علی قدیری کفرانی: تفاوت میان نسخه‌ها

او در سال ۱۲۹۰ش.<ref>میرزاده اسفراینی، ص۱۲۳.</ref> در روستای کفران شهر جرقویه (استان اصفهان) متولد شد.<ref>قاسمی، ج۳، ص۴۸۰.</ref> پس از فراگیری خواندن و نوشتن به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و در اصفهان از دروس مقدمات و سطح آقایان سیدمهدی درچه‌ای، سیدعلی نجف‌آبادی، سیدمحمد نجف‌آبادی، شیخ مهدی نجفی.<ref>همان.</ref> و شیخ محمدرضا (ابوالمجد) مسجدشاهی بهره‌مند شد.<ref>جواهرکلام، ج۲، ص۱۱۷۷.</ref> آنگاه راهی قم شد و در حوزه علمیه آن شهر در درس آیات سیدحسین طباطبایی بروجردی و امام‌خمینی حضور یافت.<ref>همان؛ قاسمی، ج۳، ص۴۸۰.</ref> در دو منبع مذکور اطلاعات دقیقی درباره حضور او در خارج فقه یا اصول یا درس فلسفه امام‌خمینی ارائه نشده است، ولی با استناد به اینکه دوران تحصیل او در قم در دهه ۱۳۲۰-۱۳۳۰ش بود، احتمال حضور در هر سه درس فوق وجود دارد. قدیری کفرانی پس از مدتی تحصیل در قم، به عراق رفت و در حوزه علمیه نجف اشرف به مدت دو سال در درس خارج فقه و اصول آیات سیدمحمود حسینی شاهرودی، سیدجمال‌الدین گلپایگانی و برخی دیگر از استادان دروس خارج فقه و اصول حاضر شد.<ref>قاسمی، ج۳، ص۴۸۰-۴۸۱.</ref> آنگاه به کشور بازگشت و به تدریس در حوزه علمیه قم پرداخت. در سال ۱۳۳۴ش به دستور آیت‌الله بروجردی به کرمانشاه رفت و مدتی به تدریس در حوزه علمیه آنجا پرداخت. قدیری کفرانی در نخستین سال‌های مرجعیت امام‌خمینی (سال‌های ۱۳۴۰-۱۳۴۳ش)، در بخش استفتائات دفتر ایشان حضور داشت.<ref>میرزاده اسفراینی، ص۱۲۳-۱۲۴.</ref> او در سال‌های ۱۳۴۳-۱۳۴۴ش، ازجمله روحانیانی بود که در صدور اعلامیه‌های انتقادی علیه حکومت پهلوی نقش داشت. ازجمله ۲۹ بهمن ۱۳۴۳ همراه با جمعی از مدرسان حوزه علمیه قم چون آقایان حسینعلی منتظری، محمد محمدی گیلانی، محمدعلی گرامی و... در نامه‌ای به امیرعباس هویدا، نخست‌وزیر وقت، اقدامات حکومت پهلوی را در ایجاد خفقان، محدودیت، سانسور، تفتیش عقاید و دستگیری و زندانی کردن جمعی از منتقدان، زعمای دینی، سخنگویان مذهبی، روشنفکران و... با اتهاماتی چون قیام علیه مصالح ملی و تمامیت ارضی تقبیح کردند و از نخست‌وزیر خواستند با بازدید از زندان‌ها، احکام صادرشده علیه زندانیان را ملاحظه کند. آنان در پایان از او خواستند در اسرع وقت، رهبر شیعیان و مرجع عالی‌قدر حضرت آیت‌الله‌العظمی آقای خمینی به کشور بازگردد و دیگر زندانیان سیاسی آزاد شوند.<ref>روحانی، ج۱، ص۸۰۲؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج۳، ص۱۲۸-۱۳۰؛ سیر مبارزات یاران...، ج۳، ص۱۴۰-۱۴۲.</ref> در رمضان ۱۳۴۳ش (چند ماه پس از تبعید امام‌خمینی به خارج از کشور)، همراه با جمعی از مدرسان حوزه علمیه قم در نامه‌ای به آیات سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی و سیدمحمدهادی حسینی میلانی، با اشاره به موسم تبلیغ و سخت‌گیری‌های حکومت پهلوی علیه امام‌خمینی، خواستار اظهارنظر آن مراجع درباره تجلیل از امام‌خمینی علی‌رغم این سخت‌گیری‌ها شدند. آیات میلانی و مرعشی نجفی هم در پاسخ، بر تجلیل از امام‌خمینی و تکرار مطالبه علما درباره بازگشت امام‌خمینی به کشور تأکید کردند.<ref>آیت‌الله‌العظمی سید...، ص۲۶۵ـ۲۶۹؛ روحانی، ج۲، ص۳۵-۳۷؛ دوانی، ج۵، ص۸۲-۸۴.</ref> او در ۲۱ اسفند ۱۳۴۴ از امام‌خمینی اجازه‌ای در امور حسبیه دریافت نمود و امام‌خمینی ذیل معروف او، عبارت «معروف هستند» را قید کرد.<ref>صحیفه امام، ج۱، ص۴۵۱</ref> که همین عبارت، نشان از شناخت امام از قدیری دارد. در سال ۱۳۴۴ش او گویا با تقاضای جمعی از علمای اصفهان برای عزیمت به اصفهان مواجه شده بود و امام‌خمینی در نامه‌ای به علمای اصفهان، ضمن تجلیل از قدیری، از او خواست به اصفهان عزیمت نماید. این نامه در صحیفه امام نیامده است و متن آن نامه در یکی از پایگاه‌های اطلاع‌رسانی درباره روستای کفران، زادگاه قدیری کفرانی درج شده است (و البته بدیهی است که تأیید آن با مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی است)، ولی با توجه به اهمیت آن که نشان از جایگاه قدیری کفرانی نزد امام‌خمینی دارد، در اینجا به آن اشاره می‌شود؛ امام‌خمینی در آن نامه درباره قدیری کفرانی نوشته بودند: «جناب معظم‌له که سوابق ممتده در حوزه‌های علمیه داشته‌اند و بکمالات علمیه و عملیه و اخلاقیه موصوف می‌باشند، درخور هر نحو تجلیل و تمجید می‌باشند و خود آقایان بالعیان مراتب تقوی و علم ایشان را می‌بینند و احتیاج بتوصیف حقیر ندارد. از جناب ایشان تقاضا نمودم که تقاضای حضرات آقایان افاضل ایدهم الله تعالی را بپذیرند؛ امید است قدردانی اهالی محترم اصفهان و خصوص افاضل و علماء اعلام از ایشان موجب رضایت ایشان و حقیر را فراهم نماید».<ref>«آیت‌الله شیخ علی...»، www.kafrancity.ir.</ref> او پس از آن در اصفهان مقیم شد و به وعظ و خطابه در مسجد الهادی آن شهر پرداخت.<ref>جواهرکلام، ج۲، ص۱۱۷۷</ref> و هم‌زمان در مدرسه ملا عبدالله.<ref>موحد ابطحی، ج۲، ص۱۱۹</ref> و مدرسه صدر خواجو در آن شهر به تدریس اشتغال داشت.<ref>همان، ص۳۱۸.</ref> قدیری کفرانی در ۲۵ دی ۱۳۵۶، همراه با جمعی روحانیان اصفهان با ارسال نامه‌ای به مراجع تقلید، توهین روزنامه اطلاعات به امام‌خمینی و سرکوبی تظاهرات طلاب در قم در ۱۹ دی ۱۳۵۶ را محکوم کردند و با اشاره به تعطیلی بازارها در اعتراض به آن اقدامات، اعلام نمودند که همگام با مردم، اقامه نماز جماعت را تعطیل خواهند کرد.<ref>سیر مبارزات یاران امام‌خمینی در آینه اسناد، ج۸، ص۳۱۶-۳۱۷.</ref> او در بهمن ۱۳۵۷ همراه با جمعی از روحانیان مبارز اصفهان با صدور اعلامیه‌ای، ضمن اعتراض به دستور شاپور بختیار، نخست‌وزیر وقت در بسته شدن فرودگاه‌ها بر روی پروازهای خارجی با هدف جلوگیری از بازگشت امام‌خمینی به کشور، به‌منظور همبستگی با روحانیان متحصن در مسجد دانشگاه تهران، اعلام کردند در بیت سیدحسین خادمی اصفهانی دست به تحصن خواهند زد.<ref>سیر مبارزات یاران امام‌خمینی در آینه اسناد، ج۱۶، ص۳۹۷-۳۹۸؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک، ج۱۹، ص۵۳۴-۵۳۵؛ یاران امام به...، ج۳۵، ص۳۶۳ـ۳۶۴.</ref> قدیری اصفهانی در کنار تدریس، کتابی با عنوان حاشیه بر وقایع الاصول نگاشته است. او در ۲۳ دی‌ماه ۱۳۶۵ در اصفهان از دنیا رفت و پیکرش پس از انتقال به قم، در صحن حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.<ref>جواهرکلام، ج۲، ص۱۱۷۷.</ref>