جامعه روحانیت مبارز تهران: تفاوت میان نسخه‌ها

جامعه روحانیت مبارز نخستین نمونه از فرایند جامعه‌پذیری منسجم [[روحانیت]] است که از لحاظ جناح‌بندی سیاسی، طرفدار امام‌خمینی بود و در فرایندهای سیاسی جامعه ایران نقش زیادی ایفا کرد.<ref>کردی، زندگی و مبارزات شهید بهشتی، ۹۵.</ref> [[شهید مطهری|مطهری]] در یادداشتی با عنوان «شورای روحانیت» که به‌زعم برخی به پیش‌نویس اولیه اساسنامه پیش از انقلاب تعبیر شد.<ref>جوانمرد، رفتار سیاسی شهید مطهری و انقلاب اسلامی، ۲۱۸.</ref> تشکیل جامعه روحانیت را احساس وظیفه، به منظور حفظ میراث عظیم [[نبوت]]، اقامه [[دین]] و دفاع از آن دانست و ضمن عملی‌دانستن اهداف جامعه روحانیت با توجه به جریان‌های موجود در جامعه، وظایف و اهداف این تشکل را توحید و مبارزه با افکار ماتریالیستی، مبارزه منطقی با هر گونه شبهه و دفاع از حریم اسلام، تحکیم و تبیین اصول اجتماعی و اقتصادی اسلام، مبارزه با بدعت‌هایی که سبب تنفر [[مردم]] از [[دین]] می‌شود، مبارزه با [[ظلم]] و [[دفاع از مظلوم]] و شناساندن مکتب اخلاقی اسلام عنوان کرد.<ref>مطهری، نامه‌ها و ناگفته‌ها، ۱۳۸–۱۳۹ و ۱۴۵–۱۴۶.</ref> پس از پیروزی انقلاب اسلامی و پیش از تدوین [[قانون اساسی]]، پیش‌نویس اساسنامه جامعه روحانیت مبارز، با مشارکت مفتح، عمید زنجانی و هاشمی رفسنجانی نوشته شد.<ref>عمید زنجانی، روایتی از انقلاب اسلامی ایران، ۲۴۵–۲۴۶.</ref>

جامعه روحانیت مبارز در شرایطی که در نخستین اساسنامه، گستره فعالیت خود را سراسر کشور تعیین کرده بود،<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۳.</ref> با توجه به تأکید [[امام‌خمینی]] مبنی بر محدودشدن فعالیت این تشکل در تهران، با اصلاح اساسنامه، دامنه فعالیت خود را به شهر تهران محدود کرد و نام «جامعه روحانیت مبارز تهران» را برگزید.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۵۷.</ref> فعالیت آنان نیز عمدتاً در [[مساجد]]، [[حوزه‌های علمیه]] و [[دانشگاه|دانشگاه‌ها]] متمرکز شد.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۸.</ref>

در اساسنامه جامعه روحانیت مبارز تهران، اهداف این تشکل پاسداری از انقلاب اسلامی و جلوگیری از هر گونه انحراف در این مسیر، تقویت ارگان‌های در حال خدمت به [[نظام جمهوری اسلامی ایران]]، نظارت بر امور کشور در جهت ایجاد [[عدالت]]، ارشاد نیروهای فعالِ [[مسلمان]] در راستای اهداف انقلاب اسلامی، تلاش برای هماهنگی و تمرکز فعالیت‌های علمی و فکری علمای متعهد به وظایف خطیر [[روحانیت]]، ایجاد آمادگی در تحلیل حوادث و تصمیمات قاطعانه در هدایت و پیشگیری حوادث، ایجاد روابط منظم با مراکز خبری، تبلیغی داخلی و خارجی، تلاش در جهت فعال‌ترکردن مساجد و همه مراکز اسلامی و تبلیغی، برخورد متعهدانه با رویدادهای داخلی و خارجی و ایجاد مراکز تحقیق برای بررسی‌های علمی و دینی ذکر شده‌است.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۳۲۳–۳۲۴.</ref> خط مشی فرهنگی این تشکّل نیز در راستای ترویج ارزش‌های اسلامی، مقابله با هجوم فرهنگی، کنترل محصولات فرهنگی پیش از انتشار و اسلامی‌کردن دانشگاه‌ها شمرده شده‌است.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۴۹–۱۵۰.</ref> همچنین در حوزه [[سیاست خارجی]]، به برقراری رابطه سیاسی با تمامی کشورها به جز [[آمریکا]] و [[اسرائیل]] تأکید شده و خواهان وحدت با کشورهای اسلامی است.<ref>سلیمی بنی و مظفری، جامعه روحانیت ۱۵۱–۱۵۲.</ref>