قیام ۲۹ بهمن تبریز: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از سرکوبی راهپیمایان قم در ۱۹ دی ۱۳۵۶ که در اعتراض به اهانت [[رژیم پهلوی]] به [[امام‌خمینی]] در [[روزنامه اطلاعات]] صورت گرفت (مقاله [[نوزده دی]])، آتش اعتراضات مردمی شعله‌ورتر شد. [[مراجع تقلید]] [[سیدمحمدرضا موسوی گلپایگانی]]، [[سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی]] و [[سیدکاظم شریعتمداری]] و جامعه روحانیت ایران، به مناسبت [[چهلم شهدای ۱۹ دی]]، ضمن تعطیلی دروس حوزه در روز شنبه ۲۹ بهمن، این روز را [[عزای عمومی]] اعلام کردند و از مردم برای شرکت در مجالس ترحیم، و خودداری از تشکیل اجتماعات دیگر، دعوت کردند.<ref>دوانی، نهضت روحانیون ایران، ۸–۷/۶۳–۶۷؛ مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، انقلاب اسلامی به روایت اسناد ساواک، ۲/۳۳۱–۳۳۲</ref>

در شرایط جدید که رنگ اسلامی حکومتِ آینده و نقش رهبری امام‌خمینی و هدایت روحانیت در اداره اعتراض‌های مردمی، برای همه گروه‌ها ثابت شد، به توصیه امام‌خمینی شوراهایی برای مدیریت [[تظاهرات]] و هدایت اقدام‌های انقلابیان در [[تهران]]، [[مشهد]]، [[اصفهان]]، [[شیراز]] و دیگر شهرها تشکیل شد (مقاله‌های [[اعتصاب]]؛ [[روحانیت]]؛ [[شورای انقلاب اسلامی]]). ادامه اعتراض‌های مردمی که واکنش شدیدتر رژیم پهلوی را در پی داشت (مقاله‌های [[حکومت‌نظامی]]؛ [[هفده شهریور]])، سرانجام موجب خروج محمدرضا پهلوی از ایران در ۲۶ دی ۱۳۵۷ و سپس پایان حکومت سلطنتی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ شد (مقاله‌های [[فرار شاه]]؛ [[بیست و دو بهمن]]).