۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''حلم'''، صفتی پسندیده و بازدارنده از [[خشم]]، هنگام دشواری‌ها. | '''حلم'''، صفتی پسندیده و بازدارنده از [[خشم]]، هنگام دشواری‌ها. | ||
حلم؛ اطمینان و آرامش نفس است، به‌گونه‌ای که [[قوه غضب]]، انسان را تحریک نکند و او را در سختی‌های روزگار مضطرب نسازد. [[امام‌خمینی]]، حلم را صفتی نفسانی می‌داند که انسان کنترل نفس را در ناملایمات و امور ناسازگار با [[نفس]]، به دست می‌گیرد و باعث آرامش وی می‌شود. | |||
امام‌خمینی، فضیلت حلم را از صفات کمال و از نظر [[عقل(قوه ادراک)|عقل]]، معلوم و ثابت دانسته است؛ البته ایشان حلم را در مواردی مانند برخورد با ظالمان و در [[جهاد]] امری ناپسند می‌شمارد. | |||
امام‌خمینی، فضیلت حلم را از صفات کمال و از نظر | |||
امام‌خمینی در رابطه با تحصیل حلم معتقد است شدت ارتباط میان بدن و روح، به‌گونه‌ای است که صفات هر یک به دیگری سرایت می‌کند؛ بنابراین اگر کسی بر حرکات و سکنات خویش مراقبت کند و با آرامش رفتار کند، کم‌کم این حالت ظاهری به روح سرایت می‌کند. بنابراین اگر کسی برای مدتی کظم غیظ کند و خود را حلیم نشان دهد، سرانجام حلیم می‌شود. ایشان حلم را سبب سعادت انسان، حصول وقار و دستیابی به سکون و [[طمأنینه]] می‌داند. | امام‌خمینی در رابطه با تحصیل حلم معتقد است شدت ارتباط میان بدن و روح، به‌گونه‌ای است که صفات هر یک به دیگری سرایت می‌کند؛ بنابراین اگر کسی بر حرکات و سکنات خویش مراقبت کند و با آرامش رفتار کند، کم‌کم این حالت ظاهری به روح سرایت می‌کند. بنابراین اگر کسی برای مدتی کظم غیظ کند و خود را حلیم نشان دهد، سرانجام حلیم می‌شود. ایشان حلم را سبب سعادت انسان، حصول وقار و دستیابی به سکون و [[طمأنینه]] می‌داند. | ||