‌اندیشه‌های سیاسی امام‌خمینی: تفاوت میان نسخه‌ها

در همین راستا امام‌خمینی مخالفت سیاسی در حکومت اسلامی را از جنبه وظیفه نظارتی مردم بر قدرت سیاسی، تکلیفی همگانی در برابر حاکمیت می‌داند و بر این باور است که در هر مرتبه و جایگاهی که حکومت اسلامی دچار انحراف از اصول اسلامی شود، حتی اگر از ناحیه شخص رهبر و ولیّ فقیه باشد، بر همه افراد ملت واجب است اعتراض و او را به مسیر درست هدایت کنند. البته این انتقاد یا مخالفت سیاسی باید همراه با تعهد اسلامی و شم سیاسی باشد؛ چنان‌که این مخالفت به ایجاد دشمنی و تفرقه در کشور منجر نشود.{{ببینید|متن=ببینید|مخالفت سیاسی |انتقاد |آزادی |حزب و تشکل}}

امام‌خمینی با توجه به دوربودن منطق اسلام از خشونت و [[ترور]]، حتی در اوج مبارزه با رژیم پهلوی نیز با ایجاد هرج‌ومرج و ناامنی در جامعه مخالف بود و تاکید می‌کرد حرکت انقلابی مردم نباید به سمت قتل، غارت و ناامنی پیش رود. ایشان حتی براندازی [[رژیم پهلوی]] را از طریق روش‌های مسالمت‌آمیز در قالب اعتصاب‌ها و تظاهرات مردمی پی می‌گرفت و تا حد امکان به شورش یا مبارزه مسلحانه دعوت نمی‌کرد؛ چنان‌که در رویارویی با گروه‌های مخالف و حتی [[محارب]] با نظام اسلامی نیز در مرحله نخست به گفتگو و نصیحت و دوری از خشونت روی آورد. ایشان همواره به مسئولان نظام نیز هشدار می‌داد که وجود خفقان و سرکوب و ناامیدی مردم از اجرای درست قوانین، می‌تواند عامل بروز شورش و انفجار عمومی در جامعه باشد.{{ببینید|متن=ببینید|شورش |اعتصاب |تظاهرات |مبارزه مسلحانه |ترور |ضدانقلاب}}