کاربر:Salar/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''دانشجویان'''، جایگاه و مسئولیت سیاسی و اجتماعی دانشجویان مسلمان. | '''دانشجویان'''، جایگاه و مسئولیت سیاسی و اجتماعی دانشجویان مسلمان. | ||
==مفهوم‌شناسی== | |||
دانشجو به معنای جوینده دانش، طالب علم، دانش‌پژوه و علم‌خواه آمده‌است (دهخدا، ۶/۹۱۲۰) و در اصطلاح فردی است که در یکی از دانشگاه‌ها یا مؤسسه‌ها و مجتمع‌های آموزش عالی و پژوهشی دولتی یا غیر دولتی کشور که مدرک رسمی بالاتر از دیپلم صادر می‌کند، به صورت حضوری یا غیر حضوری به تحصیل مشغول باشد (دادمرزی، ۱۰۷). | دانشجو به معنای جوینده دانش، طالب علم، دانش‌پژوه و علم‌خواه آمده‌است (دهخدا، ۶/۹۱۲۰) و در اصطلاح فردی است که در یکی از دانشگاه‌ها یا مؤسسه‌ها و مجتمع‌های آموزش عالی و پژوهشی دولتی یا غیر دولتی کشور که مدرک رسمی بالاتر از دیپلم صادر می‌کند، به صورت حضوری یا غیر حضوری به تحصیل مشغول باشد (دادمرزی، ۱۰۷). | ||
==پیشینه== | ===پیشینه=== | ||
در نخستین آیات نازل‌شده بر پیامبر اکرم(ص)، از خواندن و آموختن و قلم سخن رفته و بر اولویت دانش و معرفت تأکید شده (علق، ۳ ـ ۵) و خداوند رسالت پیامبران را تعلیم و تربیت انسان‌ها قرار داده‌است (بقره، ۱۲۹) (← مقاله تربیت). در سخن پیامبر(ص) نیز آمده‌است کسب دانش بر هر فرد مسلمانی واجب است و خداوند جویندگان دانش را دوست دارد (کلینی، ۱/۳۰). در روایات امامان معصوم(ع) نیز تأکیدها و سفارش‌های بسیاری در این زمینه وارد شده‌است؛ چنان‌که امام‌علی(ع) کمال دین را دانش‌اندوزی و عمل به آن می‌داند (همان، ۱/۳۰ ـ ۳۳). | در نخستین آیات نازل‌شده بر پیامبر اکرم(ص)، از خواندن و آموختن و قلم سخن رفته و بر اولویت دانش و معرفت تأکید شده (علق، ۳ ـ ۵) و خداوند رسالت پیامبران را تعلیم و تربیت انسان‌ها قرار داده‌است (بقره، ۱۲۹) (← مقاله تربیت). در سخن پیامبر(ص) نیز آمده‌است کسب دانش بر هر فرد مسلمانی واجب است و خداوند جویندگان دانش را دوست دارد (کلینی، ۱/۳۰). در روایات امامان معصوم(ع) نیز تأکیدها و سفارش‌های بسیاری در این زمینه وارد شده‌است؛ چنان‌که امام‌علی(ع) کمال دین را دانش‌اندوزی و عمل به آن می‌داند (همان، ۱/۳۰ ـ ۳۳). | ||
رواج اصطلاح دانشجو مقارن با تأسیس مراکز علمی در دوران جدید است (← ادامه مقاله). تا پیش از تأسیس مراکز آموزش عالی در ایران، آموزش علوم در مدارس علمیه حوزه‌ها انجام می‌گرفت (درانی، ۷۴) و به آموزندگان علم در این مدارس علمیه، «طلبه» گفته می‌شد (مجتهدی، ۵۲). طلاب در این مدارس افزون بر حدیث و علوم قرآنی (همان، ۵۱)، درس‌هایی مانند ادبیات شامل صرف و نحو و معانی و بیان و علوم ریاضی و گاه طب می‌آموختند (کسائی، ۱۳۴) (← مقاله طلاب). به‌تدریج تدریس برخی از درس‌ها به مدارس جدید (مانند مدرسه رشدیه، دارالفنون، ...) و سپس به دانشگاه‌ها منتقل شد و به آموزندگان علم در این مراکز جدید نام «دانشجو» داده شد. | رواج اصطلاح دانشجو مقارن با تأسیس مراکز علمی در دوران جدید است (← ادامه مقاله). تا پیش از تأسیس مراکز آموزش عالی در ایران، آموزش علوم در مدارس علمیه حوزه‌ها انجام می‌گرفت (درانی، ۷۴) و به آموزندگان علم در این مدارس علمیه، «طلبه» گفته می‌شد (مجتهدی، ۵۲). طلاب در این مدارس افزون بر حدیث و علوم قرآنی (همان، ۵۱)، درس‌هایی مانند ادبیات شامل صرف و نحو و معانی و بیان و علوم ریاضی و گاه طب می‌آموختند (کسائی، ۱۳۴) (← مقاله طلاب). به‌تدریج تدریس برخی از درس‌ها به مدارس جدید (مانند مدرسه رشدیه، دارالفنون، ...) و سپس به دانشگاه‌ها منتقل شد و به آموزندگان علم در این مراکز جدید نام «دانشجو» داده شد. | ||