سیدامیرشاه فصیحی: تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح ارقام، اصلاح نویسه‌های عربی) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سیدامیرشاه | '''سیدامیرشاه فصیحی'''، از شاگردان درس خارج فقه امام‌خمینی | ||
سیدامیرشاه فصیحی در سال ۱۳۱۹ ش در بامیان افغانستان به دنیا آمد <ref> | سیدامیرشاه فصیحی در سال ۱۳۱۹ ش در بامیان افغانستان به دنیا آمد.<ref>عادلی حسینی، ص۳۲۶.</ref> او از کودکی به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و برخی از کتاب‌های متداول حوزه چون حاشیه ملا عبدالله و معالم‌الاصول را نزد استادانی در بامیان خواند. فصیحی سپس در سال ۱۳۳۵ش برای تکمیل تحصیلات حوزوی راهی کابل شد و در مدرسه محمدیه آنجا از درس محمد سرور واعظ بهره برد. در همان زمان در جریان وضعیت اجتماعی و سیاسی افغانستان به‌خصوص سلطه کمونیست‌ها بر پایتخت قرار گرفت و این مسئله در جهت‌دهی فکری او در سال‌های آتی نقش مهمی ایفا کرد. فصیحی در سال ۱۳۴۴ش و پس از قریب به ده سال تحصیل در کابل، راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف اشرف به تحصیل نزد استادان حوزه علمیه آن شهر ادامه داد. درباره استادان او در دوره سطح در آن حوزه اطلاعی در دست نیست. او سپس در درس‌های خارج فقه و اصول آیات سیدابوالقاسم موسوی خویی، سیدمحمدباقر صدر و درس خارج فقه امام‌خمینی حضور یافت.<ref>عادلی حسینی، ص۳۲۷.</ref> او شش سال در نجف اشرف حضور داشت، بنابراین می‌توان احتمال داد که در فاصله سال‌های ۱۳۴۴-۱۳۵۱ش از درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام‌خمینی در مسجد شیخ انصاری استفاده کرده است. | ||
فصیحی در سال | فصیحی در سال ۱۳۵۱ش در حالی که وکالت‌نامه‌هایی از استادان خود دریافت کرده بود، به افغانستان بازگشت و به تبلیغ دین و ارشاد مردم در کابل پرداخت. یکی از مهم‌ترین اقدامات او در کابل، مبارزه با نفوذ کمونیست‌ها بود؛ او سخنرانی‌های انتقادی علیه کمونیست‌ها ایراد می‌کرد و سعی می‌نمود مردم را با افکار آنان آشنا و ترفندهای آنان را برملا کند. او سپس با دعوت جمعی از مردم بامیان، به زادگاهش بازگشت و حوزه علمیه‌ای را در مرکز بامیان تهداب تأسیس کرد. حضور او در بامیان چندان به درازا نکشید و فصیحی بار دیگر به کابل بازگشت و به فعالیت‌های سیاسی ـ تبلیغی پرداخت. یکی از اقدامات او برگزاری جلسات سخنرانی در شب‌های جمعه در کابل بود و در این سخنرانی‌ها، به تبلیغ معارف اسلامی می‌پرداخت. او همچنین حسینیه‌ای را در چهارقلعه وزیرآباد افغانستان احداث کرد و آنگاه با دعوت جمعی از مردم جوزجان، راهی آنجا شد و در ۲۵/۱/۱۳۵۳ سخنرانی افشاگرانه‌ای را در جوار امام‌زاده یحیی(ع) ایراد کرد. او در این سخنرانی انتقادی، بر بی‌کفایتی مسئولان حکومتی و سپس بر ضرورت اتحاد میان مردم تأکید کرد. این سخنرانی که با استقبال پرشور و گسترده مردم مواجه شده بود، خشم مسئولان حکومتی را برانگیخت و در همان روز به دستور والی جوزجان دستگیر و زندانی شد و سپس تحت شکنجه قرار گرفت. والی سپس او را به اتهام تحریک مردم علیه حکومت، به زندان دهمزنگ کابل اعزام کرد و در همان‌جا توسط رئیس سازمان امنیت افغانستان مورد بازجویی قرار گرفت. وی در نهایت پس از محاکمه به ۵ سال زندان محکوم شد. فصیحی در دوران زندان به تألیف کتاب‌ها و جزوه‌هایی درباره احکام اسلام و معارف دینی دست زد که البته این جزوه‌ها هنوز به چاپ نرسیده است. | ||
گویا فصیحی در زندان‌های حکومت افغانستان به شهادت رسیده است، عادلی حسینی در کوثر النبی اشاره‌ای به تاریخ شهادت او نکرده و صرفاً از او با عنوان شهید نام برده است <ref> | گویا فصیحی در زندان‌های حکومت افغانستان به شهادت رسیده است، عادلی حسینی در کوثر النبی اشاره‌ای به تاریخ شهادت او نکرده و صرفاً از او با عنوان شهید نام برده است.<ref>عادلی حسینی، ص۳۲۷-۳۳۰.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* عادلی حسینی، سیدجعفر (۱۳۸۹)، کوثر النبی (پژوهشی در تاریخ سادات افغانستان)، کابل، انتشارات گلهای بهشت. | * عادلی حسینی، سیدجعفر (۱۳۸۹)، کوثر النبی (پژوهشی در تاریخ سادات افغانستان)، کابل، انتشارات گلهای بهشت. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
نسخهٔ ۲۰ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۱۸:۲۶
سیدامیرشاه فصیحی، از شاگردان درس خارج فقه امام‌خمینی
سیدامیرشاه فصیحی در سال ۱۳۱۹ ش در بامیان افغانستان به دنیا آمد.[۱] او از کودکی به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و برخی از کتاب‌های متداول حوزه چون حاشیه ملا عبدالله و معالم‌الاصول را نزد استادانی در بامیان خواند. فصیحی سپس در سال ۱۳۳۵ش برای تکمیل تحصیلات حوزوی راهی کابل شد و در مدرسه محمدیه آنجا از درس محمد سرور واعظ بهره برد. در همان زمان در جریان وضعیت اجتماعی و سیاسی افغانستان به‌خصوص سلطه کمونیست‌ها بر پایتخت قرار گرفت و این مسئله در جهت‌دهی فکری او در سال‌های آتی نقش مهمی ایفا کرد. فصیحی در سال ۱۳۴۴ش و پس از قریب به ده سال تحصیل در کابل، راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف اشرف به تحصیل نزد استادان حوزه علمیه آن شهر ادامه داد. درباره استادان او در دوره سطح در آن حوزه اطلاعی در دست نیست. او سپس در درس‌های خارج فقه و اصول آیات سیدابوالقاسم موسوی خویی، سیدمحمدباقر صدر و درس خارج فقه امام‌خمینی حضور یافت.[۲] او شش سال در نجف اشرف حضور داشت، بنابراین می‌توان احتمال داد که در فاصله سال‌های ۱۳۴۴-۱۳۵۱ش از درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام‌خمینی در مسجد شیخ انصاری استفاده کرده است.
فصیحی در سال ۱۳۵۱ش در حالی که وکالت‌نامه‌هایی از استادان خود دریافت کرده بود، به افغانستان بازگشت و به تبلیغ دین و ارشاد مردم در کابل پرداخت. یکی از مهم‌ترین اقدامات او در کابل، مبارزه با نفوذ کمونیست‌ها بود؛ او سخنرانی‌های انتقادی علیه کمونیست‌ها ایراد می‌کرد و سعی می‌نمود مردم را با افکار آنان آشنا و ترفندهای آنان را برملا کند. او سپس با دعوت جمعی از مردم بامیان، به زادگاهش بازگشت و حوزه علمیه‌ای را در مرکز بامیان تهداب تأسیس کرد. حضور او در بامیان چندان به درازا نکشید و فصیحی بار دیگر به کابل بازگشت و به فعالیت‌های سیاسی ـ تبلیغی پرداخت. یکی از اقدامات او برگزاری جلسات سخنرانی در شب‌های جمعه در کابل بود و در این سخنرانی‌ها، به تبلیغ معارف اسلامی می‌پرداخت. او همچنین حسینیه‌ای را در چهارقلعه وزیرآباد افغانستان احداث کرد و آنگاه با دعوت جمعی از مردم جوزجان، راهی آنجا شد و در ۲۵/۱/۱۳۵۳ سخنرانی افشاگرانه‌ای را در جوار امام‌زاده یحیی(ع) ایراد کرد. او در این سخنرانی انتقادی، بر بی‌کفایتی مسئولان حکومتی و سپس بر ضرورت اتحاد میان مردم تأکید کرد. این سخنرانی که با استقبال پرشور و گسترده مردم مواجه شده بود، خشم مسئولان حکومتی را برانگیخت و در همان روز به دستور والی جوزجان دستگیر و زندانی شد و سپس تحت شکنجه قرار گرفت. والی سپس او را به اتهام تحریک مردم علیه حکومت، به زندان دهمزنگ کابل اعزام کرد و در همان‌جا توسط رئیس سازمان امنیت افغانستان مورد بازجویی قرار گرفت. وی در نهایت پس از محاکمه به ۵ سال زندان محکوم شد. فصیحی در دوران زندان به تألیف کتاب‌ها و جزوه‌هایی درباره احکام اسلام و معارف دینی دست زد که البته این جزوه‌ها هنوز به چاپ نرسیده است.
گویا فصیحی در زندان‌های حکومت افغانستان به شهادت رسیده است، عادلی حسینی در کوثر النبی اشاره‌ای به تاریخ شهادت او نکرده و صرفاً از او با عنوان شهید نام برده است.[۳]
پانویس
منابع
- عادلی حسینی، سیدجعفر (۱۳۸۹)، کوثر النبی (پژوهشی در تاریخ سادات افغانستان)، کابل، انتشارات گلهای بهشت.