شعار: تفاوت میان نسخه‌ها

شعار از ریشه «شعر» در [[زبان عربی|عربی]] به معانی چندی مانند جامه زیرین و نشان اهل جنگ و سفر که یکدیگر را با آن بازشناسند آمده‌است<ref>جوهری، الصحاح، ۲/۶۹۹؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ۴/۴۱۳.</ref>؛ چنان‌که ریشه آن به معنای دانستن یا آگاهی‌یافتن و باخبربودن از چیزی است.<ref>آذرنوش، فرهنگ معاصر عربی ـ فارسی، ۳۳۳.</ref> این کلمه در [[زبان فارسی]] هم در معانی گوناگونی ازجمله رسم و عادت،<ref>معین، فرهنگ فارسی، ۲/۲۰۴۷.</ref> نشان و علامتی که وسیله شناخت گروهی از مردم قرار می‌گیرد و نیز جمله یا عبارتی که نشان‌دهنده خواست‌ها و عقاید عده‌ای از مردم باشد<ref>دهخدا، لغتنامه، ۹/۱۲۶۰۱؛ انوری، فرهنگ بزرگ سخن، ۵/۴۵۰۱.</ref> به‌کار رفته‌است.

در معنای رایج، گاه شعار به معنای چیزی است که نوعی اعلام وابستگی در آن وجود داشته باشد و وابستگی انسان به یک گروه، فرقه، کشور یا یک [[حزب]] و جمعیت را اعلام کند؛ چنان‌که هر ملتی شعارهای ملی مانند [[پرچم ملی]] دارند و افراد آن ملت، وابستگی و تابعیت خودشان را با آن شعار ملی اعلام می‌کنند.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۵/۳۶۰–۳۶۱.</ref> نیز یکی از دستورها و مقررات [[دین اسلام]] لزوم بزرگداشت [[شعائر]] به معنای شعارهای اسلامی است و یک فرد مسلمان با اینها وابستگی خودش به اسلام را اعلام می‌کند<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۵/۳۵۹ و ۳۷۹.</ref>؛ مانند [[کعبه]] و [[حج]] که [[قرآن کریم]] آنها را از [[شعائر اسلامی]] شمرده‌است<ref>حج، ۳۳ و ۳۶؛ مائده، ۲.</ref> و «شعائر» به یک احتمال جمع «شعار» است. گاهی هم شعار به شکل اعتراض جمعیت در انقلاب‌ها و مبارزه‌های اجتماعی مطرح می‌شود<ref>اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۲۶.</ref>؛ امروزه برداشت بیشتر مردم از واژه شعار، همین معناست.

از دیرباز استفاده از شعار نزد همه اقوام و ملل، رایج بوده‌است. تداوم حیات شعار در طول [[تاریخ]]، مدیون کارکردهای مختلفی است که توان ارائه آن را داشته‌است، از برقراری [[وحدت]] و رابطه عاطفی و روانی افراد یک گروه گرفته تا تضعیف روحیه گروه مقابل یا تبیین ایدئولوژی و اندیشه‌های مختلف.<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۹؛ اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۲۶.</ref> یکی از نخستین شعارها در میان مسلمانان را [[ابوذر غفاری]] سر داد. وی پس از اینکه در حضور [[رسول اکرم(ص)]] اسلام آورد، سوگند یاد کرد که [[مکه]] را ترک نکند تا در جمع [[قریش]] به نفع [[اسلام]] شعار دهد؛ بنابراین دو روز پی‌درپی در [[مسجدالحرام]]، [[شهادتین]] را فریاد زد و هر بار با حمله و خشم قریش روبه‌رو شد<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۸/۴۳۰–۴۳۱.</ref>؛ افزون بر این رسول خدا (ص) در مقابل شعار «اُعلُ هُبَل اُعلُ هُبَل»، که کافران مدینه در برابر «لا اله الا الله» سرمی‌دادند، مسلمانان را تشویق به گفتن شعار «اللهُ أعلی و أجلّ» می‌کرد<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویه (ص)، ۲/۹۳.</ref> و [[مهاجران]] و [[انصار]] را «یا بنی‌عبدالله» می‌خواند.<ref>دهخدا، لغتنامه، ۹/۱۲۶۰۱.</ref>

در صدر اسلام، هر دسته‌ای برای شناخته‌شدن در [[جنگ]]، شعار به‌خصوصی داشت. گاهی نیز افراد غیر از شعار عمومیِ دسته، شعاری برای معرفی خود و مبارزطلبی انتخاب می‌کردند<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۷/۱۸۲.</ref>؛ چنان‌که در [[جنگ خندق]]، [[عمروبن‌عبدود]] با فریاد «ألا رَجُلٌ» مبارز طلبید و رجز خواند و [[حضرت علی(ع)]] نیز که در نهایت با اجازه رسول خدا (ص) به میدان رفت، به آهنگ رجز عمرو پاسخ داد «لا تعجلن فقد أتاک مجیب صوتک غیر عاجز؛ شتاب مکن! هر آینه پاسخ‌دهنده توانای صدای تو سوی تو آمد».<ref>بیهقی، دلائل النبوه، ۳/۴۳۸.</ref> افزون بر این، گاه شعار معرّف فکر، احساس و ایده بود و با آن روح نهضت معرفی می‌شد. این نوع شعار در [[روز عاشورا]] زیاد سر داده شد؛ به‌ویژه شعارهای شخص [[امام‌حسین(ع)]] که شعار احیای اسلام بود. برخی از این شعارها عبارت بودند از: «هیهات منّا الذلة» و «الموت أولی من رکوب العارِ، و العار أولی من دخول النارِ».<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۱۷/۱۸۴–۱۹۰.</ref> از سوی دیگر، بعضی از شعارها در اسلام، نماد مسلمانی یک فرد مسلمان یا یک [[شیعه]] است.

مهم‌ترینِ این شعارها (نمادها) عبارت‌اند از: شعار آغاز کار «[[بسم الله الرحمن الرحیم|بسم الله]]»، سلام، اذان، صلوات، شهادتین، شهادت به [[ولایت علی‌بن‌ابی‌طالب(ع)]] و [[حجاب اسلامی]].<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۵/۳۶۲–۳۹۰.</ref> در تاریخ ایران باستان نیز شعار نقش مهمی در ارائه نمادها و مفاهیم اخلاقی، سیاسی و اجتماعی داشت. ازجمله این نمادها، می‌توان به نقوش برجسته صخره‌ها (نشانه‌های فتح و پیروزی و اقتدار)، درفش کاویانی (نشانه شکوه و شگون در ایران باستان)، آتش (مظهر عدالت)، خون سیاوش (نشانه مظلومیت که قرن‌ها موضوع دیوارنوشته‌ها بود) و شعار اخلاقی اوستا «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک» (نشانه نزاع بدی و نیکی در دنیا و تلاش هر پیرو آیین مزدایی، برای کنش نیک) اشاره کرد.<ref>محبی، فتح و پیروزی، ۲۰؛ زرین‌کوب، تاریخ مردم ایران، ۱/۱۹، ۴۰ و ۴۲؛ قادری و رستم‌وندی، اندیشه ایران‌شهری، ۱۳۳.</ref> افزون بر این، [[نهضت مشروطیت]] که آغاز دوران جدید در حیات فرهنگ سیاسی ایرانیان بود، مجموعه‌ای از مفاهیم سیاسی و اجتماعی را به وجود آورد که نماد باورها و ارزش‌ها در جامعه بود و تمایلات، گرایش‌ها و حتی عواطف جدید ایرانیان را به نمایش می‌گذاشت. برخی از آن مفاهیم عبارت‌اند از: مساوات، حریت، انتخابات و تفکیک قوا.<ref>اسماعیلی، انقلاب و فرهنگ سیاسی ایران، ۱۱۹.</ref>

در مبارزات امام‌خمینی و [[نهضت اسلامی]] مردم ایران، شعارها از مهم‌ترین عوامل [[وحدت]] میان مردم بودند و نقش مهمی در پیروزی و تداوم انقلاب داشتند. امام‌خمینی اگرچه تعریف مشخصی از شعار ارائه نداده و بیشتر دربارهٔ مصداق شعارها به مناسبت شرایط روز، سخن گفته‌است، اما در برخی از سخنان خود، شعار را اعلام وابستگی یا معرّف ایده‌ای خاص شمرده‌است؛ برای نمونه لباس روحانیت را شعار اسلام دانسته و معتقد است روحانیت باید به لوازم این شعار اسلامی ملتزم باشد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۵۲۲.</ref> ایشان با تأکید بر نقش تأثیرگذار شعار، در صورتی که سخن تمام ملت باشد،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۹۰.</ref> شعار «الله‌اکبر» را راهگشاترین سلاح برای ملت‌های مسلمان می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۱۴۹ و ۱۴/۴۰۵.</ref> ایشان همچنین با تأکید بر همراهی شعور و شعار،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۴/۴۰۵.</ref> از افرادی که در اجتماعات بزرگ و [[راهپیمایی]]‌ها، تحت تأثیر جو غالب قرار می‌گیرند و خودبه‌خود و از روی شور حاکم و بدون توجه، از یک شعار تبعیت می‌کنند، انتقاد می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۲۹–۳۰.</ref>

از سوی دیگر، چنان‌که در اسناد سازمان اطلاعات و امنیت کشور ([[ساواک]]) آمده‌است، در سال ۱۳۴۲ و آغاز [[نهضت اسلامی]]، برخی از عوامل رژیم تلاش کردند با نوشتن شعارها روی دیوارها علیه روحانیت و شخص امام‌خمینی و توزیع جزوه‌های توهین‌آمیز، با نهضت اسلامی مقابله کنند. این گزارش‌ها، شعارنویسی علیه امام‌خمینی و [[روحانیت]] را کار مأموران رژیم و نتیجه آن را به دلیل تحریک احساسات مذهبی مردم علیه دولت، به ضرر رژِیم و به نفع مخالفان ارزیابی کرده و درخواست توقف آن را مطرح کرده‌است.<ref>مؤسسه تنظیم، سیر مبارزات امام‌خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک، ۱۶/۱۳۶–۱۴۰ و ۱۴۳–۱۴۵.</ref>

شعارهای انقلابی، از نظر معرفتی نیز دارای اهمیت فراوانی‌اند؛ زیرا پابه‌پای [[انقلاب]] پیش رفته‌اند و همه رویدادهای مهم انقلاب، مانند وضعیت رژیم پهلوی، چگونگی سرنگونی آن، چگونگی شکل‌گیری نظام جدید و اهداف و آرمان‌های انقلاب را دربردارند؛ بنابراین شعارها یکی از ارزنده‌ترین منابع مطالعه و تجزیه ابعاد مختلف پدیده انقلاب، برای جامعه‌شناسان انقلاب‌اند.<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۹–۱۰.</ref> افزون بر این، شعارهای هر انقلاب می‌توانند زوایای مهم دیگری از فرایند انقلابی، مانند شناخت انواع گروه‌های درگیر در انقلاب و دوستان و دشمنان واقعی و فکری انقلاب را روشن سازند.<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۸.</ref>

شعارها در [[انقلاب اسلامی]] بر دو نوع گفتاری و نوشتاری شامل دیوارنوشته‌ها، پوسترها یا پارچه‌نویسی، قابل تقسیم‌اند. شعارهای نوشتاری به دلیل نافذبودن و واداشتن افراد به تفکر و قدرت بسیج‌کنندگی، از اهمیت خاصی برخوردارند.<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۸، ۱۱–۱۲ و ۱۸۵–۱۸۶؛ سپاه پاسداران، همگام با شعارها در انقلاب اسلامی، ۱۱۲.</ref> برخی از مهم‌ترین دیوارنوشته‌ها عبارت‌اند از: «الله اکبر، خمینی رهبر»، «[[خدا]]، [[قرآن]]، [[امام‌خمینی|خمینی]]»، «مرگ بر شاه»، «درود بر خمینی بت‌شکن»، «درود بر نیروی هوایی»، «تنها ره سعادت، ایمان جهاد شهادت»، «[[استقلال]]، [[آزادی]]، [[جمهوری اسلامی]]»<ref>انتشارات علمی فرهنگی، تصاویر دیوارنوشته‌های انقلاب؛ ← جعفریان، هنر انقلاب.</ref> در کنار شعارها، شعرهای بسیاری نیز به مناسبت‌های مختلف مانند [[بازگشت امام‌خمینی|ورود امام‌خمینی]] و [[پیروزی انقلاب]]، سروده شده و به چاپ رسیده‌اند (← شعر انقلاب؛ ← بهاری به نام عشق).

[[امام‌خمینی]] ضمن تفسیر شعارهای مردم در دوران مبارزه و پس از آن، برای برخی از شعارها ویژگی‌هایی به کار برده‌است که مهم‌ترین آنها عبارت‌اند از: آگاهانه، دینی و اسلامی و سیاسی. به باور ایشان شعار ضد شاهی و ضد سلطنتِ مردم ایران در دوران مبارزه، مصداقی از شعار اسلامی آگاهانه بود<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴۴۳.</ref>؛ چنان‌که شعارهای مردم با اهداف اسلامی و قرآنی، شعار دینی محسوب می‌شوند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۶۰؛ ۴/۳۰۵ و ۶/۹۹.</ref> و شعار «نه شرقی، نه غربی» که ترسیم‌کننده سیاست واقعی عدم تعهد کشور اسلامی است، مصداق بارز شعار سیاسی<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۱۹.</ref> و چراغ راه ملت و دولت جمهوری اسلامی در عرصه سیاست خارجی<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۶/۳۳۶.</ref> است. این شعار که ریشه در باورهای دینی و اسلامی مردم دارد و رویگردانی از آن، پشت‌کردن به اسلام است، از شعارهای همیشگی و اصولی [[انقلاب اسلامی]] است که معیار ملت و دولت در روابط با دیگر کشورها خواهد بود. ایشان همچنین به دیگر کشورهای اسلامی توصیه می‌کرد تا به الزامات عملی این شعار متعهد باشند و از آن بازنگردند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲۰/۳۱۹.</ref> {{ببینید|سیاست خارجی}}.

بخش مهمی از شعارهای دوران انقلاب، به موضوعاتی چون [[رهبری]]، [[وحدت]] و برقراری حکومت با محوریت اسلام که از بنیادهای اساسی [[انقلاب اسلامی ایران]] بودند، اختصاص داشت:

حفظ وحدت و همدلی میان عناصر فعال در انقلاب، از عوامل مهم پیروزی هر جنبش سیاسی است و یکی از ویژگی‌های بارز انقلاب اسلامی ایران نیز وحدت همه گروه‌های انقلابی بود که به‌ویژه با تأکیدهای فراوان امام‌خمینی بر این مسئله،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۲/۳۵، ۴۹۱؛ ۳/۲۱۲، ۳۸۰، ۴۱۲، ۴۲۳، ۴۳۵ و ۵/۱۰۲.</ref> دعوت به وحدت در شعارهای مردمی هم تجلی یافت. برخی از این شعارها عبارت بودند از: «اتحاد پیروز است، ارتجاع نابود است»، «روحانی، دانشجو، محصل، پیوندتان مبارک»، «ارتش برادر ماست، حامی ملت ماست»، «پیروزی انقلاب، با اتحاد و وحدت» و «تفرقه، تفرقه سلاح دشمن ماست».<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۰۵–۱۰۹.</ref> امام‌خمینی که معتقد بود پیروزی بدون شعار وحدت‌بخش اسلام ممکن نیست،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۶۰–۳۶۱.</ref> رمز پیروزی نهضت را در وحدت کلمه بر [[اسلام]] و علت شکست را تفرقه و شعارهای غیر الهی می‌دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۵۱۶ و ۶/۹۹.</ref> ایشان با تأکید بر اهمیت وحدت مردم بر شعار نفی سلطنت و طرد سلطه ناشی از آن که نیرویی قدرتمند در برابر قدرت‌های بزرگ بود،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۹۹.</ref> تنها نصرت و یاری حق‌تعالی را موجب این هماهنگی و وحدت دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۲۸۲.</ref> و با اشاره به اراده و [[مشیت الهی]] در این امر، دربارهٔ غفلت و ابتلا به غرور هشدار داد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۲۸۳؛ ۸/۲۴۲ و ۹/۱۵۲.</ref> {{ببینید|وحدت}}.

امام‌خمینی [[حکومت اسلامی]] را حکومتی صددرصد متکی به آرای مردم می‌دانست که باید موازین و قواعد اسلامی در همه زمینه‌ها در آن رعایت شود و همه آحاد جامعه حق انتقاد از بالاترین مقام حکومتی را داشته باشند<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۴۴۸–۴۴۹.</ref> {{ببینید|جمهوری اسلامی ایران}}. در شعارهای انقلاب اسلامی هم، پیوند با جمهوریت کاملاً دیده می‌شد و انقلابیان تلاش می‌کردند آرمان‌ها و اهداف خود را که مظهر پیوند میان فرهنگ سیاسی جامعه و قالب حکومتی جمهوری بود، در چارچوب هنری و موزونِ شعار مطرح کنند.<ref>دهشیری، جمهوریت و شعارهای انقلاب اسلامی، ۴۳۴–۴۳۵.</ref> ازجمله این شعارها، می‌توان به این موارد اشاره کرد: «به گفته خمینی، نظام شاهنشاهی نابود باید گردد؛ جمهوری اسلامی ایجاد باید گردد»، «جمهوری اسلامی آری، حکومت خودکامان هرگز»، «نظام شاهنشاهی، سرچشمه فساد است، جمهوری اسلامی مظهر [[عدل]] و داد است» و «زندانی سیاسی آزاد باید گردد، حکومت اسلامی ایجاد باید گردد».<ref>دهشیری، جمهوریت و شعارهای انقلاب اسلامی، ۴۳۵؛ مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۳۲–۱۳۵.</ref>

با توجه به ماهیت وابسته رژیم پهلوی و تأکید فراوان امام‌خمینی بر موضوع استقلال<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۶۹؛ ۴/۸۸–۸۹ و ۵/۵۴، ۹۷.</ref> {{ببینید|استقلال}}، به‌ویژه تأکید ایشان بر متمرکزبودن شعار مردم بر استقلال کشور و قطع دست [[بیگانگان]] شرق و غرب و کارگزاران خائن آنان که در رأس آنان [[محمدرضا پهلوی]] بود،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴۷۸ و ۴۸۵.</ref> بخش قابل توجهی از شعارهای انقلاب اسلامی با انتقاد از وابستگی حکومت پهلوی و اختیارات وسیع بیگانگان در تصمیمات داخلی کشور، درخواست قطع این دخالت‌ها را داشت. برخی از شعارهای مردم عبارت بودند از: «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی»، «این کارتر بیگانه، از خاور میانه، اخراج باید گردد»، «بختیار، بختیار، نوکر بی‌اختیار» و «مزدور آمریکایی اخراج باید گردد».<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۳۸–۱۴۰.</ref>

[[امام‌خمینی]] ضمن تأیید شعار آزادی مردم<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۴۴۸ و ۵۱۶.</ref> و موافقت اسلام با آزادی واقعی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱/۲۸۶ و ۴/۱۵۹.</ref> آزادی را از حقوق ابتدایی و نخستین هر انسانی دانسته<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۴/۱۱۴.</ref> و معتقد است زندگی بدون آزادی، ارزشی ندارد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۴۱۹.</ref> {{ببینید|آزادی}}. بر همین اساس بسیاری از شعارهای انقلاب اسلامی نیز حول محور آزادی بود. معنای آزادی در شعارهای انقلاب اسلامی، رهایی از سلطنت استبدادی پهلوی و رسیدن به حق حاکمیت بر سرنوشت خویش بود: «آزادی، آزادی، این است شعار ملی»، «ای جنبش آزادگی، برکن اساس بندگی»، «این طلوع آزادی است، جای شهدا خالی است»، «در بهار آزادی، جای شهدا خالی، راه شهدا باقی» و «آزادی فرهنگ ماست، خاموش‌ماندن ننگ ماست».<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۴۰–۱۴۲.</ref>

یکی از خواسته‌های مردم در انقلاب اسلامی، توزیع عادلانه ثروت ملی در میان مردم بود؛ بنابراین در شعارهای خود به شکل‌های مختلف، نفرت خود را از غارت [[بیت‌المال]] و چپاول اقتصادی و در مقابل، حمایت خود را از طبقه محروم جامعه اعلام می‌کردند، مانند «استثمار نابود است، زحمتکش پیروز است» و «کارگر، برزگر، مستضعف رنجبر، اسلام یاور توست».<ref>اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۲۹؛ مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۴۲.</ref>

شعارهای انقلاب اسلامی را به لحاظ زمانی می‌توان به پیش از پیروزی و پس از آن تقسیم کرد. شعارهای پیش از پیروزی به دلیل کوتاهی، موزون‌بودن، سادگی و طنزگونگی و داشتن بار مذهبی، به‌سرعت در ذهن‌ها جای می‌گرفتند و با تکرار منتشر می‌شدند.<ref>اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۲۶.</ref> این شعارها از آغاز اوج‌گیری انقلاب و حتی پیش از آن، در تجمعات قانونی، از طریق بیانیه‌های رسمی یا حتی در رسانه‌های گروهی مطرح می‌شدند و خواستار اصلاحات و تغییرات جزئی در نظام سیاسی حاکم بودند،<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۷.</ref> مانند «عاملین استعمار، باید شوند برکنار» و «[[صدا و سیما|صدا و سیمای]] ما آزاد باید گردد، سانسورچی طوماری اخراج باید گردد».<ref>اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۲۹.</ref> شعارها همچنین در زمان‌های مختلف انقلاب، به مناسبت وقوع حوادث گوناگون مانند [[حادثه ۱۵ خرداد|۱۵ خرداد]]، [[تبعید امام‌خمینی]]، [[حادثه ۱۹ دی|۱۹ دی]] ۱۳۵۶، [[حادثه ۱۷ شهریور|۱۷ شهریور]] ۱۳۵۷، [[حادثه ۱۳ آبان|۱۳ آبان]] ۱۳۵۷، تشکیل [[شورای انقلاب]]، [[فرار شاه]] و [[بازگشت امام‌خمینی]]، سروده می‌شدند و بر چگونگی مبارزه تا پیروزی و انسجام و تقویت پایگاه و جایگاه [[رهبری]] تأکید می‌کردند.<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۸.</ref>

برخی از این شعارها عبارت‌اند از: «خمینی بت‌شکن، رهبر دور از وطن»، «هفده شهریور، قیام ملت ماست، یاد [[شهدا|شهیدان]] ما، در رگ و در جان ماست»، «هفده شهریور چشمه انقلاب است»، «با سرود لا اله الا الله، می‌رویم به راه پاک روح‌الله»، «[[شهادت]] سرود انقلاب است»، «جنایت پهلوی به اوج خود رسیده، جوانان وطن را به خاک و خون کشیده»، «سیزده آبان، روز ننگ دیگری برای تو»، «این است شعار ملت، دانشجو شهادتت مبارک»، «اعتصاب، اعتصاب، مدرسه انقلاب»، «برای حفظ قرآن، ارتش تو کودتا کن»، «به دستور خمینی نهضت ادامه دارد» و «دیو چو بیرون رود فرشته درآید».<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۷۵؛ اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۳۰؛ مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۵۳، ۷۱، ۱۲۰، ۱۲۶، ۱۷۵ و ۱۷۷؛ جعفریان، هنر انقلاب، ۹.</ref>

بخشی از این شعارها هم‌زمان با اوج‌گرفتن انقلاب اسلامی رواج یافتند و نخست با ماهیت سلبی خود خواهان نابودی رژیم سیاسی حاکم بودند،<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۷.</ref> همچون شعار «نصرٌ مِنَ الله و فتحٌ قریب، مرگ بر این سلطنت پرفریب»، «مسلمان بیدار است، از سلطنت بیزار است» و «شاه بیا حیا کن، سلطنت را رها کن»<ref>اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۳۰.</ref> و در روزهای آخر پیروزی انقلاب، با ماهیت ایجابی خود، بر استقرار یک نظام سیاسی مطلوب تأکید می‌ورزیدند: «شورای انقلابی ایجاد باید گردد، [[جمهوری اسلامی]] ایجاد باید گردد»، «رژیم شاهنشاهی سرمنشأ فساد است، جمهوری اسلامی مرکز [[عدل]] و داد است»، «یک قانون، یک دولت، اما به رأی ملت»، «[[بازرگان]] مورد تأیید ماست، خمینی امام و رهبر ماست» و «بازرگان مجری [[قرآن]]، نخست‌وزیر [[ایران]]».<ref>مرکز اسناد، فرهنگ شعارهای انقلاب اسلامی، ۷، ۳۹–۴۰؛ اسعدی و فاتحی، جلوه‌های ادبی سیاسی شعارهای دوران انقلاب، ۳۰؛ پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۷۸.</ref>

از سوی دیگر، [[امام‌خمینی]] در طول نهضت اسلامی مردم ایران علیه رژیم پهلوی، با توجهِ خاص به شعارهای مردم، بر برخی از این شعارها تأکید ویژه داشت؛ چنان‌که در جریان تظاهرات مردم یزد (بزرگداشت چهلم شهدای تبریز) در ۹/۲/۱۳۵۷ با وصف شعار «مرگ بر شاه» به شعار متداول مردم، آن را موجب خشم شدید محمدرضا پهلوی دانست.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۷۸.</ref> همچنین در پیام ۱۵/۵/۱۳۵۷ به مردم [[اصفهان]]، شعار «مرگ بر شاه» را شعاری ملی و همگانی که تا برچیده‌شدن سلسله پهلوی ادامه دارد، شمرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴۳۶.</ref> ایشان که بر ملی‌بودن این شعار تأکید داشت،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۵/۶۴.</ref> با رد اتهام [[مارکسیست]] یا خارجی‌بودن کسانی که شعار «مرگ بر شاه» را سر می‌دهند، ماهیت این شعار را دینی و برگرفته از [[اسلام]] می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۴۴۳، ۴۷۴ و ۴/۲.</ref> و همواره بر شعارهایی که شخص [[محمدرضا پهلوی]]، حامیان وی و جنایت‌های آنان را هدف قرار دهد تأکید می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۳/۳۷۹ و ۴/۱۷۱.</ref> از نظر ایشان شعار «مرگ بر این سلطنت پهلوی» که بی‌واهمه از رژیم مسلح پهلوی، سر داده می‌شد، نمادی از تحول روحی و درونی مردم ایران بود<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۲۲۹.</ref> و بانگ «الله اکبر» و «لا اله الا الله» ملت ایران، با دست خالی و ایمان قلبی، محاسبات طبیعی و مادی را برهم زد و نشان داد که پیروزی با دست خالی محال نیست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۸/۴۲۶ و ۹/۱۲۷.</ref> {{ببینید|پیروزی}}.

پس از پیروزی هر انقلابی، دوره جدیدی آغاز می‌شود که تا استقرار نظام سیاسی ادامه می‌یابد. از ویژگی‌های مهم این دوره، بروز اختلاف نظر میان گروه‌های سیاسی درگیر در جریان انقلاب بود که شعارهای قابل توجهی را نیز با موضوعاتی چون گروه‌ها و ایدئولوژی‌های سیاسی، رابطه حکومت با مردم و وضعیت آزادی‌های سیاسی پس از انقلاب در پی داشت.<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۲۰۰.</ref> شعارهایی چون «روزنامه [[بنی‌صدر]] ایجاد باید گردد، [[روزنامه کیهان|کیهان]] و آیندگان نابود باید گردد»، «تحریم کنِ رفراندوم، دشمن منفور ماست، پیرو [[خط امام]] رئیس‌جمهور ماست»، «تحصن و اعتصاب، تضعیف رهبر ماست، تضعیف رهبر ما توطئه امریکاست»، «تصفیه ادارات انجام باید گردد، [[منافق]] ضد خلق نابود باید گردد»؛ یا شعارهایی مانند «قانون اساسی خبرگان زنجیری است به پای زحمتکشان»، «[[قانون اساسی]] یک کلک سیاسی» و «مرگ بر سانسورچی» برخاسته از برخی گروه‌ها و جریان‌ها یا در برابر آنان پدید آمده‌است.<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۰۸–۱۰۹، ۱۳۰، ۱۴۶ و ۱۶۰.</ref>

[[امام‌خمینی]] از همان روزهای آغازین پیروزی نهضت، ملت را به هوشیاری در برابر برخی شعارهای فریبنده گروه‌های سیاسی فراخواند و دربارهٔ کسانی که با الفاظ آزادی‌خواهانه به دنبال ایجاد خفقان و بازکردن دست بیگانگان بودند، هشدار داد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۶/۲۶۲.</ref> ایشان همچنین شعارهای گاه و بیگاه در «زنده باد» و «مرده باد» را مانعی برای آرامش و آغاز دوران سازندگی و ساماندهی امور می‌دانست<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۷/۱۴۹.</ref> و ضمن درخواست از گروه‌های سیاسی برای دست‌برداشتن از طرح شعارهای اختلاف‌انگیز،<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۲/۷۳.</ref> مردم را به مقابله با شعارهای باطل و تفرقه‌افکن در جامعه دعوت می‌کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۳۵۴.</ref>

[[امام‌خمینی]] همچنین در دوران [[جنگ تحمیلی]] هشت‌ساله، شعار «جنگ جنگ تا [[پیروزی]]» را به معنای آغوش باز ملت وفادار ایران برای [[شهادت]] در راه خدا شمرد<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۵/۴۱۸.</ref> و در پاسخ به کسانی که منکر وجود چنین شعاری در [[اسلام]] و [[قرآن]] بودند، با اشاره به آیه ۱۹۳ [[سوره بقره]] «قاتِلُوهُمْ حَتَّی لا تَکونَ فِتْنَةٌ»، تأکید کرد خداوند از [[جنگ]] تا رفع [[فتنه]] در عالم، سخن گفته‌است و ملت ایران نیز تا جایی که قدرت دارد، به نبرد خود برای رفع فتنه [[صدام حسین]] از عالم ادامه می‌دهد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۹/۱۱۳ و ۱۱۶.</ref> از نظر ایشان اگرچه انقلاب ازجمله از طریق شعار به پیروزی رسیده‌است، تداوم و تثبیت آن منوط به ورود به مرحله عمل و تلاش است.<ref>امام‌خمینی، صحیفه، ۱۳/۵۳۴.</ref>

برخی شعارها با توجه به آرمان‌های [[انقلاب اسلامی]]، جایگاه و عملکرد انقلاب در [[نظام بین‌الملل]] و شخصیت‌های انقلابی، در دو مرحله پیش از پیروزی و پس از پیروزی انقلاب مطرح شده‌اند.<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۲۰۰–۲۰۱.</ref> شعارهایی مانند: «[[استقلال]]، [[آزادی]]، [[جمهوری اسلامی]]»، «نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی»، «مرگ بر [[آمریکا]]»، «مرگ بر [[شوروی]]»، «مرگ بر [[اسرائیل]]»، «درود بر خمینی»، «درود بر [[شهدا|شهیدان]]، سلام بر خمینی»، «[[حسینعلی منتظری|منتظری]] حمایتت می‌کنیم»، «[[سیدمحمود طالقانی|طالقانی]] حامی آزادگان»، «[[سیدمحمدحسین بهشتی|بهشتی]] بهشتی تو نور چشم مایی»، «وای اگر خمینی حکم جهادم دهد»، «نهضت ما حسینی است، [[رهبری|رهبر]] ما خمینی است»، «تا انقلاب مهدی نهضت ادامه دارد» و «درود بر [[شهدا|شهیدان]]».<ref>پناهی، جامعه‌شناسی شعارهای انقلاب اسلامی، ۱۰۱، ۱۰۷، ۱۲۴، ۱۴۰، ۱۵۸ و ۱۷۱–۱۷۲.</ref>