سیدصادق حسینی مرندی، از شاگردان درس خارج فقه امام‌خمینی.
| اطلاعات فردی | |
|---|---|
| اطلاعات علمی |
سیدصادق حسینی مرندی در سال ۱۳۱۰ در روستای گلین قیه شهرستان مرند و در خانواده‌ای روحانی به دنیا آمد. پدرش سیدابراهیم مرندی از عالمان مرند و از ائمه جماعات آن شهر بود. سیدصادق حسینی مرندی خواندن و نوشتن را در مرند و نزد پدرش فراگرفت [۱] سپس در مکتب‌خانه ملا زین‌العابدین بخشی از مقدمات دروس حوزوی را نزد ملا زین‌العابدین و شیخ حسن فراگرفت [۲] او در سن ۱۲ سالگی به تبریز رفت و در مدرسه طالبیه دوره صرف و نحو و معانی و بیان و منطق و مقداری از قوانین‌الاصول و رسائل شیخ انصاری و کشف‌المراد را پیش میرزا علی مرندی، سیدعلی مولانا، میرزا علی‌اصغر باغمیشه‌ای، میرزا محمود انصاری و سیدمحمد بادکوبه‌ای خواند. حسینی مرندی در سال ۱۳۲۷ راهی قم شد و در حوزه علمیه آنجا دروس سطح عالی را نزد میرزا محمد مجاهدی تبریزی و میرزا باقر مرندی به پایان رساند. قسمت حکمت منظومه، اسفار، مقداری از شفا ابن‌سینا و همچنین تفسیر قرآن را هم پیش علامه سیدمحمدحسین طباطبایی خواند.
آنگاه در درس‌های خارج فقه و اصول آیات سیدحسین طباطبایی بروجردی، امام‌خمینی، شیخ عبدالنبی اراکی و سیدشهاب‌الدین مرعشی نجفی حاضر شد. به نظر می‌رسد او تا سال ۱۳۴۰ از درس‌های امام‌خمینی بهره‌مند میشد؛ چراکه از آن سال یکسره در درس آیت‌الله مرعشی نجفی حضور یافت و جزء خواص اصحاب ایشان بود. او در ایام تبلیغ به تهران سفر می‌کرد و به وعظ و خطابه می‌پرداخت. همچنین سال‌ها در شهر ارومیه به تبلیغ دین و ارشاد مردم اشتغال داشت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی هم به تبلیغ و تدریس ادامه داد و سال‌ها امام جماعت مسجد نازی‌آباد تهران بود.
بعضی از تألیفات او عبارت‌اند از: گناهان بزرگ در اسلام از نظر خاصه و عامه، قوانین کیفری: حدود، قصاص، دیات در اسلام، تقریرات درس فقه آیت‌الله مرعشی نجفی، گناهان کبیره در اسلام، قوانین قضایی در اسلام و ادیان و مذاهب در دو جلد. سیدصادق حسینی مرندی در ۱۸ آبان ۱۳۷۸ در تهران از دنیا رفت و پیکرش در مسجد نازی‌آباد تهران به خاک سپرده شد [۳]
پانویس
منابع
- الوانساز خویی، محمد (۱۳۹۴)، گلشن ابرار آذربایجان: ویژه استان‌های آذربایجان شرقی، غربی و اردبیل، ج۳، تهران، پژوهشکده باقرالعلوم (ع).
- انصاری قمی، ناصرالدین (۱۳۹۳)، اختران فضیلت، ج ۱، قم، دلیل ما.
- شریف رازی، محمد (۱۳۵۲)، گنجینه دانشمندان، ج ۲، تهران، اسلامیه.