کاربر:Salehi/صفحه تمرین۲: تفاوت میان نسخه‌ها

امام‌خمینی در یکی از حجره‌های ضلع شرقی مدرسه فیضیه عصرها برای [[مرتضی مطهری]] و عده‌ای دیگر به صورت خصوصی تدریس می‌کرد.<ref>(رسولی محلاتی، پابه‌پای آفتاب، ۲/۲۸۵۰.)</ref> ایشان بار دیگر در همین مدرسه حدود سال ۱۳۱۷ ـ ۱۳۱۸ به درخواست حسینعلی منتظری و مرتضی مطهری «باب نفس» اسفار را برای بار دوم برای ایشان و عده‌ای دیگر ازجمله [[عبدالجواد جبل‌عاملی]] و [[عباس ایزدی نجف‌آبادی]] تدریس کرده است؛<ref>(ایزدی، خاطرات، چاپ‌شده در سلسله موی دوست، ۴۳.)</ref> چنان‌که از سال ۱۳۲۳ش/ ۱۳۶۳ق در حجره مطهری در مدرسه فیضیه به درخواست چند تن از فضلای جوان، تدریس درس خارج اصول را از جلد اول [[کفایة الاصول]] آغاز کرد که جنبه خصوصی داشت. هسته‌ اولیه‌ این درس را مطهری، منتظری، [[اسدالله نوراللهی اصفهانی]]، [[جواد و حسین خندق‌آبادی]]، [[ابراهیم امینی]]، [[ابوالقاسم خزعلی]]، [[سیدمحمدرضا سعیدی]] و [[سیدمحمد حسینی بهشتی]] تشکیل می‌دادند.<ref>(اشرفی اصفهانی، سلسله موی دوست، ۱۰، امینی، سلسله موی دوست، ۲۱، رسولی محلاتی، سلسله موی دوست، ۱۰۶، سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۰ ـ ۱۲۱ و ۱۲۸.)</ref> ایشان با اتمام تدریس جلد اول در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۳۶۶ق تدریس دوره نخست درس خارج اصول برای عموم را از جلد دوم کفایة الاصول (مباحث عقلی) آغاز کرد.<ref>(سبحانی، سلسله موی دوست، ۱۲۷ ـ ۱۲۸.)</ref> با افزایش تعداد شاگردان، درس خارج فقه به [[مسجد محمدیه]] و درس خارج اصول نیز پس از دو سال، به [[مسجد سلماسی]] منتقل شد.<ref>(امامی کاشانی، مصاحبه، چاپ‌شده در پابه‌پای آفتاب، ۱۶؛ مؤمن، خاطرات، چاپ‌شده در صحیفه دل، ۱۳۷.)</ref> ایشان همچنین نمازهای ظهر و عصر و مغرب و عشا را در مدرسه فیضیه به امامت [[سیدمحمدتقی خوانساری]] اقامه می‌کرد و در غیاب وی، امامت جماعت را بر عهده داشت.<ref>(حجت همدانی، حضور، ۳۸.)</ref>

==فیضیه در نهضت اسلامی==

مدرسه فیضیه با تربیت صدها طلبه و دانشمند دینی، به رشد و ارتقای فکری و فرهنگی جامعه خدمات زیادی ارائه کرده و همواره مرکز اتفاقات و تصمیم‌گیری‌های مهم و از مهم‌ترین مراکز اجتماع طلاب دینی، به‌ویژه طلاب جوان و انقلابی در همان آغاز شکل‌گیری [[حرکت‌های ضد استبدادی]]، بوده است (مرکز بررسی اسناد تاریخی، سه؛ رجائی‌نژاد و میرموسوی، ۵۳، ۶۷ و ۷۰). از نگاه امام‌خمینی نیز فیضیه فراز و نشیب‌های بسیاری داشته و شاهد حوادث و قضایای فراوانی بوده است که اگر توان بازگویی داشت، همگان را متأثر می‌کرد (۹/۱۴۹). ایشان در مناسبت‌های مختلف از فیضیه یاد کرده و مظلومیت فیضیه و طلاب را بیان می‌کرد و از خوی ددمنشی رژیم پهلوی پرده بر می‌داشت (۲/۱۳۵ ـ ۱۳۶، ۱۵۵ ـ ۱۵۶ و ۳۶۶). ایشان در پیام بیستم تیر ۱۳۵۴ش/ رجب ۱۳۹۵ق، ضمن ابراز تأسف از حمله رژیم پهلوی به مدرسه دارالشفا و مدرسه فیضیه، از این دو مدرسه به عنوان دو کانون تربیت اسلامی و ایستادگی در برابر ظلم و استبداد یاد کرد (‏۳/۱۰۱ و ۱۷۱). ایشان فیضیه و دارالشفا را مهد [[تربیت اسلامی]] و تعلیم احکام الهی و پایگاه [[فقه اسلامی]] (۳/۱۱۳ ـ ۱۱۴) و مکانی برای آزادگان و جوانان فداکار می‌دانست (۳/۱۷۱) و معتقد بود اصلاح و استقلال کشور به اصلاح آن بستگی دارد (۱۴/۴۳۲ و ۱۷/۴۶۸).