سیدضیاءالدین فقیه ایمانی
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| اطلاعات علمی | |
| فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی | |
| وبگاه رسمی | |
سیدضیاءالدین فقیه ایمانی، از شاگردان درس خارج فقه و اصول امام‌خمینی.
سیدضیاءالدین فقیه ایمانی در سال ۱۳۱۹ ش در خانواده‌ای اهل علم و دین در اصفهان به دنیا آمد. پدرش سیدمصطفی فقیه ایمانی از عالمان برجسته اصفهان بود و اجداد او هم اغلب در سلک روحانیت بودند و از علمای روستای زانیان شهرکرد محسوب می‌شدند. جد مادری‌اش شیخ عبدالحسین فقیه ایمانی هم از عالمان آن سامان بود (قاسمی، ۲۳۶-۲۳۸). سیدضیاءالدین فقیه ایمانی خواندن و نوشتن را در یکی از مکتب‌خانه‌های اصفهان فراگرفت. سپس به مدارس جدید رفت و تا آخر مقطع ابتدایی به تحصیل پرداخت. آنگاه در سال ۱۳۳۴ ش وارد حوزه علمیه اصفهان شد و به تحصیل مقدمات پرداخت، ولی درباره استادان او در اصفهان اطلاعاتی در دست نیست. فقیه ایمانی پس از پایان دوره مقدمات برای ادامه تحصیل رهسپار قم شد و شرح لمعه را در همان‌جا نزد محمدتقی ستوده اراکی خواند. قوانین‌الاصول را هم پیش شیخ مصطفی اعتمادی خواجویی فراگرفت و در دروس سطح از شاگردان حسین نوری همدانی (رسایل)، حسینعلی منتظری و سیدمحمدباقر سلطانی طباطبایی (کفایه‌الاصول) بود. درس فلسفه را هم نزد آیت‌الله عبدالله جوادی آملی، محمد مفتح و علامه سیدمحمدحسین طباطبایی خواند. او همچنین مدتی هم در درس مکاسب میرزا علی فیض مشکینی شرکت کرد. او پس از پایان دروس سطح، در دروس خارج فقه و اصول آیات سیدمحمد محقق داماد، سیدمحمدرضا موسوی گلپایگانی، امام‌خمینی، سیدکاظم شریعتمداری، شیخ حسینعلی منتظری، میرزا هاشم آملی، شیخ محمدعلی اراکی و شیخ مرتضی حائری شرکت کرد و از خرمن دانش این بزرگان خوشه‌ها چید (انصاری، ۳۸۳؛ «اندیشمندان اسلامی: سیدضیاء فقیه ایمانی»، http://thinker.irc.ir). درباره سال‌های دقیق حضور او در درس خارج فقه و اصول امام‌خمینی اطلاعاتی در دست نیست، ولی می‌توان احتمال داد که از اواخر دهه ۱۳۳۰ ش تا تبعید امام‌خمینی به خارج از کشور در سال ۱۳۴۳ ش، در آن درس‌ها حضور می‌یافته است. فقیه ایمانی در کنار حضور در درس‌های خارج فقه و اصول، به تحصیل علوم عقلی ازجمله فلسفه، اسفار و منطق نزد عبدالله جوادی آملی، علامه سیدمحمدحسین طباطبایی و محمد مفتح پرداخت («اندیشمندان اسلامی: سیدضیاء فقیه ایمانی»، http://thinker.irc.ir). سیدضیاءالدین فقیه ایمانی در سال ۱۳۴۴ ش و پس از هجرت امام‌خمینی از ترکیه به عراق، همراه با جمعی از روحانیان مبارز نامه‌ای به «محضر مقدس بزرگ‌مرجع عالم تشیع حضرت آیت‌الله‌العظمی آقای خمینی، متع‌الله المسلمین بطول بقائه» ارسال و در آن اعلام کردند «هرچند انتقال حضرت‌عالی از ترکیه به عتبات عالیات از جهتی مایه خرسندی است، ولی ادامه تبعید آن مرجع عالی‌قدر که به خاطر دفاع از قرآن و حقوق ملت اسلام و حمایت از استقلال و تمامیت ارضی کشور اسلامی ایران صورت گرفته است، بسی موجب تأثر و تنفر عموم ملت ایران است. ملت شریف مسلمان ایران و حوزه علمیه قم که از منویات مقدس آن عظیم‌الشأن پیروی می‌کنند و برای تأمین و اجرای آن هیچ‌گونه فداکاری دریغ ندارند انتظار دارند که به‌زودی موانع برطرف شود تا با مراجعت حضرت‌عالی به حوزه علمیه قم و با تدبیرات خردمندانه و رهبری‌های ارزنده آن زعیم عالی‌قدر، مصالح عالیه اسلام و ایران و حقوق ازدست‌رفته ملت تأمین گردد» (آیت‌الله محمد فاضل لنکرانی به روایت اسناد ساواک، ۲۸-۳۰؛ اسناد انقلاب اسلامی، ج ۳، ۱۷۱-۱۷۴؛ خسروشاهی، ج ۳، ۱۰۲؛ دوانی، ج ۵، ۲۰۷؛ آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی، ۶۶-۷۰). او در سال ۱۳۴۶ ش با معرفی حسینعلی منتظری و همچنین زین‌العابدین ذوالفقاری، از امام‌خمینی اجازه‌ای در امور حسبیه و شرعیه دریافت کرد (صحیفه امام، ج ۱، ۴۶۲).
فقیه ایمانی در سال ۱۳۵۳ به اصفهان بازگشت و به تدریس و فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی پرداخت. او دروس سطح و همچنین خارج فقه و اصول را در مدرسه صدر اصفهان تدریس می‌کرد و هم‌زمان نماز ظهر را در مسجد جده بزرگ و مغرب و عشا را در مسجد الامام آن شهر اقامه می‌کرد (انصاری، ۳۸۳).
سیدضیاءالدین فقیه ایمانی ۷ بهمن۱۳۹۸ در اصفهان درگذشت و پیکرش پس از اقامه نماز توسط شیخ عبدالجواد عبداللهی، در صحن امام زاده جعفر اصفهان به خاک سپرده شد (همان).
منابع
آیت‌الله‌العظمی حسین نوری همدانی به روایت اسناد ساواک (۱۳۹۶)، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات؛ انصاری، ناصرالدین (۱۴۰۰)، «درگذشتگان: آیت‌الله فقیه ایمانی»، دو ماهنامه آینه پژوهش، سال سی و دوم، شماره ۱۸۷، فروردین و اردیبهشت؛ اسناد انقلاب اسلامی (۱۳۷۴)، ج ۳، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ «اندیشمندان اسلامی: سیدضیاء فقیه ایمانی»، http://thinker.irc.ir/thinker/index/show/+280؛ خسروشاهی، سیدهادی (۱۳۹۰)، اسناد نهضت اسلامی، ج ۳، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ دوانی، علی (۱۳۷۷)، نهضت روحانیون ایران، ج ۷، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ صحیفه امام (۱۳۷۸)، ج ۱، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام‌خمینی.