غیبت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''غیبت'''، بدگویی از شخص یا اشخاص در غیاب آنان. | '''غیبت'''، بدگویی از شخص یا اشخاص در غیاب آنان. | ||
[[امام‌خمینی]] غیبت را آگاهی‌دادن و سخن‌گفتن از کسی در غیاب او می‌داند، به چیزی که خوشایند او نیست و در نظر [[عرف]] نقصان و عیب است، در صورتی که به قصد واردکردن نقص و مذمت باشد. | |||
امام‌خمینی غیبت | امام‌خمینی قائل است غیبت مخصوص زبان نیست؛ و کراهت شخص غیبت‌شده در ماهیت غیبت شرط نیست. ایشان در مفهوم غیبت اموری چون؛ پوشیده‌بودن مورد عیب و قصد [[عیب‌جویی]] را شرط دانسته و حرمت غیبت را اجماعی و محدود به مؤمن و گوش فرادادن به غیبت را نیز حرام می‌داند . | ||
امام‌خمینی، متجاهر به [[فسق]]، دادخواهی و [[نصیحت]] را از موارد جواز غیبت برشمرده و برای درمان غیبت، راه علمی چون؛ [[تفکر]] در عواقب غیبت و راه عملی چون؛ مهارکردن و مراقبت از زبان ارائه کرده‌است. | |||
امام‌خمینی برای غیبت آثار فردی ـ دنیوی چون؛ رسواشدن در دنیا و سوء عاقبت. آثار فردی ـ اخروی چون؛ رسواشدن در آخرت و خلق صورت‌های ملکوتی غیبت. و آثار اجتماعی چون؛ رواج [[کینه]] و عداوت و از بین‌رفتن وحدت جامعه برشمرده و برای جبران غیبت به [[توبه]]، طلب حلالیت و [[استغفار]] برای غیبت‌شده تأکیده کرده‌است. | |||
امام‌خمینی پایبندی شدیدی به دوری از رذایل اخلاقی داشت؛ چنان‌که در اجتناب از غیبت و جلوگیری از غیبت دیگران حساس بود، به طوری که در مجلسِ غیبت حاضر نمی‌شد. | |||
امام‌خمینی پایبندی شدیدی به دوری از | |||
== معنی == | == معنی == | ||