confirmed، emailconfirmed، templateeditor
۱٬۱۸۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۵: | خط ۵: | ||
یهودیان به دو گرایش سیاسی و مذهبی، و مذهبیها به دو گروه متعصب افراطی، میانه و معتدل تقسیم میشوند. گروه نخست با ترکیب با شاخه مذهبی افراطی و زیادهخواهیهای سیاسی، صهیونیسم را تشکیل میدهند.<ref>← قنبری آلانق، بنیادهای سیاسی جنبش صهیونیسم مسیحی و انگاره موعودگرایی، ۶۲ ـ ۶۸.</ref> یهودیهای مذهبی که قدمت بیشتری دارند، مخالف مهاجرت یهودیان به فلسطین و تأسیس اسرائیلاند؛ اما یهودیهای سیاسی یا صهیونیست، با این مهاجرت موافقاند<ref>احمدی، ریشههای بحران در خاورمیانه، ۳.</ref> اینان سرزمین فلسطین را حق تاریخی خود و مطابق وعده خداوند به قوم یهود میدانند؛<ref>احمدی، ریشههای بحران در خاورمیانه، ۷.</ref> بر این اساس لازم ندیدند منتظر برپایی کشور اسرائیل به رهبری مسیح موعود(ع) بمانند. بلکه برای رسیدن به این آرزو، خود دست به کار شدند و کار سیاسی را آغاز کردند.<ref>ماضی، سیاست و دیانت در اسرائیل، ۵۵ و ۱۳۵.</ref> صهیونیسم سیاسی را باید تفکری فاسد و استعمارگرایانه به شمار آورد که مسیر تاریخی خود را نه از دین یهود، بلکه از [[ملیگرایی]] و [[استعمار و استثمار|استعمارگرایی]] قرن نوزدهم میلادی گرفتهاست و با پنهانکردن مقاصد سیاسی خود، یک برداشت افراطی و دستچینشده از تورات و مذهب یهود ارائه میدهد.<ref>گارودی، پرونده اسرائیل، ۲۴ ـ ۲۵.</ref> | یهودیان به دو گرایش سیاسی و مذهبی، و مذهبیها به دو گروه متعصب افراطی، میانه و معتدل تقسیم میشوند. گروه نخست با ترکیب با شاخه مذهبی افراطی و زیادهخواهیهای سیاسی، صهیونیسم را تشکیل میدهند.<ref>← قنبری آلانق، بنیادهای سیاسی جنبش صهیونیسم مسیحی و انگاره موعودگرایی، ۶۲ ـ ۶۸.</ref> یهودیهای مذهبی که قدمت بیشتری دارند، مخالف مهاجرت یهودیان به فلسطین و تأسیس اسرائیلاند؛ اما یهودیهای سیاسی یا صهیونیست، با این مهاجرت موافقاند<ref>احمدی، ریشههای بحران در خاورمیانه، ۳.</ref> اینان سرزمین فلسطین را حق تاریخی خود و مطابق وعده خداوند به قوم یهود میدانند؛<ref>احمدی، ریشههای بحران در خاورمیانه، ۷.</ref> بر این اساس لازم ندیدند منتظر برپایی کشور اسرائیل به رهبری مسیح موعود(ع) بمانند. بلکه برای رسیدن به این آرزو، خود دست به کار شدند و کار سیاسی را آغاز کردند.<ref>ماضی، سیاست و دیانت در اسرائیل، ۵۵ و ۱۳۵.</ref> صهیونیسم سیاسی را باید تفکری فاسد و استعمارگرایانه به شمار آورد که مسیر تاریخی خود را نه از دین یهود، بلکه از [[ملیگرایی]] و [[استعمار و استثمار|استعمارگرایی]] قرن نوزدهم میلادی گرفتهاست و با پنهانکردن مقاصد سیاسی خود، یک برداشت افراطی و دستچینشده از تورات و مذهب یهود ارائه میدهد.<ref>گارودی، پرونده اسرائیل، ۲۴ ـ ۲۵.</ref> | ||
==تشکیل دولت یهودی در سرزمین فلسطین== | ==تشکیل دولت یهودی در سرزمین فلسطین== | ||
نخستین تلاش صهیونیستها برای دستیابی به میهن یهودی در [[فلسطین|سرزمین فلسطین]] در زمان حاکمیت امپراتوری عثمانی ناکام ماند.<ref>حلاق، نقش یهود و قدرتهای بینالمللی در خلع سلطان عبدالحمید از سلطنت (۱۹۰۸ ـ ۱۹۰۹م)، ۲؛ زیدآبادی، دین و دولت در اسرائیل، ۱۲۰.</ref> پس از تشکیل کنفرانس بال سوئیس در سال ۱۸۹۷م/ ۱۲۷۵ش رؤیای اسرائیل به صورت عقیدهای مطرح، شکل گرفت. جلودار اجرای این طرح، تئودور هرتسل [هرتزل] روزنامهنگار مجارستانی یهودیتبار بود. وی در کتاب «دولت یهودی» در ۱۸۹۴م/ ۱۲۶۳ش، تنها راه نجات یهودیان از آزار دایمی را ایجاد دولتی یهودی معرفی کرد.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۲۲۶.</ref> سرانجام با تجزیه امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول (۱۹۱۴ ـ ۱۹۱۸م/ ۱۲۹۲ ـ ۱۲۹۶ش) و بر مبنای پیمان سایکس ـ پیکو (انگلیس و فرانسه)، فلسطین به دست انگلیسیها افتاد<ref>حمیدی، ۲۴۸.</ref> و تلاش صهیونیستها با صدور اعلامیه معروف بالفور (آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا) در دوم نوامبر ۱۹۱۷م/ ۱۱ آبان ۱۲۹۶ش به نتیجه رسید. این اعلامیه که دولت انگلستان صادر کرده بود، با کوچ یهودیها به فلسطین موافقت میکرد.<ref>اینگرامز، ذرهای توطئه، ۱۴؛ چامسکی، مثلث سرنوشت: آمریکا، اسرائیل و فلسطینیها، ۱۶.</ref> اگرچه عربهای ساکن فلسطین در برابر این هجوم، مقاومت میکردند {{ببینید|فلسطین}}، اما دیگر عربها دچار تفرقه بودند و تنها شعار کمک به فلسطین سر میدادند.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۲۲۷.</ref> | نخستین تلاش صهیونیستها برای دستیابی به میهن یهودی در [[فلسطین|سرزمین فلسطین]] در زمان حاکمیت امپراتوری عثمانی ناکام ماند.<ref>حلاق، نقش یهود و قدرتهای بینالمللی در خلع سلطان عبدالحمید از سلطنت (۱۹۰۸ ـ ۱۹۰۹م)، ۲؛ زیدآبادی، دین و دولت در اسرائیل، ۱۲۰.</ref> پس از تشکیل کنفرانس بال سوئیس در سال ۱۸۹۷م/ ۱۲۷۵ش رؤیای اسرائیل به صورت عقیدهای مطرح، شکل گرفت. جلودار اجرای این طرح، تئودور هرتسل [هرتزل] روزنامهنگار مجارستانی یهودیتبار بود. وی در کتاب «دولت یهودی» در ۱۸۹۴م/ ۱۲۶۳ش، تنها راه نجات یهودیان از آزار دایمی را ایجاد دولتی یهودی معرفی کرد.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۲۲۶.</ref> سرانجام با تجزیه امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول (۱۹۱۴ ـ ۱۹۱۸م/ ۱۲۹۲ ـ ۱۲۹۶ش) و بر مبنای پیمان سایکس ـ پیکو (انگلیس و فرانسه)، فلسطین به دست انگلیسیها افتاد<ref>حمیدی، تاریخ اورشلیم (بیتالمقدس)، ۲۴۸.</ref> و تلاش صهیونیستها با صدور اعلامیه معروف بالفور (آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا) در دوم نوامبر ۱۹۱۷م/ ۱۱ آبان ۱۲۹۶ش به نتیجه رسید. این اعلامیه که دولت انگلستان صادر کرده بود، با کوچ یهودیها به فلسطین موافقت میکرد.<ref>اینگرامز، ذرهای توطئه، ۱۴؛ چامسکی، مثلث سرنوشت: آمریکا، اسرائیل و فلسطینیها، ۱۶.</ref> اگرچه عربهای ساکن فلسطین در برابر این هجوم، مقاومت میکردند {{ببینید|فلسطین}}، اما دیگر عربها دچار تفرقه بودند و تنها شعار کمک به فلسطین سر میدادند.<ref>آشوری، دانشنامه سیاسی، ۲۲۷.</ref> | ||
پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹ ـ ۱۹۴۵م/ ۱۳۱۷ ـ ۱۳۲۳ش)، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه ۱۸۱ (۲۹ نوامبر۱۹۴۷م/ ۷ آذر۱۳۲۶ش) با تجزیه فلسطین و تشکیل دولت یهودی موافقت کرد<ref>شریعت، قدس و قطعنامههای بینالمللی، ۶۱.</ref> و بدینترتیب اسرائیل بدون فاصله پس از پایان تحت حمایتبودن فلسطین و خروج انگلستان در پانزدهم می ۱۹۴۸م/ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ به وجود آمد.<ref>فیندلی، فریبهای عمدی: حقایقی درباره روابط آمریکا و اسرائیل، ۲؛ رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۲۲.</ref> بهسرعت قدرتهای بزرگ ازجمله امریکا و اتحاد جماهیر شوروی، دولت رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت شناختند.<ref>رحمانی، جنایت جهانی، ۲۲۳؛ اسعدی، بیت المقدس، تهران، ۱۱۰.</ref> پس از کشتار دستهجمعی مردم در نقاط مختلف فلسطین ازجمله دهکدههای «دیر یاسین» و «کفر قاسم» به دست صهیونیستها،<ref>رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۶۵؛ چامسکی، مثلث سرنوشت: آمریکا، اسرائیل و فلسطینیها، ۱۴۱؛ صفاتاج، دانشنامه صهیونیسم و اسرائیل، ۳/۶۷۰؛ رحمانی، جنایت جهانی، ۷۴.</ref> ارتشهای کشورهای عربی برای دفاع از فلسطینیها وارد عمل شدند و چهار جنگ میان عربها و اسرائیل درگرفت: جنگ اول در سال ۱۹۴۸م/ ۱۳۲۷ و سه جنگ دیگر در سالهای ۱۹۵۶م/ ۱۳۳۴، ۱۹۶۷م/ ۱۳۴۵ و ۱۹۷۳م/ ۱۳۵۱ رخ داد که همگی با مداخله قدرتهای خارجی به نفع رژیم اشغالگر پایان یافت.<ref>اوبرین، سازمانهای یهودیان آمریکا و اسرائیل، ۱۵۵ ـ ۱۵۷؛ رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۲۸.</ref> | پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۳۹ ـ ۱۹۴۵م/ ۱۳۱۷ ـ ۱۳۲۳ش)، مجمع عمومی سازمان ملل متحد با تصویب قطعنامه ۱۸۱ (۲۹ نوامبر۱۹۴۷م/ ۷ آذر۱۳۲۶ش) با تجزیه فلسطین و تشکیل دولت یهودی موافقت کرد<ref>شریعت، قدس و قطعنامههای بینالمللی، ۶۱.</ref> و بدینترتیب اسرائیل بدون فاصله پس از پایان تحت حمایتبودن فلسطین و خروج انگلستان در پانزدهم می ۱۹۴۸م/ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۲۷ به وجود آمد.<ref>فیندلی، فریبهای عمدی: حقایقی درباره روابط آمریکا و اسرائیل، ۲؛ رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۲۲.</ref> بهسرعت قدرتهای بزرگ ازجمله امریکا و اتحاد جماهیر شوروی، دولت رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت شناختند.<ref>رحمانی، جنایت جهانی، ۲۲۳؛ اسعدی، بیت المقدس، تهران، ۱۱۰.</ref> پس از کشتار دستهجمعی مردم در نقاط مختلف فلسطین ازجمله دهکدههای «دیر یاسین» و «کفر قاسم» به دست صهیونیستها،<ref>رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۶۵؛ چامسکی، مثلث سرنوشت: آمریکا، اسرائیل و فلسطینیها، ۱۴۱؛ صفاتاج، دانشنامه صهیونیسم و اسرائیل، ۳/۶۷۰؛ رحمانی، جنایت جهانی، ۷۴.</ref> ارتشهای کشورهای عربی برای دفاع از فلسطینیها وارد عمل شدند و چهار جنگ میان عربها و اسرائیل درگرفت: جنگ اول در سال ۱۹۴۸م/ ۱۳۲۷ و سه جنگ دیگر در سالهای ۱۹۵۶م/ ۱۳۳۴، ۱۹۶۷م/ ۱۳۴۵ و ۱۹۷۳م/ ۱۳۵۱ رخ داد که همگی با مداخله قدرتهای خارجی به نفع رژیم اشغالگر پایان یافت.<ref>اوبرین، سازمانهای یهودیان آمریکا و اسرائیل، ۱۵۵ ـ ۱۵۷؛ رضوی، نیرنگسازی صهیونیسم، ۲۸.</ref> |