ویکی امام خمینی:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۴/۴۸

دیوانِ امام کتابی شامل بخش‌هایی از اشعار امام‌خمینی، فارسی.

امام‌خمینی بر حسب ضرورت از هنر شعر برای ابراز عقاید و بیان رازهای دل بهره می‌جست، و پس از فراغت از ادای وظیفه و در احوال خاص، غزل یا قطعه‌ای حتی در حاشیه روزنامه‌ای می‌نوشت. فرایند سرایش اشعار و شکل‌گیری دیوان امام‌خمینی را می‌توان به دو دوره، تقسیم کرد: دوران جوانی: بخشی از سروده‌های امام‌خمینی که در دیوان آمده، مربوط به دوره جوانی اوست. اما هیچ‌یک از اشعار این دوران به صورت دیوان، چاپ نشده و به دلایل نامعلوم، مفقود شده‌است. دوران کهنسالی: امام‌خمینی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به خواهش و اصرار فاطمه طباطبایی، دوباره اشعاری در قالب‌های متنوع و بیشتر با مضامین عرفانی سروده‌است. امام‌خمینی در بیشتر قالب‌های شعر فارسی، سروده‌هایی دارد و از بیشتر آرایه‌های ادبی بهره جسته‌ و از میان سبک‌های چهارگانه مشهور ادیبان ایرانی، به سبک عراقی نظر داشته‌است. هیچ‌یک از سروده‌های امام‌خمینی تا وقتی ایشان در قید حیات بوده، به صورت مستقل چاپ و منتشر نشد. تا اینکه مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی در سال ۱۳۷۲ توانست «دیوان امام» را تنظیم و منتشر سازد. برخی غزلیات دیوان، به‌ویژه غزل «چشم بیمار» مورد توجه ویژه‌ای قرار گرفته‌است. برخی نیز بر این غزل، شرح نوشته‌اند. دیوان امام‌خمینی به زبان‌های چون عربی، روسی و ایتالیایی نیز ترجمه شده‌است. در برخی آلبوم‌های موسیقی، مانند آلبوم «دیدار دوست»، «غم دیدار» و «سایه دوست» نیز اشعاری از دیوان امام مورد توجه خوانندگانی همچون عبدالحسین مختاباد و حسام‌الدین سراج قرار گرفته‌است.