای اعلام مواضع ایدئولوژیک، تغییر ایدئولوژی در سازمان جنبه رسمی یافت و سازمان با مواضع ایدئولوژیک مارکسیستی اعلام موجودیت کرد.<ref>احمدی، سازمان مجاهدین خلق ایران، ۱۴۳؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۳۴۶.</ref> بیشتر محتوای این بیانیه، تحلیل [[دوآلیسم]] موجود در تفکر سازمان و سرگردانی میان [[ماتریالیسم]] و [[ایدئالیسم]] است. همچنین ضمن موارد مختلف، به شرح و بسط تفاوت اسلام مجاهدین با اسلام رایج و سنتی پرداخته، در ادامه با تکیه بر تضاد درک علمی و ایمان به [[وحی]]، [[مارکسیسم]] را به عنوان فلسفه علمی دقیقاً هماهنگ با علم تجربی گرفته‌است و به جای تضاد [[دین]] و مارکسیسم، تضاد دین و [[علم]] را مطرح کرده‌است. در بخشی از این بیانیه آمده‌است: «ما برای اینکه درک علمی تاریخ را با نقش [[انبیا]] تلفیق کنیم و عدم تناقض این دو را بپوشانیم، مجبور بودیم مارکسیسم را به عنوان عصایی در دست مذهب قرار دهیم تا لنگی‌ها و نارسایی‌های آن را جابجا با تفسیر مارکسیستی، ولی در پوشش آیات و [[احکام اسلامی]] جبران کنیم. در حقیقت ما هیچ‌گاه نمی‌توانستیم و بالاخره هم نتوانستیم به چنین نتیجه‌ای دست یابیم که ایدئولوژی و تفکری که محصول ۱۳۰۰ سال پیش است، می‌تواند پاسخگوی مسائل مبارزاتی امروز ما باشد. پروسه دائماً تکراری، اما بی‌نتیجه احیای اندیشه مذهبی در جامعه از [[سیدجمال‌الدین اسدآبادی]] گرفته تا [[علی شریعتی]]، نمونه بارز بی‌استعدادی و ناتوانی ذاتی این اندیشه است که به دلیل کهنگی تاریخی‌اش، هیچ استنباط نو و مترقیانه‌ای از آن نمی‌توان داشت. به عنوان مثال نتیجه منفی و ضد علمی قبول مسئله وحی، تنها اجبار به پذیرش یک پدیده مرموز و ناشناخته، بدون هیچ استدلال علمی نبود، بلکه اثر سوء و ضدانقلابی چنین اعتقاداتی در مبارزه انقلابی روزمره ما، قابل توجه‌تر بود».<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۲۴–۴۲۸.</ref>

بسیاری از اعضای زندانی سازمان نیز تحت تأثیر فضای خارج از [[زندان]]، به اندیشه‌های مارکسیستی گرویدند؛ اما [[موسی خیابانی]] و [[مسعود رجوی]] که در آن مقطع رهبری اعضای زندانی را بر عهده داشتند، مصمم شدند با توجه به جایگاه مذهب و روحانیت در میان مردم و برای جلوگیری از تضعیف سازمان، مانع گسترش این خبر شوند و همچنان با تظاهر به [[اسلام]] از منابع مالی و انسانی نیروهای مذهبی، بهره ببرند و این برخورد متظاهرانه را راه‌کاری برای حفظ تشکیلات و سازمان در آن شرایط می‌دانستند.<ref>کوشکی، تبار ترور، ۱۱۳–۱۱۴ و ۱۳۳–۱۳۵.</ref> در واکنش به این امر، برخی علمای حاضر در زندان، مانند [[سیدمحمود طالقانی]]، [[حسینعلی منتظری]]، [[عبدالرحیم ربانی شیرازی]]، [[اکبر هاشمی رفسنجانی]]، [[محمدرضا مهدوی کنی]]، [[محی‌الدین انواری]]، [[محمدعلی گرامی]] و [[عبدالمجید معادیخواه]] در اواخر [[اسفند]] ۱۳۵۴ اعلام کردند برای جلوگیری از زیان ارتباط با اعضای سازمان مجاهدین خلق، جدایی مسلمان‌ها از مارکسیست‌ها در زندان ضروری است و هر گونه مسامحه، خسارات جبران‌ناپذیر خواهد داشت.<ref>کوشکی، تبار ترور، ۱۱۵؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۱۸؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۱۱۸–۱۱۹.</ref> این نظریه با مخالفت جدی خیابانی و رجوی در زندان روبه‌رو شد.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۵۶–۴۶۰.</ref>

سران سازمان مجاهدین خلق که از [[شهریور]] ۱۳۵۰ در [[زندان]] بودند،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۲۶.</ref> پس از آزادی در [[آذر]] و [[دی]] ۱۳۵۷ و با [[پیروزی انقلاب اسلامی]]، در صدد احیای سازمان و جذب اعضای جدید برآمدند. گروه چشمگیری از آنان که به مارکسیسم گرایش بیشتری داشتند، سازمان «پیکار در راه آزادی طبقه کارگر» را تأسیس کردند و بقیه تحت رهبری رجوی، با مواضع و تفسیرهای چپ‌گرایانه و افراطی از اسلام،<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۰۵–۴۰۶.</ref> طی پیام دوازده ماده‌ای بر ایدئولوژی اسلامی سازمان و جدایی از گروه اول تأکید کردند.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۵۱–۴۵۲.</ref> این سازمان در چگونگی همکاری با [[انقلاب اسلامی]]، سیاست دوگانه‌ای در پیش گرفت؛ از یک سو تلاش کرد با استفاده از فرصت به دست‌آمده، با تربیت نیروی شبه‌نظامی با نام «میلیشیا» و انتشار نشریه «مجاهد»، به تجهیز، سازماندهی و افزایش سطح توانایی نظامی و تبلیغاتی خود بپردازد و از سوی دیگر، در صدد برآمد با مشارکت فعال در عرصه سیاسی، از امکانات قانونی و زمینه سیاسی برای دستیابی به سطوح بالای قدرت، بیشترین بهره را ببرد.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۰۶–۴۰۷.</ref>

سازمان با نفوذ میان [[دانشجویان]]، [[دانش‌آموزان]] و کارمندان، تا نیمه‌های سال ۱۳۵۹، تلاش کرد برای جذب نیرو در [[دانشگاه‌ها]] و مدرسه‌ها و بعضی مراکز کارمندی، دفتر، کتابخانه یا دست‌کم یک میز یا تابلوی اعلانات به نام مجاهدین خلق داشته باشد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۳۰–۱۳۱.</ref> همچنین نبود یک نهاد امنیتی منسجم در آغاز پیروزی انقلاب، موجب نفوذ اعضای سازمان در نهادهای حساس و تعیین‌کننده‌ای چون دادگاه‌ها و [[دادسراهای انقلاب]]، [[سپاه پاسداران]]، وزارتخانه‌ها، [[نخست‌وزیری]] و [[شورای امنیت کشور]] شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۳۹۵؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۳۸.</ref> این سازمان تلاش کرد با استفاده از وضعیت اوایل انقلاب و با طرح شعارهای مترقی و تند، خود را یگانه نماینده اسلام حقیقی و پیشرو معرفی کند.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۰۸.</ref> سازمان در [[تبلیغات]] خود، با تأکید بر شعارهای برانگیزاننده، چاپ و تکثیر گسترده، زندگی‌نامه‌ها و شرح شکنجه‌ها، به جذب نیرو می‌پرداخت. نشریات سازمان، با نشر سخنرانی‌های برانگیزاننده، اعلامیه‌های سیاسی نظامی، آماده‌باش‌های مختلف، آموزش‌های نظامی، تظاهرات و درگیری‌ها و فراخواندن به خانه‌های تیمی، در ایجاد این فضای هیجانی و انگیزه قوی در اعضا کمک می‌کردند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۳۷۴ و ۳۸۰.</ref>

نخستین اجتماع عمومی سازمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در ۵/۱۲/۱۳۵۷ در [[دانشگاه تهران]] با تأکید بر انحلال [[ارتش]] و حمایت از تحرکات سیاسی ـ نظامی جدایی‌طلبانه در [[کردستان]]، برگزار شد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۳۵؛ روحانی، حسن، خاطرات، ۱/۵۵۵–۵۵۷.</ref> دستگیری سیدمجتبی طالقانی فرزند [[سیدمحمود طالقانی]] که از افراد وابسته به گروه پیکار بود، در اواخر [[فروردین]] ۱۳۵۸ و ترک چندروزه تهران از سوی پدرش به نشانه اعتراض، موجب شد سازمان از این جریان برای مطرح‌کردن خود، بهره ببرد و دست به تظاهرات اعتراض‌آمیز بزند<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۴۳؛ جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۲۸–۴۲۹.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|سیدمحمود طالقانی}}. امام‌خمینی در ۲۹ [[فروردین]] ۱۳۵۸ این اعتراضات و تظاهرات را نه از روی علاقه به طالقانی، بلکه برای برهم‌زدن فضای کشور و ایجاد جنجال و هیاهو دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۳۸–۳۹ و ۴۲–۴۳.</ref>

پس از آنکه سازمان، مواضع اعتقادی خود را در قالب یک اطلاعیه و نامه‌ای به حضور امام‌خمینی اعلام کرد، نخستین دیدار رهبران سازمان با ایشان پس از پیروزی انقلاب در ششم [[اردیبهشت]] ۱۳۵۸ در [[قم]] صورت گرفت.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۰۸؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۴۴–۱۴۶.</ref> در این اطلاعیه، تغییر ایدئولوژیک سازمان، حرکت خائنانه فرصت‌طلبان چپ، تعبیر شده، با مردوددانستن آن، اسلام رکن عقیدتی سازمان معرفی گشته بود.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۰۸–۴۱۰.</ref> امام‌خمینی در این دیدار که با حضور برخی مسئولان سازمان مانند رجوی و خیابانی، به صورت خصوصی انجام شد،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۴۶.</ref> ضمن تأکید بر اهمیت تلاش‌های صورت‌گرفته برای نجات کشور، عنایت اسلام به [[آزادی]] را بیش از هر چیز دیگر دانست و خاطرنشان کرد در [[اسلام]]، امری که بر خلاف آزادی باشد، جز آنچه با عفت عمومی ناسازگار است، وجود ندارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۱۳۹.</ref> ایشان در این دیدار، به نقل از خیابانی، به سران این گروه هشدار داد در صورت حرکت در مسیری خارج از اسلام، علیه آنان موضع خواهد گرفت<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۱۱.</ref>؛ همچنین از آنان خواست سلاح‌های زیادی که از پادگان‌ها برده‌اند، تحویل دهند و سلاح‌های خود را بر زمین گذارند و ساختمان‌های دولتی را تخلیه کنند.<ref>موسوی تبریزی، خاطره، ۳۸.</ref>

اردیبهشت ۱۳۵۸، خبر دستگیری محمدرضا سعادتی، عضو سرشناس سازمان به اتهام ارتباط اطلاعاتی و جاسوسی با عوامل کا.گ. ب و [[سفارت شوروی]] در تهران، موجب شد نخست سازمان با توطئه‌خواندن این اقدام، اعترافات سعادتی را تحت شکنجه شدید بداند، سپس علیه مقامات نظام، اعلام جرم کند؛ ولی پس از اطلاعیه‌های بعدی و غیرقابل انکارشدن اظهارات سعادتی، سازمان تلاش کرد این ارتباط را به همکاری دو جریان ضد امپریالیستی و ضد آمریکا تقلیل دهد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۴۷–۱۴۹.</ref> سعادتی پس از محاکمه، به ده سال [[زندان]] محکوم شد؛ ولی با اثبات نقش وی در ترور [[محمد محمدی گیلانی]]، [[سیداسدالله لاجوردی]] و [[محمد کچوئی]] (مدیر داخلی [[زندان اوین]]) در جریان شورش مسلحانه در زندان که منجر به [[شهادت]] کچوئی شد، دوباره محاکمه و در [[مرداد]] ۱۳۶۰ به [[اعدام]] محکوم شد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۵۰–۱۵۱.</ref>

سازمان مجاهدین خلق که در انتخابات [[مجلس خبرگان قانون اساسی]] در [[تیر]] ۱۳۵۸، با وجود ائتلاف با بسیاری از گروه‌ها، با ناکامی مواجه شد،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۵۶.</ref> در آذر ۱۳۵۸ در [[همه‌پرسی قانون اساسی]] به علت اشکالات و نقائصی که بر آن وارد می‌دانست، شرکت نکرد.<ref>نظری کهره، امام‌خمینی و مهار فتنه بنی‌صدر و منافقین، ۱۲۷.</ref> همچنین در [[انتخابات ریاست جمهوری]] (آذر ۱۳۵۸)، رجوی نامزد سازمان معرفی شد<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۱۱.</ref>؛ اما پس از اعلام نظر امام‌خمینی مبنی بر عدم صلاحیت کسانی که به [[قانون اساسی]] رأی مثبت نداده‌اند،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۱۱۹.</ref> سازمان در اطلاعیه‌ای از کناره‌گیری رجوی از انتخابات خبر داد و اعلام کرد خود نیز در انتخابات شرکت نمی‌کند.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۵۹–۱۶۰.</ref> با این حال، در انتخابات [[مجلس شورای اسلامی]] در [[اسفند]] ۱۳۵۸ شرکت کرد<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۶۰–۱۶۱.</ref> که به واسطه سفارش‌های امام‌خمینی به مردم مبنی بر رأی‌ندادن به اشخاصی که انحراف عقیدتی یا اخلاقی دارند،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۷۷–۲۷۹.</ref> نتوانست توفیقی در [[انتخابات]] به دست آورد.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۱۱.</ref> با توفیق‌نیافتن این سازمان در صحنه سیاسی برای دستیابی به قدرت، این هدف، با تبلیغات گسترده علیه نظام و اقدامات مسلحانه پی‌گیری شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۹۴؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۶۸–۱۶۹.</ref>

درگیری و شورش‌های خیابانی مجاهدین خلق در نقاط مختلف که از [[خرداد]] ۱۳۵۸ آغاز شد و ادامه یافت،<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۵۶ و ۴۶۱–۴۶۷.</ref> موجب شد امام‌خمینی ضمن مشکل شمردن موضع‌گیری در برابر کسانی که در ظاهر، اعلام دوستی می‌کنند و در باطن، ضربه می‌زنند، خطر اسلام‌شناسان بیگانه از اسلام را گوشزد کند و تفسیر و برداشت آنان از [[قرآن]] را [[تفسیر به رأی]] بشمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۴۲–۱۴۳.</ref> ایشان که این گروه را قابل اعتماد نمی‌دانست،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۴۵.</ref> در سال ۱۳۵۸عنوان «[[منافقین]]» را برای آنان و دیگر گروه‌های مسلمانی که در نظر و عمل، تحت تأثیر [[مارکسیسم]] بودند، برگزید.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۳۳۶–۳۳۸؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۲۲.</ref> به این ترتیب، نام منافقین که از سال ۱۳۵۴–۱۳۵۵ به بخش مارکسیست‌شده سازمان گفته می‌شد، برای کل سازمان به کار رفت.<ref>جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۶۵–۴۶۶.</ref>

سازمان که با روش اجرای انقلاب فرهنگی و تصفیه دانشگاه‌ها از گروه‌های سیاسی مخالف بود، در آغاز از تخلیه دفتر خود در [[دانشگاه]] خودداری کرد<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۰۹.</ref> و آن را تلاشی در جهت تصفیه نیروهای ترقی‌خواه از محیط دانشگاه به‌شمار آورد<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۲۲۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|شورای عالی انقلاب فرهنگی}}؛ همچنین برای پیشبرد اهداف خود، با سوء استفاده از اختلاف سیدابوالحسن بنی‌صدر، رئیس‌جمهور وقت و حزب جمهوری اسلامی {{ببینید|متن=ببینید|سیدابوالحسن بنی‌صدر|حزب جمهوری اسلامی}}، به حمایت گسترده از بنی‌صدر پرداخت و در پناه یک مقام حکومتی، علیه سایر نهادهای نظام، فعالیت کرد.<ref>درویشی، سیره عملی امام‌خمینی در اداره امور کشور، ۱۸۷؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۱۳.</ref> امام‌خمینی این حمایت را حربه‌ای برای جداساختن [[دولت]] و ملت و [[رئیس‌جمهور]] از یکدیگر خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۳۵۱–۳۵۲.</ref> اوج این حمایت‌ها در ۱۴ [[اسفند]] ۱۳۵۹ در مراسم بزرگداشت [[محمد مصدق]]، هنگام سخنرانی بنی‌صدر در [[دانشگاه تهران]] رخ داد و در نهایت به درگیری شدید مخالفان و موافقان بنی‌صدر که به‌طور عمده از شبه‌نظامیان سازمان بودند، انجامید<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۴۹۷–۴۹۹؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۱۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|چهارده اسفند}}. پس از رویداد ۱۴ اسفند و شدت‌یافتن درگیری‌ها، سازمان از بهار ۱۳۶۰ خود را آماده شورش مسلحانه علیه [[نظام اسلامی]] کرد که برای [[مسئولان نظام]]، قابل پیش‌بینی بود.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۵۰۱ و ۵۳۲.</ref> [[دادستانی انقلاب اسلامی]] در ۱۹ [[فروردین]] ۱۳۶۰ در اطلاعیه‌ای ده‌ماده‌ای، ضمن درخواست از همه گروه‌ها و احزاب برای تحویل سلاح‌های خود، بر ادامه فعالیت سیاسی در چارچوب ضوابط قانونی تأکید کرد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۵۳۵.</ref>

پس از درگیری جمعی از اعضای سازمان مجاهدین خلق با نیروهای انتظامی کشور، که در ۷ [[اردیبهشت]] ۱۳۶۰ و به بهانه کشته‌شدن چهار تن از اعضای سازمان روی داد،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۷۷.</ref> امام‌خمینی در ۱۰ اردیبهشت از آنان خواست سلاح بر زمین گذاشته، به آغوش ملت برگردند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۳۳۱.</ref> سازمان طی نامه‌ای به امام‌خمینی، متعهد به عمل در چارچوب [[قانون اساسی]] شد و از ایشان برای تشریح مواضع و عرض شکایت که همراه نوعی تهدید نیز بود، درخواست ملاقات حضوری کرد.<ref>موسوی اردبیلی، غائله چهارده اسفند ۱۳۵۹، ۶۵۴–۶۵۵.</ref> اما امام‌خمینی در سخنرانی چند روز بعد خود در ۲۱/۲/۱۳۶۰، با اشاره به اینکه [[اسلام]] دین [[رحمت]] و [[عدل]] است و آنان را به بازگشت به دامن اسلام و ملت تشویق کرد. ایشان خاطرنشان کرد که اکنون در ایران احزاب انحرافی که مسلمان نیز نیستند وجود دارند اما چون بنای قیام مسلحانه ندارند آزاد هستند و نشریه نیز دارند، اما اینان در عین اظهار مظلومیت، تهدید به [[قیام مسلحانه]] می‌کنند. ایشان همچنین تفاهم با این گروه را تنها در صورت تحویل سلاح و استفاده‌نکردن از آن ممکن دانست و اعلام کرد به عنوان یک طلبه حاضر است در ده‌ها جلسه با آنان صحبت کند و اگر یک هزارم، احتمال دهد که از کارهای خود دست برمی‌دارند، خود به دیدار آنها خواهد رفت. همچنین ایشان از آنان خواست آنچه را که به غارت برده‌اند به [[بیت‌المال]] مسلمانان بازگردانند و اگر دلسوز ملت، کارگرها و دهقانان هستند بدانند شکست [[جمهوری اسلامی]] به معنای شکست مستضعفان سراسر جهان است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۳۴۲–۳۴۳.</ref> با این حال، سازمان مجاهدین خلق که بهانه‌جویی می‌کرد، در برابر این مواضع روشن و خاضعانه امام‌خمینی، با ارسال نامه به بنی‌صدر، ضمن رد امکان هر گونه [[اقدام مسلحانه]] از سوی سازمان، اعلام کرد در صورتی حاضر به تحویل سلاح و گردن‌نهادن به قانون است که رئیس‌جمهور، اجرای قانون و نحوه تضمین در مورد اعضای سازمان را معین کند. این امر به دلیل اعلام نظر بنی‌صدر مبنی بر اینکه قادر به پاسخگویی به آنان نیست، نافرجام ماند.<ref>موسوی اردبیلی، غائله چهارده اسفند ۱۳۵۹، ۶۶۲.</ref>

اوج‌گیری اختلافات در دولت بر سر بودجه، وضعیت اقتصادی، تعیین وزرا و…، موجب شد نشریه‌های انقلاب اسلامی، وابسته به بنی‌صدر و مجاهد، وابسته به سازمان مجاهدین خلق، در [[اردیبهشت]] ۱۳۶۰، گزینه همه‌پرسی و مراجعه به آرای عمومی را برای خروج از بن‌بست، پیشنهاد دهند. سازمان هم در نامه‌ای به بنی‌صدر، تقاضای [[راهپیمایی]] مردم به طرف [[جماران]] برای انجام [[رفراندوم]] را مطرح کرد.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۱۷؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۷۹.</ref> امام‌خمینی در واکنش به این مسئله، ضمن نفی بن‌بست در کشور، از همه خواست به حاکمیت قانون گردن نهند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۳۷۶ و ۳۸۰.</ref> [[تظاهرات]] گسترده و میلیونی مردم در سالگرد [[۱۵ خرداد]] در سراسر کشور، نیز ۲۵ و ۲۸ خرداد در حمایت از [[بیانات امام‌خمینی]]، نشانه اعلام حمایت و پشتیبانی مردم از ایشان و [[نظام اسلامی]] بود.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۵۴۴، ۵۵۵–۵۵۶ و ۵۶۰–۵۶۱.</ref>

شورش ۳۰ خرداد، موجب ضربه به سازمان، شناسایی پی‌درپی امکانات و اعضای آن به دست مردم، و زندگی مخفی افراد سازمان شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۵۷۹.</ref> پس از این تحولات، سازمان که از [[تیر]] ۱۳۶۰ در بعد تبلیغی، پخش برنامه‌های رادیو مجاهد را از طریق بخش فارسی رادیو بغداد آغاز کرده بود،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۹۵.</ref> دست به اقدامات تروریستی گسترده‌ای زد که از آن جمله به این موارد می‌توان اشاره کرد: ترور نافرجام [[سیدعلی خامنه‌ای]]، امام‌جمعه تهران، [[نماینده مجلس]] و عضو برجسته و از مؤسسان [[حزب جمهوری اسلام]]ی در ۶ تیر ۱۳۶۰<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۵۸۹؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۹۳–۱۹۴.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|سیدعلی خامنه‌ای}}، بمب‌گذاری در دفتر حزب جمهوری اسلامی در ۷ تیر ۱۳۶۰ و کشتن بیش از هفتاد تن از مسئولان کشور و اعضای حزب ازجمله [[سیدمحمد حسینی بهشتی]]، رئیس [[دیوان عالی کشور]]، انفجار ساختمان نخست‌وزیری و شهادت [[محمدعلی رجایی]] ([[رئیس‌جمهور]]) و [[محمدجواد باهنر]] ([[نخست‌وزیر]]) در ۸ [[شهریور]] همان سال {{ببینید|متن=ببینید|هشت شهریور}}. سازمان در آن زمان مسئولیت این دو حادثه را بر عهده نگرفت؛ اما در بیانیه رسمی وزارت خارجه آمریکا دربارهٔ سازمان که در سال ۱۳۷۳ منتشر شد، رسماً به مسئولیت سازمان در انفجار هشتم شهریور تصریح شده‌است. خود رجوی هم در مواردی با اشاره و کنایه از انفجارهای هفتم تیر و هشتم شهریور به عنوان اقدامات سازمان یاد کرده‌است.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/ ۶۴۱.</ref> همچنین پس از سقوط [[رژیم بعثی عراق]] و [[صدام حسین]]، و انتشار مدارکی از دیدارهای فوق سری رجوی با مقامات اطلاعاتی و امنیتی عراق، در یکی از این دیدارها رجوی صریحاً دربارهٔ مسئولیت سازمان در انفجار هفتم تیر سخن گفته‌است.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۶۰۴ و ۶۴۲–۶۴۳.</ref>

موارد دیگر عبارت است از: تلاش ناموفق برای بمب‌گذاری در [[بیت امام‌خمینی]]،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۹۴.</ref> ترور شخصیت‌هایی مانند [[علی قدوسی]] ([[دادستان کل انقلاب]]) در ۱۴/۶/۱۳۶۰، [[سیداسدالله مدنی]] (امام‌جمعه تبریز) در ۲۰/۶/۱۳۶۰، [[سیدعبدالکریم هاشمی‌نژاد]] (دبیر [[جامعه روحانیت مبارز]] مشهد و مسئول حزب جمهوری در مشهد) در ۷/۷/۱۳۶۰ و [[سیدعبدالحسین دستغیب]] (امام‌جمعه شیراز) در ۲۰/۹/۱۳۶۰.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۱۹۴.</ref> افزون بر این، طی سال ۱۳۶۰ در نتیجه اقدامات سازمان مجاهدین، ۵۰۴ تن در نقاط مختلف ایران [[شهید]] شدند<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۲۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|ترور}}.

امام‌خمینی با موضع‌گیری در برابر این اقدامات، آن را نشانه بی‌اعتقادی «[[منافقین]]» به اصول اسلامی و بی‌نصیب‌بودن از بینش سیاسی دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۵۰۳–۵۰۴ و ۵۱۹.</ref>؛ همچنین با تشبیه آنان به گروه خوارج،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۲۲۵.</ref> این اعمال را مخالفت با اساس [[حکومت اسلامی]] خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۲۴.</ref>؛ چنان‌که در پی شهادت سیدعبدالحسین دستغیب، امام‌جمعه شیراز به دست این سازمان، ایشان اشاره به صدور اعلامیه‌ای از آنان کرد که طبق آن به اعضای خود دستور داده‌اند هر روحانی را که دیدند بکشند و هدف آنان از میان بردن روحانیت است. آنان از اسلام می‌ترسند و می‌دانند که روحانیون مردم را به اسلام دعوت می‌کنند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۲۵.</ref>؛ ولی ایشان تأکید می‌کرد حذف نیروهای متعهد نظام، موجب دلسردی مردم نشده، آنان را از [[جمهوری اسلامی]] منحرف نمی‌سازد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۵۲۴–۵۲۵ و ۱۵/۶–۷، ۲۲–۲۳، ۱۷۳، ۲۵۷–۲۵۸، ۴۱۸.</ref> با این حال، امام‌خمینی از راهنمایی و نصیحت طرفداران این سازمان غفلت نکرد؛ چنان‌که در [[وصیت‌نامه امام|وصیت‌نامه]] خود نیز ضمن زیر سؤال بردن گرایش‌های این گروه‏، به حامیان آنان سفارش کرد به ملت بپیوندند؛ چون حمایت از آنان جز بیچارگی خود و خلق، ثمر دیگری ندارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۱/۴۳۸–۴۳۹.</ref>

از سوی دیگر، [[امام‌خمینی]] از مردم خواست هر خبری از [[خانه‌های تیمی]] سازمان دارند، به نهادهای مسئول برسانند تا مسئله هرچه زودتر تمام شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۹۹.</ref> به دنبال این موضوع با کمک مردم و نیروهای امنیتی، مخفیگاه اصلی زیرزمینی سازمان در زعفرانیه تهران شناسایی شد و [[اطلاعات سپاه]] و [[دادستانی انقلاب]] در ۱۹/۱۱/۱۳۶۰، توانست با حمله به این پایگاه، تشکیلات داخلی سازمان را متلاشی کند.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۲۷؛ میلانی، شکل‌گیری انقلاب اسلامی، ۳۳۸؛ هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۴۷۰.</ref> طی این حمله، [[موسی خیابانی]] نفر دوم سازمان و مسئول داخل کشور به همراه شماری از اعضای کادر کشته شدند و در نتیجه، سازمان در سطح سیاسی و تشکیلاتی با بحران جدی روبه‌رو شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۶۸۸–۶۸۹.</ref>

پس از رویارویی مستقیم سازمان مجاهدین خلق با [[نظام جمهوری اسلامی]] و شکست شورش ۳۰ [[خرداد]]، در ۶/۵/۱۳۶۰ خبر فرار یک هواپیمای بوئینگ سوخت‌رسانی نظامی از فرودگاه تهران، منتشر شد. خلبان این هواپیما سرهنگ معزی، خلبان مخصوص [[محمدرضا پهلوی]] و مسافران آن [[مسعود رجوی]] و [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] رئیس‌جمهور معزول ایران بودند که پنهانی ایران را به مقصد [[فرانسه]] ترک کردند.<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۲۱۸–۲۱۹.</ref> در همین روزها، تأسیس شورای ملی مقاومت، به عنوان حکومت جانشین، با همکاری بنی‌صدر و رجوی اعلام شد که از [[مرداد]] تا [[دی]] ۱۳۶۰، سازمان‌ها و افراد ضد نظام اسلامی به آن پیوستند.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۱۷؛ مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۶۱۷.</ref> طبق سند «برنامه شورای ملی مقاومت و دولت موقت جمهوری دموکراتیک اسلامی ایران» که در ۵/۷/۱۳۶۰ به امضای بنی‌صدر و رجوی رسید، رجوی به عنوان نخست‌وزیر [[دولت موقت]] (در [[تبعید]]) انتخاب و محل استقرار شورا نیز فرانسه تعیین شد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۲۳–۲۲۴.</ref> وحدت سازمان با بنی‌صدر در این مقطع که به [[ازدواج]] رجوی با فیروزه، دختر بنی‌صدر نیز منجر شد، مبتنی بر بهره‌برداری از شهرت تبلیغاتی و ارتباطات قدیمی وی برای شکل‌گیری و تثبیت شورا بود. همچنین سازمان برای خروج نیروهای خود از راه [[کردستان]]، با احزاب [[دموکرات]] و [[کومله]]، دست وحدت و دوستی داد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۲۳–۲۲۵؛ مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۷۴۵.</ref>

سال ۱۳۶۱ پس از آنکه در داخل ایران به دلیل آمادگی نیروهای نظامی و اطلاعاتی، کمترین تحرک برای نیروهای سازمان، طاقت‌فرسا و خطرآفرین شد، دستور خروج نیروها از کشور از دو مسیر تهران ـ کردستان ـ [[ترکیه]] ـ [[عراق]] و تهران ـ اقلید ـ بافق ـ [[زاهدان]] ـ [[پاکستان]] صادر شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۲/۷۳۵–۷۳۷.</ref> بسیاری از اعضای این سازمان پس از خروج از ایران، وارد عراق شدند و به همکاری با رژیم بعث در زمینه‌های اطلاعاتی، تبلیغاتی و نظامی علیه ایران پرداختند<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۴۲۸.</ref>؛ چنان‌که با پیگیری خط [[ترور]] در داخل کشور،<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۱۰.</ref> حوادث دیگری رقم زدند که ازجمله آنها، به‌شهادت‌رساندن محمد صدوقی ([[امام‌جمعه یزد]]) در ۱۱/۴/۱۳۶۱ {{ببینید|متن=ببینید|محمد صدوقی}}، انفجار بمب در خیابان ناصرخسرو در [[مهر]] ۱۳۶۱<ref>هاشمی رفسنجانی، پس از بحران، ۲۶۷.</ref> و ترور عطاءالله اشرفی اصفهانی در ۲۳/۷/۱۳۶۱ در حال اقامه [[نماز جمعه]] در کرمانشاه {{ببینید|متن=ببینید|عطاءالله اشرفی اصفهانی}} بود. امام‌خمینی در واکنش به این جنایت‌ها، ضمن محکوم‌کردن آن، بر نقش این ترورها در یکپارچگی و وحدت بیشتر ملت در مقابل مخالفان تأکید کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۶۸–۳۶۹، ۴۸۶–۴۸۷ و ۱۷/۱۶–۱۷، ۵۰–۵۱، ۶۳.</ref>

رجوی پس از خروج از ایران، طی بیش از سه سال، سازمان را از یک تشکیلات سیاسی مذهبی، به فرقه‌ای مذهبی مافیایی فروکاست. ازدواج او با مریم قجر عضدانلو، همسر مهدی ابریشم‌چی به فاصله دو تا سه روز پس از [[طلاق]] وی، بدون گذراندن [[عده شرعی]]، در ۳۰ [[خرداد]] ۱۳۶۴، و ده سال پس از تغییر ایدئولوژی به عنوان انقلاب یا ارتقای ایدئولوژیک و معرفی رهبری دونفره، نشان داد این ایدئولوژی در اساس خود آماده زیرپاگذاشتن صریح‌ترین [[احکام اسلامی]] بود.<ref>راستگو، مجاهدین خلق در آیینه تاریخ، ۱۰۹؛ جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی ـ سیاسی ایران، ۴۶۷.</ref> پس از این انقلاب ایدئولوژیک، نظام کار شورایی به‌طور رسمی و با اعلام علنی، از میان رفت و رهبری نوین مصون از اشتباه و بازخواست زاده شد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۱۴۳.</ref>

سازمان در سال ۱۳۶۶ با تشکیل سازمانی نظامی با عنوان «ارتش آزادی‌بخش ملی» سلسله عملیاتی را در طول نوار مرزی ایران با حمایت ارتش عراق انجام داد که تلفات جانی و تسلیحاتی چشمگیری به ایران وارد کرد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۲۵۹، ۲۷۵ و ۲۸۱.</ref> نیروهای سازمان که به دلیل ایرانی‌بودن، توان عملیات فریب را داشتند، به‌سرعت، به یگان ویژه با توانایی اختصاصی در ارتش عراق، تبدیل شدند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۲۸۴.</ref> [[امام‌خمینی]] در برابر این اعمال سازمان که خود را ایرانی می‌خواندند، آنها را جاسوس [[رژیم عراق]] خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۱۸۲.</ref> این سازمان با دراختیارداشتن بهترین امکانات برای [[جاسوسی]] و تخلیه اطلاعات از راه تلفن، جمع‌آوری اطلاعات جبهه و جنگ در مناطق مرزی را وظیفه اصلی پایگاه‌های مختلف خود تعیین کرده بود.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۲۶۱.</ref> انتشار اسناد مربوط به مذاکرات سرّی رجوی و سازمان امنیت عراق، نقش سازمان در سرکوب مردم عراق و اجرای چندین عملیات ویژه، وابستگی نظامی و تجهیزاتی سازمان به رژیم عراق را نشان داد<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۲۰۳–۲۰۴ و ۲۱۸.</ref> که یکی از بزرگ‌ترین عملیات‌های یادشده، عملیات مرصاد بود.

پس از پایان [[جنگ]] و در جریان جنگ خلیج فارس نیز، سازمان با عنوان بخشی از [[ارتش عراق]]، به سرکوب مردم عراق در مناطق کردنشین پرداخت<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۳۷–۳۳۹.</ref> و در سال‌های بعد برای جلب حمایت‌های سیاسی ـ نظامی برخی کشورهای غربی و ادامه خیانت به امنیت ملی و توسعه کشور، تلاش کرد با فضاسازی و اطلاع‌رسانی غیر واقعی، جامعه جهانی را به برنامه هسته‌ای ایران بی‌اعتماد سازد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۳۲۲.</ref>

سازمان مجاهدین خلق از سال ۱۳۶۶ با تشکیل ارتش آزادی‌بخش، برای اثبات خود و جلب حمایت غرب و [[رژیم بعث عراق]]، چندین عملیات ایذایی علیه ایران انجام داد.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۲۰۵–۲۱۲.</ref> یکی از مهم‌ترین اقدامات سازمان علیه [[جمهوری اسلامی ایران]]، عملیاتی بود که پس از پذیرش [[قطعنامه ۵۹۸]] از سوی [[ایران]]، در [[تیر]] ۱۳۶۷ انجام شد و سازمان آن را «عملیات فروغ جاویدان» نامید. سازمان که اقدام ایران در پذیرش قطعنامه را نشانه ضعف و بن‌بست کامل سیاسی، نظامی و اقتصادی جمهوری اسلامی ایران قلمداد می‌کرد، طرح عملیات مشترک با ارتش بعث عراق را با هدف براندازی نظام در ۳/۵/۱۳۶۷ از طریق سرپل ذهاب به طرف شهر کرند، با پانزده‌هزار تن که ازجمله از کشورهای اروپایی بسیج شده بودند، آغاز کرد.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۰۴–۳۰۵؛ بهداروند، بسترهای پذیرش قطعنامه ۵۹۸، ۳۰۲.</ref> نیروهای حاضر در این عملیات، سه گروه بودند:

۳. برخی اسرای ایرانی که در عملیات‌های گذشته، به [[اسارت]] درآمده، با اقدامات توجیهی، جذب سازمان شده بودند. بسیاری از این افراد که انگیزه و توانایی مطلوب برای جنگیدن نداشتند، با آغاز درگیری در اسلام‌آباد، فرار کردند و از راه کوهستان‌های کناری، خود را به استان‌های دیگر رساندند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۱۸–۳۱۹.</ref>

 

نیروهای سازمان در ساعت چهار بعد از ظهر سوم [[مرداد]] ۱۳۶۷، از مرزهای بین‌المللی عبور کردند و وارد خاک ایران شدند و با پشتیبانی عراق، ساعت ۲۱: ۳۰ شب، پس از عبور بدون درگیری از [[قصر شیرین]]، [[سرپل ذهاب]] و کرند، وارد اسلام‌آباد شدند و آن را تصرف کردند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۲۲.</ref> این نیروها در مسیر حرکت خود به‌ویژه اسلام‌آباد، مرتکب جنایت‌های بسیاری شدند؛ ازجمله تمام نیروهای پاسدار و بسیجی بستری در بیمارستان را سر بریدند و سیزده تن از نیروهای [[جهاد سازندگی]] را نیز تیرباران کردند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۲۲–۳۲۳.</ref> پس از انتشار نخستین اطلاعیه نظامی عراق و تأیید تصرف شهرهای کرند و اسلام‌آباد، رادیو سازمان خطاب به مردم [[کرمانشاه]] اعلام کرد نیروهای سازمان در حال پیشروی به سمت این شهر هستند و از مردم شهر خواست به این نیروها بپیوندند.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۲۸۶.</ref>

نیروهای متجاوز سازمان در سی‌کیلومتری کرمانشاه، در گردنه چارزبر ـ که بعدها به [[تنگه مرصاد]] معروف شد ـ با مقاومت [[رزمندگان]] مواجه و متوقف شدند.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۸۹.</ref> با وجود تلاش عراق در به‌هم‌زدن تمرکز نیروهای ایران از منطقه غرب، بلافاصله پس از آگاهی نیروهای ایران از این توطئه، سرهنگ [[علی صیاد شیرازی]] که از [[سوی شورای عالی دفاع]] به عنوان فرمانده عملیات تعیین شده بود {{ببینید|متن=ببینید|علی صیاد شیرازی}}، شبانه به کرمانشاه رفت و با انجام عملیات شناسایی و طراحی عملیات مرصاد در زمین و هوا، موفق شد در مراحل اولیه عملیات، شکست سختی به [[منافقین]] وارد کند که به آزادسازی کامل اسلام‌آباد منجر شد.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۰۶–۳۰۹ و ۳۲۱–۳۲۷؛ بهداروند، بسترهای پذیرش قطعنامه ۵۹۸، ۳۰۳–۳۰۴.</ref> در این عملیات که با فرماندهی [[سپاه پاسداران]]، پشتیبانی هوانیروز ارتش و با حضور گسترده مردم اجرا شد، رزمندگان از سه محور چارزبر، جاده قلاجه و جاده اسلام‌آباد ـ پل دختران وارد عمل شدند و در دو مرحله نیروهای سازمان را سرکوب کردند.<ref>هاشمی رفسنجانی، پایان دفاع، ۲۴۰.</ref>

یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت رزمندگان در این عملیات، موقعیت جغرافیایی تنگه چارزبر بود که کمینگاه خوبی برای مدافعان و قتلگاه مهاجمان بود.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۱۷.</ref> اعضای سازمان از آغاز ورود به این تنگه، زمین‌گیر شدند و در شرایطی که ستون رزمی سازمان، اوضاع به‌سامانی نداشت، با ورود نیروهای هوانیروز به صحنه، تلفات سنگینی به آنها وارد آمد.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۲۰–۳۲۱؛ هاشمی رفسنجانی، پایان دفاع، ۲۳۷–۲۴۰.</ref> پس از بروز بی‌نظمی شدید میان نیروهای سازمان در این درگیری، عقب‌نشینی آنان به سمت سرپل ذهاب آغاز شد.<ref>حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۸۹.</ref> ورود هواپیماهای عراقی به صحنه جنگ، موجب قوت قلب نیروهای سازمان و حرکت دوباره آنها به سمت تنگه شد؛ ولی این حملات نیز با شکست و عقب‌نشینی همراه بود.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۳۰.</ref> سرانجام در روز ششم [[مرداد]]، با همراهی دقیق نیروی هوایی که با آتش سنگین خود مانع حمایت نیروی هوایی عراق شد، متجاوزان در مراحل اولیه عملیات شکست خوردند و بعد از ظهر همان روز اسلام‌آباد پس از هفتاد ساعت اشغال، آزاد شد.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۳۳.</ref> نام «مرصاد» از واژه قرآنی به معنای کمینگاه<ref>فجر، ۱۴؛ نبأ، ۲۱.</ref> گرفته شده بود و به دلیل شرایط ویژه این عملیات که نیروهای سازمان را در کمینگاه غافلگیر کرده بود، و نیز در پاسخ به نام فروغ جاویدان، نام «مرصاد» بر این عملیات گذاشته شد.<ref>صدر شیرازی، عملیات مرصاد و سرنوشت منافقین، ۳۰۳–۳۰۴.</ref>

هم‌زمان با حمله مسلحانه سازمان به [[جمهوری اسلامی ایران]]، برخی نیروها و طرفداران زندانی که به صورت تاکتیکی اعلام توبه کرده بودند، برای همراهی با فاتحین جنگ اعلام آمادگی و حتی شورش کردند تا به‌زعم خود با رسیدن نیروهای این سازمان به تهران، فرایند اشغال [[تهران]] را کامل و کار را یکسره کنند.<ref>مؤسسه مطالعات، سازمان مجاهدین خلق از پیدایی تا فرجام، ۳/۳۱۲؛ حق‌بین، از مجاهدین تا منافقین، ۲۹۲–۲۹۳.</ref> براساس حکم فقهی [[بغی]] و [[محاربه]]، [[جهاد]] با باغیان و محاربین که بر [[حاکم اسلامی]] خروج کنند و اقدام عملی و براندازانه داشته باشند، واجب شمرده شده‌است<ref>پورحسین، بغی و تمرد در حکومت اسلامی، ۴۱ و ۱۹۰.</ref>؛ نیز طبق ماده ۱۸۶ قانون مجازات اسلامی، هر گروه یا جمعیت متشکل که در برابر [[حکومت اسلامی]]، [[قیام مسلحانه]] کند، مادام که مرکزیت آنها باقی است، تمام اعضا و هواداران آن که موضع آن گروه یا سازمان را می‌دانند و به گونه‌ای در پیشبرد اهداف آن، تلاش مؤثر دارند، اگرچه در شاخه نظامی شرکت نداشته باشند، محارب‌اند.<ref>پورحسین، بغی و تمرد در حکومت اسلامی، ۳۰۰.</ref> از این‌رو امام‌خمینی طی نامه‌ای در مرداد ۱۳۶۷، اعلام کرد اعضای زندانی در زندان‌های سراسر کشور که بر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می‌کنند، محارب و محکوم به [[اعدام]] هستند. تشخیص موضوع نیز بر عهده دادستان، قاضی و نماینده اطلاعات هر منطقه گذاشته شد.<ref>بایگانی مؤسسه.</ref> به تبعیت از این [[حکم فقهی]]،<ref>← مرتضوی، یک بام و دو هوا، ۶.</ref> بسیاری از اعضا و هواداران زندانی آن، که بر موضع طرفداری و وابستگی خود پافشاری داشتند، اعدام شدند.<ref>رضایی و سلیمی‌نمین، پاسداشت حقیقت، ۱۴۱–۱۴۲.</ref>