رضا پهلوی، بنیانگذار رژیم پهلوی، ۱۳۰۴–۱۳۲۰. رضا پهلوی در سال ۱۲۵۶ در آلاشت سوادکوه متولد شد و درحالی که از تحصیلات محروم بود، در پانزده سالگی وارد قزاقخانه شد و درجات ترقی را طی کرد تا به فرماندهی قزاق‌ها رسید. وی در سوم اسفند ۱۲۹۹ با کمک سیدضیاءالدین طباطبائی، کودتا و تهران را اشغال کرد و به سردار سپه ملقب شد و در دولت سیدضیاء وزیر جنگ شد و سپس نخست‌وزیر شد. رضا در این دوره، مسئله جمهوری‌خواهی را مطرح کرد که ناکام ماند ولی در آبان ۱۳۰۴ با مجلس همراه، سلسله قاجاریه را منقرض و به پادشاهی ایران منصوب شد. او در آغاز وعده‌هایی داد تا علما و مذهبیون را همراه سازد ولی در ادامه همه آن وعده را بر زمین نهاد و نه تنها روحانیونی مانند مدرس را به شهادت رساند، که حامیانِ همراه خود را نیز از میان برداشت. رضاشاه با تأثیرپذیری از آتاتورک دست به کارهائی زد که در مخالفت با آموزه‌های اسلام و خواست روحانیت بود و با دستور به لباس متحدالشکل و مسئله کشف حجاب و ممنوعیت جادر، با مخالفت‌ها مقابله خونین کرد و کشتار مسجد گوهرشاد را به وجود آورد. تشکیل ارتش ملی، ایجاد راه آهن، تأسیس بانک ملی، تأسیس رادیو و تأسیس دانشگاه نیز از کارهای رضاشاه بوده است. امام‌خمینی فراوان از سختی‌ها و تلخی‌های دوران رضاشاه و خیانت‌ها و جنایت‌های او از جمله شهادت سیدحسن مدرس سخن می‌گفت و هدف او را از میان بردن اسلام می‌دانست. در سال ۱۳۲۰ ایران به اشغال نیروها متفقین درآمد و رضاشاه استعفا داده و از ایران خارج شد و در سال ۱۳۲۳ در آفریقای جنوبی از دنیا رفت.