علی بدری دشتی، از شاگردان درس خارج فقه امام‌خمینی.
او در سال ۱۳۰۷ ش در روستای کردوان علیا در بوشهر دیده به جهان گشود. خواندن و نوشتن را از پنج‌سالگی در زادگاهش آغاز کرد. در شانزده‌سالگی به تحصیل دروس حوزوی روی آورد و مقدمات را در روستای کردوان علیا خواند. پس از مدتی در سال ۱۳۲۳ ش راهی عراق شد و در حوزه علمیه نجف مکاسب را نزد آیت‌الله سیدعبدالاعلی سبزواری آموخت و در درس شرح لمعه از شاگردان سیداسدالله مدنی تبریزی بود. او پس از آغاز درس خارج فقه امام‌خمینی در نجف اشرف (۱۳۴۴ ش) در آن درس حاضر شد و هم‌زمان از درس خارج فقه آیت‌الله میرزا باقر زنجانی و خارج اصول آیت‌الله سیدابوالقاسم موسوی خویی هم بهره می‌برد. او درباره مدت‌زمان حضور در درس امام‌خمینی اطلاعاتی نداده است. وی هم‌زمان با تحصیل در نجف اشرف برای تبلیغ به برخی از کشورها ازجمله کویت می‌رفت و در یکی از مساجد آنجا به تبلیغ می‌پرداخت. در آن سخنرانی‌ها از حکومت پهلوی انتقاد می‌کرد و همچنین در توزیع کتاب ولایت‌فقیه امام‌خمینی نقش داشت. به همین سبب با فشار سفیر محمدرضاشاه در آن کشور، از کویت اخراج شد.
بدری دشتی پس از اخراج از کویت به کشور بازگشت و در آبادان مستقر شد. او در بدو ورود به آبادان ممنوع‌الخروج گردید، ولی به سبب اشتباهی که در نام خانوادگی او ایجاد شد ـ به‌جای اینکه بدری ثبت شود، دشتی ثبت شده بود ـ از آن ممنوعیت رهایی یافت («ساعتی در محضر...»، ۷). در آبادان به فعالیت علیه حکومت پهلوی ادامه داد و بر اساس گزارش ساواک، از شرکت در مجالس و جشن‌هایی که توسط حکومت پهلوی برگزار می‌شد خودداری می‌کرد (یاران امام به روایت اسناد ساواک، کتاب ۵۲، ۴۷۷). او پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شهر دشتی بازگشت، ولی مدتی بعد به‌عنوان قاضی به استان خوزستان اعزام شد و در دادگاه‌های انقلاب اسلامی آن استان مشغول به خدمت شد. بدری دشتی انتخاب شغل قضاوت را پیشنهاد امام‌خمینی می‌داند؛ ایشان به سبب شناختی که از بدری دشتی داشت، خواستار عزیمت او به خوزستان و قضاوت در آنجا شد. او در دوران جنگ حاکم شرع آبادان بود و با غلامحسین جمی، امام جمعه آنجا همکاری می‌کرد («ساعتی در محضر...»، ۷).
منابع: «ساعتی در محضر یکی از علمای خطه جنوب: یک عمر تلاش علمی با نان و خرمای طلبگی» (۱۳۹۱)، گفتگو از محمدمهدی موسوی، هفته‌نامه افق حوزه، شماره ۳۴۵، ۸ شهریور؛ یاران امام به روایت اسناد ساواک (۱۳۹۳)، کتاب ۵۲: آیت‌الله عبدالرسول قائمی، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات.