E.shahabi

کاربر:E.shahabi (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۲ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۲۳

۳۱۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۲ آذر ۱۴۰۱

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

E.shahabi

Image-reviewer، confirmed، templateeditor

۷۲۱

ویرایش

@@ خط ۱۸: / خط ۱۸: @@
 در پی اهانت رژیم پهلوی به امام‌خمینی در روزنامه اطلاعات ۱۷/۱۰/۱۳۵۶ و تظاهرات [[نوزده دی]] [[قم]] و [[بیست و نه|۲۹ بهمن]] [[تبریز]] که به جنایت رژیم پهلوی در کشتار مردم انجامید. {{ببینید|متن=ببینید|نوزده دی؛ بیست و نه بهمن}}
 جامعه روحانیت مبارز ضمن محکوم‌کردن این حوادث، حمایت خود را از تظاهرات مردمی اعلام کرد و اقدامات رژیم پهلوی را خلاف موازین انسانی و [[حقوق بشر]] خواند و در نامه‌ای به [[مراجع تقلید]] و علمای تبریز، حادثه ۲۹ بهمن تبریز را تسلیت گفت.<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۲۴۲، ۲۴۴، ۲۵۲ و ۴/۳۹۰ ـ ۳۹۱.</ref> این تشکّل در واکنش به فاجعه [[سینما رکس آبادا]]ن در ۲۸ مرداد ۱۳۵۷،<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۳۶۸.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|سینما رکس}} چهلم شهدای [[هفده شهریور]] در هجدهم مهر ۱۳۵۷،<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۴۱۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|هفده شهریور}} حادثه سیزده آبان ۱۳۵۷ <ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۴۲۱.</ref> و در حمایت از اعتصاب کارکنان صنعت نفت در دهم آذر ۱۳۵۷ <ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۴۵۳.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|اعتصاب کارکنان صنعت نفت}} نیز اعلامیه صادر کرد.
-در سال‌های ۱۳۵۶ ـ ۱۳۵۷ جامعه روحانیت در واقع به ستاد فرمانده انقلاب در تهران بدل شد؛<ref>روحانی، ۴۳۰.</ref> و حضور پرتعداد روحانیان در این تشکّل، توانایی آنان را افزود.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۹.</ref> مناسبت‌های اسلامی ازجمله ماه‌های [[محرم]]، [[صفر]] و [[رمضان]] نیز با توجه به حضور مردم در مساجد، فرصت مناسبی برای جامعه روحانیت و هدایت انقلاب بود که با سازماندهی تظاهرات و اعتصابات، انتقال پیام‌ها و اعلامیه‌های امام‌خمینی به انقلابیان و سخنرانی در مناسبت‌ها، روند نهضت را شتاب بخشند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۷ ـ ۷۹؛ روحانی، ۴۳۰.</ref> ازجمله این اقدامات می‌توان به برگزاری نماز [[عید فطر]] در قیطریه <ref>.۱۳/۶/۱۳۵۷</ref> به امامت محمد مفتح و تظاهرات گسترده و خودجوش پس از آن<ref>موسوی تبریزی، ۴۳۳ ـ ۴۳۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|عید فطر}} و نیز دعوت جامعه روحانیت برای برپایی راهپیمایی [[تاسوعا]] و [[عاشورا]] در آذر ۱۳۵۷ اشاره کرد که حضور گسترده مردم را در پی داشت.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۰۳؛ مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۴۶۷.</ref>
+در سال‌های ۱۳۵۶ ـ ۱۳۵۷ جامعه روحانیت در واقع به ستاد فرمانده انقلاب در تهران بدل شد؛<ref>روحانی، ۴۳۰.</ref> و حضور پرتعداد روحانیان در این تشکّل، توانایی آنان را افزود.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۹.</ref> مناسبت‌های اسلامی ازجمله ماه‌های [[محرم]]، [[صفر]] و [[رمضان]] نیز با توجه به حضور مردم در مساجد، فرصت مناسبی برای جامعه روحانیت و هدایت انقلاب بود که با سازماندهی تظاهرات و اعتصابات، انتقال پیام‌ها و اعلامیه‌های امام‌خمینی به انقلابیان و سخنرانی در مناسبت‌ها، روند نهضت را شتاب بخشند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۷ ـ ۷۹؛ روحانی، ۴۳۰.</ref> ازجمله این اقدامات می‌توان به برگزاری نماز [[عید فطر]] در قیطریه <ref>.۱۳/۶/۱۳۵۷</ref> به امامت محمد مفتح و تظاهرات گسترده و خودجوش پس از آن<ref>موسوی تبریزی، خاطرات، ۴۳۳ ـ ۴۳۷.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|عید فطر}} و نیز دعوت جامعه روحانیت برای برپایی راهپیمایی [[تاسوعا]] و [[عاشورا]] در آذر ۱۳۵۷ اشاره کرد که حضور گسترده مردم را در پی داشت.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۰۳؛ مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۳/۴۶۷.</ref>
-امام‌خمینی این تظاهرات را همه‌پرسی دو روزه ملت ایران خواند.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۵/۲۲۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تاسوعا و عاشورا}}
+امام‌خمینی این تظاهرات را همه‌پرسی دو روزه ملت ایران خواند.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۵/۲۲۱.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|تاسوعا و عاشورا}}
-همچنین حضور برخی چهره‌های جامعه روحانیت در [[شورای انقلاب]] {{ببینید|متن=ببینید|شورای انقلاب اسلامی}} تحصن در کنار دیگر مردم در [[دانشگاه تهران]] پس از بستن [[فرودگاه مهرآباد]] به دست رژیم پهلوی در بهمن ۱۳۵۷،<ref>موسوی تبریزی، ۴۹۰ ـ ۴۹۱؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۶۲.</ref> و عضویت چهره‌هایی مانند مطهری، محلاتی و مفتح در کمیته استقبال از امام‌خمینی، عرصه دیگری از حضور اعضای جامعه روحانیت مبارز پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۱۴ ـ ۱۱۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|کمیته استقبال؛ بازگشت امام‌خمینی}}
+همچنین حضور برخی چهره‌های جامعه روحانیت در [[شورای انقلاب]] {{ببینید|متن=ببینید|شورای انقلاب اسلامی}} تحصن در کنار دیگر مردم در [[دانشگاه تهران]] پس از بستن [[فرودگاه مهرآباد]] به دست رژیم پهلوی در بهمن ۱۳۵۷،<ref>موسوی تبریزی، خاطرات، ۴۹۰ ـ ۴۹۱؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۱۶۲.</ref> و عضویت چهره‌هایی مانند مطهری، محلاتی و مفتح در کمیته استقبال از امام‌خمینی، عرصه دیگری از حضور اعضای جامعه روحانیت مبارز پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۱۴ ـ ۱۱۵.</ref> {{ببینید|متن=ببینید|کمیته استقبال؛ بازگشت امام‌خمینی}}
 جامعه روحانیت مبارز همچنین پس از حکم امام‌خمینی به [[مهدی بازرگان]] برای تشکیل دولت موقت در پانزده بهمن ۱۳۵۷ و همچنین خواسته ایشان از مردم برای اعلام نظر در این خصوص<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۶/۵۴ و ۶۱.</ref> در اعلامیه‌ای از مردم خواست تا به منظور حمایت از دولت بازرگان در راهپیمایی روز هجدهم بهمن ۱۳۵۷ حضور یابند.<ref>مرکز اسناد، اسناد انقلاب اسلامی، ۴/۷۲۰ ـ ۷۲۱.</ref><br>
 ===پس از پیروزی انقلاب اسلامی===
 پس از پیروزی انقلاب اسلامی اعضای جامعه روحانیت مبارز برای پاسخگویی به نیازهای مختلف سیاسی و هدایت نیروهای مذهبی، با تدوین اساسنامه، فعالیت‌ و هدف‌های خود را از حالت دورهم‌نشینی و نیمه‌سازمانی به تشکیلاتی سازمان‌یافته‌تر تبدیل کردند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۷۹ ـ ۸۰.</ref><br>
-پس از تشکیل [[حزب جمهوری اسلامی]]، با طراحی و تدبیر حسینی بهشتی در ۲۹ بهمن ۱۳۵۷،<ref>نیکبخت، ۲۸۴.</ref> فعالیت نخبگان و عناصر محوری جامعه روحانیت مبارز در حزب جمهوری اسلامی متمرکز شد، {{ببینید|متن=ببینید|حزب جمهوری اسلامی}} و هر دو با هم به ایفای نقش پرداختند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۱.</ref> به دلیل شرایط حساس و ناایمن جامعه و به درخواست مطهری و تأیید امام‌خمینی، مهدوی کنی که از اعضای بارز جامعه روحانیت مبارز تهران بود، مسئولیت کمیته‌های انقلاب را بر عهده گرفت <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۲۲ ـ ۱۲۴؛ مهدوی کنی، خاطرات، ۲۲۷.</ref><br>
+پس از تشکیل [[حزب جمهوری اسلامی]]، با طراحی و تدبیر حسینی بهشتی در ۲۹ بهمن ۱۳۵۷،<ref>نیکبخت، زندگی و مبارزات آیت‌الله دکتر محمد مفتح، ۲۸۴.</ref> فعالیت نخبگان و عناصر محوری جامعه روحانیت مبارز در حزب جمهوری اسلامی متمرکز شد، {{ببینید|متن=ببینید|حزب جمهوری اسلامی}} و هر دو با هم به ایفای نقش پرداختند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۱.</ref> به دلیل شرایط حساس و ناایمن جامعه و به درخواست مطهری و تأیید امام‌خمینی، مهدوی کنی که از اعضای بارز جامعه روحانیت مبارز تهران بود، مسئولیت کمیته‌های انقلاب را بر عهده گرفت <ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۲۲ ـ ۱۲۴؛ مهدوی کنی، خاطرات، ۲۲۷.</ref><br>
 در آستانه انتخابات خبرگان قانون اساسی، با توجه به حمایت امام‌خمینی از حضور روحانیان در انتخابات برای جلوگیری از غربی‌شدن قوانین و تأکید ایشان بر وحدت همه نیروهای انقلابی و مذهبی،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۹/۲۲۶ ـ ۲۲۷ و ۲۳۸.</ref> جلسه مشترکی با حضور اعضای جامعه روحانیت مبارز، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم و حزب جمهوری اسلامی، در حضور امام‌خمینی برای رسیدن به وحدت نظر تشکیل شد؛<ref>صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۲/۵۷۴.</ref> تا با هدف حفظ وحدت، ائتلاف با نیروهای معتقد انقلابی و معرفی خبرگانی با تفکر اسلامی و مسلط بر [[احکام اسلام]]، وارد عرصه [[انتخابات]] شوند.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۲۹ ـ ۱۳۰.</ref> در نهایت افرادِ فهرست ائتلافی با رأی قاطع ملت به مجلس خبرگان قانون اساسی راه یافتند.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۳۱ ـ ۱۳۲؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۳۳۸ ـ ۳۳۹.</ref> با نزدیک‌شدن به نخستین دوره [[انتخابات ریاست ‌جمهوری]] در بهمن ۱۳۵۸، امام‌خمینی با حضور روحانیان در انتخابات ریاست‌جمهوری مخالفت،<ref>هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۴؛ صالح، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ۲/۶۳۱.</ref> و به آنان آمادگی بیشتر برای حضور در انتخابات مجلس شورای اسلامی را سفارش کرد. بنابراین حسینی بهشتی از حضور در انتخابات صرف نظر کرد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۳۷ ـ ۱۳۸.</ref> با ابهام در تابعیت ایرانی [[جلال‌الدین فارسی]] و استعفای او {{ببینید|متن=ببینید|فارسی، جلال الدین}} حزب جمهوری اسلامی [[حسن حبیبی]] را معرفی کرد.<ref>موحدی ساوجی، خاطرات، ۲۳۶.</ref> اما به‌رغم مخالفت‌های حسینی بهشتی و چند تن از اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز ازجمله هاشمی رفسنجانی، سیدعلی خامنه‌ای، باهنر و موسوی اردبیلی و جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، اکثریت جامعه روحانیت از [[بنی‌صدر]] حمایت کردند و او در انتخابات به پیروزی رسید.<ref>شعبانی، ۲۶۱؛ سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۲؛ هاشمی رفسنجانی، انقلاب و پیروزی، ۴۲۷.</ref> این اختلاف نظر موجب شکاف میان جامعه روحانیت و حزب جمهوری اسلامی شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۱ ـ ۸۲.</ref>
 جامعه روحانیت مبارز در اسفند ۱۳۵۸ و نخستین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، در ائتلاف با نیروهای خط امام، حزب جمهوری اسلامی، [[سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی]]، انجمن اسلامی معلمان و مانند آن در برابر [[سازمان مجاهدین خلق ایران]]، [[نهضت آزادی]] و گروه‌های چپ قرار گرفت.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۴۵؛ سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۳.</ref> نتیجه این انتخابات پیروزی قاطع نیروهای مبارز انقلاب و انتخاب هاشمی رفسنجانی به ریاست مجلس بود.<ref>کیهان، ۲۶/۱۲/۱۳۵۸، ۱، ۲؛ اطلاعات، ۲۵/۲/۱۳۵۹ و ۳۰/۴/۱۳۵۹.</ref> پس از انتخابات، جامعه روحانیت برای تقویت فعالیت‌های خود، شعبه‌هایی را در چهارده منطقه تهران و [[شهر ری]] ایجاد کرد و برای هر شعبه سرپرستی برگزید.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۴؛ کردی، جامعه روحانیت، ۱۵۱.</ref>
@@ خط ۳۲: / خط ۳۲: @@
 ==انشعاب در جامعه روحانیت مبارز تهران==
 در خرداد [[۱۳۶۶]]، به دلیل پاره‌ای اختلاف‌ها و با درخواست خامنه‌ای و هاشمی رفسنجانی از امام‌خمینی و موافقت ایشان،<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۰/۲۷۵.</ref> فعالیت حزب جمهوری اسلامی متوقف شد. {{ببینید|متن=ببینید|حزب جمهوری اسلامی}} و تعطیلی آن جامعه روحانیت را فعال‌تر کرد؛ هرچند اختلاف‌نظرها در بسیاری موارد همچنان به قوت خود باقی ماند.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۸۷ ـ ۸۸.</ref><br>
-تمایزهای موجود در دیدگاه و روش‌ها در میان اعضا، گاهی منجر به درگیری‌های سیاسی در درون تشکیلات می‌شد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۸۹.</ref> اوج اختلاف‌ها در آستانه انتخابات دوره سوم مجلس شورای اسلامی در معرفی نامزدهای انتخاباتی بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت،۱۹۰.</ref> چنان‌که در انتخابات مجلس دوم بر سر گنجاندن افرادی چون [[فخرالدین حجازی]]، مهدی کروبی و سیدمحمود دعایی در فهرست جامعه روحانیت اختلاف بود و حذف افرادی چون [[مرتضی الویری]] و هادی غفاری از فهرست نامزدی انتخابات مجلس سوم،<ref>شادلو، ۱۰۸ و ۱۱۱؛ ناطق نوری، خاطرات، ۲/۱۰۵.</ref> اعتراض گروه اقلیت و طرفداران آنان را در پی داشت. معترضانْ این اقدام را به منزله دست‌برداشتن جامعه روحانیت از حمایت از انقلابیان اصیل تفسیر می‌کردند. اما اعتراض‌های آنان مؤثر واقع نشد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۹۱؛ محتشمی‌پور، ۳۷.</ref><br>
+تمایزهای موجود در دیدگاه و روش‌ها در میان اعضا، گاهی منجر به درگیری‌های سیاسی در درون تشکیلات می‌شد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۸۹.</ref> اوج اختلاف‌ها در آستانه انتخابات دوره سوم مجلس شورای اسلامی در معرفی نامزدهای انتخاباتی بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت،۱۹۰.</ref> چنان‌که در انتخابات مجلس دوم بر سر گنجاندن افرادی چون [[فخرالدین حجازی]]، مهدی کروبی و سیدمحمود دعایی در فهرست جامعه روحانیت اختلاف بود و حذف افرادی چون [[مرتضی الویری]] و هادی غفاری از فهرست نامزدی انتخابات مجلس سوم،<ref>شادلو، تکثرگرایی در جریان اسلامی، ۱۰۸ و ۱۱۱؛ ناطق نوری، خاطرات، ۲/۱۰۵.</ref> اعتراض گروه اقلیت و طرفداران آنان را در پی داشت. معترضانْ این اقدام را به منزله دست‌برداشتن جامعه روحانیت از حمایت از انقلابیان اصیل تفسیر می‌کردند. اما اعتراض‌های آنان مؤثر واقع نشد.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۱۹۱؛ محتشمی‌پور، چندصدایی در جامعه و روحانیت، ۳۷.</ref><br>
-از این‌رو افرادی چون موسوی خوئینی‌ و [[سیدمحمد خاتمی]]، با توجه به اختلافات دیگر که با اکثریت جامعه روحانیت داشتند، پیشنهاد انشعاب از جامعه را با کروبی مطرح کردند.<ref>ناطق نوری، خاطرات، ۲/۱۰۶ ـ ۱۰۵؛ محتشمی‌پور، ۳۷.</ref> و با آگاهی از موافقت امام‌خمینی، پیش از انتخابات دوره دوم مجلس سوم و به همراه تعدادی از روحانیان که عمدتاً از اعضای دفتر امام‌خمینی بودند، از جامعه روحانیت جدا شدند و با صدور بیانیه‌ای در ۲۹ اسفند ۱۳۶۶ که اول فروردین [[۱۳۶۷]] منتشر شد، رسماً با عنوان «[[روحانیون مبارز]]» اعلام استقلال کردند و این عنوان، پس از مدت کوتاهی به «مجمع روحانیون مبارز تهران» تغییر پیدا کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۹۰ و ۹۲؛ شادلو، ۱۱۶.</ref> امام‌خمینی نیز در ۲۵ فروردین ۱۳۶۷ در پاسخ به نامه اعضای مجمع روحانیون مبارز، انشعاب از تشکل به منظور اظهار نظر را به معنای اختلاف ندانست و برای روحانیون مبارز آرزوی موفقیت کرد.<ref>۲۱/۲۸</ref> {{ببینید|متن=ببینید|مجمع روحانیون مبارز تهران}} ایشان در پیام [[منشور روحانیت]] وجود هر گونه اختلاف در میان روحانیت را آغاز سوء استفاده دشمن دانست و به پرهیز از آن سفارش کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۲۸۶ ـ ۲۸۸.</ref><br>
+از این‌رو افرادی چون موسوی خوئینی‌ و [[سیدمحمد خاتمی]]، با توجه به اختلافات دیگر که با اکثریت جامعه روحانیت داشتند، پیشنهاد انشعاب از جامعه را با کروبی مطرح کردند.<ref>ناطق نوری، خاطرات، ۲/۱۰۶ ـ ۱۰۵؛ محتشمی‌پور، چندصدایی در جامعه و روحانیت، ۳۷.</ref> و با آگاهی از موافقت امام‌خمینی، پیش از انتخابات دوره دوم مجلس سوم و به همراه تعدادی از روحانیان که عمدتاً از اعضای دفتر امام‌خمینی بودند، از جامعه روحانیت جدا شدند و با صدور بیانیه‌ای در ۲۹ اسفند ۱۳۶۶ که اول فروردین [[۱۳۶۷]] منتشر شد، رسماً با عنوان «[[روحانیون مبارز]]» اعلام استقلال کردند و این عنوان، پس از مدت کوتاهی به «مجمع روحانیون مبارز تهران» تغییر پیدا کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۹۰ و ۹۲؛ شادلو، تکثرگرایی در جریان اسلامی، ۱۱۶.</ref> امام‌خمینی نیز در ۲۵ فروردین ۱۳۶۷ در پاسخ به نامه اعضای مجمع روحانیون مبارز، انشعاب از تشکل به منظور اظهار نظر را به معنای اختلاف ندانست و برای روحانیون مبارز آرزوی موفقیت کرد.<ref>۲۱/۲۸</ref> {{ببینید|متن=ببینید|مجمع روحانیون مبارز تهران}} ایشان در پیام [[منشور روحانیت]] وجود هر گونه اختلاف در میان روحانیت را آغاز سوء استفاده دشمن دانست و به پرهیز از آن سفارش کرد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۲۸۶ ـ ۲۸۸.</ref><br>
-تصور عمومی مبنی بر نزدیک‌تربودن دیدگاه مجمع روحانیون مبارز به امام‌خمینی و اسلام ناب محمدی،<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، مجمع روحانیون، ۱۶۰.</ref> موجب پیروزی قاطع این تشکل در مرحله دوم انتخابات مجلس در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۶۷ شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۵۲ و ۱۶۰؛ جمهوری اسلامی، ۲۵/۲/۱۳۶۷، ۱۲.</ref> در میان دو مرحله انتخابات، مهدوی کنی به دلیل مصاحبه‌های برخی افراد که جامعه روحانیت را متهم به پیروی از اسلام امریکایی کرده بودند با امام‌خمینی دیدار کرد و ضمن گلایه از شرایط موجود از ایشان خواست تا نظر خود را اعلام کند. اما ایشان اظهار نظر دراین‌باره را به پس از انتخابات موکول کرد و پس از برگزاری انتخابات، با تأیید اعضای جامعه روحانیت و رد نسبت [[اسلام امریکایی]] به این تشکل، اعضای جامعه را از شاگردان خود خواند که به آنان علاقه‌مند است.<ref>مهدوی کنی، خاطرات، ۳۳۲ و ۳۳۵.</ref> ایشان همچنین در پیام «منشور روحانیت» با بیان اصول مشترک میان افراد با وجود اختلاف نظرها، یادآور شد آنان را به اسلام و [[قرآن]] وفادار می‌داند و تأیید می‌کند. ایشان ضمن تأکید بر وجود دشمنان مشترکِ بسیاری که باید در مقابلش قاطعانه ایستاد، خواستار برادری، تفکر و [[وحدت]] در مرحله سازندگی کشور شد.<ref>امام خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۱۷۸ و ۱۸۰.</ref> پس از پیام ایشان، جامعه روحانیت در پیامی اعلام کرد سخنان ایشان را به گوش جان می‌خرد و به ایشان اطمینان می‌دهد با وجود اختلاف سلیقه، در مسائل اصولی و اساسی انقلاب، همگی در صف واحد و یکپارچگی کامل خواهند بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۳۰۶ ـ ۳۰۷.</ref><br>
+تصور عمومی مبنی بر نزدیک‌تربودن دیدگاه مجمع روحانیون مبارز به امام‌خمینی و اسلام ناب محمدی،<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، مجمع روحانیون، ۱۶۰.</ref> موجب پیروزی قاطع این تشکل در مرحله دوم انتخابات مجلس در ۲۳ اردیبهشت ۱۳۶۷ شد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۵۲ و ۱۶۰؛ جمهوری اسلامی، ۲۵/۲/۱۳۶۷، ۱۲.</ref> در میان دو مرحله انتخابات، مهدوی کنی به دلیل مصاحبه‌های برخی افراد که جامعه روحانیت را متهم به پیروی از اسلام امریکایی کرده بودند با امام‌خمینی دیدار کرد و ضمن گلایه از شرایط موجود از ایشان خواست تا نظر خود را اعلام کند. اما ایشان اظهار نظر دراین‌باره را به پس از انتخابات موکول کرد و پس از برگزاری انتخابات، با تأیید اعضای جامعه روحانیت و رد نسبت [[اسلام امریکایی]] به این تشکل، اعضای جامعه را از شاگردان خود خواند که به آنان علاقه‌مند است.<ref>مهدوی کنی، خاطرات، ۳۳۲ و ۳۳۵.</ref> ایشان همچنین در پیام «منشور روحانیت» با بیان اصول مشترک میان افراد با وجود اختلاف نظرها، یادآور شد آنان را به اسلام و [[قرآن]] وفادار می‌داند و تأیید می‌کند. ایشان ضمن تأکید بر وجود دشمنان مشترکِ بسیاری که باید در مقابلش قاطعانه ایستاد، خواستار برادری، تفکر و [[وحدت]] در مرحله سازندگی کشور شد.<ref>امام‌خمینی، صحیفه امام، ۲۱/۱۷۸ و ۱۸۰.</ref> پس از پیام ایشان، جامعه روحانیت در پیامی اعلام کرد سخنان ایشان را به گوش جان می‌خرد و به ایشان اطمینان می‌دهد با وجود اختلاف سلیقه، در مسائل اصولی و اساسی انقلاب، همگی در صف واحد و یکپارچگی کامل خواهند بود.<ref>کردی، جامعه روحانیت، ۳۰۶ ـ ۳۰۷.</ref><br>
 ==جامعه روحانیت پس از امام خمینی==
 جامعه روحانیت پس از درگذشت امام‌خمینی نیز ضمن برپایی مراسم سوگواری،<ref>جمهوری اسلامی، ۱۹/۳/۱۳۶۸، ۲.</ref> حمایت خود را از جانشین ایشان سیدعلی خامنه‌ای به عنوان رهبری انقلاب اعلام کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۷۱.</ref> اعضای جامعه روحانیت، حضور فعالی در ارکان مختلف کشور داشته‌اند که ازجمله مهم‌ترین آنها می‌توان به حضور در قوای مجریه، مقننه و قضاییه، [[مجمع تشخیص مصلحت نظام]]، [[شورای نگهبان]]، [[مجلس خبرگان رهبری]]، [[نیروهای مسلح]]، [[شورای عالی امنیت ملی]]، [[شورای انقلاب فرهنگ]]ی، مدرسان حوزه، حضور در مراکز آموزش عالی و امامت جمعه برخی شهرها اشاره کرد.<ref>سلیمی ‌بنی و مظفری، جامعه روحانیت، ۱۷۹ ـ ۱۹۳.</ref>