اخوت اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''اخوت اسلامی''': برادری میان امت اسلامی در نظام فکری امام‌خمینی که برگرفته از اسلام است، همه مسلمانان با هم برادرند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۵۹.</ref> ایشان بر پایه کلام الهی که همگی را به چنگ‌زدن به ریسمان الهی فرا می‌خواند<ref>آل عمران، ۱...» ایجاد کرد) |
جز (added Category:مقاله های نیازمند ارزیابی using HotCat) |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
در نظام فکری امام‌خمینی که برگرفته از اسلام است، همه مسلمانان با هم برادرند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۵۹.</ref> ایشان بر پایه [[کلام الهی]] که همگی را به چنگ‌زدن به ریسمان الهی فرا می‌خواند<ref>آل عمران، ۱۰۳.</ref> توجه به برادری اسلامی را دستوری حیات‌بخش برای پیروزی بر دشمنان اسلام می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۱۸–۳۱۹.</ref> و بر این اعتقاد بود که اخوت اسلامی علاوه بر اینکه حکمی اخلاقی است، حکمی اجتماعی و سیاسی است و اخوت ایمانیِ مورد تأکید خداوند، ویژه مسلمانان یک کشور نیست، بلکه شامل تمامیِ مسلمانان می‌شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۳۰–۱۳۲.</ref> ایشان گرفتاری‌های مسلمانان و کشورهای اسلامی را ناشی از بی‌اعتنایی به دستورهای قرآن می‌دانست؛ زیرا پایبندی به احکام قرآن موجب انسجام مسلمانان خواهد شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳ و ۱۱/۴۹۱.</ref> و حفظ برادری میان مسلمانان موجب [[استقلال]] و قطع وابستگی از غیر مسلمانان می‌گردد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۵۰.</ref> چنان‌که ایشان منشأ اشغال [[فلسطین]] را ضعف پیوند برادری میان مسلمین می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳.</ref> و آزادی آن را در گرو برادری همه دولت‌های اسلامی معرفی می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۱–۳.</ref>{{سخ}} | در نظام فکری امام‌خمینی که برگرفته از اسلام است، همه مسلمانان با هم برادرند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۵۹.</ref> ایشان بر پایه [[کلام الهی]] که همگی را به چنگ‌زدن به ریسمان الهی فرا می‌خواند<ref>آل عمران، ۱۰۳.</ref> توجه به برادری اسلامی را دستوری حیات‌بخش برای پیروزی بر دشمنان اسلام می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۱۸–۳۱۹.</ref> و بر این اعتقاد بود که اخوت اسلامی علاوه بر اینکه حکمی اخلاقی است، حکمی اجتماعی و سیاسی است و اخوت ایمانیِ مورد تأکید خداوند، ویژه مسلمانان یک کشور نیست، بلکه شامل تمامیِ مسلمانان می‌شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۳۰–۱۳۲.</ref> ایشان گرفتاری‌های مسلمانان و کشورهای اسلامی را ناشی از بی‌اعتنایی به دستورهای قرآن می‌دانست؛ زیرا پایبندی به احکام قرآن موجب انسجام مسلمانان خواهد شد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳ و ۱۱/۴۹۱.</ref> و حفظ برادری میان مسلمانان موجب [[استقلال]] و قطع وابستگی از غیر مسلمانان می‌گردد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۵۰.</ref> چنان‌که ایشان منشأ اشغال [[فلسطین]] را ضعف پیوند برادری میان مسلمین می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳.</ref> و آزادی آن را در گرو برادری همه دولت‌های اسلامی معرفی می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۱–۳.</ref>{{سخ}} | ||
امام‌خمینی با توجه به اینکه یکی از جلوه‌گاه‌های برادری میان مسلمانان را [[حج ابراهیمی|موسم حج]] می‌دانست، فلسفه حج را گستراندن اخوت و [[وحدت]] میان مسلمانان ارزیابی می‌کرد و آن را موجب ایجاد تعهد در میان مسلمانان در قبال برادران دینی می‌شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۰۱ و ۵۱۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| حج ابراهیمی}} ایشان معتقد بود ملت [[ایران]] بر پایه اخوت و برادری اسلامی همواره به دنبال این بوده که همراه با دیگر ملت‌های مسلمان علیه دشمن اصلی و [[ابرقدرت‌ها|قدرت‌های بزرگ]] متحد شود تا با این اتحاد کشورهای اسلامی را نجات دهد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۹۱–۳۹۲.</ref> در این چارچوب، اختلاف‌های میان [[شیعه]] و [[سنی]] در [[جهان اسلام]] را مغایر با اصل برادری و پیشبرد منافع مشترک جوامع اسلامی می‌شمرد و آن را موجب بهره‌برداری دشمنان اسلام می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۳۳ و ۱۳/۱۵۲–۱۵۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| وحدت| جهان اسلام}} | امام‌خمینی با توجه به اینکه یکی از جلوه‌گاه‌های برادری میان مسلمانان را [[حج ابراهیمی|موسم حج]] می‌دانست، فلسفه حج را گستراندن اخوت و [[وحدت]] میان مسلمانان ارزیابی می‌کرد و آن را موجب ایجاد تعهد در میان مسلمانان در قبال برادران دینی می‌شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۰۱ و ۵۱۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| حج ابراهیمی}} ایشان معتقد بود ملت [[ایران]] بر پایه اخوت و برادری اسلامی همواره به دنبال این بوده که همراه با دیگر ملت‌های مسلمان علیه دشمن اصلی و [[ابرقدرت‌ها|قدرت‌های بزرگ]] متحد شود تا با این اتحاد کشورهای اسلامی را نجات دهد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۹۱–۳۹۲.</ref> در این چارچوب، اختلاف‌های میان [[شیعه]] و [[سنی]] در [[جهان اسلام]] را مغایر با اصل برادری و پیشبرد منافع مشترک جوامع اسلامی می‌شمرد و آن را موجب بهره‌برداری دشمنان اسلام می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۳۳ و ۱۳/۱۵۲–۱۵۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید| وحدت| جهان اسلام}} | ||
[[رده:مقاله های نیازمند ارزیابی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ دی ۱۴۰۳، ساعت ۲۳:۰۱
اخوت اسلامی: برادری میان امت اسلامی
در نظام فکری امام‌خمینی که برگرفته از اسلام است، همه مسلمانان با هم برادرند.[۱] ایشان بر پایه کلام الهی که همگی را به چنگ‌زدن به ریسمان الهی فرا می‌خواند[۲] توجه به برادری اسلامی را دستوری حیات‌بخش برای پیروزی بر دشمنان اسلام می‌دانست[۳] و بر این اعتقاد بود که اخوت اسلامی علاوه بر اینکه حکمی اخلاقی است، حکمی اجتماعی و سیاسی است و اخوت ایمانیِ مورد تأکید خداوند، ویژه مسلمانان یک کشور نیست، بلکه شامل تمامیِ مسلمانان می‌شود.[۴] ایشان گرفتاری‌های مسلمانان و کشورهای اسلامی را ناشی از بی‌اعتنایی به دستورهای قرآن می‌دانست؛ زیرا پایبندی به احکام قرآن موجب انسجام مسلمانان خواهد شد[۵] و حفظ برادری میان مسلمانان موجب استقلال و قطع وابستگی از غیر مسلمانان می‌گردد[۶] چنان‌که ایشان منشأ اشغال فلسطین را ضعف پیوند برادری میان مسلمین می‌دانست[۷] و آزادی آن را در گرو برادری همه دولت‌های اسلامی معرفی می‌کرد.[۸]
امام‌خمینی با توجه به اینکه یکی از جلوه‌گاه‌های برادری میان مسلمانان را موسم حج می‌دانست، فلسفه حج را گستراندن اخوت و وحدت میان مسلمانان ارزیابی می‌کرد و آن را موجب ایجاد تعهد در میان مسلمانان در قبال برادران دینی می‌شمرد.[۹] (ببینید: حج ابراهیمی) ایشان معتقد بود ملت ایران بر پایه اخوت و برادری اسلامی همواره به دنبال این بوده که همراه با دیگر ملت‌های مسلمان علیه دشمن اصلی و قدرت‌های بزرگ متحد شود تا با این اتحاد کشورهای اسلامی را نجات دهد.[۱۰] در این چارچوب، اختلاف‌های میان شیعه و سنی در جهان اسلام را مغایر با اصل برادری و پیشبرد منافع مشترک جوامع اسلامی می‌شمرد و آن را موجب بهره‌برداری دشمنان اسلام می‌دانست.[۱۱] (ببینید: وحدت و جهان اسلام)
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۵۹.
- ↑ آل عمران، ۱۰۳.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۱۸–۳۱۹.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۳۰–۱۳۲.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳ و ۱۱/۴۹۱.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۹/۲۵۰.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۳.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۱–۳.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۰۱ و ۵۱۳.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۹۱–۳۹۲.
- ↑ امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۳۳ و ۱۳/۱۵۲–۱۵۳.