۲۱٬۳۲۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''تقلید'''، استناد عمل به نظر [[فقیه]] در احکام دینی. | '''تقلید'''، استناد عمل به نظر [[فقیه]] در احکام دینی. | ||
اصل تقلید به عصر امامان معصوم(ع) می‌رسد که به سبب عدم دسترسی دایمی مردم به ایشان و مصالحی مانند [[تقیه]]، شیعیان را برای آموختن احکام و معارف دینی به شاگردان برجسته خود، ارجاع می‌دادند و گاهی نیز برخی از شاگردان برجسته خویش را به صدور [[فتوا]] و بیان احکام شرعی سفارش می‌کردند. | اصل تقلید به عصر امامان معصوم(ع) می‌رسد که به سبب عدم دسترسی دایمی مردم به ایشان و مصالحی مانند [[تقیه]]، شیعیان را برای آموختن احکام و معارف دینی به شاگردان برجسته خود، ارجاع می‌دادند و گاهی نیز برخی از شاگردان برجسته خویش را به صدور [[فتوا]] و بیان احکام شرعی سفارش می‌کردند. | ||
| خط ۶: | خط ۵: | ||
تقلید از فقها با آغاز عصر غیبت و در دسترس نبودن معصومان(ع) و گسترش و ژرفا یافتن مباحث علمی و دستور معصومان(ع) به شکل جدی مطرح شد. | تقلید از فقها با آغاز عصر غیبت و در دسترس نبودن معصومان(ع) و گسترش و ژرفا یافتن مباحث علمی و دستور معصومان(ع) به شکل جدی مطرح شد. | ||
[[امام‌خمینی]]، تأکید کرده‌است عمل هر کس به حکم عقل و شرع باید مستند به علم و آگاهی باشد؛ از این‌رو برای اثبات جواز تقلید، افزون بر آیات نفر و سؤال و برخی روایات، به [[بنای عقلا]] مبنی بر لزوم رجوع غیر عالم و غیر متخصص به عالم و متخصص استناد کرده‌است. | |||
امام‌خمینی برای مرجع تقلید شرایطی برمی‌شمارد چون: اجتهاد، [[بلوغ]]، عقل، ایمان، [[عدالت (ابهام‌زدایی)|عدالت]]، مردبودن، حلال‌زاده‌بودن، [[اعلمیت]]، زنده‌بودن، حریص‌نبودن به دنیا و آگاهی به زمان و مکان. | امام‌خمینی برای [[مرجعیت|مرجع تقلید]] شرایطی برمی‌شمارد چون: اجتهاد، [[بلوغ]]، عقل، ایمان، [[عدالت (ابهام‌زدایی)|عدالت]]، مردبودن، حلال‌زاده‌بودن، [[اعلمیت]]، زنده‌بودن، حریص‌نبودن به دنیا و آگاهی به زمان و مکان. | ||
== مفهوم‌شناسی == | == مفهوم‌شناسی == | ||