علی بحرینی کردوانی

بحرینی کردوانی، علی؛ از شاگردان درس خارج فقه امام خمینی. علی بحرینی معروف به بحرینی کردوانی در سال ۱۳۰۷ ش در کردوان علیای شهرستان دشتی (استان بوشهر) به دنیا آمد. اجداد او در سلک روحانیت بودند و از عالمان بحرین محسوب می‌شدند و در دوره قاجار در منطقه دشتی سکنی گزیدند و به ارشاد مردم آن سامان پرداختند. پدرش شیخ احمد بحرینی کردوانی از عالمان دشتی و از مدرسان دروس حوزوی در آن شهر بود و در مواردی هم به قضاوت میان مردم می‌پرداخت. علی بحرینی کردوانی قرائت قرآن و کتاب‌های فارسی و خط را در یکی از مکتب‌خانه‌های زادگاهش و نزد شیخ علی انجم افروز فراگرفت. سپس مقداری از مقدمات صرف و نحو را نزد پدرش (شیخ احمد بحرینی) فراگرفت و بقیه دروس را نزد پسرعمویش شیخ حسن امامی حجتی خواند. او در سال ۱۳۲۷ ش برای تکمیل تحصیلات حوزوی راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف اشرف مقدمات را نزد شیخ عباس اخوان و شیخ محمد محمودی (دامادشان) و سیوطی را پیش سید عباس شادگانی و سید کاظم سرابی خواند. لمعتین را هم نزد شیخ محمدعلی (مدرس اهل افغانستان)، سید اسدالله مدنی تبریزی، سید مرتضی خلخالی و شیخ محمد امامی حجتی فراگرفت. در درس رسایل از شاگردان سید علی حسینی سیستانی بود. کفایتین را نزد آقایان میرزا کاظم تبریزی، شیخ مجتبی لنکرانی، شیخ صدرا بادکوبه‌ای و حسین راستی کاشانی فراگرفت و سپس به تحصیل دروس خارج فقه و اصول پرداخت و در درس‌های آیات سید ابوالقاسم موسوی خویی، میرزا باقر زنجانی، سید محمود حسینی شاهرودی، سید محسن طباطبایی حکیم و امام خمینی شرکت کرد. او از حضور در جلسات درس ولایت‌فقیه امام خمینی سخن گفته است و با استناد به این گزارش می‌توان احتمال داد که در سال ۱۳۴۸ ش در درس خارج فقه (بیع مکاسب) امام خمینی که بحث ولایت‌فقیه بخشی از آن بود (در مسجد شیخ انصاری نجف) شرکت می‌کرد. او تقریرات دوره اصول آیت‌الله خویی را به‌طور کامل و در ۱۷ جلد نوشت و از ایشان اجازه‌ای در امور حسبیه دریافت کرد. بحرینی کردوانی در نجف اشرف و ضمن تحصیل، به تدریس هم مشغول بود و لمعتین، سیوطی و معالم را تدریس می‌کرد. او در سال ۱۳۴۲ ش و پس از اطلاع از دستگیری امام خمینی در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲، همراه با جمعی از طلاب ایرانی حوزه علمیه نجف اشرف نزد مراجع تقلید آنجا رفتند و خواستار واکنش آنان به دستگیری امام خمینی شدند. همچنین در سال ۱۳۴۴ ش و در جریان مهاجرت امام خمینی به نجف اشرف به استقبال ایشان شتافت و سپس در نماز جماعت و همچنین چنان‌که گفته شد، در درس ایشان در مسجد شیخ انصاری حضور یافت. وی در سال ۱۳۵۲ ش به کشور بازگشت و پس از مدت کمی حضور در گناوه، به قم مهاجرت کرد و در حوزه علمیه آنجا در درس‌های خارج فقه و اصول آیات سید محمدرضا موسوی گلپایگانی و میرزا هاشم آملی شرکت کرد. سپس به بندر گناوه بازگشت و در آنجا نیز به فعالیت‌های علمی و اجتماعی مشغول شد، ازجمله در مسجد ولی‌عصر (عج) گناوه به تدریس و فعالیت‌های علمی و فرهنگی می‌پرداخت و بعد از نماز درس اخلاق می‌گفت. روزهای جمعه به ذکر مباحث اخلاقی و اعتقادی می‌پرداخت. همچنین کتابی اخلاقی در سه جلد در آنجا نوشت. او در سال ۱۳۵۷ ش بار دیگر به قم بازگشت و مدت دو سال به تدریس لمعتین در مدرسه حجت مشغول شد. در سال ۱۳۶۸ ش بار دیگر به بندر گناوه بازگشت و به تبلیغ دبن در آنجا و همچنین منطقه دشتی ادامه داد. تقریرات درس خارج اصول آیت‌الله خویی در ۱۷ جلد، تهذیب نفس در سه جلد (ابواب دانش و علم، مسائل اعتقادی، امربه‌معروف، اسرار نماز، مباحث اخلاقی ازجمله تقوا و شرح خطبه حمام و مباحث مطروحه در نهج‌البلاغه و قرآن و مباحث مربوط به توبه و زیارات) و فرزانگان کردوان (معرفی چهره‌های علمی و حوزوی این منطقه) از تألیفات اوست («گفتگو با آیت االله شیخ علی بحرینی کردوانی»، https://dashti.farhang.gov.ir). منبع: «گفتگو با آیت االله شیخ علی بحرینی کردوانی» (۱۳۹۹)، پایگاه اطلاع‌رسانی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی دشتی، https://dashti.farhang.gov.ir/fa/news/532564.