اعتصاب کارکنان صنعت نفت: تفاوت میان نسخه‌ها

اعتصاب در آغاز، سازماندهی وسیعی نداشت؛ ولی نیروهای انقلابی صنعت نفت که به تأثیر اعتصاب خود بر [[رژیم پهلوی]] و حامیان غربی آن واقف بودند، در اواخر مهر ۱۳۵۷ برای هماهنگی، کمیته‌ای هدایتگر تشکیل دادند،<ref>علم، انقلاب اسلامی در اهواز، ۲/۱۹۵؛ قیدر، از بستن شیر نفت تا سقوط پهلوی، ۲.</ref> و افزون برخاست‌های صنفی و اقتصادی، لغو حکومت‌نظامی، پایان‌دادن به حکومت استبدادی، بازگشت امام‌خمینی، آزادی بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی، بازگشت تبعیدشدگان، ایرانی‌کردن صنعت نفت، خروج کامل کارکنان خارجی، انحلال [[ساواک|سازمان اطلاعات و امنیت کشور]] (ساواک)، مجازات وزیران و کارمندان عالی‌رتبه فاسد دولت، ازجمله درخواست‌های آنان بود.<ref>علم، انقلاب اسلامی در اهواز، ۲/۱۹۶–۱۹۷؛ آبراهامیان، ایران بین دو انقلاب، ۶۳۸–۶۳۹؛ قیدر، از بستن شیر نفت تا سقوط پهلوی، ۲؛ تائب، از اعتصاب کارکنان صنعت نفت تا پیروزی انقلاب، ۸۹–۹۰.</ref> افزون بر اینها دخالت‌نکردن شرکت‌های نفتی و دولت‌های استعماری در امور سیاسی کشور و دردست‌گرفتن کنترل صنعت نفت و اداره و توسعه آن به دست یک حکومت ملی<ref>کیهان، ۱۸/۱۱/۱۳۵۷، ۵.</ref> و ادغام شرکت ملی نفت ایران و شرکت سهامی خاص خدمات نفتی<ref>اطلاعات، ۸/۸/۱۳۵۷، ۱۷.</ref> از اهداف و خواسته‌های اعتصاب‌کنندگان صنعت نفت بود.