شورای عالی انقلاب فرهنگی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شورای عالی انقلاب فرهنگی'''، نهادی برای تحول اساسی و تقویت ابعاد اسلامی دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی.

فرهنگ آمیزه‌ای از اندیشه، [[دین]]،<ref>مالرب، انسان و ادیان، ۳۳۹.</ref> [[علم]]، دانش،<ref>دهخدا، لغتنامه، ۱۰/۱۵۱۰۹.</ref> [[هنر]]، آداب و رسوم و شیوه زندگی است که طی تجربه تاریخی ملت‌ها شکل می‌گیرد و قابل انتقال به نسل‌های بعدی است<ref>انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۶/۵۳۴۶.</ref> {{ببینید|فرهنگ}}. ایران گرچه در پرتو گرایش به اسلام، هم‌دوش با دیگر ملل اسلامی و پیشاپیش آنها مشعل‌دار تمدن شکوهمند اسلامی شد<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۴/۳۱۴.</ref> اما رژیم پهلوی [[فرهنگ اسلامی]] را به‌تدریج در جامعه به انزوا برد و [[فرهنگ غربی]] را بر آن حاکم کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۲۴۹؛ ۹/۳۴۲ و ۱۴/۴۹۸.</ref>؛ چنان‌که میان دانشگاهیان و روحانیت جدایی افکند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۳۳۰.</ref> به باور امام‌خمینی، سلطه استعمار فرهنگی از دبستان تا [[دانشگاه]] و دیگر مراکز تصمیم‌گیری تأثیر می‌گذاشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۲۴۳.</ref> فضای دانشجویی، پس از شهریور ۱۳۲۰ تا دهه سی، متأثر از تعلیمات [[احزاب چپ]] و وابسته به [[شوروی]] بود.<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۱۳.</ref> افزون بر جریان‌های لیبرال غربی، اندیشه [[سوسیالیسم]] نیز در بدنه دانشگاه‌ها نفوذ کرده بود.<ref>حاضری، تأملی در علل و پیامدهای انقلاب فرهنگی، ۸۶.</ref> کارگزاران کشور بیشتر از دانشگاهیان بودند و عقب‌ماندگی دانشگاه‌ها، عقب‌ماندگی فرهنگی و علمی و سیاسی کشور را به دنبال داشت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۹۴–۹۵؛ ۱۳/۱۷۹–۱۸۰ و ۱۴/۱۷۰.</ref> روند آموزشی و مدیریتی به گونه‌ای بود که اکثریت قاطع دانشجویان از طبقه مرفه بودند و بخش اعظم آنان نیز پس از تحصیل کشور را ترک می‌کردند.<ref>خامنه‌ای، در مکتب جمعه، ۳/۱۸۳–۱۸۵.</ref>

ازجمله اقدام‌های سال‌های نخست انقلاب، با هدف دگوگونی ساختارهای فرهنگی در دانشگاه و دیگر مراکز فرهنگی، انقلاب فرهنگی بود. استقلال فرهنگی و سیاسی و شعار نه شرقی و نه غربی از اهداف اصلی انقلاب بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۱۹ و ۲۱/۲۸۶.</ref> با گذشت چندین ماه از انقلاب، این احساس در قشر دانشجو پیدا شده بود که دستگاه رسمی کشور از افکار امام‌خمینی فاصله دارد و دیدار نمایندگان [[دولت موقت]] با مشاور امنیت ملی [[آمریکا]] در دولت [[جیمی کار]]<nowiki/>تر به آن دامن زد و دانشجویان در حرکتی خودجوش با [[تسخیر سفارت آمریکا]] اعتراض خود را نشان دادند.<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۲/۲.</ref> گروهی از دانشجویان پس از تسخیر سفارت آمریکا در پی همسوکردن دانشگاه با اهداف امام‌خمینی برآمدند.<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۴–۳۴۹؛ قویدل معروفی و پورنجمی، سلسله بحث‌های جنبش دانشجوئی، ۸۲–۸۳.</ref>

در اسفند ۱۳۵۸، بخشنامه‌ای مبنی بر پاکسازی دانشگاه از عناصر وابسته به [[رژیم پهلوی]] به تصویب مدیریت دانشگاه‌ها رسید و شورایی به نام شورای انقلابی تزکیه دانشگاه تأسیس شد<ref>پایگاه جامع تاریخ معاصر، پایگاه اطلاع‌رسانی، ۲۰/۴/۱۴۹۴ش؛ ملکی، دیروز و امروز، ۱۸۸–۱۹۱.</ref>؛ ولی فرمان‌های آن به اجرا در نیامد و هنوز جمع بزرگی از استادان ناصالح و دلبسته به رژیم پهلوی در دانشگاه فعالیت می‌کردند. گروه‌های سیاسی نیز [[دانشگاه]] و مدارس را عرصه تاخت‌وتاز خود ساخته و روند تدریس و تحصیل را مختل کرده بودند.<ref>فارسی، فرهنگ واژه‌های انقلاب اسلامی، ۵۰۰.</ref> برخی استادان به جای درس‌های رسمی، جزوه‌های انحرافی، ازجمله [[مارکسیسم]] درس می‌دادند و دانشجویان به جای درس‌خواندن، پیوسته در پی گردهمایی و [[تظاهرات]] بودند.<ref>هاشمی رفسنجانی، خطبه‌ها، ۲/۴۹۹.</ref> مجادلات سیاسی در دانشگاه‌ها به درگیری می‌انجامید و گروه‌هایی از خارج دانشگاه به درگیری‌ها دامن می‌زدند.<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۲۷؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۵۱.</ref> رقابت شدیدی میان دانشجویان مارکسیست و مذهبی برای جذب دانشجویان جدید در جریان بود.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۸۱.</ref> جذب دانشجویان در نهادهای انقلابی‌ای، چون [[سپاه پاسداران]] و [[جهاد سازندگی]] و مدیریت اجرایی موجب شده بود حضور نیروهای مذهبی در دانشگاه‌ها کم‌رنگ شود و آرایش نیروها به زیان جریان مذهبی پیش رود.<ref>حاضری، تأملی در علل و پیامدهای انقلاب فرهنگی، ۸۷–۸۸؛ شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۲۲۳.</ref>

جریان‌های سیاسی افزون بر دامن‌زدن به رقابت‌ها و تجمعات درون دانشگاه، هدایت تحریکات سیاسی خارج از دانشگاه علیه [[نظام اسلامی]]، مانند اغتشاش در ارتش، تحریکات کارگری و آشوب‌های قومی را نیز بر عهده داشتند.<ref>حاضری، تأملی در علل و پیامدهای انقلاب فرهنگی، ۹۰؛ دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۱۲/۱۸–۲۳.</ref> برخی از آنان، همانند چریک‌های فدایی خلق از سنگر دانشگاه به دفاع از غائله‌های خونباری، مانند غائله ترکمن‌صحرا {{ببینید|ترکمن‌صحرا}}، [[خوزستان]] {{ببینید|خلق عرب}}، [[بلوچستان]]<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۱۲/۱۸–۲۳.</ref> و گروه‌های تجزیه‌طلب کردستان {{ببینید|کردستان}} برخاستند.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۰۴.</ref> گروه‌ها ۱۵۰ اتاق آموزشی را اشغال و برای مبارزه درازمدت با نظام آذوقه ذخیره کرده بودند.<ref>خامنه‌ای، در مکتب جمعه، ۳/۱۸۴.</ref> احزاب سیاسی افزون بر سلاح سبک، حتی جنگ‌افزارهایی سنگین، چون تانک در اختیار داشتند.<ref>ملکی، دیروز و امروز، ۲۰۰؛ طباطبایی، خاطرات، ۳/۲۹۱.</ref> کلاس‌های دانشگاه عملاً تعطیل و بیشتر کلاس‌ها درگیر بحث‌های سیاسی بودند. استادان بر اساس گرایش سیاسی و عقیدتی، با دانشجویان رفتارهای متفاوتی داشتند. محیط متشنج دانشگاه به منبع جذب نیروی سازمان‌های سیاسی تبدیل شده بود.<ref>پگاه حوزه، بازخوانی پنج دهه جنبش دانشجویی، ۲؛ فوران، مقاومت شکننده، ۲۲۱.</ref> امام‌خمینی در خرداد ۱۳۵۸ اغتشاشگران در دانشگاه را که با افکار کمونیستی و با شعار دفاع از کارگر، کارگران را به تعطیلی کارخانه‌ها و قومیت‌ها را به تجزیه‌طلبی فرا می‌خواندند، «عمّال آمریکا» خواند و به آنان هشدار داد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۳۶–۱۳۸.</ref>

در ماه‌های پایانی سال ۱۳۵۸ تنش میان جریان‌های غیر مذهبی و مذهبی طرفدار انقلاب در دانشگاه‌ها به اوج رسید.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۰۳.</ref> افزون بر آن، در اول اسفند ۱۳۵۸ درگیری میان هواداران [[سازمان مجاهدین خلق]] و دانشجویان عضو مجمع تفکرات شیعی مشهد، به رهبری [[عبدالحمید دیالمه]]، به گروگان‌گیری و مجروح‌شدن عده‌ای از دانشجویان انجامید.<ref>جمهوری اسلامی، ۲/۱۲/۱۳۵۸، ۱؛ کیهان، ۲/۱۲/۱۳۵۸، ۱۲.</ref> شورای سرپرستان دانشکده‌های دانشگاه مشهد، در اعتراض به این حوادث، واحدهای آموزشی دانشگاه‌ها جز واحدهای درمانی را تعطیل کرد.<ref>کیهان، ۲/۱۲/۱۳۵۸، ۱۲.</ref> روز دوم اسفند، جناح‌های رقیب در دانشگاه تهران با هم درگیر شدند، رئیس شورای سرپرستی دانشگاه و نامزد مورد حمایت سازمان مجاهدین خلق در انتخابات مجلس، در اعتراض به نبود امنیت در دانشگاه استعفا کرد.<ref>کیهان، ۵/۱۲/۱۳۵۸، ۳؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۵۱.</ref> وجود ستادهای عملیاتی گروه‌های سیاسی در دانشگاه‌ها دانشجویان مسلمان و رهبران نظام و نخبگان سیاسی را نگران ساخت.<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۴–۳۴۹؛ بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۱۰۵–۱۰۶؛ جمهوری اسلامی، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۱۰.</ref>

از سوی دیگر، وزارت علوم طی طرحی پیشنهاد کرد آموزش عالی از دولت مستقل و نیروهای نظامی و انتظامی به داخل دانشگاه وارد نشوند.<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۲۱.</ref> [[سیدابوالحسن بنی‌صدر]] رئیس‌جمهور وقت نیز طرحی به نام «شورای عالی فرهنگ» به ریاست خود و همفکرانش برای اصلاح دانشگاه به تصویب [[شورای انقلاب]] رساند.<ref>فارسی، فرهنگ واژه‌های انقلاب اسلامی، ۵۰۱.</ref> گروهی از افراد انجمن اسلامی به تشویق [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] در صدد یافتن راهکاری برای پاسخ به اصلاحات بنیادین مورد نظر امام‌خمینی برآمدند<ref>جمهوری اسلامی، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۶.</ref> و در نهایت [[حزب جمهوری اسلامی]] در راستای [[انقلاب فرهنگی]] دانشگاه‌ها طرحی به مسئولان ارائه داد که به نظر اعضای آن از سیطره لیبرال‌ها بر دانشگاه جلوگیری می‌کرد و به اهداف انقلاب در مراکز آموزش عالی و مدارس کشور تحقق می‌بخشید.<ref>فارسی، فرهنگ واژه‌های انقلاب اسلامی، ۵۰۱.</ref>

[[امام‌خمینی]] با توجه به نقش دانشگاه در اداره کشور،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۲۶.</ref> ضرورت تحول علمی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۲۶۴.</ref> فرهنگی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۸۵.</ref> همبستگی [[حوزه]] و [[دانشگاه]]<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۱۵۸.</ref> و ضرورت تربیت نسلی از دانشجویان دلسوز و متعهد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۲۴۵.</ref> و آرامش در مراکز آموزشی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۹۲.</ref> بر این باور بود که باید تحول فرهنگی را از دانشگاه‌ها آغاز کرد. شرایط حاکم بر دانشگاه‌ها<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۴–۳۴۹؛ بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۱۰۵–۱۰۶؛ جمهوری اسلامی، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۶.</ref> و اختلال گروه‌های سیاسی در روند تحصیل و تدریس به این تحول شتاب داد.<ref>فارسی، فرهنگ واژه‌های انقلاب اسلامی، ۵۰۰.</ref> امام‌خمینی که در ۱۲ فروردین سال ۱۳۵۸ بر ضرورت تحول در دانشگاه‌ها تأکید ورزیده بود،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۴۶۰.</ref> در ادامه نیز دانشجویان را تشویق کرد با مدارا و برهان، خیانت‌های گروه‌های معاند را آشکار سازند و دست استادان وابسته به [[آمریکا]] و [[شوروی]] را که تفکرات الحادی به دانشجویان تزریق می‌کنند، از مراکز آموزشی کوتاه کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۳۸–۱۳۹.</ref> ایشان همچنین پیشنهاد کرد برای آگاهی بیشتر دانشجویان به تعالیم دینی و پاسخ به منحرفان و کمونیست‌ها، از افراد آگاه و گوینده به‌ویژه [[سیدعلی خامنه‌ای]] استفاده کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۱۳۸–۱۳۹.</ref> پس از [[پیام امام‌خمینی]]، خامنه‌ای هفته‌ای یک روز در مسجد دانشگاه تهران پس از اقامه [[نماز جماعت]] برای دانشجویان سخنرانی می‌کرد و به پرسش‌های آنان پاسخ می‌داد.<ref>خامنه‌ای، حدیث ولایت، ۱۳۷۷، ۴۹.</ref>

امام‌خمینی در [[پیام نوروزی]] سال ۱۳۵۹، نیز از [[انقلابی اساسی]] در دانشگاه‌های کشور با هدف تحول در مراکز آموزشی و زدودن بدآموزی‌های رژیم پهلوی و طرد استادان وابسته به شرق و غرب و روشنفکران غیرمتعهد و منحرف سخن گفت و برای جبران عقب‌ماندگی‌های فرهنگی، بر مطالعه و عمل به مبانی اسلامی در دانشگاه تأکید کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۰۷–۲۰۸.</ref> و به [[طلاب]] و دانشجویان توصیه کرد دربارهٔ مبانی اسلام اصیل مطالعه کنند و از انحراف و التقاط فکری بپرهیزند و راه خود را از روشنفکران غیرمتعهد جدا کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۰۸.</ref>

دانشجویان و کارکنان پیرو [[خط امام]] دانشگاه، به‌ویژه انجمن‌های اسلامی، خود را مخاطب پیام نوروزی امام‌خمینی دانستند<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۰۹.</ref> و در تعطیلات عید به شور نشستند و راه‌های تحقق امر ایشان را بررسی کردند<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۱۹۷.</ref> و در حمایت از پیام نوروزی ایشان خواستار تعطیلی موقت مراکز آموزشی شدند.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۱۹۷.</ref> شورای انقلابی تزکیه دانشگاه تهران دستور داد کلیه دانشجویان و کارکنانی که پیش‌تر عضو سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) یا مورد حمایت آن بودند و نیز وزرا و وکلای مجلسین شاغل در دانشگاه از سال ۱۳۴۵ به بعد برکنار شوند.<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۲۸.</ref> [[بنی‌صدر]] نیز ضمن مخالفت با وجود ستاد گروه‌های سیاسی در دانشگاه‌ها اظهار امیدواری کرد طی سه روز، گروه‌ها دفاتر خود در دانشگاه‌ها را تخلیه کنند و وضعیت عادی در این مراکز برقرار شود.<ref>کیهان، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۳.</ref>

از آغاز سال ۱۳۵۹ درگیری میان جناح‌های اسلامی و رقیبان فکری و سیاسی در دانشگاه‌ها شدت گرفت. وزارت کشور در ۱۹ فروردین ۱۳۵۹، طی بخشنامه‌ای کلیه فعالیت‌های گروه‌های سیاسی در مراکز عالی را ممنوع کرد که هیاهوی پردامنه‌ای در پی داشت.<ref>موسوی اردبیلی، غائله چهارده اسفند ۱۳۵۹، ۲۸۳.</ref> درگیری دانشگاه تبریز را باید نقطه آغاز انقلاب فرهنگی شمرد. در ۲۶/۱/۱۳۵۹ [[اکبر هاشمی رفسنجانی]] در تالار اجتماعات دانشکده پزشکی این دانشگاه، برای دانشجویان دربارهٔ مبانی فکری و اهداف و بنیادهای [[انقلاب اسلامی]] سخن می‌گفت که گروهی از دانشجویان هوادار [[سازمان مجاهدین خلق]] و [[کمونیست]]‌ها، جلسه را به تشنج کشیدند و درگیری آنان و دانشجویان انجمن اسلامی موجب شکستن درهای تالار و قطع سخنرانی شد. روحانیان و مردم تبریز طی [[راهپیمایی]] این حرکت را محکوم و ساختمان مرکزی دانشگاه تبریز را انجمن اسلامی دانشجویان تصرف کردند و متصرفان خواستار تصفیه و پاکسازی دانشگاه شدند. مردم [[تبریز]] از این خواسته‌ها حمایت کردند و کلاس‌های دانشگاه تعطیل شد.<ref>نهاد نمایندگی، ۵۶/۲۲؛ روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۳۰–۱۳۱؛ رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۶.</ref> سنگین‌ترین درگیری‌ها در دانشگاه تربیت‌معلم تهران رخ داد. این درگیری‌ها به کشته‌شدن فردی به نام پرویز ستاری انجامید. تحقیقات، سازمان چریک‌های فدایی خلق را مسئول این قتل معرفی می‌کرد.<ref>پرسمان، ۲۵.</ref>

در اول اردیبهشت ۱۳۵۹ ده‌ها هزارنفر از مردم به دعوت انجمن‌های اسلامی دانشگاه به طرف اقامتگاه امام‌خمینی در دربند راهپیمایی کردند. شعارها و پارچه‌نوشته‌های جمعیت دعوت به تحول فرهنگی بود.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۲۱۵–۲۱۶؛ فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۶۱۵.</ref> امام‌خمینی در این دیدار از ضرورت انقلاب فرهنگی و اسلامی‌شدن دانشگاه سخن گفت و ضمن انتقاد از وضع دانشگاه‌ها، [[تربیت اسلامی]] و پرورش جوانان متعهد و دلسوز و مفید و ساختن دانشگاهی مستقل و غیروابسته به شرق و غرب را دو هدف اساسی در اسلامی‌کردن دانشگاه‌ها خواند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۴۸–۲۵۲.</ref> و با بیان طرفداری اسلام از علم و دانش به [[شایعه]]‌های ناروا پاسخ داد و تقسیم علومی، مانند هندسه و فیزیک را به اسلامی و غیر اسلامی، مغرضانه خواند و دانشگاه وابسته را مایه هراس دانست و هدف را داشتن دانشگاه مستقل شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۲۴۸.</ref>

در ادامه دانشجویان مسلمان ساختمان مرکزی دانشگاه تهران را در اختیار گرفتند و اعلام کردند در اجرای پیام‌های پاییزی و نوروزی امام‌خمینی گام برمی‌دارند و هدفشان پاکسازی دانشگاه از ساختار امپریالیستی و ایجاد ساختار اداری و آموزشی مستقل به جای آن است<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۳۰.</ref> و این حرکت با حمایت مردم انقلابی روبه‌رو شد.<ref>جمهوری اسلامی، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۲ و ۶.</ref> [[شورای انقلاب]] در همان روز طی اطلاعیه‌ای اعلام کرد کلیه ستادها و دفترهای گروه‌ها در دانشکده‌ها و مؤسسات آموزش عالی، ظرف سه‌روز برچیده شود و از مدیران مراکز خواست امتحانات مراکز عالی تا ۱۴ خرداد ۱۳۵۹ پایان یابد و پس از آن دانشگاه‌ها تعطیل و هر گونه استخدام در دانشگاه متوقف شود.<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۸؛ جمهوری اسلامی، ۳۰/۱/۱۳۵۹.</ref> شورای انقلاب از دانشجویان خواست دانشگاه را ترک کنند. [[بنی‌صدر]] نیز از تصمیمات شورای انقلاب حمایت کرد.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۱۴.</ref> [[انجمن‌های اسلامی]] دفاتر خود در دانشگاه را تخلیه کردند؛ ولی سازمان دانشجویان چپ‌گرای پیشگام در اطلاعیه‌ای اعلام کردند حاضر به ترک سنگر دانشگاه نیستند و هواداران این گروه در خیابان ۱۶ آذر، خود را برای درگیری آماده کردند و با آغاز درگیری در اول اردیبهشت ۱۳۵۹، میان هواداران پیشگام و پاسداران، شماری زخمی و پنج نفر کشته شدند.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۲۱۵.</ref> مردم و نهادهای انقلابی از مواضع امام‌خمینی دربارهٔ [[انقلاب فرهنگی]] حمایت کردند و در حمایت از پاکسازی دانشگاه‌ها<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۴۹–۳۵۲.</ref> در دوم اردیبهشت در دانشگاه تهران گرد آمدند.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۲۱۵.</ref> گروه‌ها برای تخلیه دفاتر و جمع‌آوری وسایل پنج نفر را معرفی کردند<ref>کیهان، ۳۰/۱/۱۳۵۹، ۳.</ref> و به کمیته مرکزی انقلاب دستور داده شد امنیت دانشگاه‌ها و نمایندگان گروه‌ها را در جریان تخلیه دانشگاه بر عهده بگیرد.<ref>جمهوری اسلامی، ۳۱/۱/۱۳۵۹، ۲.</ref>

شماری از جریان‌های سیاسی با اساس انقلاب فرهنگی مخالف یا از شیوه اجرای آن ناخرسند بودند.<ref>کیهان، ۱۱/۲/۱۳۵۹ و ۱۲/۲/۱۳۵۹.</ref> شورای سرپرستی دانشگاه تهران<ref>ملکی، دیروز و امروز، ۱۸۷.</ref> اشغال و تعطیلی برنامه‌های آموزشی دانشگاه‌ها را محکوم کرد. برخی مراکز آموزش عالی با تأکید بر ضرورت انقلاب آموزشی، به تحدید آزادی‌های سیاسی و تغییر در برنامه‌ها بدون تصمیم شوراهای هماهنگی دانشگاه‌ها اعتراض کردند.<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۵۱.</ref> سرپرست دانشگاه تهران تعطیلی دانشگاه را به سود [[آمریکا]]<ref>ملکی، دیروز و امروز، ۲۰۳–۲۰۴.</ref> و موجب سرگردانی بسیاری از فارغ‌التحصیلان و به زیان طبقات فرودست شمرد.<ref>ملکی، دیروز و امروز، ۲۲۰–۲۲۱.</ref> [[سازمان چریک‌های فدایی خلق]]، [[سازمان مجاهدین خلق]]، [[حزب توده]] و دیگر نیروهای مخالف نظام با هواداران امام‌خمینی درگیر شدند و آن را مقدمه سرکوب نیروهای انقلابی دانستند.<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۱۲/۱۸–۲۳؛ اتحادیه دانشجویان مسلمان دانشگاه‌ها و مدارس عالی، ۴۵–۵۵.</ref> [[مهدی بازرگان]] نیز ضمن موافقت با اساس تحول فرهنگی با شیوه آن موافق نبود.<ref>بازرگان، انقلاب ایران در دو حرکت، ۱۰۵–۱۱۰.</ref>

[[امام‌خمینی]] به شبهه‌افکنی مخالفان انقلاب فرهنگی پاسخ داد و برخی مخالفان تحول دانشگاه را غرب‌زده و مخالف اسلام نامید که برای بیرون‌کردن دین از صحنه زندگی به مسئولان انقلاب فرهنگی تهمت علم‌ستیزی می‌زنند؛ حال آنکه اسلام بیش از هر مکتبی به علم و دانش اهمیت داده‌است و مردم نیز هوادار این حرکت‌اند و سخنان اغواگرانه مخالفان در آنان تأثیری ندارد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۲۸.</ref> ایشان مخالفان تحول دانشگاه را مخالفان همکاری فیضیه و [[دانشگاه]] شمرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۳۲.</ref> و گروهی از آنان را جنگ‌طلبانی دانست که دانشگاه را سنگر قرار داده‌اند و در دانشگاه اتاق جنگ راه انداخته‌اند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۲۹.</ref>

ایشان مدیران مستعفی دانشگاه تهران را مسئول نابسامانی‌های دانشگاه شمرد<ref>رضوی، هاشمی و انقلاب، ۳۵۱–۳۵۲؛ هاشمی رفسنجانی، خطبه‌ها، ۲/۵۱۱.</ref> و آرزو کرد دانشگاه با برنامه درست دینی و اسلامی و به همت استادان و معلمان مسلمان هر چه زودتر باز شود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۳۰.</ref> [[هاشمی رفسنجانی]] خطیب جمعه آن روز نیز استعفای آنان را خیانت شمرد.<ref>امام‌خمینی، خطبه‌ها، ۲/۵۱۰.</ref> دانشجویان و استادان مسلمان و متعهد با برپایی نشست‌ها و مناظره‌های علمی به آگاه‌کردن مردم پرداختند و با بررسی و نقد، ضرورت انقلاب فرهنگی و تربیت استادان متعهد و تحول در علوم آموزشی را روشن ساختند.<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۱۳/۱۲.</ref> نیز استادان طرفدار امام‌خمینی و مسئولان انقلاب، انقلاب فرهنگی را نه حرکتی برای جلوگیری از فعالیت گروه‌ها بلکه بیگانگی برنامه‌های دانشگاه با فرهنگ اسلامی و نیازهای جامعه را از اهداف آن ذکر کردند و تربیت استاد و گزینش دانشجو و اسلامی‌کردن دانشگاه را از اهداف اصلی این حرکت شمردند.<ref>شرف‌زاده، انقلاب فرهنگی در دانشگاه‌های ایران، ۲۴۶–۲۴۷.</ref>

[[امام‌خمینی]] پس از تعطیلی دانشگاه‌ها در ۲۳ خرداد ۱۳۵۹، برای سامان‌دادن به حرکت انقلابی دانشجویان، ضرورت انقلاب فرهنگی را امری اسلامی و ملی شمرد و دربارهٔ نگرانی دانشجویان مردم و دانشجویان متعهد از فعالیت اخلالگران سخن گفت و تأخیر در سامان‌دادن به دانشگاها را فاجعه خواند و دستور داد برای سامان‌دادن به دانشگاه‌ها ستاد انقلاب فرهنگی تشکیل دهند. در این فرمان، [[محمدجواد باهن]]<nowiki/>ر، [[مهدی ربانی املشی]]، [[حسن حبیبی]]، [[عبدالکریم سروش]]، [[شمس آل‌احمد]]، [[جلال‌الدین فارسی]] و [[علی شریعتمداری]] مأمور شدند با تشکیل ستاد و دعوت از صاحب‌نظران، استادان و دانشجویان مسلمان و متعهد، به امور دانشگاه‌ها سامان دهند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۴۳۱–۴۳۲.</ref> تعیین خط مشی فرهنگی آینده دانشگاه‌ها با تکیه بر مبانی فرهنگ اسلامی، انتخاب و آماده‌سازی استادان شایسته و رسیدگی به انقلاب آموزشی در دیگر مراکز آموزشی، ازجمله دبیرستان‌ها بر عهده این ستاد قرار گرفت.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۴۳۱–۴۳۲.</ref> عبدالکریم سروش نیز به عنوان سخنگوی ستاد انتخاب شد.<ref>جمهوری اسلامی، ۲۸/۳/۱۳۵۹، ۱۰.</ref> امام‌خمینی در ۱۶ تیر ۱۳۵۹ در جمع اعضای ستاد بر ضرورت سالم‌سازی دانشگاه‌ها و تحقیق دربارهٔ سابقه معلمان و استادان سخن گفت<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۲.</ref> و در ۲۹ اسفند ۱۳۵۹ به مناسبت سال نو، مردم و مسئولان را به الفت، [[وحدت]] و همدلی توصیه کرد و از ستاد انقلاب فرهنگی خواست با کوشش و افزایش گروه‌های متعهد و متخصص کار را به نتیجه رسانند و همه توان خود را برای بازشدن دانشگاه‌ها به کار گیرند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۱۹.</ref>

ایشان همچنین در ۲۴/۱/۱۳۶۰ در دیدار با گروهی از مردم تأکید کرد اسلام طرفدار دانش و تخصص است و از استادان متعهد و متخصص استقبال می‌کند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۹۱–۲۹۲.</ref> و افزود علم و دانش در بستر آرامش رشد می‌کند و کسانی که به قواعد اسلام و توحید بی‌اعتقادند، نمی‌توانند راهنمای علوم انسانی و تربیت انسان‌ها باشند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۹۲.</ref> امام‌خمینی از متفکران و استادان دانشگاه خواست با ستاد انقلاب فرهنگی همکاری کنند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۲۹۲–۲۹۳.</ref> و در ۲۳ خرداد ۱۳۶۰ در دیدار اعضای ستاد انقلاب فرهنگی، با اشاره به انگیزه مخالفت با انقلاب فرهنگی بر ضرورت [[وحدت حوزه و دانشگاه]] تأکید کرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۳۰–۴۳۳.</ref> و در ۴ شهریور۱۳۶۰ رسماً به ستاد رسمیت داد و به آنان سفارش کرد خدا را حاضر و ناظر ببینند و در گزینش استاد محکم باشند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۴۴۰.</ref> ایشان در ۱۷ آذر ۱۳۶۰ در دیدار با اعضای جامعه مدرسین [[حوزه علمیه قم]] سفارش کرد اعضای ستاد با مدرسین حوزه علمیه مشورت کنند و آنان افرادی را برای همکاری با ستاد انقلاب فرهنگی معرفی کنند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۰۹.</ref> ایشان در دوم دی ۱۳۶۰ [[محمدرضا مهدوی کنی]] و [[احمد احمدی]] را نیز جزء اعضای ستاد قرار داد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۴۴–۴۴۵.</ref>

ستاد انقلاب فرهنگی و وزارت فرهنگ و آموزش عالی در ۲۷ آذر ۱۳۶۱ طی پیام مشترکی به مناسبت روز وحدت حوزه و دانشگاه، بازگشایی دانشگاه‌ها را رسماً اعلام کردند.<ref>کیهان، ۲۷/۹/۱۳۶۱.</ref> امام‌خمینی برای تقویت محتوای نظام دانشگاهی، به‌ویژه در عرصه علوم اسلامی بر پیوند هر چه بیشتر دانشگاه با حوزه تأکید کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۰۹ و ۲۱/۹۹.</ref> در ۸ شهریور ۱۳۶۲ رئیس‌جمهور، [[سیدعلی خامنه‌ای]]، از امام‌خمینی درخواست کرد ستاد انقلاب فرهنگی تکمیل شود و پیشنهاد کرد نخست‌وزیر ([[میرحسین موسوی]])، وزیر فرهنگ و آموزش عالی، وزیر ارشاد اسلامی، علی شریعتمداری، احمد احمدی، عبدالکریم سروش، [[مصطفی معین]] و دو نفر دانشجو به انتخاب [[جهاد دانشگاهی]] به جمع [[ستاد انقلاب فرهنگی]] افزوده شود که امام‌خمینی با تشکر از خدمات گذشته ستاد با آن موافقت کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۸۴.</ref>

ستاد انقلاب فرهنگی در این مرحله فعالیت‌های ماندگاری به انجام رساند؛ مانند تحول در برنامه‌ریزی آموزشی به هدف هماهنگی دانشگاه با نیازهای [[انقلاب اسلامی]] از راه کاستن و افزودن بر مواد آموزشی مانند درس اخلاق و معارف به همه رشته‌ها، تأسیس سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۲۰.</ref> حرکت وحدت حوزه و دانشگاه نیز از ثمرهای دیگر آن بود که مورد تأیید امام‌خمینی قرار گرفت.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۲۰.</ref> تدوین برنامه‌های آموزشی، تدوین لایحه تربیت‌معلم، تأسیس مرکز نشر دانشگاهی و بازسازی بسیاری از برنامه‌های دانشگاه‌ها<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۶.</ref> و تأسیس دانشگاه امام‌صادق (ع) و مرکز تربیت‌مدرس در مدرسه دارالشفای قم در مسیر انقلاب فرهنگی بود.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۱۹.</ref>

تحول در جامعه و فرهنگ عمومی و اسلامی‌شدن دانشگاه‌ها از اهداف انقلاب فرهنگی بودکه ستاد انقلاب فرهنگی نتوانست به آن دست یابد. عوامل متعددی، ازجمله نبود تجربه، کمبود نیروی انسانی کارآمد،<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۶۳، ۱۴۶ و ۱۵۸.</ref> روشن‌نبودن هدف و نبود خطوط کلی برای ایجاد [[دانشگاه اسلام]]<nowiki/>ی<ref>روشن‌نهاد، انقلاب فرهنگی در جمهوری اسلامی، ۱۹۳.</ref> و شرایط دشوار داخلی و خارجی و مشغول‌کردن بخش بزرگی از ظرفیت‌های نظام، اختلاف و تداخل وظایف نهادهای اجرایی، چون جهاد دانشگاهی و وزارت علوم و نبود طرحی منظم جهت سامان فعالیت‌ها در این امر دخیل‌اند.<ref>هاشمی رفسنجانی، عبور از بحران، ۱۴۶ و ۱۵۸.</ref>

با گذشت چهار سال از فعالیت‌های ستاد انقلاب فرهنگی و ضرورت توسعه انقلاب فرهنگی در همه شئون فرهنگی و آموزشی کشور، رئیس‌جمهور وقت، سیدعلی خامنه‌ای، برای بار دوم به امام‌خمینی پیشنهاد کرد ستاد انقلاب فرهنگی ترمیم و تکمیل شود.<ref>اداره کل، مجموعه مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی، ۱۳.</ref> امام‌خمینی در ۸/۶/۱۳۶۲، در پاسخ به نامه وی از ستاد انقلاب فرهنگی به «پایگاه اسلامی ملی» که سرنوشت کشور بدان بسته بوده تعبیر کرد و ابراز امیدواری کرد با ترمیم ستاد و کوشش دانشجویان عزیز و متعهد و هماهنگی استادان و تلاش دست‌اندرکاران مؤمن و پشتیبانی مردم، این پایگاه با استقلال و شایستگی به خدمت ادامه دهد و دانشجویان از نفوذ عوامل بیگانه در دانشگاه جلوگیری کنند و در صورت مشاهده، آن را به ستاد انقلاب فرهنگی اطلاع دهند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۸۳–۸۴.</ref> ایشان در حکم ۱۹/۹/۱۳۶۳ ضمن قدردانی از کوشش‌های ستاد، آن را رسماً به «شورای عالی انقلاب فرهنگی» تبدیل کرد. در این حکم هدف از تشکیل شورا خروج از [[فرهنگ غربی]] و نفوذ و جایگزین‌شدن فرهنگ آموزنده اسلامی ـ ملی و انقلاب فرهنگی در تمام زمینه‌ها قید شده بود.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۱۱۰–۱۱۱.</ref>

شورای انقلاب فرهنگی افزون بر تکمیل طرح‌های ستاد انقلاب فرهنگی به تدوین اصول سیاست فرهنگی نظام آموزشی و پژوهشی همت گماشت و کمیته‌هایی برای اجرای مصوبات شورا تأسیس کرد.<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۵۱۸–۶۱۹.</ref> تأسیس [[شورای فرهنگ عمومی]]، [[شورای عالی مدیریت و برنامه‌ریزی]]،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۶۸–۶۹.</ref> [[شورای نخبگان بدون مدرک دانشگاهی]]<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۲۰۹.</ref> و تدوین [[سیاست تحقیقاتی کشور]]<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۲۸۵.</ref> از دیگر کارکردهای آن است. تلاش برای پیوند آموزش و پژوهش و ارتباط آموزه‌ها و نیازهای جامعه، راه‌اندازی دوره تحصیلی تکمیلی و توسعه آموزش عالی،<ref>فوزی، تحولات سیاسی اجتماعی بعد از انقلاب، ۱/۶۲۱–۶۲۴.</ref> تأسیس دانشگاه تربیت‌مدرس<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۲۶۵.</ref> و دانشگاه بین‌المللی امام‌خمینی،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۲۶۷.</ref> کمک به تأسیس [[دانشگاه آزاد اسلامی]] و مراکز آموزشی غیرحضوری مانند پیام نور،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۲۵۹ و ۲۶۳.</ref> تأسیس چندین فرهنگستان ازجمله فرهنگستان علوم،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۳۱۳.</ref> راه‌اندازی شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۴۱۱.</ref> تعیین اهداف و سیاست‌های رسانه‌های مکتوب،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۴۶۹.</ref> تعیین دستگاه‌های تصمیم‌گیری امر اشتغال و ارتقای علمی و فرهنگی جوانانِ راه‌نیافته به دانشگاه،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۴۸۹.</ref> راه‌اندازی شورای فرهنگی و اجتماعی [[زنان]] و تأسیس مدارس خاص اتباع خارجی،<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۴۹۳ و ۵۲۷.</ref> از دیگر فعالیت‌های شورای انقلاب فرهنگی بوده‌است.

شورای عالی انقلاب فرهنگی در جلسه ۸۸ خود (۱۵/۷/۱۳۶۵) مقرر کرد که به دولت رسماً و کتباً اطلاع داده شود که مصوبات شورای عالی در حکم قانون است. در این صورت در مرتبه‌ای پایین‌تر از قوانین مصوب مجلس قرار می‌گیرد؛ ولی اگر مصوبه‌ای از مصوبات شورای عالی به دلیل اهمیت ویژه آن، به تأیید مقام [[رهبری]] برسد، این مصوبه جزء فرمان‌های رهبری و [[احکام حکومتی]] قرار می‌گیرد و از قوانین مصوب [[مجلس شورای اسلام]]<nowiki/>ی بالاتر خواهد بود.<ref>دبیرخانه شورا، بیست سال تلاش در مسیر تحقق اهداف انقلاب فرهنگی، ۱۰۷.</ref>

[[جهاد دانشگاهی]] از زیرمجموعه‌های [[ستاد انقلاب فرهنگی]] بود که با عضویت دو نفر دانشجو به گزینش جهاد دانشگاهی در ستاد انقلاب فرهنگی<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۸/۸۳.</ref> نقش مستقیمی بر عهده داشت. در سال ۱۳۶۳ جهاد دانشگاهی به «ستاد اجرایی انقلاب فرهنگی» تغییر نام داد؛ ولی پس از جداشدن وزارت فرهنگ و آموزش عالی از دانشگاه در سال ۱۳۶۴ دوباره جهاد دانشگاهی خوانده شد و در ۲۲/۸/۱۳۶۹ به عنوان واسطه دانشگاه و بخش صنعتی و خدماتی کشور معرفی شد و بیرون از دانشگاه به فعالیت‌های خود ادامه داد.<ref>مروار، جهاد دانشگاهی، ۴۷؛ صفرنژاد، تاریخ گذشته و امروز، ۱.</ref>

هدف از تشکیل جهاد دانشگاهی طبق اساسنامه عبارت بود از: گسترش و [[تبلیغ]] معارف و ارزش‌های اسلامی در دانشگاه، گسترش تحقیقات علمی و صنعتی برای رفع نیاز جامعه، تقویت روحیه تتبع و تفکر و شکوفاساختن استعدادهای نهفته دانشگاهیان و مردم<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۳/۸.</ref> و نیز آشنایی دانشگاهیان و مردم با مشکلات موجود جامعه برای فراهم‌شدن زمینه استفاده از نیروی مردمی، آشنایی دانشگاهیان با معیارها و آموزه‌های اسلامی، کوشش برای تأمین کادر تحقیقاتی و اجرایی جهاد سازندگی و دیگر نهادهای انقلابی، کوشش در حل مسائل اجتماعی و اقتصادی و استقلال کشور با استفاده از نیروی فکری دانشگاه‌ها به صورت طرح‌های ضربتی و درازمدت و همکاری با مراکز ذی‌صلاح برای ایجاد نظام آموزشی دانشگاهی جدید.<ref>دانشگاه انقلاب، مجله، شماره، ۳/۵۱.</ref>

پس از [[رحلت امام‌خمینی]]، شورای عالی انقلاب فرهنگی به فعالیت خود ادامه داد. در سال ۱۳۷۵ شورا برای بار سوم ترمیم شد و [[رهبری]] انقلاب در حکمی، ضمن تأکید بر لزوم تقویت آن، اعضای حقیقی و حقوقی آن را تعیین کرد و مهندسی فرهنگی کشور را از مسئولیت‌های آن قرار داد.<ref>قاسم‌پور، شورای عالی انقلاب فرهنگی، ۱۹۶–۱۹۷.</ref>

* سیدعباس رضوی، [https://books.khomeini.ir/books/10006/479/ شورای عالی انقلاب فرهنگی]، دانشنامه امام‌خمینی، ج۶، ص۴۷۹–۴۸۹.

[[رده:مقاله‌های آماده ارزیابی]]

[[رده:مقاله‌های جلد ششم دانشنامه]]